Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ Ν’ ΑΛΛΑΞΕΙ, ΚΕΜΑΛ!



της Κατερίνας Επιτροπάκη*

Τα κόμματα που θέλουμε αντανακλούν τις κοινωνίες που επαγγελλόμαστε

Μέρος της διαφοράς της ανανεωτικής αριστεράς από τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς είναι ότι δεν έχει στο μυαλό της το μοντέλο της κοινωνίας του «εφηρμοσμένου σοσιαλισμού», με τις δομές, τις ιεραρχίες και εν τέλει τις μεταξύ των μελών της τεράστιες ανισότητες.
Αν η κοινωνία των πολιτών έναντι εκείνης των «κολλητών» είναι ζητούμενο, εξίσου ζητούμενο είναι και το κόμμα των μελών που το λέει και το εννοεί. Σε σύγχρονες και δημοκρατικά ανεπτυγμένες κοινωνίες άλλωστε, ελάχιστο μέλλον έχουν κόμματα συγκεντρωτικά ή αρχηγικά.
Αυτή θα μπορούσε να είναι η πρώτη, από μια σειρά απαντήσεων στην ερώτηση: τι κόμμα, άραγε, θέλουμε; Γιατί συχνά, μία μέθοδος να αποτυπώσουμε αυτό που θέλουμε, είναι να προσδιορίσουμε καταρχήν αυτά που δεν θέλουμε.

Η εμπειρία μας από τον προηγούμενο κομματικό φορέα που συμμετείχαμε, τον Συνασπισμό (για όσους κάναμε αυτή τη διαδρομή), μας έδειξε, κατά τη γνώμη μου, δύο βασικούς λόγους για τους οποίους το εγχείρημα απέτυχε:


Ο πρώτος λόγος αποτυχίας, που χρεώνεται σε ορισμένους συντρόφους (με προέλευση κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, από το ΚΚΕ), ήταν η αντίληψή τους ότι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα "καλό" ΚΚΕ, δηλαδή μια καλύτερη εκδοχή του κόμματος που γνώριζαν ήδη.
Ο δεύτερος λόγος αποτυχίας – που κατά τη γνώμη μου χρεώνεται σε τμήμα της ηγετικής ομάδας επί προεδρίας Ν. Κωνσταντόπουλου – ήταν η καλών αρχικά προθέσεων προσπάθεια μεγαλύτερης συναίνεσης, με τη συνδιοίκηση του κόμματος με το αριστερό ρεύμα, η οποία όμως εν τέλει περνούσε μέσα από την υποστολή του πολιτικού στίγματος της ανανεωτικής αριστεράς, την υποτίμηση δηλαδή επί της ουσίας της πολιτικής και της σημασίας της "ταυτότητας", μέσα από την πρόταξη της διαχείρισης του κόμματος και της τρέχουσας πολιτικής καθημερινότητας.
Αισθάνομαι πως είναι δύο λάθη που δεν πρέπει να επαναλάβουμε στο καινούριο εγχείρημα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Θα πρέπει να μην παγιδευτούμε στο "όραμα" ενός καλού Συνασπισμού, για παράδειγμα των "ημερών Κωνσταντόπουλου", γιατί μάλλον δεν υπάρχει χώρος στον πολιτικό χάρτη για ένα τέτοιο κόμμα.
Θα πρέπει, επίσης, το πολιτικό μας στίγμα να μην υποστέλλεται και ο λόγος μας να μην στρογγυλεύεται ώστε να καταντάει ανούσιος. Ιδιαίτερα σε εποχές κρίσης, ένα κόμμα "άχρουν, άοσμον, άγευστον και πτητικόν", μάλλον δεν θα έχει ιδιαίτερη τύχη, όταν οι καταστάσεις θα επιβάλλουν την ευθαρσή τοποθέτηση στα πράγματα. Θα πρέπει να ενσκήπτουμε σε βάθος στην ιδεολογική και πολιτική διάσταση των πραγμάτων και να μην εξαντλούμαστε σε επιφανειακές αναγνώσεις, ούτε να εγκλωβιζόμαστε στην αγωνία μήπως δεν θα είμαστε αρεστοί σε διάφορες κοινωνικές ομάδες.

Πώς εν τέλει θα προσδιορίζαμε το κόμμα που θέλουμε; 

Η απάντηση προφανώς δεν είναι μονοσήμαντη και ο καθένας δεν έχει απαραίτητα τα ίδια πράγματα στη σκέψη και στην οπτική μου. Προσωπικά αισθάνομαι έντονη και επιτακτική την ανάγκη να ξεπεράσουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον ίδιο τον εαυτό μας. Να ξεπεράσουμε τις βεβαιότητές μας, την ψυχαναγκαστική πολλές φορές προσήλωσή μας σε αριστερά "ταλμούδ" και ιερές αγελάδες που πολλές φορές η ζωή μας δείχνει πως τα έχει αφήσει πίσω.
Και για να θυμηθώ και ένα στίχο του Ρασούλη, "και οι θεούληδες, οι καημενούληδες, γίνανε ντεμοντέ κι αράζουν". Είναι από το τραγούδι "Αυτός ο κόσμος, μπορεί ν’ αλλάξει Κεμάλ". Και αυτή η Αριστερά, έτσι όπως τη γνωρίζαμε τόσα χρόνια μπορεί ν’ αλλάξει νομίζω. Και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει την ικανότητα να είναι ο πολιτικός φορέας που θα το κάνει!

*Η Κατερίνα Επιτροπάκη είναι μέλος της οργάνωσης Δημοκρατικής Αριστεράς Νέου Κόσμου - κείμενο από τον προσυνεδριακό διάλογο

8 σχόλια:

  1. @ Κατερίνα,
    έχεις νομίζω δίκιο, όχι μόνο γιατί "ο καλός Συν" δεν υφίσταται καν ως προοπτική (το εγχείρημα απέτυχε μια φορά και κόστισε πολύ στην πορεία της ανανέωσης - ουσιαστικά την σταμάτησε...). Έχεις νομίζω δίκιο κυρίως γιατί το νέο εγχείρημα πρέπει να κοιταχτεί καλά στον καθρέφτη πριν περιγράψει το προφίλ του στην κοινωνία.
    Τι είναι και τι θέλει η Δημοκρατική Αριστερά;
    Τι καινούργιο φέρνει εκτός από μιαν ορθότερη του Συνασπισμού, πολιτική γραμμή;
    Πως θα διορθώσει τις ενδημικές "ασθένειες" της αριστεράς;
    Πως θα εξασφαλίσει τον σεβασμό των συμμετεχόντων και θα ωθήσει σε συμμετοχή;
    Πως θα εξασφαλίσει τον αλληλοσεβασμό στις γραμμές της και τον σεβασμό των μειοψηφικών απόψεων εσωματώνοντάς τις στις αποφάσεις της;
    Γενικά χρειάζεται απλά να εφαρμόσει, όπως λες, την πραγματικότητα που επαγγέλλεται στις γραμμές της - να ξέρουμε τι θέλουμε και παλεύουμε να γενικεύσουμε στην κοινωνία - εφόσον "τόχουμε" βέβαια μεταξύ μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ AYTOΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ Ν΄ΑΛΛΑΞΕΙ,ΚΕΜΑΛ!
    Την αδιαφορία, την ασέβεια και την απαξίωση για το πρόσωπο του εκλιπόντος στιχουργού και τραγουδιστή Μανώλη Ρασούλη, επέδειξε για μία ακόμη φορά η ελληνική Πολιτεία, αυτή τη φορά «δια στόματος» του ΔΣ του δήμου Αθηναίων.

    Μία δυσάρεστη έκπληξη περίμενε την οικογένεια του καλλιτέχνη, όταν η εκπρόσωπος της ΑΕΠΙ (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας), που είχε αναλάβει να διεκπεραιώσει τα διαδικαστικά της κηδείας, έθεσε προφορικό αίτημα στον Δήμο Αθηναίων, για να λάβει άδεια ταφής στο Ά Νεκροταφείο Αθηνών.

    Η γραμματέας του δημάρχου Γ. Καμίνη, κ. Μπακοβασίλη πληροφόρησε την εκπρόσωπο κ. Μαίρη Φασουλάκη, δικηγόρο και διευθύντρια Πολιτισμού και Επικοινωνίας της ΑΕΠΙ, ότι για να δοθεί η άδεια πρέπει να καταβληθεί το ποσό των 1.863,94 ευρώ. Απαντώντας στην εύλογη παρατήρησή της, ότι η απαίτηση αυτή αποτελεί προσβολή στο έργο και στη μνήμη του καλλιτέχνη, η κ. Μπακοβασίλη απάντησε ότι μόνο οι άποροι και οι άστεγοι απαλλάσσονται από την υποχρέωση να πληρώνουν για την ταφή.

    "Μανώλη,"μάστορα" της στιχουργικής,τίποτα δεν πάει χαμένο,στις ψυχές τις δικές μας.
    Μένουν πάντα οι χαμένοι να ερμηνεύουν και να διαβάζουν,χωρίς ψυχή στενόκαρδοι και μικροί μέσα στην ασημαντότητα της απούσας παρουσίας τους.
    Αμφίσημε ωραίε Έλληνα του Σικάγου και της διασποράς πολίτης του κόσμου δηλαδή,ακόμη και στο μεγάλο σου ταξείδι οι γνωστοί άγνωστοι των Δήθεν,της αριστεράς και της προόδου φρόντισαν για μια ακόμη φορά να δείξουν τι πραγματικά είναι...
    Ακόμη και η οικογένεια Νταλάρα,που σε "κυνηγούσε" σα σκυλί έστειλε στεφάνι.
    Ακόμη και ο Ανδρουλάκης έκανε δηλώσεις,που έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο με αντιγραφή απο δικά σου...
    Καλό σου ταξίδι Μανώλη απο όλους εμάς
    Του γύφτικου "γαλαξία",τους "κοπρίτες" στου Λέντζου,του Βούδα και του Κούδα...
    Οι άλλοι θα συνεχίσουν στο γνωστό "φολκλόρ" να "ασελγούν" ακόμη και στο άψυχο κορμί σου,χωρίς φιλότιμο ξετσίπωτοι και μοιραίοι,"αυγουλομάτες" κεντροαριστεροί, δημοκρατικοαριστεροί και μόνιμα ελειματικοί.

    Αιδώς αχρείοι!!!
    Οι φίλοι σου απο το Αυγό οι μόνιμοι "φαντάροι" με τις τσέπες άδειες γειά σου Μανώλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κυρίως το ήθος του προηγούμενου σχολιαστή είναι αυτό που σε πείθει πόσο δίκδιο είχες που άφησες οριστικά πίσω σου αυτή την μίζερη, λαϊκίστικη, φασίζουσα νοοτροπία που καμία σχέση δεν έχει με έναν καλύτερο κόσμο της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης.
    ούτε σκέψη, πόσο μάλλον ούτε κλεφτό βλέμα προς τα πίσω.
    Δεν μας αξίζει ο κόσμος τους, δεν μας αξίζουν οι ιδιοτέλιες τους....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η Δημοκρατική Αριστερά εκφράζει τη θλίψη της για το θάνατο του Μανώλη Ρασούλη. Ο Ρασούλης περνά στην ιστορία ως ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς
    και τραγουδοποιούς της γενιάς του, βαθύτατα αντικομφορμιστής και ανατρεπτικός, με ένα πηγαίο προσωπικό χιούμορ, που χαρακτήριζε και το καλλιτεχνικό του
    έργο. Μαζί του, περνούν στην ιστορία και τα δεκάδες σημαντικά τραγούδια που έγραψε, τραγούδια που «ελπίδες γέννησαν»...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κι όμως ο κόσμος ψηφίζει με βάση τις δικές του ελπίδες και οράματα για τη ζωή του. Το ζήτημα είναι πείθεται από τις την ανέξοδη υποσχεσιολογία, τη μονότονη αντιπολιτευτική λαθολογία, το λαϊκισμό και τα ψεύδη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ radical
    Συγκεντρώσου!!!!(δις)!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιώργο, αυτό το ρεμάλι, σβήνετο.
    ΄Παρακολουθώ συνέχεια τις παρεμβάσεις του.
    Κάνει μόνιμα προσωπικές επεμβάσεις, φασιστικού τύπου.
    Δεν υπάρχει λόγος να του επιτρέπεις να γράφει.
    Τα "συγκεντρώσου" και μάλιστα με "δίς" , είναι τεχνικές του στρατού και του νηπιαγωγείου.
    Προσωπικά θα του τράβαγα το αυτί.
    Πρέπει να το πάρουμε απόφαση.
    Θα βρεθούμε απέναντι στους φασίστες αυτούς.
    Ο Πάγκαλος έχει δίκιο. Προσωπικά είμαι υπέρ της ποινικοποίησης της δράσης τους με τον νόμο περι τεντυμποισμού.
    Οπως στο ποδόσφαιρο έχουν καταφέρει να μεταφέρουν το ενδιαφέρον από το παιχνίδι στις χουλιγκανιές στην κερκίδα, έτσι και στην πολιτική, έχουν καταφέρει με την ανοχή όλων μας, να μεταφέρουν το παιχνίδι από την πολιτική συζήτηση , στα μπάχαλα. Καμία ανοχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συμφωνώ Κωστή. Και είναι ο χειρότερος φασισμός - αυτός των "αγανακτισμένων". Η πλάκα είναι ότι χρησιμοποιούν ένα δημοκρατικό βήμα για να εξαπολύσουν τις χυδαιότητές τους και το μαύρο της ψυχής τους. Έχω κουραστεί να σβήνω βρωμιές - αλλά θα παραμείνω ανοιχτός στον διάλογο όσο κι αν αυτό δίνει "δημοκρατικά δικαιώματα" και στους φασίστες στην ψυχή. Τι να κάνουμε; "Ένας άνθρωπος-μία ψήφος" δεν λέμε; Ας το λουστούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU