Και τώρα, τι κάνουμε;

του Νικηφόρου Σταματάκη*

Είμαστε εδώ, ουσιαστικά, για να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε για το μέλλον της ανανεωτικής Αριστεράς. Συμμετέχουμε στο διάλογο και εμείς, αν και δεν είμαστε οργανωμένοι στο Συνασπισμό. Ανήκουμε σε άλλη συλλογικότητα του χώρου: την Πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Το ερώτημα στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε είναι: τι κάνουμε με το έκτακτο συνέδριο που αποφάσισε η πλειοψηφία του ΣΥΝ;

Ωστόσο, πριν απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να δώσουμε απάντηση σε ένα άλλο ερώτημα, που προηγείται: τι κάνουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Η δική θέση μας είναι ξεκάθαρη: Ο ΣΥΡΙΖΑ, και ως ένα πολιτική συμμαχία, όπως υποτίθεται ότι είναι, και ως οιονεί κόμμα, όπως σχεδιάζεται να γίνει, δεν είναι το κόμμα της Αριστεράς που χρειάζεται η εποχή μας και ο τόπος μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Είναι ένα μόρφωμα, με ex officio ηγεσία, που με τη ρητορική και την πρακτική του έχει καταφέρει να ξεπεράσει σε λαϊκισμό το ΠΑΣΟΚ και σε αντιδημοκρατικότητα το ΚΚΕ.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, το ΣΥΡΙΖΑ να τραβήξει τον δρόμο του. Για όλους εμάς, που ονειρευόμαστε μια σύγχρονη, δημοκρατική, μεταρρυθμιστική Αριστερά, μια Αριστερά που θα εμπνέεται από τη φιλοσοφία του δημοκρατικού δρόμου για το σοσιαλισμό, είναι αδιανόητο να συμμετέχουμε στον ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό ανεξάρτητα από το αν θα εξελιχθεί, με αργό ή γρήγορο ρυθμό, σε οιονεί κόμμα. Με τον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, τελειώσαμε. Αυτή πρέπει να είναι η πρώτη απόφασή μας.

Τι γίνεται, όμως, με το ΕΚΤΑΚΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ, δηλαδή πώς βλέπουμε τις σχέσεις μας με την άλλη οργανωμένη τάση-κόμμα του Συνασπισμού – το Αριστερό Ρεύμα.

Το Έκτακτο Συνέδριο, ίσως να είναι συνέδριο ξεκαθαρίσματος κάποιων λογαριασμών στο χώρο του Αριστερού Ρεύματος.

Προπαντός, όμως, είναι Συνέδριο κατά των ανανεωτικών ιδεών και κατά των φορέων αυτών των ιδεών. Γιατί προφανώς, οι εμπνευστές της στρατηγικής του τρίτου πόλου, οι θιασώτες μιας Αριστερής κυβέρνησης ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, είναι λογικό να πιστεύουν ότι οι ανανεωτικές ιδέες θολώνουν το δήθεν επαναστατικό τους προφίλ. Από την ανανεωτική Αριστερά χρειάζονται μόνο τις ψήφους της – τίποτε άλλο.

Η συμμετοχή μας, λοιπόν, στο Συνέδριο δεν προσφέρει τίποτα. Τουναντίον, θα παγιώσει μια κατάσταση στον Συνασπισμού που είναι, έτσι κι αλλιώς, απαράδεκτη. Η δεύτερη απόφασή μας, επομένως, θα πρέπει να είναι: Δεν συμμετέχουμε στο Συνέδριο

Τι κάνουμε, όμως, μετά;

Ο Συνασπισμός δεν είναι στην πραγματικότητα ενιαίο κόμμα, ένα κόμμα των μελών του, με δημοκρατικό διάλογο παντού, με σύνθεση απόψεων. Είναι απλώς ένα πεδίο ανταγωνισμού για τον έλεγχο των οργανώσεων.

Η πλειοψηφούσα ομάδα –μέσα στο συνασπισμό, όχι όμως και στον κόσμο της Αριστεράς– για να εδραιώσει την κυριαρχία της χρησιμοποιεί κλασικά εργαλεία του σταλινικού οπλοστασίου: τις συκοφαντίες, τους αποκλεισμούς, τις διαγραφές.

Α. Να προτείνουμε στο Αριστερό Ρεύμα την αλλαγή του χαρακτήρα του Συνασπισμού από ενιαίο κόμμα σε συνασπισμό κομμάτων που συγκροτείται στη βάση των αντιλήψεων του δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό.

Αν συμφωνήσουν, τότε πάμε μαζί στο Έκτακτο Συνέδριο, για να αποκαταστήσουμε τον αληθινό χαρακτήρα του Συνασπισμού και να πάψουμε να είμαστε συνεργοί σε μια πολιτική απάτη: να εμφανίζουμε δηλαδή ως δήθεν ενιαίο κόμμα κάτι που είναι, στην πραγματικότητα, συνασπισμός τάσεων-κομμάτων. Και να αποσαφηνίσουμε, ταυτόχρονα, το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα του νέου Συνασπισμού, που θα πρέπει να είναι αυτό των ενωμένων δυνάμεων της Αριστεράς που εμπνέονται από το δημοκρατικό δρόμο προς το σοσιαλισμό.

Αν το αριστερό ρεύμα απορρίψει την πρότασή μας, τότε ας αποφασίσουν στο Έκτακτο Συνέδριό τους αν θέλουν ή όχι να μείνουμε μαζί στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ – αλλά ως συνασπισμό κομμάτων.

Β. Να προχωρήσουμε εμείς σε συνέδριο των ανανεωτικών δυνάμεων. Να καλέσουμε να συμμετάσχει σε αυτό όλος ο κόσμος της ανανεωτικής Αριστεράς, ο οποίος, απογοητευμένος, έχει γυρίσει την πλάτη του στο υβρίδιο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Σίγουρα ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος. Για να είμαστε, όμως, ειλικρινείς εμείς τον κάναμε δύσκολο: με τις αδυναμίες μας, τις ανεπάρκειές μας, την ατολμία μας. Ο κόσμος της Αριστεράς, η κοινωνία γενικότερα είναι πολύ μπροστά από ’μας.

Ωστόσο, είναι γεγονός ότι ο δρόμος αυτός έχει μεγάλες δυσκολίες. Αλλά, τουλάχιστον, κρατά την ελπίδα ζωντανή.

Η συμμετοχή στο Συνέδριο μάς καταδικάζει να είμαστε, ουσιαστικά, απόντες από τις πραγματικές πολιτικές εξελίξεις, σε στιγμές κρίσιμες για τον τόπο.

Μας στερεί τη δυνατότητα να καταδείξουμε ότι η σημερινή κρίση είναι γνήσιο τέκνον της διαπλοκής και της διαφθοράς, της υποταγής του πολιτικού συστήματος στην οικονομική ολιγαρχία, της επιβολής των συντεχνιακών συμφερόντων στην κοινωνία, των ασύλληπτων ανισοτήτων, της περιθωριοποίησης δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας.

Προπαντός μας στερεί τη δυνατότητα να μετατρέψουμε τη σημερινή κρίση σε ευκαιρία για τη προώθηση των μεγάλων αλλαγών που έχει ανάγκη ο τόπος.

Ο δρόμος μας σίγουρα θα είναι δύσκολος. Αλλά είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε για να επαναφέρουμε στο προσκήνιο τις ιδέες της ανανέωσης της Αριστεράς, δίνοντάς τους ακόμη μεγαλύτερο βάθος και χαράζοντάς τους μια νέα προοπτική.

*Η ομιλία του σ. Νικηφόρου Σταματάκη, μέλους της ΠΑΑΑ, στη συγκέντρωση της Ανανεωτικής Πτέρυγας, 21 Φεβρουαρίου 2010

Δείτε σχετικά: Σπύρος Λυκούδης: Αισθάνομαι ασφυξία, αλλά ο Συνασπισμός είναι το σπίτι μου *Από τις αποφάσεις του συνεδρίου θα κρίνουμε αν σπάει το ιδρυτικό μας συμβόλαιο