Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ



του Αλέξανδρου Καραγιάννη*

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από την μέρα που η χώρα ουσιαστικά χρεοκόπησε και προσέφυγε στο ΔΝΤ.
Από τότε άλλαξαν πολλά πράγματα και στην χώρα αλλά και στην Αριστερά.
Πέρσι τέτοιο καιρό ακούγαμε από την ηγεσία του Συνασπισμού την φοβερή θεωρία πως η χρεοκοπία δεν είναι τίποτα άλλο παρά κυβερνητικό τρικ για να κοπούν τα επιδόματα.
Πέρσι τέτοιο καιρό όλο και περισσότεροι κατανοούσαμε πως δεν πάει άλλο μέσα σε αυτό τον πολιτικό χώρο και έπρεπε να δημιουργήσουμε κάτι νέο στο χώρο της Αριστεράς.
Σήμερα ένα χρόνο μετά η Δημοκρατική Αριστερά είναι μια πραγματικότητα και βαδίζουμε πλέον προς το πρώτο μας συνέδριο.
Από τους παλαιούς μας συντρόφους βλέπουμε μια αδιέξοδη αλλοπρόσαλλη πολιτική υποστήριξης κάθε κοινωνικής και οικονομικής συντεχνίας ,μια προσπάθεια να κρατηθούν στην επικαιρότητα με κινήσεις εντελώς αψυχολόγητες (βλέπε κατάληψη της Νομικής) και μια γραμμή που αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι (βλέπε συνεργασίες με Μητρόπουλο, διάλυση ΣΥΡΙΖΑ και επαναδημιουργία του).Παλαιάς κοπής αριστερισμός και αντιευρωπαισμός  μαζί με άγχος κοινοβουλευτικής επιβίωσης πάση θυσία είναι τα χαρακτηριστικά της νέας πολιτικής.

Από όλα αυτά πήραμε οριστικό διαζύγιο.
Κάναμε όμως τα αναγκαία προς τα εμπρός βήματα;
Μήπως κάποιες φορές δειλιάζουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους  φοβούμενοι το πολιτικό κόστος;
Αν υπάρχει ένας λόγος που δημιουργήθηκε η Δημοκρατική Αριστερά αυτός είναι για να πούμε κάποια στιγμή τα πράγματα με το όνομά τους.
Αυτή η χώρα έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας και με ευθύνες της Αριστεράς. Μπορεί να μην κυβέρνησε ποτέ τον τόπο, αλλά όλες οι κακές νοοτροπίες που αναπτύχθηκαν στην ελληνική κοινωνία έγιναν με την ανοχή και πολλές φορές την ενθάρρυνση της Αριστεράς.
Η Αριστερά επί δεκαετίες καλλιεργούσε το μύθο πως η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα και το μόνο που έπρεπε να κάνουμε είναι να παλεύουμε για αναδιανομή του πλούτου, μια αναδιανομή που την βλέπαμε συνήθως ως ενίσχυση προνομίων κάποιων συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων που αποτελούσαν και την εκλογική πελατεία της Αριστεράς.
Εδώ και ένα χρόνο αποδείχτηκε περίτρανα πως αυτή η χώρα ζούσε και έκανε μια υποτιθέμενη κοινωνική πολιτική με δανεικά. Έκανε αναδιανομή δανείων χωρίς απλά να παράγει τίποτα.
Η Αριστερά κολάκευε κάθε κοινωνική ομάδα και συμφωνούσε με τα αιτήματά της.
Έλεγε ναι στο δικαίωμα να βγει κάποιος στην σύνταξη στα δεκαπέντε χρόνια επειδή είχε ανήλικο παιδί.
Θεωρούσε απόλυτα λογικό να ζητάει δημόσιο δωρεάν σύστημα υγείας, όταν  τα ασφαλιστικά ταμεία ήταν από καιρό χρεοκοπημένα και το σύστημα αν δεν επιδοτούνταν από το κράτος (με δανεικά φυσικά) θα κατέρρεε σε μια μέρα.
Συμφωνούσε να δίνονται αφειδώς αγροτικές επιδοτήσεις και δεν έκανε τίποτα για να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές καλλιεργειών και μεταρρυθμίσεις στον αγροτικό τομέα.
Έβρισκε σωστό να υπάρχουν αυτές οι μεγάλες αποκλίσεις μισθών στο δημόσιο τομέα, με το σκεπτικό πως όλοι έπρεπε να πάρουν το μισθό των πλέον υψηλόμισθων, χωρίς όμως να απαντά από θα βρεθούν τα χρήματα για κάτι τέτοιο.
Ουδέποτε έθεσε θέμα αλλαγής του καθεστώτος των κλειστών επαγγελμάτων στην χώρα μας και ενώ είχαμε αφαιρέσει το κληρονομικό δικαίωμα από τους βασιλείς το διατηρούσαμε για τα παιδιά μας και τις επιχειρήσεις μας (πολύ μαρξιστικό αυτό το τελευταίο).
Έκλεινε και εκείνη το μάτι στους συμβασιούχους στηρίζοντας τα αιτήματα για μονιμοποίηση κάνοντας μάλιστα αυτή την στήριξη και κεντρική προεκλογική της επιλογή.
Απαιτούσε διορισμό 100.000 ανθρώπων στο δημόσιο , την ίδια στιγμή που δεν έλεγε κουβέντα για την παραγωγικότητα των ήδη υπαρχόντων υπαλλήλων.
Δεν είχε καμία αντίρρηση να διορίζονται εκατοντάδες εκπαιδευτικοί στην παραμεθόριο και στην συνέχεια να βρίσκονται μόνιμα σε απόσπαση δίπλα από το σπίτι τους και τις θέσεις να τις καλύπτουν αναπληρωτές.
Υποστήριζε την επετηρίδα και δεν έβλεπε με καλό μάτι το ΑΣΕΠ, ενώ έδειχνε υπερβολική ανοχή σε εκείνους που έφτυναν συναδέλφους τους που πήγαιναν να εξεταστούν.

Θα μου πείτε γιατί τα γράφεις όλα αυτά ;
Μήπως θέλεις να αθωώσεις του κυβερνώντες;
Σε καμία περίπτωση.
Απλά γιατί πρέπει κάποτε να μιλήσουμε θαρραλέα και για τις δικές μας ευθύνες σε όλο αυτό που έγινε.

Είναι αλήθεια πως η Δημοκρατική Αριστερά έχει πάρει αποστάσεις από όλα εκείνα που περιγράφονται παραπάνω.
Πολλές φορές όμως στις τοποθετήσεις μας βλέπω μια διάθεση να λειάνουμε τον πολιτικό μας λόγο ώστε να μην δυσαρεστήσουμε το εκλογικό κοινό.
Σήμερα νομίζω πως όλοι οι αριστεροί ζούμε μια δεύτερη κατάρρευση, μετά από εκείνη του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Και αυτή πιστεύω είναι πολύ χειρότερη από την προηγούμενη γιατί βλέπουμε να καταρρέει ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που οικοδομήθηκε και με την δική μας συναίνεση αν όχι ενεργή υποστήριξη.
Έχουμε λοιπόν δύο επιλογές:
Η μια είναι να φωνάζουμε για τρόικα , Μέρκελ  και προδότες όπως κάποιοι έλεγαν τα αντίστοιχα μετά την πτώση της ΕΣΣΔ.
Η άλλη να δούμε ξεκάθαρα την πραγματικότητα και αναγνωρίζοντας τις δικές μας ευθύνες να γίνουμε η πρωτοπορία των μεταρρυθμίσεων και των αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα.
Να έρθουμε σε αντίθεση με τον κακό δαίμονα της ανανεωτικής αριστεράς, το μικρομεγαλισμό μας.
Σήμερα δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, γιατί αυτή η λύση προυποθέτει ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης και παραγωγής το οποίο χρειάζεται πολύ χρόνο και επεξεργασία για να το διαμορφώσουμε ώστε να είναι βιώσιμο.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να το παίζουμε φωστήρες και να προτείνουμε λύσεις που ουσιαστικά δεν υπάρχουν σήμερα.
Αρκεί να μιλήσουμε με θάρρος για όλα εκείνα τα κακώς κείμενα που υπάρχουν  στην χώρα.
Η Δημοκρατική Αριστερά είναι η τελευταία ευκαιρία να υπάρξει μια σοβαρή ,αξιόπιστη Αριστερά στην χώρα μας.
Γιατί αυτό έπρεπε να είναι η Αριστερά. Δύναμη αλλαγής της κοινωνίας και όχι δύναμη οπισθοδρόμησης, τυφλής άρνησης και υποστήριξης προνομιούχων ομάδων και μικροσυμφερόντων, όπως κατάντησε τα τελευταία χρόνια.
Με αυτό το σκεπτικό συμμετέχω και εγώ σε αυτή την προσπάθεια, την προσπάθεια της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Ας μην την αναλώσουμε και αυτή στο βωμό της εκλογικής επιβίωσης.
Ας μην χαθεί μια ακόμη ευκαιρία.
Γιατί δεν θα υπάρξει άλλη. Για μένα τουλάχιστον.
Με συντροφικούς χαιρετισμούς


*Ο Αλέξανδρος Καραγιάννης είναι Μικροβιολόγος
Μέλος της Οργάνωσης Λάρισας της Δημοκρατικής Αριστεράς - κείμενο από τον προσυνεδριακό διάλογο

27 σχόλια:

  1. Γρηγόρης, Θεσσαλονίκη24 Μαρτίου 2011 στις 12:31 π.μ.

    Οι σοβατζήδες του παραπαίοντος καπιταλισμού σε νέες περιπέτειες!

    Χωρίς να έχουν να προτείνουν τίποτα ουσιαστικό-κυριολεκτικά!-για τα προβλήματα καθημερινής επιβίωσης του κόσμου,προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους και την αστική τάξη φυσικά,για το πόσο πειθήνια όργανά της θα γίνουν.Αν ποτέ τύχει να τους χρειαστεί το πολιτικό σύστημα.

    Άμα γράψετε 100 φορές στον πίνακα "δε θα ξαναϋποστηρίξω τις συντεχνίες" ίσως να τους πείσετε.Ποιός ξέρει.

    Προσέξτε μόνο εκκολαπτόμενοι Παπουτσήδες,Πάγκαλοι και Πεταλωτήδες! Γιατί μετά τα γιαούρτια που σίγουρα σας περιμένουν από τον κόσμο,σας βλέπω σε κανα χρόνο,στάσιμους πάλι στην 1η δημοτικού.Να γράφετε 1000 φορές,δε θα ξαναϋποστηρίξω το ΔΝΤ,τις τράπεζες,το ΝΑΤΟ,τα μνημόνια,τις ιδιωτικοποιήσεις και ο κατάλογος θα είναι ατελείωτος..

    Προμηθευτείτε από τώρα κιμωλίες στη χοντρική πριν ακριβύνουν κι άλλο.

    Υ.Γ: Τσίπα (ή δράμι μυαλό;) δεν έχετε πάνω σας προσκυνητές της μπουρζουαζίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επιστολή του Νότη Μαυρουδή σχετικά με τη στάση των αρχών στην κηδεία του Μανώλη Ρασούλη.

    Τα είδαμε τα στεφάνια στην κηδεία του Μανώλη Ρασούλη και ναι,
    υπήρχαν από μέρους της κυβερνήσεως, του Δήμου της Αθήνας (του νέου
    δημάρχου της πρωτεύουσας) και είπαμε όλοι: «Από στεφάνια καλά
    πάμε»!
    · Τι υπαινίσσομαι; Πως για άλλη μια φορά, οι αρχές δεν στάθηκαν στο
    ύψος των περιστάσεων. Πετάξανε ένα στεφάνι στον μακαρίτη και θεώρησαν πως έκαναν το καθήκον τους...
    · Τα πράγματα δεν είναι όμως έτσι. Μια σοβαρή πολιτεία στις
    περιπτώσεις τέτοιων επιφανών δημιουργών που έγραψαν ιστορία, είναι μικρόψυχο να μην καλύπτει λογικές συνθήκες ταφής που συνεπάγονται σε μια τέτοια περίπτωση.
    · Είναι ολίγον λογιστικό, ταμειακό, αριθμητικό, τεχνοκρατικό, το ξέρω, αλλά δεν θα κουραστούμε να διαλαλούμε πως ίσως είναι οι μοναδικές ευκαιρίες που μια κυβέρνηση, ένας Δήμος μπορεί να
    αποδείξει το ρόλο του και τη θεσμική του υπόσταση, σε τέτοιες
    ειδικές περιπτώσεις.
    · Ναι! όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, ΚΑΙ στις κηδείες οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει, για να παραθέσω το στίχο του μακαρίτη Ρασούλη...
    · Οι οικείοι και οι φίλοι του γνωρίζουν πολύ καλά τι οικονομικό
    βάρος αντιμετωπίζεται στο σύνολο μιας κηδείας ή στο λεγόμενο
    «τελευταίο ταξίδι». Μια αλυσίδα από διαδικασίες προς το κράτος και
    την εκκλησία, προς τις μεταφορές, τους τάφους, τα σκαψίματα, τα
    παράβολα και όλα όσα χρειάζονται για να αναχωρήσει δια παντός
    κάποιος...
    · Ο Ρασούλης ποτέ δεν υπήρξε πλούσιος? Ζούσε λιτά, δίχως να ανοίξει ποτέ φτερά προς τον καταναλωτισμό και τη νεοπλουτίστικη αντίληψη ζωής, που άλλωστε την κατακεραύνωνε. Ζούσε μόνος και αυτό ήταν ίσως η κοσμοθεωρία του.
    · Ακριβώς γι αυτό τον λόγο, οι θεσμοί της δημόσιας διοίκησης της
    πρωτεύουσας, θα έπρεπε να δείξουν ένα ανθρώπινο πρόσωπο!
    · Ζητήθηκε από τον δήμο της Αθήνας να παραχωρήσει χώρο ταφής τιμής
    ένεκεν, ως οφείλει, για να τιμήσει τέτοιους ανθρώπους και υπήρξε
    άρνηση (με τη σύμφωνη γνώμη του Κου Καμίνη).
    · Οι υπηρεσίες του Δήμου δεν ξέρω αν συνεδρίασαν μέσα στο
    Σαββατοκύριακο, πάντως η γραμματέας του δημάρχου μετέφερε πως ¨Η απόφαση του ΔΣ είναι να μη γίνει δεκτό αυτό το αίτημα¨
    · Περίπου το ίδιο σκηνικό αδιαφορίας και στο γραφείο του κου
    Γερουλάνου.
    · Να θεωρήσουμε πως αυτά τα απαράδεκτα περιλαμβάνονται στα «νέα ήθη» και στη «νέα κατάσταση πραγμάτων του Δήμου και του ΥΠΠΟΤ»;
    · Πόσο πια μπορούμε να συνεχίζουμε να απορούμε για συμπεριφορές που
    αποδεικνύουν βρε αδερφέ πως, όντως, αυτό που εννοούμε
    θεσμοί-εξουσίες, έχουν τοποθετηθεί μακριά, πολύ μακριά από εμάς!
    · Δεν μας ξαφνιάζουν πλέον με τις αλλόκοτες αποφάσεις τους, έστω και
    αν ο «λαός» μαύρισε τους κακούς και έβγαλε τους καλούς.
    · Αυτοί οι «καλοί» σήμερα... δημαρχαίοι (και άλλοι) επιδεικνύουν μια σκληρότητα με αυτή την άρνηση, που τώρα εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να επεξεργαστούμε και να τη χωνέψουμε για το μέλλον μας.
    · Πόσο οι δημοτικές και υπουργικές αρχές θα προφασιστούν πως η
    οικονομική κρίση και οι δείκτες δεν επέτρεψαν αυτή την παραχώρηση
    γης σε ένα τέκνο της χώρας που αφήνει ιστορία πίσω του;
    · Κι εμείς με τη σειρά μας, πόσο μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τους
    θεσμούς που επέδειξαν μικρότητα, αλλά και άγνοια μπροστά στο
    μέγεθος της απώλειας ενός τέτοιου πολίτη, που ομόρφαινε την
    καθημερινότητά μας και μας βοηθούσε με τα τραγούδια του να
    ξεπεράσουμε τη μιζέρια;
    · Η συμπεριφορά του δήμου, του δημάρχου και του υπουργείου, είναι
    αψυχολόγητη και μας κάνει να νιώθουμε αποστροφή!
    · Κρίμα


    Νότης Μαυρουδής
    (15/3/2011, ένα συμπληρωματικό υστερόγραφο μετά την κηδεία του
    Μανώλη Ρασούλη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ Γρηγόρη,

    Έγραφες βαθυστόχαστα πριν λίγο καιρό:
    "Κατά τα άλλα πιθανολογείται η κήρυξη πτώχευσης προς το τέλος του Μάρτη,και μάλλον επιστροφή στη δραχμή.Ηδη (ξανα)αποσύρονται μαζικά κεφάλαια από τη χώρα..

    http://diakritikos.wordpress.com/2011/03/10/%CF%87%CF%81%CE%B5%CF%89%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-25-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85-2011/

    Εδώ θα είμαστε και θα τα ξαναπούμε με τους θρηνώντες μικροαστούς.
    10 Μαρτίου 2011 4:09 μ.μ."

    Φτάσαμε στις 25, αν το πρόσεξες - μα τόσο επιφανειακές είναι οι λενινιστικές σου αναλύσεις που χρειάζεσαι κάθε μπούρδα που κυκλοφορεί (αν δεν απατώμαι οι εμπνευστές βρίσκονται στα χέρια της δικαιοσύνης για διασπορά ψευδών ειδήσεων και ζημίωση της χώρας από πιθανή φυγή κεφαλαίων)για να εκτονώσεις την τόσο επιφανειακή σου έχθρα με τους "σοβατζήδες" του παραπαίοντος καπιταλισμού...
    Μόνο τύπους σαν και σένα δεν φοβάται ο καπιταλισμός - μην σου πω ότι σας χρειάζεται σαν ανάχωμα ανοησίας μπροστά στην λαϊκή διαμαρτυρία (μαζί με το ΛΑΟΣ).
    Καλημέρα και ξανασκέψου το πριν ξαναεξαπολύσεις τους μύδρους σου Νεφελίμ μου... :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε mike, γεια χαρά! Συνεχίζω τη συζήτηση που άνοιξες στην προηγούμενη ανάρτηση. Μπορεί να έχεις δίκιο στα σημεία (που επισημαίνεις από το άρθρο του Ματσαγγάνη). Επίσης, η κριτική και η γκρίνια είναι εύκολες. Θα σου πω όμως την εικόνα μου από τα έξω:

    Αυτό το κόμμα που φτιάχνεται είναι ένα κόμμα δυο-πέντε-δέκα ατόμων που αποφασίζουν και σερβίρουν τη γραμμή. Και η γραμμή που σερβίρουν, μπορεί να είναι από καλή έως πολύ καλή αν τη μελετήσεις, αλλά στο δια ταύτα, στις ρωγμές της πολιτικής πραγματικότητας, εκεί που παρουσιάζονται ή υποβόσκουν οι ευκαιρίες για αλλαγές και παρεμβάσεις, λίγα πράγματα. Προέχει το άγχος της πολιτικής ορθότητας και νομιμότητας, ο καθωσπρεπισμός και, τελικά, η συντήρηση. Από τις δηλώσεις του Κουβέλη για τα πανό στην Ακρόπολη (μικρό το κακό εδώ), μέχρι την καταγγελία της κίνησης των μεταναστών στη Νομική (πολύ μεγαλύτερο εδώ) και τις επαμφοτερίζουσες στάσεις σε καίρια ζητήματα, όπως της Λιβύης ή της οικονομίας. Δες τις δηλώσεις του Χατζησωκράτη για την πώληση δημόσιας περιουσίας: «Oι αποφάσεις της Διυπουργικής Επιτροπής εξαντλούνται στην επίκληση του στόχου των 50 δις και στην πρόσληψη συμβούλων, δεν προσδιορίζουν επιμέρους επιδιώξεις για κάθε φορέα και στοχευμένα οφέλη για την ανάπτυξη και κινδυνεύουν έτσι να οδηγήσουν σε πενιχρά αποτελέσματα και εξάντληση πραγματικών δυνατοτήτων της χώρας.» Καταλαβαίνεις τίποτα; Βλέπεις πίσω από αυτή τη δήλωση ένα κόμμα με συγκεκριμένες επιδιώξεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ Λίμπνεχτ,
    το κείμενο "παρεπόμενα μιας κηδείας" του Νότη, υπάρχει στις επιλογές, -αριστερά πάνω - τρεις μέρες. Δεν το είδες ή σ' αρέσει η "επανάληψη";
    Σχόλιο σαν αυτό, άσχετο με το ποστ και μεγάλο (αντί παραπομπής), είναι προφανώς τρολ και θα αφαιρεθεί. Ελπίζω απλά να μην το είδες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. (Συνεχίζω.)

    Κάθε άρθρο του Ματσαγγάνη, και λάθη να κάνει, είναι μαχαίρι στο κόκκαλο, η πρόσφατη αποχή των 20 πανεπιστημιακών από την απεργία ήταν μία παρέμβαση που δημιούργησε κάποια ρωγμή. Το θέμα μας δεν είναι ο Α ή ο Β, αλλά το κόμμα της Δ.Α., ποια ρωγμή επιχείρησε να δημιουργήσει εκτός από τις δημοτικές εκλογές; Παρακολουθεί τις εξελίξεις, διστάζει να παρέμβει στα κρίσιμα και αμφίρροπα, δίνει την εντύπωση ότι θέλει να αφήσει τα πράγματα να ακολουθήσουν το δρόμο τους ώστε να μπορεί να σχολιάζει από το θεωρείο του Μάππετ Σόου.

    Είμαι ίσως λίγο υπερβολικός στην κριτική μου, αλλά και το κοινό των πολιτών είναι υπερβολικό και απαιτητικό και θα σου ζητήσει να αποδείξεις πολλές φορές ότι δεν είσαι ελέφαντας. Όπως συμβαίνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ, που αρκεί να δώσει λίγες αφορμές για να κατηγορηθεί για τα δεκαπλάσια, αλλά καλά να πάθει.

    Η Δημοκρατική Αριστερά, παρόλο που όσοι γνωρίζουμε ξέρουμε πολύ καλά ότι δε δημιουργήθηκε από μία απόφαση κορυφής αλλά από σχεδόν καθολικό αίτημα του κόσμου της ανανεωτικής αριστεράς, έκοψε εξαρχής τις δυνατότητες του ευρύτερου κόσμου να αναμειχθεί στη λήψη των αποφάσεων, δεν κάλεσε ποτέ τους ανένταχτους και τους νέους να ενταχθούν, δεν επιχείρησε να ενισχύσει το ρόλο των ειδικών, των αρίστων και όσων έχουν καινοτόμες ιδέες στη λήψη των αποφάσεων, δεν έκανε καμία κριτική για το παρελθόν της ως Ανανεωτική Πτέρυγα και εξακολούθησε να στηρίζεται σε ξερόλες ημιμαθείς ανεπάγγελτους που ζουν από την πολιτική.

    Καλά κάνεις και μας εγκαλείς για ανανεωτικό αριστερισμό, διότι όπως είπα η κριτική είναι εύκολη, αλλά και η πολιτική είναι δυσκοίλια και δε συγχωρεί τη μετριότητα, ακόμα και αν η μετριότητα είναι ανώτερη από τον ανταγωνισμό. Γι' αυτό γράφω κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, χωρίς αυτό καθόλου να συνεπάγεται ότι η προσπάθεια που γίνεται δεν αξίζει και δεν έχει και πολλά θετικά (αλλιώς δε θα συζητούσαμε καν).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αντιπαρέρχομαι τα σχόλια του Γρηγόρη (σοβατζής,προσκυνητης της μπουρζουαζίας κτλ) και συνεχίζω...

    Η αλήθεια είναι πως περίμενα και περιμένω περισσότερα από τη Δημοκρατική Αριστερά.

    Από αρκετούς τέθηκε το θέμα πως το ζητούμενο δεν είναι να φτιάξουμε έναν καλό ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, η κρίση έφερε την επιφάνεια την ανάγκη να μιλήσουμε για της πραγματικές παθογένειες της χώρας. Αυτό με μισόλογα και μέσους όρους ΔΕΝ γίνεται.Αυτό που ενδιαφέρει λοιπόν είναι το κάτι διαφορετικό στην πολιτική ζωή.Μπορεί ορισμένοι να το λέτε ανανεωτικό δογματισμό, το χρειαζόμαστε όμως.

    Για αυτό ένας ΣΥΝ ήπιων τόνων και χωρίς ακρότητες εμένα τουλάχιστουν μου είναι αδιάφορος σαν προσπάθεια.

    Κατανοώ το άγχος επιβίωσης αλλά πραγματικά δεν με απασχολεί.Περιμένω να ακούσω από τις ανακοινώσεις της ΔΗΜ.ΑΡ. πιό αιχμηρό λόγο και όχι χαμηλούς τόνους και πολιτική ορθότητα.

    Δεν φύγαμε από το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ επειδή δεν μας έκανε ο Τσίπρας και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

    Φύγαμε γιατί αηδιάσαμε με το γεγονός πως αυτός ο χώρος ΔΕΝ κατάλαβε τίποτα από την χρεοκοπία της χώρας και όσα οδήγησαν ως εκεί, ακριβώς όπως κάποτε ορισμένοι από εμάς φύγαμε από το ΚΚΕ επειδή ΔΕΝ κατάλαβε τίποτα για τις αιτίες της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ.

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ Αλέξανδρος

    Ορθώς κάνεις που προσπερνάς τις "λογικές' του Γρηγόρη.
    Βέβαια τις λαμβάνεις υπόψη σου που σημαίνει ότι μπαίνεις στο κόπο να τις διαβάζεις.
    Αφού λοιπόν έχεις κάνει τη διαδρομή Περισσού, Κουμουνδούρου και ακόμη ψάχνεσαι,ευχάριστο αυτό,
    να είσαι βέβαιος οτι μετά το συνέδριο η αναζήτησή σου θα είναι μεγαλύτερη και πιο δημιουργική.
    Ο Γιώργος το έχει "πιάσει" καλύτερα απο όλους,έχει βέβαια αρκετά στοιχεία βολονταρισμού στη στάση του,χωρίς να λειτουργεί βολονταριστικά,σκέφτεται με windows όπως απαιτεί η εποχή.
    Σημασία όμως έχουν οι προθέσεις του, με τις οποίες όσο και να διαφωνεί κάποιος μαζί του, είναι έντιμες, και αυτό στην ύποπτη εποχή που ζούμε είναι πολύτιμο αγαθό και σπανίζει.
    Μένουμε συντονισμένοι οριζόντια ως κοινωνικό σώμα αλλά ποτέ εισοδιστικά ή τριτοδιεθνιστικά.

    Citizen observer

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γρηγορη, περιμενες κατι καλυτερο απο "Πασοκους με πολιτικα"(που λεει και ο Ρουσσης της Παντειου? Λενε οτι και ο Παγκαλος...... μαζι τα φαγανε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ Ανώνυμε

    Ίσως σε επίπεδο "ηγετικών" ομάδων ο κ.καθηγητής να έχει έστω και βερμπαλιστικά! δίκιο.
    Όμως ως "λαϊκός αγωνιστής" το ενστερνίζεσαι και για την κοινωνική βάση του χώρου?
    Γιώργο συγγνώμη για τη πρωτοβουλία στην απάντηση αλλά.....

    Citizen observer(ανώνυμε εγώ δεν ανήκω στην ΔΗΜΑΡ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. εμένα αυτό που μου αρέσει είναι η ευκολία στην απόδοση χαρακτηρισμών για οποιονδήποτε έχει άλλη γνώμη , χωρίς μάλιστα να σε γνωρίζουν και προσωπικά.

    τελικά η μήτρα του σταλινισμού εξακολουθεί να γεννάει ιδεολογικά τέρατα.

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Η ευκολία στους χαρακτηρισμούς Αλέξανδρε είναι νομίζω αντιστρόφως ανάλογη της ικανότητας διαλόγου και συνδιαμόρφωσης αριστερών θέσεων και συναινέσεων - δυστυχώς η καταγγελία του άλλου είναι πιο εύκολη από την βάσανο της διατύπωσης απόψεων και ειδικά, απόψεων με υπογραφή. Αυτή η ασθένεια είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην αριστερά που αφήσαμε πίσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Να θεωρησουμε οτι οι συντεχνιες ειναι κατι κακο. Ωραια.
    Να κανουμε τωρα και ορισμενους διαχωρισμους? Ας πουμε τι ειναι συντεχνια και τι συνδικαλισμος και αλληλεγγυη στα μελη του δημοσιου/ιδιωτικου/επιστημονικου σωματειου μου.
    Μεσα στη φιλελευθερη αντιληψη-που μαλλον ασυνειδητα γινεται ευκολα αποδεκτη- μπορω να χρησιμοποιησω οποιοδηποτε θεμιτο και αθεμιτο μεσο για να επιτυχω τους ατομικους μου στοχους. Αλλα ειναι κατακριτεο να βρω κοινο τοπο με συναδελφους για να διεκδικησω τα συμφεροντα μου συλλογικα.Παραλογο?

    Δ.Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ζούμε δυστυχώς σε μία εποχή που οι λέξεις έχουν χάσει την εννοιά τους.
    Ποιος ήταν αξιόλογος άνθρωπος κάποτε και το όποιο ακροατήριο τον άκουγε με προσοχή.
    Σίγουρα σε αυτήν την κατηγορία ανήκε ο Μανώλης Ρασούλης και του άξιζε σεβασμός.
    Σήμερα δυστυχώς αξιόλογοι άνθρωποι είναι οι τηλεπερσόνες, τηλεδημοσιογράφοι, πολιτικάντηδες, και ένας ατελείωτος συμφερτός κενών ανθρώπων που αλλοίωσαν όχι μόνο την λέξη αξιόλογος/η αλλά και ηθικός/η, κοινωνικός/η και πλήθος άλλων λέξεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. πολυβωτη σε χαιρετω και παλι, μπαινω στο ψητο λακωνικα. οΣΟΝ ΑΦΟΡΑ τα 50δις ειμαστε σαφεις. Η Κοινη ωφελεια στην Πολιτεια [ενεργεια νερο τηλ/νιες[κυριαρχικα]. Ηλιμναζουσα περιουσια που καταπατειται καθημερινα απο ιδιωτες του 5% που απομυζουν αυτο τον τοπο ναι.Τα Ηπειρωτικα κληροδοτηματα που 100 χρονια λυμαινονται οι μητροπολιτες με την ανοχη του κρατους ναι και φτανουν τα 15δις οπωσδηποτε. Το Ελληνικο ομως στους πολιτες αλλα η εργατικη αριστοκρατια στην πολιτικη καταδικη. Για την Νομικη τελικα και ο Τσιπρας μαλωσε τη νεολαια τουστην Κ.Ε. ,εχω δε την αισθηση οτι η θεση δικαιωθηκε χωρις να ειμαι και απολυτος. Οτι λιγοι ανθρωποι τραβανε τη γραμμη , δεκτο, αλλα μετα το συνεδριο απαραδεκτο,αρα γιατι εισαι απ'εξω? Για τα αλλα επιφυλασσομαι[παντος νομιμου δικαιωματος μου. Θα καταλαβεις αργοτερα.mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γρηγόρης, Θεσσαλονίκη24 Μαρτίου 2011 στις 7:22 μ.μ.

    Όταν έχεις υιοθετήσει ένα σκληρό νόμισμα σε μια ενιαία ευρωπαϊκή αγορά,ουσιαστικά θα έχεις μονίμως αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο.Οι ισχυροί Γερμανοί,Γάλλοι κλπ,εισχωρούν στην δική σου αγορά κάνοντας πάρτυ,ενώ οι ελληνικές βιοτεχνίες-βιομηχανίες εκτοπίζονται,κλείνουν,μεταναστεύουν.

    Για τον ελληνικό καπιταλισμό δύο δρόμοι ανοίγονται:
    Ή παραδέχεται την ήττα του και ξεπουλάει την χώρα στο ισχυρότερο ξένο κεφάλαιο..(όπως μέχρι στιγμής)
    Ή υιοθετεί μαλακό πληθωριζόμενο νόμισμα για να πάρει πρόσκαιρες ανάσες,χωρίς να λύνει οριστικά τα προβλήματά του.
    Και ταυτόχρονα "κινεζοποιεί" τους μισθούς για να γίνει ανταγωνιστικότερος.
    Βιάστηκες Γιώργο,επειδή σε 15 μέρες δεν είχαμε εξελίξεις,να ειρωνευτείς.Πίσω έχει η Τράπεζα της Ελλάδος την ουρά.
    Ορθώς σε ονομάζουν κάποιοι "γίγαντα της σκέψης".
    Κατά τα άλλα οι εξαγωγές κεφαλαίων συνεχίζονται και το κράτος αναγκαστικά συνεχίζει να χαρίζει πακέτα δισεκατομμυρίων στις τράπεζες,ενώ οι συνταξιούχοι είναι σε απόγνωση.Αλλά τί λέω τώρα; Αυτοί είναι κακομαθημένες συντεχνίες.

    Ενώ εσείς "η δημοκρατική αριστερά του διαλόγου" (με το κεφάλαιο και τον αστικό μηχανισμό διακυβέρνησης,για να.. "τα πούμε όλα με το όνομά τους") συνεχίζετε αδιάφοροι και προκλητικοί.

    Γειά σας ρε γίγαντες σοβατζήδες!
    Μια συντεχνία είστε και σεις,από τις πιό μικρές και πιο απαράδεκτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Οποτε ρε γιγαντα νο2 σοσιαλισμος σε μια χωρα...[με ορους του 1911 μαρτιου 24] mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Γρηγόρης, Θεσσαλονίκη24 Μαρτίου 2011 στις 8:06 μ.μ.

    Ανατροπή του καπιταλισμού και σοσιαλισμός σε όλη την Ευρώπη.Έτσι για αρχή..
    Εσείς καθίστε στο καπιταλιστικό Villabajo να τρίβετε τα ταψιά σας.
    Αλλά δυστυχώς για σας, ότι ήταν να φαγωθεί,φαγώθηκε.
    Ίσως αν δεν ήταν τόσο διεφθαρμένο το σύστημα να σας κερνούσε κανα κοκκαλάκι.
    Τί να κάνουμε.Κρίμα!Σας πρόλαβε ο Πάγκαλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ένα δεν μπορώ να καταλάβω ρε Γρηγόρη... Εσένα τι σε κόφτει τι θα κάνει η δημοκρατική αριστερά;
    Δεν πας καλύτερα να χτίσεις κάνα καθηγητή ή να ρίξεις κάνα γιαούρτι; Τις τριτοδιεθνιστικές σου θολούρες δεν νομίζω να βρεις κανέναν εδώ γύρω να τις πουλήσεις.
    Οπότε;
    Ή είσαι τόσο εθισμένος στην καταγγελία και παθαίνεις τρέμουλο χωρίς ταξικούς εχθρούς και αποστάτες; :))

    "Τα τέκνα του Ζαχαριάδη μόνα, ψάχνουν".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Γρηγόρης, Θεσσαλονίκη24 Μαρτίου 2011 στις 8:47 μ.μ.

    Τελικά τίποτα δεν έχεις καταλάβει.
    Απεργίες και καταλήψεις οργανώνουμε.Και όχι μόνο βεβαίως.
    Με το Ζαχαριάδη καμμία σχέση.Φαντασιώσου ότι θες.
    Καλή θολούρα γίγαντα Μπερνστάιν του 21ου αιώνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Θα σου απαντουσα εαν χρησιμοποιουσες διαφορετικη γλωσσα απο αυτη της Κανελλη, εαν εδινες συγκεκριμενα στοιχεια που αποδεικνυαν τη διαφθορα του συγκεκριμενου χωρου και εαν μας ελεγες σε ποια πολιτικη ομαδα ανηκεις να μπορω και εγω να σε σοβατιζω και να σου ριχνω λασπη.Μεχρι τοτε σε θεωρω προβοκατορα γιατι υπηρξα και γω τριτοδιεθνιστης στα χρονια του νηπιαγωγειου. mike[που σου αναγνωριζει τουλαχιστον τη σταθερη διαδικτυακη σου ταυτοτητα]. Υ.Γ. Αυτο το ''ανατροπη του καπιταλισμου σε ολη την ευρωπη και σοσιαλισμος ετσι για αρχη'' δεν ειναι γιγαντιο μεγαλε , ειναι τιτανιο ! Σ'ευχαριστω που μου ανοιξες τα ματια και σκεφτομουνα τοσο καιρο, τι να γινει, τι να γινει ρε γαμω το με την κατασταση. Σου ειμαι υποχρεος και παλι βρε τιτανομεγιστε. mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Φίλε mike, είμαι απ' έξω διότι είμαι μακριά, και ως γνωστόν ένταξη χωρίς συμμετοχή δε γίνεται.

    Χαίρομαι για τις θέσεις που μου περιγράφεις, δείχνουν σοβαρότητα και ρεαλισμό. Θα ήθελα να δω πολιτικές αιχμές, επιλογή στόχων, και παρεμβάσεις για την προώθηση αυτών των στόχων. Επίσης θα ήθελα να δω αξιοκρατία, αυτοκριτική, λαϊκότητα με την ουσιαστική συμμετοχή πρώην ανένταχτων, νέων, και ανθρώπων της πιάτσας.

    Αν οι θέσεις είναι το ισχυρό σημείο, οι αιχμές και οι παρεμβάσεις είναι συγκυριακές και σπάνιες, γενικότερη πολιτική στρατηγική δε διαφαίνεται καμία, όσο για την αυτοκριτική και τη λαϊκότερα, άσ' το καλύτερα... Να μην τα ξαναγράφω, από τους διορισμούς ημετέρων στη Βουλή μέχρι το ότι το κόμμα ζήτησε οικονομική στήριξη μήνες πριν ζητήσει την εγγραφή μελών.

    Επαναλαμβάνω ότι μπορεί να είμαι αυστηρότερος απ' ό,τι πρέπει και να διορθωθούν πολλά, αλλά νομίζω ότι προσφέρω καλύτερες υπηρεσίες έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Γρηγόρης, Θεσσαλονίκη24 Μαρτίου 2011 στις 10:36 μ.μ.

    Mike,πέρα από τους απώτερους στόχους και πιστεύω του καθενός μας ("ανατροπή του καπιταλισμού" ή "επιδιόρθωσή του") υπάρχουν και μερικά απλά πράγματα που (μπορεί να) κάνει καθένας στη ζωή του.Και νομίζω ότι αυτά λένε πολλά περισσότερα για τον καθένα,πέρα από θεωρίες και μοντέλα λειτουργίας της κοινωνίας.
    Επίσης δεν πιστεύω σε "αυθεντίες".Κυριολεκτικά ή ειρωνικά.
    Γιατί πίστευα και πιστεύω ότι στα συλλογικά προβλήματα δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις.
    Και γι αυτό βοήθησα να στηθεί στον εργασιακό μου χώρο εργατικό σωματείο,συγκρούστηκα με αφεντικά και μπάτσους,συμμετείχα σε απεργιακές φρουρές εμποδίζοντας απεργοσπάστες,υπερασπίστηκα με λόγια και έργα εργαζόμενους μετανάστες κλπ.Στην σχεδόν 20ετή πολιτική δράση μου ο κατάλογος είναι πολύ μακρύτερος βεβαίως και αισθάνομαι περήφανος για όλη την διαδρομή μου.
    Και αυτά δεν ξεπουλιούνται,ούτε τώρα ούτε ποτέ, "για τρία υπουργεία".
    Όσο για τις ταμπελίτσες με τις οποίες έμαθαν να σκέφτονται διάφοροι(τριτοδιεθνιστής,σταλινικός,Κανέλλη κλπ)με αφήνουν παντελώς αδιάφορο.Τυχαίνει να μην είμαι ΚΚΕ,αλλά και να ήμουν,από τις πράξεις του κρίνεται ο καθένας,και ας κάνει την αυτοκριτική του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. 20 χρόνια στο κίνημα24 Μαρτίου 2011 στις 11:31 μ.μ.

    Τους άλλους που βρίζεις όμως δεν τους ξέρεις καν. Κι αν το ιστορικό τους ωχριά μπροστά τους; Ποιος πρέπει να κάνει αυτοκριτική; ή μήπως πρέπει να σου πούμε κι εμείς το βιογραφικό μας; Χειροκροτώ και υποκλίνομαι στην αυτοαναγόρευσή σου.

    Ένας σοβατζής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. "Αυτοαναγόρευση":πραγματικά αυτό είναι το ζήτημα. Οι θρησκευόμενοι κάθε είδους μισούν την αξιολόγηση, δεν έχουν ανάγκη την όποια συναίνεση για να προχωρήσουν, ξέρουν αυτοί. Η δημοκρατία είναι παρακμή γι αυτούς - πολλή φασαρία για το τίποτα: ξέρουν αυτοί. Το καλό μας και το κακό μας είναι στο χέρι τους: ξέρουν αυτοί. Τελικά από πίσω κρύβονται ψυχικές εμμονές και δεισιδαιμονίες κάθε είδους. Αν τους πεις πχ (στους αριστερούς θρησκευόμενους) "ας αξιολογήσουμε τον Μαρξ, υπό το φως των σύγχρονων ιδεών", θα σε πουν βλάσφημο.

    Αυτά για σένα Γρηγόρη. Η αριστερά των εικονισμάτων και των ηρώων "για το καλό μας" δεν με αφορά προσωπικά, παρότι διαθέτω όλα τα απαραίτητα χαρτιά "αριστεροσύνης". Όταν αποκαλείς τους έχοντες άλλη άποψη "σοβατζήδες", "προσκυνητές", "αναμένοντες κοκκαλάκι" κλπ, ούτε αριστερός είσαι ούτε καν δημοκράτης. Δεν μπορώ να σε ξεχωρίσω από τους ακροδεξιούς: ίδιο ύφος, ίδια αλαζονεία, ίδια απέχθεια στον διάλογο και την δημοκρατία, ίδια γούστα στις βρισιές και τον λαϊκισμό. Κρίμα και προς στιγμήν νόμισα ότι ήθελες πραγματικά διάλογο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Γρηγόρης, Θεσσαλονίκη25 Μαρτίου 2011 στις 1:47 π.μ.

    Αξιότιμε και παρεξηγησιάρη σοβατζή μου..

    Ούτε γνωρίζω,ούτε απαίτησα τα βιογραφικά σας.Ίσως και να μη χρειάζεται.
    Όταν σε περίοδο οικονομικής κατάρρευσης και κοινωνικής εξαθλίωσης,επιμένετε να τυρβάζετε περί ενός άλλου τίμιου,λειτουργικού και αδιάφθορου καπιταλισμού..
    Όταν λίγο πριν το συνέδριο σας δεν έχετε ουσιαστικές και σαφείς προτάσεις υπέρ του κόσμου της εργασίας,αλλά.. όλως παραδόξως υπέρ του κεφαλαίου,τότε εγώ τί παραπάνω να πω; Πάω πάσο!

    Κάνε ωστόσο ένα πείραμα:
    Βγες και πες τις προτάσεις σου στον κόσμο.
    Μίλα στους απολυμένους για την ανάγκη αύξησης της παραγωγικότητας-ανταγωνιστικότητας,ώστε να πάει μπροστά "η Ελλάδα μας".
    Υπερασπίσου στους αγρότες την ευρωπαϊκή και "ελεύθερη" αγορά.
    Πες στους φοιτητές για την "δια βίου εκπαίδευση" και την ανεργία.
    Υπερασπίσου στους άνεργους του ΟΑΕΔ την ανάγκη να κοπούν τα επιδόματά τους για να στηρίξουμε "τις τράπεζές μας".
    Κατέβα σε καμμιά πορεία και εξήγησε στον αγανακτισμένο κόσμο πως "πολεμώντας την κακιά διαφθορά" θα λυθούν τα προβλήματά του.

    Και ίσως μετά αναπολήσεις τη δική μου κριτική,που θα σου φαίνεται πλέον βελούδινη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Γρηγόρης, Θεσσαλονίκη25 Μαρτίου 2011 στις 1:58 π.μ.

    "Ούτε αριστερός είσαι ούτε δημοκράτης..............ίδια γούστα στις βρισιές και το λαϊκισμό"

    Καλή η προσπάθειά σου Γιώργο να μιμηθείς την Πρετεντέρειο ρητορική,αλλά χρειάζεσαι προσπάθεια ακόμη.

    Βγες και συ να πεις τις συγκεκριμένες προτάσεις σου στον κόσμο της δουλειάς και έλα να μας πεις τα αποτελέσματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU