Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Από τη χρεοκοπία στην αυτογνωσία



των Ορέστη Καλογήρου, Γιώργου Καρρά, Βάσως Κιντή, Μάνου Ματσαγγάνη, Ελίζας Παπαδάκη, Δαμιανού Παπαδημητρόπουλου*


Υπάρχουν ζητήματα που βρίσκονται εκτός δημοκρατικών διαδικασιών, που δεν μπορούν να τεθούν σε ψηφοφορία.
Δεν μπορούμε για παράδειγμα να ψηφίσουμε για το αν ισχύουν, ή όχι, οι νόμοι του Νεύτωνα – είναι άλλες οι διαδικασίες μέσω των οποίων θα αποφανθούμε για την εγκυρότητα ή μη των νόμων αυτών. Αν εμείς, παρ' όλα αυτά, θελήσουμε να θέσουμε τους νόμους του Νεύτωνα σε ψηφοφορία, το πραγματικό νόημα της ψηφοφορίας αυτής δεν θα είναι η εγκυρότητα των νόμων, αλλά το κατά πόσον εμείς θέλουμε να τους λαμβάνουμε υπ' όψη ή θέλουμε να τους αγνοούμε (και ενδεχομένως να φάμε το κεφάλι μας). Σε κάθε περίπτωση οι φυσικοί νόμοι υπάρχουν έξω από μας. Σε μας το μόνο που μένει είναι να συγχρονίσουμε τη σκέψη μας με αυτούς, να τους καταστήσουμε (και μαζί να καταστήσουμε και τους εαυτούς μας) έλλογους, ή να μην το κάνουμε: τούτο το τελευταίο μεταφερόμενο στο επίπεδο της κοινωνίας είναι υπό την ευρεία έννοια ο λαϊκισμός.

Οι κοινωνικοί και οικονομικοί νόμοι δεν είναι ακριβώς σαν τους νόμους της φύσης, αναλλοίωτοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σε κάθε χρονική περίοδο δεν ισχύουν συγχρονικά τέτοιοι νόμοι. Με αυτή (και μόνο με αυτή) την έννοια, όσα ισχύουν για το φυσικό περιβάλλον και τους νόμους του, ισχύουν, τηρουμένων των αναλογιών, και για τα κάθε λογής περιβάλλοντα (κοινωνικό, οικονομικό κ.λπ.) εντός των οποίων βρισκόμαστε και η ισχύς των οποίων εκφεύγει των ορίων της ελληνικής δημοκρατίας. Θα οφείλαμε ανά πάσα στιγμή να γνωρίζουμε το περιβάλλον αυτό και –στο βαθμό που δεν μπορούμε έτσι απλά, διά προεδρικού διατάγματος, να το αλλάξουμε– να το λαμβάνουμε υπ' όψη μας. Η ιστορία των τελευταίων τριάντα χρόνων στη χώρα μας, που είναι ακριβώς η ιστορία του λαϊκισμού, εντός του οποίου όλοι, μα κυριολεκτικά όλοι, είμαστε βουτηγμένοι, είναι αδιαλείπτως και σε περίοδο προϊούσας παγκοσμιοποίησης μια ιστορία άγνοιας περιβάλλοντος, νόμων και κανόνων, μια ιστορία έκρηξης ενός ιδιόμορφου ελληνικού βολονταρισμού. Αυτή την άγνοια περιβάλλοντος η Αριστερά την ονομάζει αντίσταση και ανυπακοή, σε πείσμα της δικής μας παιδείας, που δεν τη θεωρούμε δα λιγότερο αριστερή από των άλλων, σύμφωνα με την οποία αντίσταση σημαίνει να αντιπαλεύεις κάτι προκειμένου να το αλλάξεις κι όχι απλώς να το αγνοείς.

Ένα μόνο παράδειγμα άγνοιας αντικειμενικών συνθηκών θα φέρουμε από το παρελθόν, γιατί σκοπός μας εδώ δεν είναι να κάνουμε ιστορία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και ενώ η Ελλάδα έχει μόλις εισέλθει στην «Κοινή Αγορά», στην ελεύθερη αγορά της Ευρώπης, και επομένως βρίσκεται μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν ελέγχει, το ΠΑΣΟΚ εφευρίσκει ένα υβριδικό οικονομικό μοντέλο, το οποίο θα μπορούσαμε να το κωδικοποιήσουμε ως εξής: παράγουμε καπιταλιστικά, αμειβόμαστε σοσιαλιστικά, καταναλώνουμε ελεύθερα και παγκοσμιοποιημένα. Μέσα σε λίγα χρόνια, ένα μεγάλο μέρος της μη ανταγωνιστικής ελληνικής παραγωγικής βάσης αφανίστηκε από προσώπου γης, ένα άλλο κομμάτι κατέληγε στο Δημόσιο υπό τη μορφή των προβληματικών επιχειρήσεων. Στο εξής ένας ολοένα συρρικνούμενος και ασθενικός ιδιωτικός τομέας είχε να θρέψει έναν διογκωμένο και διογκούμενο δημόσιο τομέα, με συνέπεια η σοσιαλιστική αμοιβή (σύμφωνα με τις ανάγκες μας) και η ελεύθερη παγκοσμιοποιημένη κατανάλωση να εξασφαλίζεται με δανεισμό.

Αλλά και όταν, στις αρχές του 2000, η χώρα προσχώρησε στο ευρώ, το νόμισμα δηλαδή έπαψε να είναι πολιτικό εργαλείο, καθώς βρέθηκε κι αυτό εκτός ορίων της ισχύος της ελληνικής δημοκρατίας, ουδείς προβληματίστηκε για τη νέα αντικειμενική συνθήκη που δημιουργούνταν και τον τρόπο προσαρμογής προς αυτήν. Κάπως έτσι φτάσαμε στο φθινόπωρο του 2009, όταν ξεκίνησε, δειλά στην αρχή, με μεγάλη ένταση λίγους μήνες αργότερα, η επανάσταση των δανειστών μας, οι οποίοι, λόγω των τεράστιων ελλειμμάτων που σωρεύονταν κάθε χρόνο σε ένα ήδη δυσθεώρητο χρέος, αρνήθηκαν να ανακυκλώσουν το χρέος μας, ή ζητούσαν τέτοια επιτόκια για να το πράξουν που η αποδοχή τους και μόνο εκ μέρους μας ήταν συνώνυμη της χρεοκοπίας.

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, μιας κατάστασης δηλαδή που και πάλι το πεδίο ορισμού της βρίσκεται έξω από μας, εκτός ορίων της ελληνικής δημοκρατίας, στις αγορές, ήταν το μνημόνιο. Αρκετοί χαρακτηρισμοί έχουν ακουστεί, όπως «το απαράδεκτο μνημόνιο», «το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος», «τάσσομαι κατά του μνημονίου», «να κάνουμε δημοψήφισμα, να ψηφίσουμε αν είμαστε υπέρ ή κατά του μνημονίου». Στην πραγματικότητα, σε όλους αυτούς δεν αρέσουν οι συνέπειες του μνημονίου, όπως δεν αρέσουν στους ανθρώπους οι συνέπειες ενός σεισμού ή μιας καταιγίδας. Αλλά οι συνέπειες του μνημονίου, για να αξιολογηθούν, πρέπει να συγκριθούν με τις συνέπειες του μη μνημονίου: το μνημόνιο μας δίνει για κάτι λιγότερο από τρία χρόνια κάποια χρήματα με σχετικά υποφερτό επιτόκιο, προκειμένου αφ' ενός να εξυπηρετήσουμε το ληξιπρόθεσμο χρέος μας, αφ' ετέρου να καλύψουμε τα καινούργια ελλείμματα που θα δημιουργήσουμε σ' αυτά τα τρία χρόνια. Σε αντάλλαγμα, αναλαμβάνουμε την υποχρέωση να μειώνουμε σταδιακά αυτά τα ελλείμματα, μέχρι να τα φέρουμε κάτω του 3% του ΑΕΠ. Για παράδειγμα, το 2009 το Δημόσιο είχε έσοδα περίπου 50 δισ. ευρώ (για την ακρίβεια 49) και δαπάνες 85 δισ., άρα το έλλειμμα ήταν πάνω από 35 δισ. Το μνημόνιο μας επέβαλε να μειώσουμε το 2010 το έλλειμμα κατά 6% του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου κατά 15 δισ. Αυτό την ίδια στιγμή σημαίνει ότι μας επέτρεπε (και μας χρηματοδοτούσε) να έχουμε ένα έλλειμμα 20 δισ. (35-15=20). Με αυτά τα 20 δισ. πληρώσαμε μισθούς (μειωμένους), συντάξεις, τόκους κ.ο.κ.

Χωρίς τα χρήματα του μνημονίου η χώρα θα χρεοκοπούσε. Χρεοκοπία σημαίνει βέβαια αδυναμία πληρωμής χρεωλυσίων, ενδεχομένως και τόκων, σημαίνει όμως ταυτόχρονα και αδυναμία δανεισμού, διακοπή συναλλαγών και πάρε-δώσε του ελληνικού Δημοσίου με τον έξω κόσμο. Αδυναμία καινούργιου δανεισμού σημαίνει αδυναμία χρηματοδότησης του καινούργιου (έστω μειωμένου) ελλείμματος που «παράγουμε» ως χώρα το 2010, το 2011 κ.λπ. Σημαίνει δηλαδή αναγκαστικά απότομη, ήδη από το 2010, προσγείωση σε μια κατάσταση μηδενικού ελλείμματος, σαν κι αυτή στην οποία φιλοδοξούμε να φθάσουμε σταδιακά μέσω μνημονίου σε λίγα χρόνια. Αλλά αυτή την απότομη προσγείωση (είναι πολύ εύκολο να την υπολογίσουμε, είναι 36 δισ. ευρώ μείον οι τόκοι που ενδεχομένως χρεοκοπώντας δεν θα πληρώναμε) η χώρα δεν θα μπορούσε κοινωνικά να την αντέξει – εδώ δεν καταφέρνει να αντέξει την πολύ μικρότερη προσγείωση του μνημονίου. Αν καταλαβαίνουμε καλά τα όσα περιγράφουμε, σημαίνουν στην πραγματικότητα μια κατάσταση τόσο διογκωμένου ελλείμματος, ώστε η χώρα να μην αντέχει (κοινωνικά) ούτε καν να χρεοκοπήσει.

Αυτό είναι άλλωστε που φοβούνται και οι αγορές. Φοβούνται δηλαδή ότι αν και όταν, με τη βοήθεια και του μνημονίου, φθάσουμε σε πρωτογενή πλεονάσματα και επομένως δεν έχουμε ανάγκη καινούργιου δανεισμού για να χρηματοδοτήσουμε ελλείμματα, τότε και μόνον τότε θα πάμε σε μια μορφή λελογισμένης χρεοκοπίας (αναδιάρθρωση), είτε με κούρεμα είτε με επιμήκυνση είτε με αναδιαπραγμάτευση επιτοκίου, ή με έναν συνδυασμό όλων αυτών, ώστε να μειώσουμε το ύψος των τοκοχρεολυσίων που μας βαραίνουν και που σιγά σιγά θα προσεγγίζουν τα 20 δισ. Λένε πολλοί ότι το μνημόνιο αποτυγχάνει γιατί, ακόμα και στο βαθμό που πετυχαίνουμε κάποιους από τους στόχους του, δεν πέφτουν τα σπρεντ και επομένως δεν θα μπορέσουμε να βγούμε για δανεισμό στις αγορές. Αλλά τα σπρεντ δεν μειώνονται, επειδή οι αγορές φοβούνται όσα περιγράψαμε παραπάνω – και οι αγορές θα συνεχίσουν να φοβούνται. Εμείς δεν έχουμε παρά να εκπληρώσουμε το στόχο των πρωτογενών πλεονασμάτων (το μνημόνιο δηλαδή) και τότε θα έχουμε τη δυνατότητα επιλογής, να «αποφασίσουμε» δηλαδή αν θα επιβεβαιώσουμε τους φόβους των αγορών αναδιαρθρώνοντας το χρέος, ή αν αντέχουμε να το τιμήσουμε – οπότε θα πέσουν και τα σπρεντ. Τα εισαγωγικά στο «αποφασίσουμε» έχουν την έννοια ότι η χρεοκοπία μιας χώρας δεν μπορεί να είναι μια πράξη συμφέροντος, αλλά μια πράξη εξαναγκασμένη, μια πράξη απόγνωσης, η έσχατη λύση. Αυτής της μορφής η χρεοκοπία γίνεται κατανοητή και αποδεκτή από τους άλλους. Η άλλη χρεοκοπία, κοινώς το φέσωμα (που ορισμένοι αριστεροί προτείνουν κάπου μεταξύ λύσης και επαναστατικής πράξης), δεν είναι αποδεκτή και προκαλεί αντιδράσεις και αντίποινα. Αυτό καλό είναι να το έχουν κατά νου και όσοι θεωρούν ότι, την ώρα που προσφερόταν στη χώρα η λύση του μνημονίου, εμείς είχαμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε τη χρεοκοπία. Η αντίδραση θα ήταν τέτοια, που πιθανότατα σε λίγες βδομάδες δεν θα διαθέταμε συνάλλαγμα να αγοράσουμε πετρέλαιο για να κινηθούν τα φορτηγά μας.

Υπάρχουν άλλοι που κατηγορούν το μνημόνιο ως αντιαναπτυξιακό και κομπάζουν πως είχαν προβλέψει ότι θα μας οδηγούσε σε αδιέξοδο. Αλλά όταν έχεις το 2009 ρίξει 35 δισ. δανεικά στην οικονομία σου (και το ίδιο έκανες και τα προηγούμενα χρόνια) και τώρα πρέπει να τα αφαιρέσεις, είτε σταδιακά (μνημόνιο) είτε απότομα (μη μνημόνιο), πολύ απλά γιατί κανείς δεν σου τα δανείζει πλέον, αυτή η αφαίρεση εξ ορισμού είναι η συρρίκνωση. Ας μας πει κάποιος πώς θα αφαιρεθεί ένα 15% του ΑΕΠ από την οικονομία χωρίς να έχουμε πτώση του ΑΕΠ και θα τον χειροκροτήσουμε, γιατί θα έχει ανακαλύψει νέους γεωμετρικούς χώρους. Σε αυτή την κατάσταση, ανάπτυξη μπορεί κατ' αρχάς να έρθει μόνο απ' έξω.

ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ

Να προβλέψουμε σήμερα την τύχη του μνημονίου, κατά πόσον δηλαδή θα μας οδηγήσει σε μια δυνατότητα εξόδου στις αγορές ή σε χρεοκοπία, είναι αδύνατο, γιατί η απάντηση εξαρτάται κυρίως από κάποιας μορφής ρύθμιση του χρέους, ρύθμιση που πάλι δεν εξαρτάται από μας αλλά από αποφάσεις σε επίπεδο Ευρωζώνης. Δεν μπορούμε να μπούμε εδώ σε αυτή τη μεγάλη και ενδιαφέρουσα συζήτηση. Αυτό που εξαρτάται από μας είναι να μηδενίσουμε το έλλειμμά μας για να είμαστε έτοιμοι και για τη μία και για την άλλη περίπτωση. Αντιθέτως, αυτό που μπορούμε να προβλέψουμε με ασφάλεια είναι το τοπίο εντός του οποίου θα κινηθούμε ως χώρα στο προβλεπτό μέλλον (ας πούμε τις επόμενες μια δυο δεκαετίες), είτε «πετύχει» είτε «αποτύχει» το μνημόνιο. Σε αυτό το προβλεπτό μέλλον λοιπόν και μετά την «επανάσταση» των δανειστών μας το 2009, κανείς δεν πρόκειται να μας δανείσει για να χρηματοδοτήσει καινούργια ελλείμματα. Επομένως ο πλούτος της χώρας, τα χρήματα που θα έχουμε για να ζήσουμε, για να χρηματοδοτήσουμε τα σχολεία μας, τα νοσοκομεία μας, τις συντάξεις μας και για να πληρώνουμε πίσω τα κουρεμένα ή ακούρευτα τοκοχρεολύσιά μας, θα είναι αυστηρά ό,τι παράγουμε και ό,τι μπορούμε να πουλήσουμε, στους εαυτούς μας και στους άλλους. Αν αυτά είναι πολλά έχει καλώς, αν είναι λίγα τόσο το χειρότερο για μας. Και είναι επίσης σίγουρο ότι σήμερα ξεκινάμε από τα λίγα, ή μάλλον από τα πολύ λίγα.

Μεταβαίνουμε επομένως (έχουμε ήδη εισέλθει) από μιαν εποχή του απόλυτου σε μια εποχή του οικονομικά σχετικού. Από μιαν εποχή όπου πολλοί άνθρωποι στον δημόσιο τομέα, στενό και ευρύτερο, αλλά και συνταξιούχοι, μέχρι και αγρότες που έστηναν μπλόκα στα Μάλγαρα, αμείβονταν σύμφωνα με τις ανάγκες τους (έστω τις ελάχιστες ανάγκες για μερικούς από αυτούς) και τις διεκδικήσεις τους, το δε κράτος δανειζόταν για να καλύψει αυτές τις ανάγκες, περνάμε σε μιαν εποχή που οι ανάγκες πρέπει να προσαρμοστούν στο τι παράγουμε και τι είμαστε σε θέση να πουλήσουμε (ανταλλάξουμε). Σε αυτή την καινούργια εποχή του σχετικού δεν υπάρχουν απόλυτες και κατοχυρωμένες κοινωνικές κατακτήσεις κι ας τις έχουν γράψει στο παρελθόν με ανεξίτηλη μελάνη επιφανείς νομικοί στα βιβλία του κράτους. Δεν υπάρχουν απόλυτα εγγυημένα χρήματα ούτε καν ονομαστικά, όπως θα υπήρχαν, αν π.χ. το κράτος ήλεγχε ακόμα (νόμιζε, όπως λέει και η λέξη, δηλαδή θέσπιζε) το νόμισμα. Αν ακόμα είχαμε το νόμισμα (δραχμή) ως κράτος στα χέρια μας, θα μπορούσαμε να κοροϊδευόμαστε (όπως κάναμε πολλάκις στο παρελθόν) ότι κατοχυρώνουμε ονομαστικά σταθερές αξίες (και να καμωνόμαστε ότι αγνοούμε πως οι πραγματικές αξίες μειώνονταν ακολουθώντας τους νόμους της οικονομίας). Τώρα με το ευρώ δεν μας δίνεται ούτε καν αυτή η δυνατότητα: το νόμισμα δεν εξαρτάται από μας και από κανέναν μεμονωμένο εταίρο, έχει (με γερμανική συμβολή) καταστεί απόλυτη αξία, κάτι σαν τα χρυσά νομίσματα του παρελθόντος. Αλλά κι αυτά οι παλιοί μας πρόγονοι τα νόθευαν (πληθώριζαν), όταν οι ανάγκες το απαιτούσαν (να τες πάλι οι αναθεματισμένες οι ανάγκες, πετιούνται). Άραγε θα επιτρέψει η γερμανική ορθοδοξία, για μία μόνο φορά, να κάνει και η Ευρώπη το ίδιο, να μετατραπούν δηλαδή κρατικά χρέη σε πληθωρισμό; Ίδωμεν, αλλά δυστυχώς ούτε αυτό είναι στο χέρι μας. Και το πρόβλημα, αν καταφέρουν και το περιορίσουν σε Ελλάδα και Ιρλανδία, δεν θα είναι και δικό τους (των άλλων Ευρωπαίων), αλλά μόνο δικό μας.

Σε αυτό το νέο τοπίο στο οποίο ήδη βρισκόμαστε, η ανακατάκτηση των κατακτήσεων που χάθηκαν δεν θα γίνει με τον ίδιο τρόπο όπως στο παρελθόν. Θέλουμε - δεν θέλουμε, κατακτήσεις από δω και πέρα θα είναι τα μερίδια αγοράς, εγχώριας και ξένης, τα οποία κατακτούμε. Αυτού του τύπου οι κατακτήσεις δεν είναι μόνιμες, δεν είναι ποτέ κατοχυρωμένες, απαιτούν διαρκή προσπάθεια για να διατηρηθούν ή και να διευρυνθούν. Είναι όμως από αυτές τις κατακτήσεις, από την παρουσία μας δηλαδή στην αγορά, που θα προκύψει η όποια πίτα κληθούμε να μοιραστούμε με δεξιό ή αριστερό τρόπο. Κι αν όμως νομίζουμε ότι τουλάχιστον ως προς αυτό, το αν δηλαδή θα μοιράσουμε την πίτα δεξιόστροφα ή αριστερόστροφα, είμαστε επιτέλους ελεύθεροι να επιλέξουμε δημοκρατικά τον τρόπο διανομής της αρεσκείας μας, είμαστε και πάλι γελασμένοι. Γιατί η αγορά έχει νόμους, κι όποιος δεν τους ακολουθήσει η αγορά τον ξεβράζει. Με άλλα λόγια, ο τρόπος που θα επιλέξουμε να διανείμουμε την πίτα θα επηρεάσει το μέγεθος της ίδιας της πίτας.

Οι αριστεροί, για να κάνουμε τη ζωή μας εύκολη και λάιτ, θεωρήσαμε τον νεοφιλελευθερισμό ως ένα φαινόμενο που εντοπίζεται αποκλειστικά και μόνο στο χώρο της ιδεολογίας. Ως εκ τούτου, πιστέψαμε ότι αν αντιπαλέψουμε ιδεολογικά τον νεοφιλελευθερισμό, αν τον ξεριζώσουμε δηλαδή από τα μυαλά των ανθρώπων (άλλωστε από «ζύμωση» πάντα καλά τα πηγαίναμε), μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Αλλά ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι κατάσταση πραγμάτων. Για να είμαστε πιο ακριβείς, ο νεοφιλελευθερισμός είναι η ιδεολογία που απορρέει από την κατάσταση της δικτατορίας της αγοράς παγκοσμίως. Και η κατάσταση αυτή, όσο κι αν δεν μας αρέσει και όσο αποτελεσματικά κι αν την αποκρούσουμε ιδεολογικά, είναι εκεί, πεισματικά, και υπαγορεύει τους κανόνες και τους νόμους της σε όποιον θέλει να υπάρξει εντός της οικονομίας, σε όλους δηλαδή, χωρίς να μας ρωτάει αν αυτοί μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν. Για να κάνουμε δε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα και πιο σύνθετα, να συμπληρώσουμε ότι την κατάσταση αυτή, την αγορά, τη συναποτελούμε και τη συνδιαμορφώνουμε όλοι, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, όλοι με πανομοιότυπο τρόπο. Οι αριστεροί δηλαδή, ενώ διατεινόμαστε ότι έχουμε να προτείνουμε έναν «αριστερό τρόπο παραγωγής», δεν έχουμε και βεβαίως δεν ακολουθούμε έναν αντίστοιχο αριστερό τρόπο κατανάλωσης. Αλλ' έτσι υπαγορεύουμε κι εμείς τους νόμους της αγοράς, την κυριαρχία των οποίων κατά τα άλλα αντιμαχόμαστε.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

Ποια μπορεί λοιπόν να είναι, ή, πιο σωστά, υπάρχουν περιθώρια να εκφραστεί μια αριστερή πολιτική πρόταση για την πορεία της χώρας μας σε αυτό το νέο τοπίο, γι' αυτό που παραπλανητικά (νομίζοντας ότι θα επανέλθουμε στα παλιά) ονομάζουμε έξοδο από την κρίση; Αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς σε όσα αναφέραμε κι αν δεν θέλουμε, σαν τους καλόγερους του Μεσαίωνα, να βαφτίζουμε διάφορες προτάσεις ως αριστερές για να τις καταναλώνουμε, πρέπει να παραδεχθούμε ότι τους βασικούς οικονομικούς κανόνες για την έξοδο από την κρίση τους υπαγορεύει η αγορά. Με άλλα λόγια και για να μην κοροϊδευόμαστε, δεν υφίσταται αυτό που λέμε αριστερή έξοδος από την κρίση. Σημαίνει αυτό ότι δεν υπάρχει καν ρόλος για την Αριστερά στο νέο τοπίο; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει πρώτα να δούμε ποιος ήταν ο ρόλος της Αριστεράς στην προηγούμενη κατάσταση.

Από τη μεταπολίτευση και μετά, με την καθοριστική αλλά όχι αποκλειστική συμβολή του ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά υπέστη μία μετάλλαξη. Από την Αριστερά της θυσίας, της ατομικής θυσίας, για χάρη των μεγάλων πολιτικών και συλλογικών προταγμάτων, είτε αυτά ήταν ο σοσιαλισμός είτε η δημοκρατία, προταγμάτων που κάθε αριστερός ήταν διατεθειμένος να καταβάλει ατομικό κόστος για να τα διεκδικήσει, περάσαμε, με την εδραίωση της δημοκρατίας, σε μια άλλου τύπου Αριστερά, του εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν. Μια Αριστερά που, ίσως και λόγω της στέρησης και της κακουχίας του παρελθόντος, αισθάνεται ότι τώρα ήρθε πια η ώρα να διεκδικήσουμε τη ζωή, ο καθένας για τον εαυτό του, ή τον κλάδο του (αλλά και πάλι με την έννοια του εαυτού του). Περάσαμε δηλαδή από μια πολιτική Αριστερά σε μιαν οικονομίστικη Αριστερά, από μιαν Αριστερά που διεκδικεί το συνολικό, δηλαδή το όλον, σε μιαν Αριστερά που εντός του συστήματος διεκδικεί το ατομικό, το μερικό, μια πιο εγωιστική Αριστερά. Ας το πούμε κυνικά: αυτή η Αριστερά είναι ακίνδυνη για το σύστημα, αλλά ζητάει «οικονομικό αντάλλαγμα» ώστε να είναι ακίνδυνη για το σύστημα. Λέμε όλοι ότι οι πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης είναι περίοδος ηγεμονίας των αριστερών ιδεών. Αλλά αυτές οι ιδέες πλήρωσαν ένα τίμημα ώστε να μπορούν να ηγεμονεύουν μέσα σε μιαν αδιαλείπτως καπιταλιστική κοινωνία.

Τούτη η ιδεολογική διεργασία (στην οποία οφείλεται η μεγάλη πολιτική επιτυχία του ΠΑΣΟΚ) συνοδεύτηκε και από μιαν αντίστοιχη οικονομική διεργασία, την οποία έχουμε ήδη υπαινιχθεί προηγουμένως: το Δημόσιο, προκειμένου να εξασφαλίσει το «αντάλλαγμα», αρχίζει να τυπώνει χρήμα αλλά και να δανείζεται χρήμα (ειρήσθω εν παρόδω: το τύπωμα, δηλαδή ο πληθωρισμός οδηγεί σε μαζική φυγή εγχωρίων κεφαλαίων στο εξωτερικό προς εξασφάλιση της αξίας τους κι αυτό πέραν του ότι στερεί πόρους για την ανάπτυξη, δημιουργεί ανάγκη περαιτέρω εξωτερικού δανεισμού οδηγώντας σε έναν φαύλο κύκλο). Αυτή η συνεχιζόμενη κατάσταση του δανεισμού από το κράτος προς εξυπηρέτηση ατομικών αναγκών δημιουργεί στους Έλληνες μιαν αντίστοιχη ιδεολογία. Την ιδεολογία ότι το κράτος ορίζει το χρήμα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θεωρείται μια απέραντη πηγή πλούτου από την οποία μπορεί να διεκδικήσει κανείς το μερτικό που αναλογεί στις ανάγκες του. «Δεν θα κερδίσεις αν δεν διεκδικήσεις» έγραφε ένα πανό των περσινών (και τελευταίων) αγροτικών κινητοποιήσεων, εκφράζοντας με τον πιο λακωνικό τρόπο τη διάχυτη ιδεολογία που στο μεταξύ είχε εδραιωθεί όχι μόνο στους εργαζομένους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα αλλά στο σύνολο σχεδόν του πληθυσμού, ότι δηλαδή δεν κερδίζουμε (ή δεν κερδίζουμε μόνο) πουλώντας τα προϊόντα και τις υπηρεσίες μας στην αγορά, αλλά διεκδικώντας μαχητικά μερίδια από τον απέραντο δημόσιο κορβανά. Υπερβάλλοντας κάπως μπορούμε να πούμε ότι στην Ελλάδα δημιουργήσαμε έναν δεύτερο, παράλληλο προς τον καπιταλιστικό, τρόπο παραγωγής που συνίσταται στην ατομική (ή και κλαδική) ιδιοποίηση δημόσιου χώρου, με τη έννοια όχι μόνο του δημόσιου χρήματος ή της δημόσιας γης, αλλά της δημόσιας σφαίρας γενικότερα. Γιατί αυτό που ξεκίνησε ως οικονομική συνδρομή του κράτους σε έναν ταλαιπωρημένο πληθυσμό, πολύ σύντομα κατέληξε σε ένα γενικευμένο πλιάτσικο των ατόμων εναντίον της δημόσιας σφαίρας, σε ατομική εδώ και τώρα κατανάλωση της δημόσιας σφαίρας.

Το φαινόμενο, όπως είπαμε, υπερέβη το δημόσιο χρήμα και επεκτάθηκε σε όλες τις εκφάνσεις αυτού που αποκαλούμε δημόσιο χώρο. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα ότι στο σκάνδαλο Βατοπεδίου και με αφορμή δημόσιες εκτάσεις γύρω από τη Θεσσαλονίκη που περιήλθαν μέσω ανταλλαγών στη Μονή, η οποία και τις πούλησε, αυτοί που αντέδρασαν δεν ήταν τίποτε αγανακτισμένοι πολίτες, αλλά οι δικηγόροι μιας ομάδας γονέων, οι οποίοι προόριζαν (ή το κράτος τους είχε υποσχεθεί) τις ίδιες αυτές δημόσιες εκτάσεις για να προικίσουν τις κόρες τους, για μιαν άλλη ιδιοποίηση δηλαδή. Η εικόνα είναι χαρακτηριστική γιατί δείχνει μια διαμάχη όλων εναντίον όλων με λάφυρο τον δημόσιο χώρο, μια μάχη του ατόμου εναντίον κάθε μορφής κοινωνικής συγκρότησης. Αλλά δεν ήταν μόνον οι υλικές εκφάνσεις του δημοσίου χώρου (γη, χρήμα) που διεκδικήθηκαν προς ιδιωτικοποίηση, τα ίδια έπαθαν και οι έννοιες, το περιεχόμενο των οποίων και αυτό στρεβλώθηκε. Η έννοια της γνώσης, για παράδειγμα, ως δημοσίου αγαθού, ως αγαθού δηλαδή από το οποίο ωφελείται όλη η κοινωνία, στρεβλώθηκε, αποστερήθηκε του κοινωνικού της περιεχομένου, ιδιωτικοποιήθηκε, κατάντησε ένα κενό γνωστικού περιεχομένου αποδεικτικό χαρτί προς ιδιωτική επαγγελματική εξαργύρωση (και εδώ αξίζει να σκεφτεί κανείς τι ρόλο έπαιξαν τα δανεικά χρήματα, δηλαδή τα ψεύτικα χρήματα, στη δημιουργία ψεύτικων επαγγελματιών). Η ίδια η έννοια της κοινωνίας, ο τρόπος που καταλαβαίνουμε την κοινωνία και τις συλλογικότητες γενικότερα, στρεβλώθηκε κι αυτή. Συλλογικότητα κατέληξε να θεωρείται το άθροισμα χιλιάδων ή εκατομμυρίων επί μέρους ατομικοτήτων και κοινωνικό συμφέρον το άθροισμα όλων αυτών των ατομικών συμφερόντων. Αλλά όσες ατομικότητες και αν προσθέσει κανείς, τίποτε συλλογικό δεν προκύπτει ως άθροισμα, αν δεν προηγηθεί ένας μετασχηματισμός του ατομικού, μετασχηματισμός που αυτός και μόνον αυτός δημιουργεί μια νέα διάσταση, τη διάσταση του συλλογικού, έναν νέο χώρο, τον δημόσιο χώρο. Όταν λοιπόν λέμε ότι ο δημόσιος χώρος λεηλατήθηκε, κατακλύσθηκε από το ατομικό, δεν περιγράφουμε μόνο μιαν υλική λεηλασία, αλλά μια διαδικασία έκλειψης της ίδιας της έννοιας του δημόσιου χώρου. Η οικονομική χρεοκοπία του Δημοσίου που ζούμε εδώ και έναν χρόνο δεν είναι παρά η ποσοτική έκφανση του συνολικότερου αυτού φαινομένου. Η ανομία –γιατί οι νόμοι δεν είναι κι αυτοί παρά μια συνθήκη συνοχής του δημόσιου χώρου– είναι μια άλλη έκφανση αυτής της καταστροφής.

Αν, όπως είπαμε, το Δημόσιο είμαστε όλοι εμείς αλλά μετασχηματισμένοι (σαν από έναν καθρέφτη μέσω του οποίου βλέπουμε ο καθένας τον εαυτό του υπό το πρίσμα της κοινωνίας), ο κατακλυσμός και η καταστροφή του δημόσιου χώρου από την έκρηξη της ατομικότητας περιγράφει απλούστατα μία κατάσταση όπου το άτομο, ο κλάδος και γενικότερα το μερικό, στρέφεται εναντίον του γενικού και μέσω αυτού εναντίον όλων ημών των άλλων μεμονωμένα. Η ιδιοποίηση του δημόσιου χώρου σημαίνει λοιπόν γενικευμένο πόλεμο του καθ' ενός εναντίον του διπλανού του, του ενός κλάδου εναντίον του άλλου κλάδου, του σημερινού συνταξιούχου εναντίον του αυριανού συνταξιούχου, της σημερινής γενιάς εναντίον των επομένων, μια ζωή αφόρητη έξω από τα ιδιωτικά μας καταφύγια εκεί όπου αρχίζει η κοινωνική ζούγκλα, σημαίνει τελικά την καταστροφή της πολιτικής και του πολιτισμού.

Η ιδεολογική αλλά και «αγωνιστική» συμβολή της μεταπολιτευτικής Αριστεράς (όσο κι αν δεν κυβέρνησε ποτέ) σε αυτή την έξαρση του ατομικισμού και την καταστροφή του δημόσιου χώρου ήταν και είναι καθοριστική. Η Αριστερά προσχώρησε ασμένως στη λαϊκιστική στρέβλωση δικών της ιδεών κατά τη δεκαετία του 1980 και έχει καταλήξει σήμερα να είναι προνομιακός –αλλ' όχι μοναδικός1– υπερασπιστής του ανδρεοπαπανδρεϊσμού της δεκαετίας αυτής. Η ρεαλιστική δυνατότητα, η ρεαλιστική διέξοδος, δημιουργίας χρήματος (και διά του δανεισμού) από το κράτος, γρήγορα έστρεψε την ταξική πάλη από το κεφάλαιο προς το κράτος, από τον ιδιωτικό τομέα στον δημόσιο χώρο. Η Αριστερά κατανόησε τον εαυτό της ως προνομιακό φορέα αυτής της διεκδίκησης δημοσίου χώρου, αλλά με τον δικό της τρόπο: όχι τον κυβερνητικό-αναδιανεμητικό, αλλά τον αγωνιστικό. Σε κάθε περίπτωση η Αριστερά, ταυτίζοντας το κράτος με το κεφάλαιο, έστρεψε τη διεκδίκηση εναντίον του κράτους, εναντίον της θεσμισμένης υπαρκτής συλλογικότητας. Ταυτίστηκε με επιμέρους κοινωνικά στρώματα, κλάδους ή άτομα (του δημοσίου τομέα αλλ' όχι μόνο), συμμάχησε με το μερικό εναντίον του γενικού, συμμάχησε με το άτομο εναντίον του κράτους. Γι' αυτή την Αριστερά που έχει υιοθετήσει τη σκοπιά του ατόμου, το κράτος, ακόμα και εν καιρώ δημοκρατίας, δεν είμαστε όλοι εμείς, δεν είναι καν «δικό τους και δικό μας», είναι ξένο, ανήκει στον αντίπαλο, είναι ο πολιτικός φορέας του καπιταλισμού που πρέπει να καταστραφεί. Η υιοθέτηση της σκοπιάς του ατομικού και του μερικού φτάνει σε τέτοιο σημείο ώστε, έστω και η απόπειρα να σκεφτεί κάποιος από τη σκοπιά του γενικού, να καταγγέλλεται ως κυβερνητισμός. Ακόμα και τα ασφαλιστικά ταμεία δεν είναι για αυτή την Αριστερά δικά μας, δεν ανήκουν στους εργαζόμενους, αλλά αντιμετωπίζονται σαν να είναι ξένα, ένας θεσμός κατάλληλος, από τη σκοπιά του ατόμου και του ατομικισμού, μόνο για άρμεγμα. Η ταξική πάλη, από πάλη των εργαζομένων εναντίον του κεφαλαίου, μετασχηματίστηκε σε πάλη του ατόμου ενάντια στο κράτος (ως εκ τούτου η Αριστερά αυτή συμπορεύεται φυσιολογικά και εκ των πραγμάτων με τον αντιεξουσιαστικό χώρο γυρίζοντας το ρολόι της ιστορίας της διακόσια χρόνια πίσω). Η Παπαρήγα έκανε μια πολύ ωραία και πολύ αριστερή ομιλία - ανάλυση στη συζήτηση για το μνημόνιο στη Βουλή, μόνο που συνέχεε διαρκώς το κεφάλαιο με το κράτος. Την ίδια βδομάδα, έξω από τη Βουλή, δήλωνε στους δημοσιογράφους: «κι έτσι κι αλλιώς θα μας τα πάρουν». Ποιοι είναι αυτοί; Το Δημόσιο. Ποιοι είμαστε εμείς; Τα άτομα. Τι θα μας πάρουν; Φόρους. Αλλά για την Παπαρήγα, «αυτοί» ήταν το κεφάλαιο και «εμείς» οι εργαζόμενοι.

Η υιοθέτηση της σκοπιάς του ατομικισμού ήταν η αιτία της επιτυχίας και της επιβίωσης της Αριστεράς στην Ελλάδα σε μια περίοδο που, μετά και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και μαζί τού συλλογικού οράματος της Αριστεράς, σε άλλες χώρες της Ευρώπης η Αριστερά μπήκε στο περιθώριο. Αλλ' η διαπίστωση αυτή είναι ταυτόσημη με την απόφανση ότι αυτός, η παρόξυνση του ατομικισμού, υπήρξε ταυτόχρονα και ο ιστορικός της ρόλος την τελευταία τριακονταετία στην Ελλάδα και με αυτή την έννοια η Αριστερά συνέβαλε το μερτικό της στη σημερινή χρεοκοπία του συνόλου και στα δεινά των ατόμων που αυτή συνεπάγεται. Δεν ήταν βέβαια αυτές οι προθέσεις της όταν ξεκινούσε τη μεταπολιτευτική της πορεία. Για άλλο ταξίδι είχαν ξεκινήσει τόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, όταν μαζεύονταν τότε στα στάδια για να τραγουδήσουν Θεοδωράκη. Ακόμα και σήμερα, που τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει, δεν μπορούμε να πούμε ότι η πολιτική Αριστερά ασκεί συνειδητά αυτόν τον ιστορικό ρόλο. Άλλοι φαντάζονται, καλλιεργώντας τον ατομικισμό, ότι ασκούν πολιτική ζύμωσης για να καταδείξουν στο άτομο ότι το σύστημα δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους. Άλλοι απολαμβάνουν την αγωνιστική διεκδίκηση ατομικιστικών αιτημάτων ως προοίμιο ευρύτερων επαναστατικών αγώνων. Σίγουρα, όλοι βρίσκουν ένα ρόλο, μια θέση σε όλη αυτή την ιστορία, ρόλο που τους επιτρέπει να υπάρχουν ως αριστεροί στην αγορά της Αριστεράς (για να μην πούμε τίποτα χειρότερο). Σε πείσμα όμως όλων, η ιστορία δεν γράφεται από τις υποκειμενικές προθέσεις μας, αλλά από τις πράξεις μας και τα αποτελέσματά τους, τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο αυτές αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον. Ξαναγυρίζουμε έτσι στη γνώση του περιβάλλοντος από την οποία ξεκινήσαμε.

ΣΤΟ ΝΕΟ ΤΟΠΙΟ

Μπορούμε τώρα να επανέλθουμε στο ερώτημα που έχουμε θέσει σχετικά με το ρόλο της Αριστεράς στο νέο τοπίο. Από όσα είπαμε, ένα πράγμα προκύπτει: ότι ο ρόλος αυτός δεν μπορεί παρά να είναι ρόλος αντιστροφής, ιστορικής αντιστροφής, των όσων με συνευθύνη της Αριστεράς διαπράχθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες. Οφείλουμε, σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, να ξαναχτίσουμε όσα χρεοκοπήσαμε, αν θέλετε γιατί είναι (και) δικά μας δημιουργήματα, είτε μιλάμε για το κράτος και το κράτος πρόνοιας είτε μιλάμε για τα ταμεία, για τους θεσμούς, την παιδεία, την αλληλεγγύη και πάνω από όλα για την ιδιότητα του πολίτη. Όλα αυτά μας πήρε δύο αιώνες για να τα στήσουμε στα πόδια τους, μα μόλις δυο δεκαετίες για να τα γκρεμίσουμε. Το οφείλουμε όμως όχι μόνο στην ιστορία μας, αλλά και στο λαό, στους πιο αδύναμους, γιατί αυτοί είναι που έχουν πάντα περισσότερη ανάγκη από το κράτος και τους θεσμούς. Ο λαός έχει και θα έχει ανάγκη το κράτος του, μόνο που, σήμερα που μιλάμε, έχει ακόμα περισσότερο το κράτος ανάγκη το λαό του. Κι αν αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι τα βάρη της ανασυγκρότησης θα πέσουν, όσες δόσεις κοινωνικής δικαιοσύνης κι αν προσθέσουμε, τελικά στις πλάτες του λαού, η απάντηση είναι μοιρολατρικά μία: γιατί, πότε άραγε στην ιστορία ήταν αλλιώς;

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι πρέπει να επανανακαλύψουμε και να προτάξουμε το γενικό έναντι του μερικού, το δημόσιο έναντι του ατομικού. Να επανανακαλύψουμε τον κυβερνητισμό, όχι για να κυβερνήσουμε, μα για να γνωρίσουμε και να διαδώσουμε την ιδεολογία του συνολικού, τη σκοπιά του δημοσίου συμφέροντος, σε τελευταία ανάλυση την ιδιότητα του πολίτη. Να μην υπομένουμε απλώς στωικά (δηλαδή από τη σκοπιά του ατομικισμού) τις κακουχίες που έρχονται, μα να τις συναντήσουμε με πνεύμα προσφοράς και κοινωνικής αλληλεγγύης. Να δεχτούμε και μειώσεις μισθού, όχι μόνο γιατί αυτό επιτάσσει επί ποινή καταστροφής η αγορά, αλλά για να μπορέσουν και κάποιοι άλλοι να κρατήσουν τη δουλειά τους – και για τον εαυτό τους μα και για να συμβάλουν κι αυτοί με την παραγωγή τους στην ανασυγκρότηση. Να στήσουμε μέσα από τα μειωμένα έσοδά μας ένα δίχτυ προστασίας για τους απολυμένους, τους πολλούς που αναπόφευκτα θα χάσουν τη δουλειά τους καθώς ολόκληρες περιοχές της οικονομίας θα καταστρέφονται ή θα συρρικνώνονται. Και επειδή άλλοι οικονομικοί τομείς πρέπει μελλοντικά να αντικαταστήσουν αυτούς που καταστράφηκαν, πρέπει να ανασυγκροτήσουμε την παιδεία ως παραγωγική δύναμη (με την ευρύτερη δυνατή έννοια), να ασχοληθούμε και με την παραγωγή της πίτας, να επανανακαλύψουμε τον παραγωγισμό, τον οποίο εγκαταλείψαμε εδώ και πενήντα χρόνια κάπου εκεί στον Μπάτση. Να εναντιωθούμε σε κάθε είδους σπατάλη και ιδιοποίηση δημοσίου χρήματος, με επίγνωση ότι στην κατηγορία αυτή εντάσσονται όχι απλώς οι «κλέφτες», αλλά και πολλοί υψηλόμισθοι και υψηλοσυνταξιούχοι των ΔΕΚΟ, όπως επίσης στην ίδια κατηγορία εντάσσονται και οι κάθε λογής φοροφυγάδες, οι οποίοι όχι μόνο ιδιοποιούνται δημόσιο χρήμα αλλά και, με την ψευδή εικόνα που παρουσιάζουν, καθιστούν ανεφάρμοστο κάθε στοιχειώδες μέτρο κοινωνικής αλληλεγγύης και δικαιοσύνης. Να συμβάλουμε στην ανάδειξη συνδικαλιστών που είναι ταυτόχρονα και πολίτες, δηλαδή να πολιτικοποιήσουμε τον συνδικαλισμό, πράγμα που θα οδηγούσε σε ένα νέο είδος ανθρώπου-συνδικαλιστή, το οποίο διαλέγεται (άρα είναι και σκεπτόμενο) αντί να συμπεριφέρεται ως στρατιωτική φάλαγγα στην οδό Σταδίου.

Πόσο αριστερή είναι άραγε αυτή η Αριστερά, πόσο αλλάζει την κοινωνία; Θα μπορούσαμε υπεκφεύγοντας να απαντήσουμε: «πάντως όχι λιγότερο από την υπαρκτή». Οφείλουμε ωστόσο και μιαν απάντηση επί της ουσίας. Επί της ουσίας λοιπόν και έχοντας ήδη δεχθεί ότι το δρόμο εξόδου από την κρίση τον υπαγορεύουν κατά βάση οι αγορές, η προτεινόμενη αναγκαστική συμπόρευση με τη δεδομένη αυτή κατάσταση, δεν αλλάζει βέβαια τον κόσμο ούτε καν ριζικά την ελληνική κοινωνία – απλώς την επαναφέρει σε ένα επίπεδο κυριαρχίας το οποίο είχε, ή νόμιζε ότι έχει κατακτήσει και το απώλεσε. Συντηρεί δηλαδή, ή μάλλον δημιουργεί, ένα κράτος, με όση φωνή αλλά και προστατευτική ισχύ αυτό μπορεί να έχει σε καιρό παγκοσμιοποίησης. Όσο για την αλλαγή της κοινωνίας, είπαμε ότι οι οικονομικοί και κοινωνικοί νόμοι, σε αντίθεση με τους νόμους της φύσης, δεν είναι αιώνιοι και αναλλοίωτοι, μεταβάλλονται ή και αλλάζουν ριζικά. Κι όσο κι αν χωράει πολλή συζήτηση, αν είναι τελικά οι άνθρωποι που αλλάζουν τις συνθήκες, ή οι αλλαγμένοι άνθρωποι είναι προϊόντα αλλαγμένων συνθηκών και ο καθένας μπορεί να τοποθετηθεί ανάλογα με το βαθμό αισιοδοξίας ή κοινωνικού ντετερμινισμού που τον διακρίνει, είναι σίγουρο ότι ακόμα κι αν ισχύει το δεύτερο, πραγματοποιείται μέσω του πρώτου. Οι άνθρωποι καθημερινά δρουν μέσα στα πράγματα και τα επηρεάζουν ή και τα αλλάζουν με τη δράση τους – αλλά για να επηρεάσεις και να αλλάξεις κάτι πρέπει να παρέμβεις πολιτικά στο πεδίο ορισμού του. Και είναι ακριβώς αυτό το πεδίο ορισμού που, τον καιρό της παγκοσμιοποίησης, είναι πολιτικά ασχημάτιστο και διαφεύγει από την εμβέλεια της παρέμβασής μας. Στο σχηματισμό, στην πολιτική σχηματοποίηση αυτού του παγκόσμιου πεδίου είναι που υπάρχουν όχι απλώς τα περιθώρια, αλλά και το καθήκον αριστερής πολιτικής παρέμβασης με την κυριολεξία του όρου, δηλαδή παρέμβαση που δημιουργεί πράγματα και αλλάζει πράγματα. Αλλά ακόμα κι αυτή η παρέμβαση προϋποθέτει κράτος, κράτος με φωνή και παρουσία, κατά το δυνατόν ισχυρό κράτος. Γυρίζουμε έτσι και πάλι στο ζήτημα της ανασυγκρότησής του.

---------------------------------

1 Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 με την οριστική επικράτηση της λαϊκής έναντι της φιλελεύθερης Δεξιάς εντός της νέας Δημοκρατίας, το κόμμα αυτό υιοθετεί πολλά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον πασοκικό λαϊκισμό, ιδιαίτερα καθώς την ίδια εποχή το ΠαΣοΚ του Κ. Σημίτη προσπαθεί, όχι πάντα με επιτυχία, να τα εγκαταλείψει. ο λαϊκισμός εξαπλώνεται σε όλο το πολιτικό φάσμα, αποτελεί κυρίαρχη ιδεολογία εντός της κοινωνίας, χωρίς την επίκληση της οποίας κανένα κόμμα δεν μπορεί να κερδίσει εκλογές, και είναι πλέον η νέα Δημοκρατία της περιόδου 2004-2009 που εμφορούμενη πλήρως από αυτόν δίνει, απολύτως φυσιολογικά, την τελική και αποφασιστική ώθηση προς τη χρεοκοπία.


*Tο κείμενο αυτό προέκυψε από συζητήσεις μεταξύ των συνυπογραφόντων, γράφτηκε από τον Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο, αλλά συνυπογράφεται από όλους, προκειμένου να καταδειχθεί όχι μόνο το αυτονόητο, η συμφωνία δηλαδή με τον προβληματισμό που αναπτύσσεται, αλλά κυρίως η ανάγκη κοινής στάσης, αν όχι συστράτευσης, όλων στις κρίσιμες στιγμές που διανύουμε.
 *από το the books' journal  

38 σχόλια:

  1. @ Γίώργος

    Σβήστο!!! ξέρεις εσύ, όπου βλέπεις τη λέξη αριστερά, παθαίνεις αλεργία!!

    Άδικα αλλά και αναποτελεσματικά χαρακτηρίζει τα οικονομικά μέτρα σε Ελλάδα και Ευρώπη ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κόμματος Αριστεράς Πιερ Λοράν, ο οποίος μιλώντας στο tvxs.gr ζητά «να τεθούν οι τράπεζες υπό δημοκρατικό έλεγχο» ώστε «να αναπτύξουν ειδικό πιστωτικό πρόγραμμα στην υπηρεσία των ανθρώπινων αναγκών».

    Ο ίδιος αξιώνει τη δημιουργία «ενός ευρωπαϊκού ταμείου για την κοινωνική και οικολογική πρόοδο, στον αντίποδα του Ταμείου Xρηματοπιστωτικής Σταθερότητας», όπως και «δικαιώματα παρέμβασης των εργαζομένων στις αποφάσεις και τις επιλογές των επιχειρήσεων».

    Προτείνει, άλλωστε, επιτόκια δανεισμού για τις τράπεζες το ύψος των οποίων θα καθορίζεται από το βαθμό στον οποίο αυτές «εξυπηρετούν τη δημιουργία σταθερών θέσεων εργασίας και κατάρτισης ή αντίθετα αποσκοπούν στην κερδοσκοπία και στη μεταφορά κεφαλαίων».

    Και όλα αυτά εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης, καθώς θεωρεί ότι «με το τέλος του ευρώ θα οδηγηθούμε στην ηγεμονία του δολαρίου». Με την ιδιότητά του ως Γενικού Γραμματέα του Κομουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, επισημαίνει ότι στη χώρα του «εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας έχουν χαθεί από το 2007, ιδιαίτερα στον τομέα της βιομηχανίας, και η αγοραστική δύναμη της μεγάλης πλειοψηφίας των Γάλλων έχει μειωθεί».

    Τοποθετούμενος αναφορικά με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λιβύη, καλεί «να αναρωτηθούμε αν ο σκοπός αυτών των επεμβάσεων είναι όντως η προστασία του λαού της Λιβύης, όταν για τη βαριά καταστολή των κινημάτων στο Μπαχρέιν ή στην Υεμένη ‘βασιλεύει’ η σιωπή».


    Καταρχήν θέλω να εκφράσω, από μέρους του PCF και του PGE, την ειλικρινή μας αλληλεγγύη στο λαό της Λιβύης, που υπέστη το δικτατορικό καθεστώς του Καντάφι για τόσες δεκαετίες και που έχει το κουράγιο –όπως οι Τυνήσιοι και οι Αιγύπτιοι- να εξεγερθεί εναντίον αυτής της καταπίεσης. Με την έγκριση ψηφίσματος, υπό την πίεση της Γαλλίας και της Μεγ. Βρετανίας, το οποίο εξουσιοδοτεί μια στρατιωτική επέμβαση από αέρος και βομβαρδισμό στόχων, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επέλεξε μια στρατιωτική λύση, παρόλο που όλες οι πολιτικές και διπλωματικές επιλογές – κυρίως οι προοπτικές άμεσης βοήθειας στους επαναστάτες ή μέσω αραβικών κρατών – δεν μελετήθηκαν ποτέ. Ήμασταν οι μόνοι που διαφωνήσαμε με αυτή την επιλογή: δεν θα φέρει την ειρήνη, πόσο μάλλον τη δημοκρατία και την ελευθερία. Δεν υπάρχει δίκαιος πόλεμος. Μετά το δραματικό απολογισμό των επεμβάσεων στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, οι οποίες διεξήχθησαν στο «όνομα της δημοκρατίας», βλέπουμε σήμερα τον αριθμό των άμαχων θυμάτων στη Λιβύη να αυξάνεται. Άλλωστε, ας αναρωτηθούμε αν ο σκοπός αυτών των επεμβάσεων είναι όντως η προστασία του λαού της Λιβύης, όταν για τη βαριά καταστολή των κινημάτων στο Μπαχρέιν ή στην Υεμένη βασιλεύει η σιωπή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανόητε "ανώνυμε"...
    Δεν σβήνω απόψεις - σβήνω υβριστικά σχόλια και troll.
    Κάνε λοιπόν ελεύθερα αλλά και κόσμια την ...προπαγάνδα των απόψεών σου και μη φοβάσαι λογοκρισία (παρότι το "σχόλιο" είναι άσχετο με το ποστ και ανώνυμο).
    Ελπίζω κάποτε να βρεις το θάρρος να υπογράψεις όσα πιστεύεις όπως κάνουν οι αριστεροί σε όλον τον κόσμο. Τότε θα ακούσεις και τις άλλες απόψεις.
    Μάθετε να συζητάτε επιτέλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σύμφωνοι τεράστιες οι ευθύνες της αριστεράς στις εξελίξεις κατά την μεταπολίτευση αλλά,

    Δεν χρεοκοπήσαμε κάτι υγιές και πρέπει να το ξαναχτίσουμε. Είχε χτιστεί κάτι νοσηρό το οποίο με βεβαιότητα θα χρεοκοπούσε. Η ευθύνη της αριστεράς βρίσκεται στο ότι από την μεταπολίτευση και μετά συνέβαλε σε αυτό το στρεβλό χτίσιμο.

    Σε ένα νέο χτίσιμο όντως σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, ας συμβάλλουμε, όσο αυτό είναι δυνατόν, στην δημιουργία ενός πιο υγιούς περιβάλλοντος και όπου μπορούμε στην δημιουργία θεσμών αλλά και πρακτικών που προωθούν έναν αριστερό ματασχηματισμό.

    Τέλος μην υπερτιμάμε τις αγορές. Οι κοινωνικοί και οι οικονομικοί νόμοι όχι μόνον δεν είναι ακριβώς σαν τους νόμους της φύσης αλλά δεν κάν νόμοι.
    Σήμερα έχουμε φθάσει σε σημείο να "πιστεύεται" μεγαλύτερης έκτασης αιτιότητα στις οικονομικές και κοινωνικές επιστήμες απ' ότι στην φυσική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ενδιαφέρον το κείμενο και οι προβληματισμοί του αλλά....


    Η κοινωνική ανισότητα δεν είναι φυσικός νόμος.
    Η αναδιανομή των εισοδημάτων καθορίζεται από τους κάθε φορά συσχετισμούς
    Ανάτπυξη δεν μπορεί να γίνει με την πολιτική των πλεονασμάτων που διευρύνουν τις κοινωνικές ανισότητες μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών.
    Είναι ανάγκη ένα μέρος των πλεονασμάτων των πλούσιων χωρών να μεταφερθούν στις φτωχές ώστε να αναπτυχθούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. συνεχίζω.
    Αυτοί που ενοχοποιούν την πολιτική των ελλειμμάτων καρπώθηκαν και το μεγαλύτερο μέρος της υπεραξίας που βγήκε από αυτά. Το πρόβλημα δεν είναι το έλλειμμα αλλά η αλόγιστη χρήση του απο έναν αφερέγγυο και διεφθαρμένο μηχανισμό που έκανε πλιάτσικο. Χωρίς ρίσκο επενδύσεις δεν γίνονται. άρα και ανάπτυξη. Και η ανάπτυξη και οι επενδύσεις θέλουν χρήμα και υγειές περιβάλλον. Ποτέ στην ιστορία δεν έχουν αναπτυχτεί οικονομίες μέσα απο μια άκρατη πολιτική πλεονασμάτων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ares mares. Για τα οικονομικά.

    1. Το πρωτογενές έλλειμμα το 2009 ήταν
    γύρω στα 10% του ΑΕΠ (5,5% τόκοι).
    Στο τέλος του 2010 οι τόκοι ήταν περίπου 6,5 % ΑΕΠ ,άρα το πρωτογενές έλλειμμα 10,3-6,5= 4% ,δηλ περίπου
    10 dis e.

    http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=605129

    2. Το έλλειμμα αυτό (σε περίπτωση στάσης πληρωμών)είναι πολύ εύκολο να χρηματοδοτηθεί εσωτερικά από τις καταθέσεις έπειτα από υποχρεωτικό δημόσιο έλεγχο των τραπεζών.

    3.Και σημαντικότερο. Επιχειρείται η ανάλυση της ενδεχομενης στάσης πληρωμών με ορους λογiστικους-ταμειακούς (που ελάχιστα κατέχουν) παραβλέποντας ότι το πρόβλημα είναι κυρια πολιτικο. Όπως πολιτική ήταν (με αφορμή τον πιο αδύναμο κρίκο)η κορύφωση της κρίσης δανεισμού και διαχείριση της μέχρι τώρα από τις
    ελίτ της Γερμανίας σε συνεργασία με το χρηματοοικονικα κέντρα παγκόσμιας ισχύος.

    Σε αυτή τη βάση αλλα και στο βέβαιο , ακόμα
    και παγκόσμιο, ενδεχόμενο ντόμινο καταρρεύσεων ,είναι φανερό ότι η στάση πληρωμών δεν είναι απλά ένα πιστωτικό γεγονός
    όπως η πτώχευση μια επιχείρησης, αλλα ένα πολιτικο υπερόπλο
    διαπραγμευτικων δυνατοτήτων και ισχύος.

    Όλα αυτά βεβαια είναι ψιλά γράμματα για τη νεοφώτιστη ΝΤΙΑΡ.
    Που όπως όλοι οι νεοφώτιστοι (ημιμαθείς)είναι βασιλικότεροι του βασιλεως (στα περί οικονομίας της αγοράς κτλ.) Δεν χρειάζεται καταφυγή σε κριτική περί αριστερής φυσιογνωμία κτλ. Ως αστικό κόμμα και μονο παρουσιάζει ένα θλιβερό επαρχιωτισμό, πολιτικο στραβισμό αναμεμιγμένο με
    προτεσταντική ηθικολογία που μεταμφιέζεται τον πολιτικο λόγο και την ευρωπαϊκή υπευθυνότητα.

    Pelegrino

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ Pelegrino
    μη μου πεις ότι δεν θα ζητήσεις εθελοντικα μείωση μισθού;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η μέχρι σήμερα λογική που κυριαρχεί στην Αριστερά είναι πάνω κάτω η εξής:

    Τα ελλείμματα είναι απλά ένας τρόπος να επέλθει ισότητα μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών.

    Αρα δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στο να δανείζεται ένα κράτος.

    Ωραία, αλλά τι ακριβώς θα συμβεί αν πάψουν να μας δανείζουν, αν χρεοκοπήσουμε δηλαδή.

    Είναι απλό με βάση αυτή τη συλλογιστική: Αποχωρούμε από την ευρωπαική ένωση, επαναφέρουμε την δραχμή και κρατικοποιούμε τις τράπεζες.

    Ως εδώ καλά. Αλλά από την επόμενη μέρα θα ζούμε μόνο με όσα παράγουμε.

    Αυτό δεν το λέει η Αριστεράς σας διότι δεν είναι καθόλου ελκυστικό για την πλειοψηφία των ελλήνων που ζουν με την αυταπάτη πως το κράτος θα ξαναδανειστεί και θα ζούμε όπως πρώτα.

    Η δική μου ένσταση είναι πως αυτός ο δρόμος δεν συνδέεται με τους μισθούς που υπόσχεται η Αριστερά σας.

    Εγώ τον δέχομαι σαν εναλλακτική λύση και τον συζητάω και πολύ σοβαρά μάλιστα, αλλά αν δεν πείτε όλο το πακέτο είναι συνειδητή απάτη και παραπλάνηση του λαού για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους, όπως ακριβώς ο Σαμαράς θα μηδενισει με μαγικό τρόπο το έλλειμμα.

    ή σαν παραλλαγή του ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.

    ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Στην ΕΣΣΔ για παράδειγμα από ένα σημείο και πέρα δεν παράγονταν απολύτως τίποτα.

    Η ανάπτυξη είχε πέσει στο 2% με βάση τα επίσημα στοιχεία (περίοδος της στασιμότητας ) είχε ονομαστεί.

    Την δεκαετία του 80 το σοβιετικό κράτος δανείζονταν ολοένα και περισσότερο και στο τέλος ήταν εξαρτημένο από τους δανειστές του.

    Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα κράτη του υπαρκτού σοσιαλισμού.Μέρες πριν την πτώση του τείχους ο Έγκον Κρέντζ γραμματέας του SED στην ανατολική γερμανία ανακοίνωσε επισήμα στην ΚΕ πως η χώρα ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕ( υπάρχει και το ηχογραφημένο ντοκουμέντο).

    Για αυτό κανένας δεν αντέδρασε την μέρα της πτώσης από τους αξιωματούχους. Ηθελαν να παραδώσουν την εξουσία οι άνθρωποι γιατί ήξεραν που είχε φτάσει η κατάσταση, σαν τον Καραμανλή ένα πράγμα

    Αλέξανδρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ο pelegrino όμως Αλέξανδρε αυτά δεν τα έμαθε ποτέ - δεν του τάπανε. Τον χρειάζονται για καμικάζι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ Pelegrino
    >
    2. Το έλλειμμα αυτό (σε περίπτωση στάσης πληρωμών)είναι πολύ εύκολο να χρηματοδοτηθεί εσωτερικά από τις καταθέσεις έπειτα από υποχρεωτικό δημόσιο έλεγχο
    των τραπεζών.>

    πες όμως όλη την αλήθεια. πως η χρηματοδότηση θα γίνει στο σκουπιδονόμισμα σου. και επειδή ΄κανένας δεν θα ήθελε να πεθάνει από την πείνα θα ξαναπληρώσεις για να δανειστείς κάποια στιγμή όχι φυσικά με το σκουπιδονόμισμα που θα έχει υποτιμηθεί 1 και δύο φορές σε σχέση με το ευρώ. Και άντε να βρεις ευρώ και δολλάρια. Αλλά τότε η δική σου «αριστερά» θα ψάχνει επενδυτές στις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες.
    Εύχομαι να μην γνωρίζεις την πραγματική σημασία αυτών που έγραψες.
    Γιατί διαφορετικά είστε για δέσιμο......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Οι χώρες με τις ισχυρές οικονομίες είναι αυτές που συμετείχαν ενεργά στους 2 παγκοσμίους πολέμους, και οι χώρες με δυνατότητες αφαίμαξης του πλούτου άλλων χωρών (αποικιοκρατικές).
    Οι ισχυρές οικονομίες δεν στήνονται στα καλά καθούμενα.
    Η τεχνολογία της βαριάς βιομηχανίας και τα προιόντα της χημικής βιομηχανίας που καθόρισαν την εξέλιξη ήταν προιόντα πολέμου.
    Με βάση λοιπόν τα προιόντα πολέμου έγιναν τα επόμενα ανοίγματα από τις ίδιες πάντα χώρες.
    Βήμα 1 ενέργεια (πετρέλαια) ποιός είχε την τεχνογνωσία?
    Αμερική, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ρωσία, Αγγλία.
    Βήμα 2 μεταφορές
    Αυτοκίνητα, αεροπλάνα, πλοία, παραγωγικά μηχανήματα και πάλι οι ίδιοι.
    Βήμα 3 Επικοινωνίες οι ίδιοι.
    Βήμα 4 Πράσινη ανάπτυξη οι ίδιοι.
    Καταλήγοντας λοιπόν βγαίνει το συμπέρασμα πως δεν υπάρχουν περιθώρια ανεξάρτητης ανάπτυξης και εμπορίας.
    Ο οικονομικός ρόλος των μικρών χωρών είναι καθορισμένος.
    Οι εικόνες της παγκοσμιοποίησης που βλέπαμε στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας άρχισαν πλέον να παίζουν και στην καθημερινοτητά μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Radical

    εισαι ασχετος.
    1 Δεν μιλησα για επιστροφη δραχμη
    αν και ο τροπος που αντιδρας δειχνει
    γνωση απο εγκυρη πληροφορησησ τυπου Πρετεντερη.

    Παντως το σκληροτερο νομισμα στο κοσμο για οικονομιες τυπου PIGS ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ μελλον. Ιστορικα και μακροοικονομικα διαπιστωμενο.
    Τωρα για το αν οι οικονομιες PIGS
    (για να στηριξουν το ε αλλα και να υπηρετουνται απο αυτο) μπορεσουν να αποκτησουν υψηλη ανταγωνιστικοτητα οπως οι Βορειοευρωπαικες χωρις εργασιακο τυπου Κινας αναμενω να το στηριξεις με επιχειρηματα και οχι
    ευχολογια .

    2. Μιλησα για πολιτικη διαχειρηση-διαπραγματευση με οπλο την σταση πληρωμων

    Πελεγκρινο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δηλαδή για εκβιασμό...
    Ξέρεις οι κουτόφραγκοι δεν είναι τόσο κουτοί τελευταία: κι αν σου πουν "ΟΚ πτώχευσε αφού το θές, αλλά μακριά από μας;", τι θα κάνεις σχετικέ μου;
    Η ανευθυνότητα δεν είναι πολιτική...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Γρηγόρης, Θεσσαλονίκη28 Μαρτίου 2011 στις 9:31 μ.μ.

    Ενώ η δουλικότητα απέναντι στο ελληνικό και ξένο τραπεζιτικό κεφάλαιο,το ξεπούλημα της χώρας,και η αποπληρωμή ενός άδικου χρέους κεφαλαιοποιημένων τόκων,είναι "υπεύθυνη πολιτική"!!!
    Αλλά από ανθρώπους που θεωρούν πως ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός είναι ακλόνητος και αναλλοίωτος σαν φυσική νομοτέλεια,τι να πείς;

    Υ.Γ:Εσείς υπεύθυνοι ρεφορμιστές πληρώστε όσα μπορείτε και απολαύστε τα χειροκροτήματα των αστών για τη συνέπειά σας.
    Από εμάς μην περιμένετε δεκάρα.Εξάλλου μας τελείωσαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @Πελεγκρινο
    Δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει ειλικρινά ο διάλογος. έχω γράψει πάραπάνω με το πρόβλημα των πλεονασμάτων και των ελλειμμάτων. Διάβασε το ξανά.
    Φίλε μπορεί να είμαι και άσχετος και εσύ διάνοια αλλά ξέρω το πεδαριώδες ως τέτοιος πως κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει κάνει ολική στάση πληρωμών. Γιατί τα κράτη δεν χρεοκοπούν. Απλούστατα στην συνέχεια επαναχρηματοδοτείται το χρέος τους και στις περισσότερες περιπτώσεις οι όροι είναι χειρότεροι απο την προηγούμενη κατάσταση.
    Και ως μικρό παιδί που είμαι όπως και η χώρα που ζω ξέρω πως δεν μπορώ μόνος μου να διαπραγματευτώ παίζοντας το μπαταχτσής αυτά που χρωστάω αφού με περιμένουν στην γωνία. Δεν ξέρω αν έχεις να προτείνεις καμία χώρα για παρέα
    Ως τότε όμως βλέπουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Όποιος έχει να προτείνει μια σοβαρή εναλλακτική ας το κάνει. Οι κατηγορίες του ενός για τον άλλο πελεγκρίνο, δεν με αφορούν. Είναι εύκολες όταν δεν υπάρχουν προτάσεις αλλά αδιάφορες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @Radical

    1.Δεν καταλαβα αν εισαι απο τους συγγραφεις του αρθρου. Αν θες τη γνωμη μου δε μιλησα για αυτοματη μονομερη σταση πληρωμων και μαλιστα
    ολικη(;). Αλλα για χρηση της -καταρχην- ως διαπραγματευτικο οπλο.

    Και αυτα τα πραγματα δεν γινονται ως ωμοι εκβιασμοι στο διεθνες παιγνιο. Εχουν γραφτει παμπολα παραδειγματα σχετικα ολο αυτο τον καιρο.
    Δεν εξαντλουνται οι λεπτομερειες σε λιγα σχολια. Υπαρχει ακομα και προηγουμενο με επικληση του διεθνους δικαιου και του ΟΗΕ
    ..............
    θέση της «Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου» του ΟΗΕ:
    "..Ένα κράτος δεν μπορεί να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήρια, να διαλύσει την αστυνομία, να παραμελήσει τις δημόσιες υπηρεσίες και να εκθέσει το λαό του σε συνθήκες χάους και αναρχίας, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τους δανειστές του, αλλοδαπούς ή ημεδαπούς"

    2. Αν εννοεις δημοσιονομικα πλεονασματα -στο ενδεχομενο στασης-
    απλα λεω οτι ηδη το πρωτογενες ελλειμα δεν ξεπερνα τα 10 δις και
    μπορει να χρηματοδοτηθει (μεχρι την
    αναδιαπραγματευση του χρεους και των ορων) με εσωτερικο δανεισμο.

    "..στις περισσότερες περιπτώσεις οι όροι είναι χειρότεροι απο την προηγούμενη κατάσταση..."

    Λαθος. Οταν εχεις ξεφορτωθει ενα σημαντικο κομματι του χρεους η ιστορια πτωχευσεων λεει οτι επανερχεσαι στις αγορες μετα απο 2 3 χρονια. Αντιθετα τωρα που προεξοφλουν τη μη βιωσιμοτητα του χρεους τα σπρεντς παραμενουν ακλονητα.

    Ωστοσο προσωπικα πιστευω οτι επειδη
    το χρεος μας δεν ειναι απλα ενα ελληνικο αυτονομο προβλημα αλλα αφορα ενα γενικοτερο προβλημα χρεων της ευρωζωνης και οχι μονο
    αλλα ειναι συνεχεια της παγκοσμαις κρισης, η εξελιξη θα ηταν
    διαφορετικη.
    ΔΕΝ θα ΜΑΣ αφηναν να χρεωκοπησουμε
    επουδενι.
    Αντικειμενικα το θεμα της Ελλαδας
    οπως φανηκε και απο τη δημοσια διεθνη προβολη ηταν ( και ειναι)
    εντελως δυσαναλογα με το μεγεθος
    και την ισχυ της χωρας, ζητημα
    ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ. Δες μονο τις
    διεθνεις διαπραγματευσεις- συναντησεις μεταξυ ΗΠΑ-ΕΕ
    απο περισυ. Η Ελλαδα βρεθηκε με ενα (αρνητικο) υπεροοπλο του οποιου
    η διαχειρηση με -ηταν η πρωτη χωρα που εσκασε- εβαλε τις βασεις για
    την εξελιξη που πρωωθει η Γερμανια
    και το χρημ/πιστ κεφαλαιο εντος της
    ΟΝΕ σε απολυτη συμφωνια και προμελετημενα απο την εγχωρια
    πολιτικη μαφια.

    Πελεγκρινο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Πελεγκρινο
    όχι δεν ανήκω στους συγγραφείς του άρθρου.
    Το Ελληνικό και όχι μόνο χρέος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως πρόβλημα μόνο απο την χώρα μας. Και αυτό ενοώ όταν γράφω στο αρχικό μου σχόλιο για τα ελλείμματα και τα πλεονάσματα των χωρών. Το δεύτερο ζήτημα είναι πως πέρα από την ρύθμιση του χρέους με το υπάρχων διεφθαρμένο κράτος και πολιτικό σύστημα το πρόβλημα πάλι θα εμφανίζοταν σε μερικά χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Της κοντής .... της φταίνε οι τρίχες.

    Είναι φανερό, ότι τώρα που πήραμε και την επιμήκυνση και την μείωση του επιτοκίου και την αγορά ομολόγων από τον μηχανισμό, ότι εξέλιπαν οι ...βάρβαροι.
    Αντε να μας δόσουν και το ευρωομόλογο, για να μην έχουμε να λέμε, ότι κάτι έξω από μας μας φταίει.

    Τίποτε όμως απ'όλα αυτά δεν μας φταίει, γι'αυτό ετοιμαστείτε για την "στάση πληρωμών", που θα αποδείξει περίτρανα, σε διάφορους πελεγκρίνους και γρηγόρηδες και όχι μόνο, ότι το πρόβλημά μας δεν είναι οικονομικό, αλλά "καθεστωτικό".

    Ο δημοσιουπαλληλικός σοσιαλισμός, που φόρτωσε την χώρα με νέους κοτζαμπάσηδες, που έχουν "καταλάβει" την χώρα, μόνο με αστικοδημοκρατική επανάσταση -που δεν έγινε ποτέ στην χώρα- μπορεί να ανατραπεί.

    Απαιτείται Νέο Σύνταγμα, με άρση όλων των προνομίων, αρχής γενομένης από την "μονιμότητα".

    Σας αρέσει;
    Πιστεύω πως όχι.

    Τι να κάνουμε όμως παίδες, η αλήθεια είναι πικρή και έφτασε η ώρα της.

    Η τρόικα, δεν είναι εχθρός των δημοσιουπαλλήλων-κοτζαμπάσηδων, αλλά στήριγμά τους. Χάρη σ'αυτήν και το μνημόνιο, μπορούν και συνεχίζουν να νέμονται την χώρα.
    Η καταστροφή της μη-προνομιούχου κοινωνίας, των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, έφτασε στο όριό της. Δεν αντέχεται άλλο.

    Οποιος το καταλάβει αυτό , έχει πολιτικό μέλλον.
    Οποιος νομίζει ότι μπορεί να το παρακάμπτει , είναι νεκρός.
    Το σημερινό πολιτικό σύστημα, όπως αυτό του Δηληγιάννη, δεν θα το θυμάται κανείς σε έξι μήνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Είναι σαφές ότι οι πολιτικές δυνάμεις που επικαλούνται τους "δημοσιουπαλληλικός σοσιαλισμός, που φόρτωσε την χώρα με νέους κοτζαμπάσηδες" δεν το κάνουν από έγνοια στην μη-προνομιούχa κοινωνία. Κάθε άλλο. "Κοινωνική δικαιοσύνη"
    μόσο ισοπέδωσης θα επέλθει.

    Αναζητούν πολιτικο μέλλον στοχεύοντας σε αυτά τα τμήματα της
    κοινωνίας. Δεν ξέρω αν θα έχουν "πλιτικο" μέλλον , πάντως η χωρα και η μη η-προνομιούχa κοινωνία δεν θα έχει.

    Εκτος αν ο κωστής μπορεί να επιχειρηματολογήσει και όχι να ρητορεύrει για το αντίθετο

    Pelegrino

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Προφανώς Κωστή, καθημερινά φαίνεται όλο και περισσότερο, ότι δεν φταίει τίποτα, έξω από "μας". Για να αρχίσουμε λοιπόν πολιτικά να λέμε τουλάχιστον την αλήθεια - όσο κι αν πονάει όλους μας - θάπρεπε να υιοθετηθεί το παραπάνω κείμενο σαν "ιδεολογική" κατεύθυνση του ιδρυτικού συνεδρίου του νέου κόμματος. Αλλιώς πόσο νέο μπορεί να είναι όταν μασάει τα λόγια του στο κεντρικό ζήτημα, όσες ωραίες ιδέες κι αν υπάρχουν στα σημεία (και υπάρχουν). Το μέτωπο στον λαϊκισμό πρέπει να είναι σαφές - επίσης το μέτωπο των μεταρρυθμίσεων θα πρέπει να περιγράφει με σαφήνεια τα μέτρα συνυπευθυνότητας μιας κοινωνίας που αν δεν περάσει στο συλλογικό είναι χαμένη κάπου μεταξύ της Κερατέας και της λευκής απεργίας των εφοριακών.
    Η τόλμη που απαιτείται δεν υπάρχει όμως - ακόμη απολογούμαστε στον λαϊκισμό και τα δόγματα. Ακόμα κι ο Λένιν έκανε την Νέα Οικονομική Πολιτική όταν είδε τα δύσκολα - το προστατευόμενο είδος των σημερινών αριστερών, δεν τα βλέπει; Ή μήπως αριστερά σήμερα σημαίνει πια μόνο δημοσιοϋπαλληλικός σοσιαλισμός, θυμωμένος με ένα κράτος που τον έθρεψε αλλά χρεωκόπησε (και το μισούμε γι αυτό όσο το αγαπούσαμε όταν δανειζόταν για να δώσει στον καθένα μη παραγωγικό-βολεμένο, "σύμφωνα με τις ανάγκες του");
    Εκεί είναι το ζήτημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. "..απολογούμαστε στον λαϊκισμό και τα δόγματα.."

    Γιώργο επιμένω,
    μπορείτε να απολογηθείτε λοιπόν στην
    παραγωγική σκεπτόμενη μη δογματική -λαικιστικη κοινωνία
    ΠΩΣ θα προστατευτεί και θα ευημερήσει τηρώντας κατά γράμμα
    τη μnημονιακη πολιτική -γιατί αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε,θα
    μας πάρουν τις καταθέσεις κτλ- και αφού ξεφορτωθούμε
    τους αργόμισθους ,λαϊκιστές , τη μονιμότητα κτλ;

    Pelegrino

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ρε Πελεγρίνο, έχεις χάσει επεισόδια μου φαίνεται.
    Κανείς πλέον δεν βάζει θέμα ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ.
    Κανείς δεν θέλει να αρθεί. Ολοι ανακουφίστηκαν ειδικά όταν συμπληρώθηκε με τις επιμηκύνσεις και τις μειώσεις επιτοκίων.
    Το πρόβλημα πλέον δεν είναι αν θέλουμε να εφαρμόσουμε το μνημόνιο, αλλά αν "μας τελείωσε η υποκρισία" ότι τάχα μου το εφαρμόζουμε.
    Οι κουτόφραγκοι έχουν καταλάβει καλά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συνεννοηθούν μαζί μας.
    Δεν είμαστε μόνο μπαταχτσήδες -όπως μετα βδελυγμίας το απορρίπταμε πέρυσι- αλλά είμαστε και ψεύτες, από όσα κάναμε από τότε μέχρι σήμερα.
    Δεν είναι ότι ήθελε ο ΓΑΠ να πεί ψέματα, αλλά με την αφέλεια που τον διακρίνει, δεν κατάλαβε, ότι όλοι γύρω του τον δούλευαν.
    Και μαζί μ'αυτούς και μείς, άλλοι οχυρωμένοι πίσω από την αντίσταση και άλλοι πίσω από την διαφωνία με το μείγμα.

    Τελείωσε όμως φίλε μου. Η χώρα όχι μνημόνιο δεν μπορεί να εφαρμόσει, αλλά ούτε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Δεν είμαστε χώρα. Απλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Γράφτηκε και κάτι ενδιαφέρον, να γίνει αστικοδημοκρατική επανάσταση.

    Εμπρός λοιπόν να κατεβεί πρωτοπόρα η ελληνική αστική τάξη με τα cherokee και τα cayenne για να ανατρέψει το σύστημα που αυτή εγκαθίδρυσε και απ’ το οποίο πλουτίζει ασύστολα, πολύ περισσότερο απ’ ότι της αξίζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Κωστής

    Μάλλον αναφέρεσαι στα επεισόδια του σίριαλ των δελτίων
    των 8:00, αλλα παρακολουθείς λάθος έργο. Σε προκαλώ ξανά
    να μου ανάπτυξης επιχειρήματα ή να με παραπεmsεις σε
    προτάσεις, αναλύσεις αρθρογραφία που να παρουσιάζει ένα πειστικό σχέδιο εξόδου από τη κρίση και να προδιαγραφει
    τους ορους της επομενης μέρας με την υπόθεση εργασίας
    ότι εφαρμόζουμε το μνημόνιο.

    Pelegrino

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Καλησπερα,
    καταρχην το αρθρο ειναι μακροσκελες και μονο κρατωντας...σημειωσεις μπορεις να το σχολιασεις.
    Ξεκινα χρησιμοποιωντας τον ορο λαϊκισμο, που δεν ειναι ενας προσδιορισμενος ορος και μπορει ο καθεις να τον χρησιμοποιει οπως γουσταρει.
    Αντιθετα απο τους συγγραφεις πιστευω πως η πορεια της χωρας μεσα στην Ε.Ε. ειναι ακριβως παραλληλη με αυτο που ονομαζουν ''λαϊκισμο'' ή αλλοι εδω και αλλου ''δημοσιουπαλληλικο σοσιαλισμο''κλπ.
    Η προσαρμογη της Ελλαδας στην Ε.Ε δυσκολα θα ηταν αλλη απο αυτην της αναπτυξης του τομεα των υπηρεσιων και των μεσαζοντων, ελλειψει μιας παραγωγικης αστικης ταξης και ενος βιομηχανικου προλεταριατου.
    Μαλιστα προβαλλουν οτι σε περιοδους κρισης η οικονομια και κοινωνια λειτουργουν περισσοτερο σαν ''φυσικοι νομοι'', οταν σε αυτες τις περιοδους και αν ισχυει το αντιθετο.
    (συνεχιζω)
    Δ.Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Τωρα οτι ο νεοφιλελευθερισμος ειναι κυρια ιδεολογια και οχι οικονομικη πρακτικη για τους αριστερους, το αφηνω ασχολιαστο.
    Η αληθεια ειναι οτι για τα του μνημονιου, ΟΝΕ κλπ., δεν πρεπει να προκαλει απορια που και το ΚΚΕ, που σταθερα ηταν υπερ της εξοδου, αυτην τη στιγμη, θεωρητικα την πιο προσφορη δεν προβαλλει κατι τετοιο? Μονο οι δυναμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το προβαλλουν γεγονος που δειχνει πως η εξοδος απο ΟΝΕ ειναι δικοπο μαχαιρι αυτη τη στιγμη.Αν παραμεινουμεστη λογικη του μνημονιου για 10-15 χρονια τουλαχιστον θα ζησουμε μια πολυ δυσκολη περιοδο. Αν φυγουμε το τοπιο δεν θα ειναι ξεκαθαρο.
    Αυτα περιληπτικα

    Δ.Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ρε δεν πά να λέτε ότι θέλετε και να προσπαθείτε να απαξιώσετε, ότι σας φοβίζει διακωμωδώντας το.
    Η ουσία είναι αυτή.
    Η κρίση που έρχεται φέρνει την κατάρρευση του υπάρχοντος δημοσιουπαλληλικού σοσιαλισμού και δεν ρωτάει κανέναν.
    Από κεί και πέρα, μονόδρομος είναι να καταλάβει και ο dim;itris t., ότι οι εξυπνάδες του, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε.
    Είσαι ανίκανος και σύ και το κόμμα σου να θρέψεις την κοινωνία σε αντίθεση με αυτούς που ξέρουν να παράξουν κάτι και τους οποίους ωφείλεις να σέβεσαι και θα μάθεις να σέβεσαι.
    Καγιέν και άλλες τέτοιες μαλακίες, οδηγούν διάφορα λαμόγια που αρμέγουν το εύκολο χρήμα της διαπλοκής με την δημοσιοϋπαλληλική τάξη πραγμάτων.
    Ολοι εσείς που μάθατε να βολεύεστε επειδή μάθατε πέντε κολυβογράμματα του μεταπολιτευτικού τάχα μου κινήματος, θα καταλάβετε ότι είστε άχρηστοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Πελεγκρίνο
    τις απόψεις μου για την κρίση και την έξοδο απ'αυτήν, τις έχω γράψει επώνυμα σ'αυτό το μπλόγκ για περισσότερο από 1 χρόνο.
    Μπορείς να τις διαβάσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Γρηγόρης, Θεσσαλονίκη29 Μαρτίου 2011 στις 6:32 μ.μ.

    Οι τραπεζίτες γονατίζουν τη χώρα και το λαό,οι εφοπλιστές διαλύουν την συγκοινωνία των νησιών και απολαμβάνουν 27(!) είδη φορολογικών απαλλαγών,οι κεφαλαιούχοι μεταφέρουν επιχειρήσεις και κεφάλαια στο εξωτερικό,ενώ άλλοι αγοράζουν πάμφθηνα τον παραγωγικό πλούτο της χώρας,και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

    Παρ'όλ'αυτά κάποιοι δούλοι στην ψυχή και στο μυαλό,ασχολούνται με το δημοσιοϋπαλληλικό κράτος,λες και αυτό είναι η γενεσιουργός αιτία κάθε κακού που βιώνουμε.

    Ας τους κάνουμε για λίγο τη χάρη:

    1)Κουβέλης Φώτης. Μόνιμος δημόσιος υπάλληλος στα έδρανα της ελληνικής βουλής,ενίοτε με ψήφους άλλων,και με τις γνωστές υπερβολικές απολαβές.
    ΞΗΛΩΣΤΕ ΤΟΝ!

    2)Ουρανία Αικατερινάρη,κόρη Ασημίνας Ξυροτύρη. Διορίστηκε απευθείας από την Τίνα Μπιρμπίλη(ωω τί κόσμος μπαμπά!)
    υπέυθυνη(sic) οικονομικών θεμάτων της ΔΕΗ.Κοινώς golden girl των 180.000 ευρώ ετησίως.
    ΞΗΛΩΣΤΕ ΤΗΝ!

    Ξεκινήστε από εδώ τον πόλεμό σας κατά 'των συντεχνιών' ,πτωχοί πλην τίμιοι υπαλληλοφάγοι μου,αν δεν θέλετε να χαρακτηριστείτε ως μια από τις πιο παρασιτικές συντεχνίες της αστικής πολιτικής.

    Ερώτησις,λίγο δυσκολούτσικη:
    Οι άνθρωποι που μη κατέχοντας μέσα παραγωγής,πωλούν την εργατική τους δύναμη για να ζήσουν,είναι 'συντεχνία' ή όχι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Γρηγόρη
    ξέρεις που έχω γραμμένο τον φόβο του χαρακτηρισμού σου και άλλων με το μυαλό σου.
    Μη με αναγκάσεις να λέω τέτοιες λέξεις δημόσια.
    Και πάντως εσύ να προσέχεις πως σε χαρακτηρίζουν οι άλλοι.

    Τώρα οι χυδαιότητες με προσωπικές επιθέσεις, μόνο όταν μας γράψεις με το πλήρες ονοματάκι σου, για να ελέγξουμε, τι κάνει η μαμά σου και ο μπαμπάκας σου, διότι φυσικά εσύ είσαι πολύ μικρός για να ασχοληθούμε με την καριέρα σου. Να τελειώσεις πρώτα με το καλό τις αιώνιες σπουδές σου και μετά.

    Κατάλαβες; Μικρέ αρουραίε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Γρηγόρης, Θεσσαλονίκη29 Μαρτίου 2011 στις 7:02 μ.μ.

    Έχω δώσει αρκετά στοιχεία για μένα.Ψάξε να τα βρείς.

    Σε ρωτάω για συγκεκριμένα,πολιτικά και δημόσιας διοίκησης,δημόσια πρόσωπα του χώρου σας.Άσε τις υπεκφυγές και απάντησε,αρουραίε της παρασιτικής ψευδοπολιτικής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Κωστή, δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την οργή σου, η οποία αν θυμάμαι καλά είναι και μόνιμη.

    Στην επανάσταση μας τώρα. Στην Ελλάδα λοιπόν η κρίση θα φέρει την κατάρρευση του δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού, στην Ιρλανδία τι θα φέρει, στην Πορτογαλία, στις χώρες που θα ακολουθήσουν τι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Σωστή η Ουρανία, ξεκίνησε την επανάσταση μόνη της, σιγά μη κάτσει να περιμένει τη Δ.Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Αρκετοί χαρακτηρισμοί έχουν ακουστεί, όπως “το απαράδεκτο μνημόνιο”, “το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος”, τάσσομαι κατά του μνημονίου”, να κάνουμε δημοψήφισμα, “να ψηφίσουμε αν είμαστε υπέρ ή κατά του μνημονίου”. Στην πραγματικότητα σε όλους αυτούς δεν αρέσουν οι συνέπειες του μνημονίου, όπως δεν αρέσουν στους ανθρώπους οι συνέπειες ενός σεισμού, ή μιας καταιγίδας. Αλλά οι συνέπειες του μνημονίου, για να αξιολογηθούν, θα πρέπει να συγκριθούν με τις συνέπειες του μη μνημονίου: το μνημόνιο μας δίνει για κάτι λιγότερο από τρία χρόνια κάποια χρήματα με σχετικά υποφερτό επιτόκιο, προκειμένου αφενός να εξυπηρετήσουμε το ληξιπρόθεσμο χρέος μας, αφετέρου να καλύψουμε τα καινούργια ελλείμματα που θα δημιουργήσουμε σ' αυτά τα τρία χρόνια. Σε αντάλλαγμα αναλαμβάνουμε την υποχρέωση να μειώνουμε σταδιακά αυτά τα ελλείμματα, μέχρι να τα φέρουμε κάτω του 3% του ΑΕΠ. Για παράδειγμα το 2009 το δημόσιο είχε έσοδα περίπου 50 δις (για την ακρίβεια 49) και δαπάνες 85 δις, άρα το έλλειμμα ήταν πάνω από 35 δις. Το μνημόνιο μας επέβαλε να μειώσουμε το 2010 το έλλειμμα κατά 6% του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου κατά 15 δις. Αυτό την ίδια στιγμή σημαίνει ότι μας επέτρεπε (και μας χρηματοδοτούσε) να έχουμε ένα έλλειμμα 20 δις (35-15=20). Με αυτά τα 20 δις πληρώσαμε μισθούς (μειωμένους), συντάξεις, τόκους κ.ο.κ."

    (Από το κείμενο των 6 συνομιλητών, που συνέγραψε ο κ. Δαμιανός Παπαδημητρόπουλος).

    Θα ξεκινήσω την προσπάθεια άρθρωσης ενός αξιοπρεπούς αντιλόγου στους ισχυρισμούς των 6 συζητητών, ξεκινώντας από τις ανακρίβειες και τους αναληθείς ισχυρισμούς, που εμφανίζονται ως παραδοχές, μέσα στο κείμενο των συζητητών, που συνόψισε ο κ. Παπαδημητρόπουλος, με τίτλο : "Από τη χρεοκοπία στην αυτογνωσία" http://politicalreviewgr.blogspot.com/2011/03/blog-post_27.html .

    Αν δούμε τους αριθμούς, όσον αφορά το Μνημόνιο, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Από τα ποσά, που διέθεσε και θα διαθέσει στο ελληνικό δημόσιο το Μνημόνιο δεν θα πάει στους μισθούς και στις συντάξεις ούτε ένα λεπτό, παρά τα όσα ισχυρίζονται οι 6 συζητητές. Αυτή η πρωτογενής παραδοχή τους, που λέει ότι το Μνημόνιο χρηματοδοτεί τα τρέχοντα - εκτός των προκαθορισμένων δανείων - ελλείμματα του ελληνικού δημοσίου και μάλιστα τους μισθούς και τις συντάξεις, καθώς επίσης και όλες οι συναφείς παράγωγες παραδοχές τους δεν έχει βάση. Απλά, δεν είναι αληθής :

    Το 2010 η χώρα πήρε 38 δισ. €, από τα οποία τα 32,5 δισ. € πήγαν για τοκοχρεωλύσια (19,5 δισ. € χρεωλύσια και 13 δισ. € τόκοι), ενώ το 2011 η χώρα θα πάρει 46,5 δισ. € από τα οποία τα 44 δισ. € θα πάνε για τοκοχρεωλύσια (28,1 δισ. € χρεωλύσια και 15,9 δισ. € τόκοι). Σχεδόν όλα τα χρήματα θα πάνε για να χρηματοδοτήσουν τους κατόχους των ομολόγων στο εξωτερικό, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν το 80% του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους, ενώ και τα υπόλοιπα θα πάνε για την στήριξη του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, στο οποίο είναι επίσης εκτεθειμένοι ομολογιούχοι από το εξωτερικό, με πρώτη από όλους την Ε.Κ.Τ. (Οι μισθοί, για τους οποίους, δήθεν, κόπτονται οι συγγραφείς του πονήματος, ανέρχονται γύρω στα 20 δισ. € και δεν πληρώνονται από τα δάνεια του Μηχανισμού Στήριξης. Ούτε, φυσικά, και οι συντάξεις. Και για να μην ακούγονται και γράφονται τερατολογίες, πρέπει να ειπωθεί ότι το συνολικό μισθολογικό κόστος του δημοσίου τομέα στην Ελλάδα ανέρχεται στο 20% του ΑΕΠ της χώρας και κυμαίνεται περίπου, στα μέσα επίπεδα των χωρών της ευρωζώνης).

    Χωρίς τα δάνεια του Μηχανισμού θα ήσαν οι δανειστές που δεν θα πληρώνονταν και αυτοί θα είχαν το πρόβλημα, ενώ η προσφυγή τους στα δικαστήρια δεν θα τους απέφερε πολλά πράγματα και θα υποχρεώνονταν σε έναν συμβιβασμό επωφελή για το ελληνικό δημόσιο). Αυτή είναι η αλήθεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Για τον λόγο αυτό, δεν υπάρχει λόγος να κοπτόμεθα για την όποια χασούρα των δανειστών και οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, πέρα από τις ανοησιολόγες θεωρίες των παπαγαλακίων της διεθνούς και της εντόπιας χρηματοπιστωτικής ελίτ και των πολιτικών θεραπαινίδων τους, το ελληνικό δημόσιο τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010 μπορούσε (και όφειλε) να διαπραγματευθεί έχοντας μια πολύ καλή διαπραγματευτική θέση απέναντί τους. Ο ευήθης ΓΑΠ δεν το έπραξε. Το γιατί είναι κάτι που μένει να το δούμε.

    Τύποις και ουσία, λοιπόν, ο περίφημος "Μηχανισμός Στήριξης της ελληνικής οικονομίας" είναι ψευδεπίγραφος. Πρόκειται, όπως λένε όλοι οι σοβαροί οικονομικοί αναλυτές και οι πολιτικοί της ευρωζώνης - ενεργοί και συνταξιούχοι από τον Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε και τον Νικολά Σαρκοζύ, μέχρι τον υπέργηρο Χέλμουτ Σμιτ -, για "Μηχανισμό διάσωσης του ευρωπαϊκού και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος", ο οποίος δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να πνίγει την χώρα σε μεγαλύτερα επίπεδα χρέους, δια της συσσώρευσης των τόκων και του διαρκούς ανατοκισμού του χρέους αυτού.

    ...................................

    Αυτός είναι ένας από τους λόγους, που τα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών κρατικών ομολόγων (spreads) παραμένουν σε δυσθεώρητα επίπεδα (έχουν αγγίξει τον ... θεό) και γι' αυτό η χώρα πρέπει άμεσα να παύσει να λαμβάνει την "βοήθεια" του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης των γαλλογερμανικών τραπεζών (που, κατ' ευφημισμόν, αποκαλείται "Μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας"), διότι αυτή η "βοήθεια" προς τις γαλλογερμανικές τράπεζες καθιστά μεσομακροπρόθεσμα δυσχερή την διαπραγματευτική θέση της χώρας, έναντι των δανειστών της και διότι τα χρήματα αυτά, όχι μόνον δεν βοηθούν την αναπτυξιακή πορεία της ελληνικής οικονομίας, αλλά, αντιθέτως, σιγουρεύουν την βύθισή της σε μια διαδικασία αέναης ύφεσης και στην παράταση των συνθηκών του ασφυκτικού θανάτου, μετατρέποντάς τον σε έναν διαρκή θάνατο (perpetual death) μέσα στην οποία έχει εισάγει την ελληνική οικονομία και κοινωνία η αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση και το κατοχικό Μνημόνιο του Μαΐου του 2010.

    Γιατί, λοιπόν, οι 6 διανοητές υιοθετούν τόσο χοντροκομένα αναληθείς ισχυρισμούς, οι οποίοι δεν στηρίζονται πουθενά; Δεν θέλω να πιστεύω ότι ψεύδονται....

    [Για να μην μακρυγορώ εδώ, όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει την συνέχεια της απόπειρας απάντησής μου στο μπλογκ μου στο θέμα : «Από την χρεωκοπία στην αυτογνωσία. (Ή πως η ελληνική αριστερή διανόηση υπερασπίζεται την Ευρώπη των τραπεζών και υιοθετεί την επιχειρηματολογία της ελίτ του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/04/matsaganis-papadimitropoulos.html ].

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU