Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Αλληλεγγύη ευρωπαϊκή και Κον Μπεντίτ


του Γιώργου Βότση*


Δεν ευτύχησε αυτή τη φορά, επισκεπτόμενος την Αθήνα, ο συν-πρόεδρος της Ομάδας των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο Ντανιέλ Κοντ Μπεντίτ.

Ο κάποτε «κόκκινος» Ντάνι, από τις θρυλικές μορφές του Γαλλικού Μάη του 1968, μίλησε την περασμένη Τετάρτη στην παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του, με τον προκλητικό για τη λενινιστική Αριστερά τίτλο «Τι να κάνουμε» (εκδόσεις «Κέδρος»). Σε μια μάλλον υποτονική συγκέντρωση, σαν περιθωριακή σύναξη αριστερών, έκδηλα παράταιρη με το Μέγαρο Μουσικής, όπου δεν έκανε την εμφάνισή του ούτε ένας, για δείγμα, πολιτικός μας -εκτός, βεβαίως, του οικολόγου ευρωβουλευτή Μιχ. Τρεμόπουλου.

Να θυμίσω ότι, προ διετίας, όταν μίλησε στον ίδιο χώρο ο χαριτωμένος σαν xολιγουντιανός σταρ Αλ Γκορ, περιφερόμενος ανά την οικουμένη για να κηρύξει, με το αζημίωτο, πανστρατιά για να σώσουμε τον πλανήτη από την υπερθέρμανση, τις πρώτες σειρές είχαν καταλάβει υπουργοί, βουλευτές και άλλες προσωπικότητες, η αίθουσα ήταν φίσκα και είχαν κατακλυσθεί ώς και οι διάδρομοι - με ξανθιές της κοσμικής Αθήνας, έστω.

Για πιο εύγλωττη σύγκριση, θα θυμίσω ότι σε προηγούμενη επίσκεψή του στην Αθήνα, πριν από 12 χρόνια περίπου, ο Κον Μπεντίτ είχε μιλήσει στο κατάμεστο αμφιθέατρο της ΑΣΟΕΕ για μια ριζοσπαστική πολιτική στα ναρκωτικά (αντιαπαγορευτική, φιλελεύθερη, ορθολογική, ανθρωπιστική και αποτελεσματική). Μαζί του στο πάνελ ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, σε φωτεινές στιγμές του, η Μαρία Δαμανάκη, ο Αν. Ανδριανόπουλος κ.ά., ενώ στο ακροατήριο περιλαμβάνονταν καμιά δεκαριά ακόμη βουλευτές...

Πολιτικοί και πολίτες σνόμπαραν τώρα τον ηγέτη των Πράσινων. Και όχι, βέβαια, γιατί τον έχουν καταστήσει αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ιδιαίτερα στη χώρα μας, οι θέσεις του για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για το Κυπριακό και για το «Μακεδονικό» και για την επιδρομή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, την οποία επικρότησε μαζί, αλίμονο, με όλες τις «προοδευτικές» δυνάμεις της Ευρώπης. Αυτά ίσχυαν και ήταν γνωστά και προ δωδεκαετίας, όταν ήταν ευπρόσδεκτος στην Αθήνα.

Τον σνόμπαραν τώρα ανεξήγητα και ακατανόητα. Δηλαδή, κακώς, κάκιστα.

Και διότι είπε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, μιλώντας για το βιβλίο του: Για την «τελευταία ουτοπία» της ενωμένης, χωρίς σύνορα, Ευρώπης, για την οποία «αξίζει να αγωνιζόμαστε». Για την πολύπλευρη κρίση (οικονομική, οικολογική, κοινωνική, πολιτική, θεσμική, πολιτισμική) από την οποία δεν υπάρχει διέξοδος εθνική. Για την επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε τρόπο ζωής και κοινωνικής συμπεριφοράς και να μετασχηματίσουμε τον τρόπο παραγωγής και κατανάλωσης. Για μια «πολιτική του πολιτισμού» (κατά τον Ενγκτάρ Μορέν) που σημαίνει και να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια και τους θεσμούς της δημοκρατίας και τις σχέσεις των πολιτικών με τον πολίτη και του ατόμου με την κοινωνία και με το κράτος...

Και, κυρίως, διότι ο «πράσινος» Ντάνι, με το δεδομένο κύρος στη Γαλλία, στη Γερμανία και συνολικά στην Ευρώπη, επανέλαβε τις χοντρές αλήθειες, που διακήρυξε τολμηρά και μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, εκφράζοντας όσο κανείς άλλος την αλληλεγγύη του στον αγρίως χειμαζόμενο ελληνικό λαό: Οτι δεν είναι «βοήθεια» αλλά ληστεία να δανείζονται οι ευρωπαϊκές τράπεζες με επιτόκιο 1% και οι κυβερνήσεις με 3% και να δανείζουν την Ελλάδα με 5%. Οτι με τους υπέρογκους και παράλογους εξοπλισμούς η σε δεινή κρίση Ελλάδα ουσιαστικά χρηματοδοτεί τις πιο ισχυρές χώρες της Ευρώπης, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Και, τέλος, επιγραμματικά, ότι η Ελλάδα χρωστάει πολλά στις τράπεζες και τους κερδοσκόπους, αλλά πολύ μεγαλύτερο χρέος στην Ελλάδα έχει η Ευρώπη, η οποία ή είναι αλληλέγγυα μαζί της ή δεν υπάρχει.

Τέτοιες φωνές στην Ευρώπη, σαν του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, που δηλώνει με καμάρι ότι γαλουχήθηκε και από τις διδαχές ενός Κορνήλιου Καστοριάδη, δεν τις αφήνουμε απερίσκεπτα να περνούν στο «ντούκου». Δεν τις υποβαθμίζουμε: Στη διαπασών (οφείλουμε να) τις διατυμπανίζουμε. Τις έχουμε όσο ποτέ ανάγκη, τώρα που η δύσμοιρη χώρα μας μπαίνει στη χειρότερη περίοδο μετά τη γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο.

Αλλο τόσο έχουμε ανάγκη και (θα 'πρεπε να) επιθυμούμε να πολλαπλασιαστούν πρωτοβουλίες όπως αυτή της «Ουμανιτέ», που καλεί τη γαλλική διανόηση να συμπαρασταθεί στον ελληνικό λαό. Οι εργαζόμενοι και οι κοινωνικά ασθενέστεροι -επισημαίνει σωστά η παρισινή εφημερίδα- πληρώνουν ακριβά και μονόπλευρα τις συνέπειες, χωρίς καν να έχουν τη μεγάλη ευθύνη για την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας.

Εχουμε ανάγκη, όσο ποτέ, από μια αληθινή ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, για να μην έχει πρόθυμο ακροατήριο ο ναζιστικής-ρατσιστικής χροιάς τρόπος κάθε άθλιας «Μπιλντ», που μας ελεεινολογεί συλλήβδην τους Ελληνες σαν τους ακαμάτες, απατεώνες και λεχρίτες της Ευρώπης.

Εχουμε ανάγκη από καλοπροαίρετους αρωγούς τώρα, που πασχίζουμε να σταθούμε στα πόδια μας, παραζαλισμένοι από την καταιγιστική λαίλαπα, που μας καταπλάκωσε αιφνιδιαστικά και βάρβαρα. Και δεν είναι μόνον (;) η ανέχεια, η φτώχεια και η ανεργία, που θα μας δέρνουν ανελέτητα - και ματαιοπονούσαν χθες στην απόπειρά τους να τα αμβλύνουν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών. Είναι η επερχόμενη αγριότητα στην καθημερινή μας ζωή και στις κοινωνικές μας σχέσεις. Είναι και η βάναυση προσβολή, η ταπείνωση, η ξεφτίλα.

Εχουμε ανάγκη, τέλος, από ειλικρινείς συμμάχους για να οργανώσουμε, καθυστερημένα έστω, τώρα που μας πατάνε στον λαιμό, την αντίσταση: Στο πιο κακοποιό καπιταλιστικό καθεστώς, το πιο άθλιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και τους πιο ακόρεστους άρπαγες του δημόσιου πλούτου, σε όλη την Ευρώπη. Αντίσταση ακόμη στους ξένους δυνάστες-κηδεμόνες, νταβατζήδες, με τη λεοντή σωτήρα, από τους οποίους, αλίμονο, δεν είχαμε τη φρόνηση έγκαιρα να προστατέψουμε τα παιδιά μας.


*Ελευθεροτυπία, 3/5/10


5 σχόλια:

  1. Για όλους τους φίλους του μπλογκ: καφές στον Βάρσο στην Κηφισιά, αύριο Τρίτη στις 8:00. Guest: Πολυβώτης
    Ειδοποιηθείτε μεταξύ σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχουμε ανάγκη κάθε φωνή και δράση που αναδεικνύει την με μαθηματική ακρίβεια πορεία οπισθοδρόμησης της χώρας σε όλα τα επίπεδα και συμβάλλει λιγότερο ή περισσότερο τόσο στην αντίσταση όσο και στη συγκρότηση εναλλακτικής πρότασης.
    Έχουμε ανάγκη την όποια ανοιχτή διαφωνία εκφράζεται μέσα στο ΠΑΣΟΚ (15 του Εθνικού Συμβουλίου, Τζουμάκας, Παναγιωτακόπουλος, Οικονόμου, συνδικαλιστές) ή ενδεχομένως και εσωτερικά στην κυβέρνηση για να σωθεί κάτι(δεν γνωρίζω αν υπάρχοει τέτοιος υπουργός αλλά αν υπήρχε(αν) θα ήταν πολύ χρήσιμος). Χωρίς την κινητοποίηση στελεχών και του κόσμου που έχει αναφορά στο ΠΑΣΟΚ μειώνεται αισθητά η όποια πιθανότητα επιτυχίας στην αντιπαράθεση για τα μέτρα και τη συγκρότηση εναλλακτικής πρότασης. Έχουμε ανάγκη να υποστηρίξουμε την πρόταση της ανανεωτικής πτέρυγας για ψηφοφορία στη βουλή αλλά και της ηγεσίας του Συνασπισμού για δημοψήφισμα (το βρίσκω καλό μέσο πίεσης). Δεν βλέπω γιατί το ένα να αποκλείει το άλλο. Έχουμε ανάγκη την υποστήριξη της σημερινής πρότασης του ΚΚΕ για την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης και τον δραστικό περιορισμό των αποζημιώσεων των βουλευτών. Είναι λαϊκισμός να απαιτήσεις από αυτούς που θα ψηφίσουν τα μέτρα να βιώσουν και οι ίδιοι κατ αναλογία τις συνέπειές τους στους εργαζόμενους; Δεν θα μπορούσε να αποτελέσει και ένα χτύπημα στον κλασσικό βουλευτικό παραγοντισμό;
    Έχουμε ανάγκη και από την κριτική που ασκεί στα μέτρα στο σημερινό άρθρο του ο Πρετεντέρης στα Νέα (εκ πεποιθήσεως ή εξ'ανάγκης δεν γνωρίζω αλλά ίσως να μην έχει και πολύ σημασία). Έχουμε ανάγκη την επιθετική και στοχευμένη ρητορική του Αλαβάνου, η απήχηση της οποίας σε συναδέλφους, γνωστούς και φίλους μου με έχει εκπλήξει.
    Σε κανονικές συνθήκες με τους περισσότερους από αυτούς που αναφέρω παραπάνω θα ήμουν εκ των προτέρων αντίθετος και προκατειλημένος. Οι συνθήκες όμως δεν είναι κανονικές. Εκτιμώ ότι απαιτείται ΣΗΜΕΡΑ (και όχι αύριο) μια ευρεία ενότητα με διπλή στόχευση:

    1. Αντίσταση και ανατροπή των μέτρων
    2. Συγκρότηση εναλλακτικής πρότασης

    Μπορεί ή επιθυμεί η παρούσα κυβέρνηση να προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση; Μακάρι να κάνω λάθος αλλά πιστεύω πως όχι. Στην καλύτερη περίπτωση τα έχουν χαμένα. Αν είναι έτσι τότε το ερώτημα που προκύπτει είναι: δεν χρειάζεται η χώρα άλλη κυβέρνηση; Ποια θα είναι και τι θα κάνει; Αυτό καλούμαστε να απαντήσουμε όλοι. "Χώρος" ΠΑΣΟΚ, Αριστερά, κεντρώοι και δεξιοί που σέβονται τον εαυτό τους και τη χώρα τους. Μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι, μικροί, μεσαίοι ή ακόμη και μεγάλοι επιχειρηματίες. Και φυσικά οι διανοούμενοι.
    Επαναλαμβάνω ότι πιστεύω πως όλα αυτά πρέπει να γίνουν σήμερα. Μια μετάθεση στο έστω και κοντινό μέλλον θα κάνει την όλη προσπάθεια πολύ πιο δύσκολη.
    Ευχαριστώ για την υπομονή όλων όσων εξακολούθησαν να διαβάζουν τις σκόρπιες σκέψεις μου ως το τέλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι Βαρσος;
    Τι Κιφησιά;
    Χαθηκε λίγο κεντρο προσβασιμο με μετρό;
    Ωρα 6¨30 ,μη φαμε και το βραδυ στην κουβέντα
    Ενδιαφερόμενος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπάρχει πρόσβαση με ηλεκτρικό. Είναι εξοχικά, ελαφρώς παρακμιακά, ήσυχα και έχουμε βρεθεί εκεί και παλιότερα.

    Μarlow
    Bάζεις μια προβληματική που με ενδιαφέρει αλλά χρειάζεται κουβέντα. Ελα στο Βάρσο να τα πούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. marlow,στον βασικό σου συλλογισμό συμφωνώ. Το ζητούμενο είναι ένα πλαίσιο αντίστασης και εναλλακτικής πρότασης που να συνυπολογίζει πολλά πράγματα ώστε να βρούμε όλοι εκεί μέσα τον εαυτό μας: η ενότητα είναι το πρώτο. Και εδώ θέλει γενναιότητα και καθαρές κουβέντες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU