Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Ανάμεσα στους ανίκανους και τους ανεύθυνους μερικοί αναζητούν ...ευρωπαίους φιλέλληνες




Μπροστά στην απελπισία από τον κατήφορο του ελληνικού πολιτικού συστήματος και την στάση μεταρρυθμίσεων που αυτό επιβάλλει σβήνοντας κάθε ελπίδα για ανάκαμψη, αυξάνονται οι φωνές που ζητούν "βοήθεια απ' έξω" - μια νέα ναυμαχία του Ναυαρίνου όπου αυτήν τη φορά καλούνται τα πλοία της τρόϊκας να βυθίσουν τον κατοχικό στόλο των ντόπιων νταβατζήδων και να απελευθερώσουν τη χώρα από την ισχύ της τριακονταετούς πελατειακής διαπλοκής... 
Έχει βέβαια και η απελπισία τα όριά της. Όμως οι ιδέες των συγγραφέων της έκκλησης μόνο παράλογες δεν δείχνουν - πόσο μάλλον εάν τις ακούγαμε όχι ως έκκληση στην τρόϊκα αλλά ως θέσεις προς άμεση υλοποίηση ενός ντόπιου πολιτικού φορέα.
Δείτε τις:

από την The Athens Review of Books:
Προς Τρόικα Ανοικτή Επιστολή

Ως ευρωπαίοι πολίτες στέλνουμε το ακόλουθο μήνυμα στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα που έχουν αναλάβει μέρος της ευθύνης της ανάκαμψης της Ελλάδας από το χείλος της χρεοκοπίας στην οποία ανεύθυνοι πολιτικοί έχουν φέρει τη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια: 

Κάνουμε έκκληση στην Τρόικα να βοηθήσει να αφαιρεθούν σημαντικά εμπόδια στην οικονομική ανάκαμψη και την απονομή κοινωνικής δικαιοσύνης, τα οποία το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο συστηματικά αποφεύγει να διευθετήσει. 
Ζητούμε από την Τρόικα να φέρει στο προσκήνιο τις αμέτρητες περιπτώσεις κοινωνικής αδικίας που διαχέονται στην ελληνική κοινωνία, τις περιπτώσεις των φτωχών που χρηματοδοτούν τους πλούσιους, τις περιπτώσεις των αδικαιολόγητων, ακόμα και ανήθικων κερδοσκοπιών των λίγων εις βάρος των πολλών. 

Συγκεκριμένα ζητούμε από την Τρόικα να επιμείνει στα ακόλουθα:
1. Κατάργηση όλων των φόρων υπέρ τρίτων (συνήθως σε συνταξιοδοτικά ταμεία συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων, περιλαμβανομένων δικηγόρων, μηχανικών, δημοσιογράφων και εκδοτών). 
Στην πολύ σημαντική για τον τουρισμό ακτοπλοΐα φόροι υπέρ του ταμείου των ναυτικών και άλλων ομάδων αντιπροσωπεύουν το 1/3 της τιμής του εισιτηρίου. Υπάρχουν δεκάδες παρόμοιοι φόροι οι οποίοι βρίσκονται υπό μία διαχείριση που καλύπτεται από απόλυτη αδιαφάνεια. Είναι άδικο οι χαμηλόμισθοι να χρηματοδοτούν τις προνομιούχες ομάδες. Η κυβέρνηση ανήγγειλε τον Μάρτιο του 2011 ότι θα κατέγραφε και θα δημοσιοποιούσε όλους αυτούς τους φόρους, έτσι ώστε να καταργήσει τους περισσότερους από αυτούς, αλλά αυτές είναι πολύ γνωστές τακτικές κωλυσιεργίας που χρησιμοποιούν διαδοχικές κυβερνήσεις από τη δεκαετία του 1950.
2. Ο περισσότερο διάσημος από αυτούς είναι το «αγγελιόσημο», ένας φόρος 21,5% σε όλες τις διαφημίσεις στα ΜΜΕ πλέον του ΦΠΑ 23%. Το μη δημοσιοποιούμενο ποσό που συγκεντρώνεται από αυτόν το φόρο, το οποίο αυξάνει το κόστος των διαφημιζόμενων προϊόντων στους καταναλωτές, καταλήγει κατά βάσιν στα Ταμεία των δημοσιογράφων και εκδοτών. 
Είναι αξιοσημείωτο ότι οι δημοσιογράφοι που επιλέγουν να μην ανήκουν στην Ένωση (και να μη συμμετέχουν στις απεργίες) δεν δικαιούνται υγειονομική κάλυψη υπ’ αυτό το καθεστώς.
3. Κατάργηση του φόρου (4,24 ευρώ μηνιαίως σε κάθε μετρητή ηλεκτρικού) προς όφελος της κρατικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας ΕΡΤ, ο οποίος συγκεντρώνεται μέσω των λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος. 
Με μερίδιο στην αγορά 4%, η ΕΡΤ λειτουργεί τρία τηλεοπτικά κανάλια. Πρόσθετες στρατιές ανθρώπων απασχολούνται από δημοτικούς ραδιοσταθμούς και από το Κανάλι της Βουλής. Ο κύριος σκοπός όλων αυτών των μίντια είναι να προβάλλουν την εικόνα των πολιτικών πατρώνων τους, ενώ προσφέρουν ελάχιστα όσον αφορά την πληροφόρηση του κοινού. Προτείνουμε τον περιορισμό της ΕΡΤ σε ένα τηλεοπτικό κανάλι και ένα ραδιοφωνικό σταθμό, που να στεγάζονται στο κτίριο της Κατεχάκη και την πώληση του μεγάρου της Αγίας Παρασκευής. Επίσης τον τερματισμό της δημόσιας χρηματοδότησης στο κανάλι της Βουλής και στους δημοτικούς ραδιοσταθμούς.
4. Να τερματιστεί η με πολιτικά κίνητρα στήριξη των ιδιωτικών σταθμών, των οποίων η επιβίωση εξαρτάται με ποικίλους τρόπους από κράτος: (α) Διά νόμου, πέραν της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, τόσο οι εισηγμένες όσο και μη εισηγμένες εταιρίες οφείλουν να δημοσιεύουν τα αποτελέσματά τους στις εφημερίδες. Στην εποχή του Ίντερνετ αυτό είναι εντελώς περιττό βάρος για τις επιχειρήσεις. (β) Δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί ξοδεύουν τεράστια χρηματικά ποσά για να διαφημιστούν στα ΜΜΕ, περιλαμβανομένων εφημερίδων με σχεδόν μηδενική κυκλοφορία. (γ) Σχεδόν χρεοκοπημένα ΜΜΕ διασώζονται από το κράτος μέσω «ρυθμίσεων» των φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων, καθώς επίσης και με διαγραφή χρεών.
5. Επιδίωξη της επίπονης αλλά απαραίτητης αναδιάρθρωσης και ιδιωτικοποίησης των δημόσιων επιχειρήσεων που ούτε καν έχει αρχίσει. Σε κάποιες περιπτώσεις η κυβέρνηση έχει υποχωρήσει αντί να πραγματοποιήσει πρόοδο. Πουθενά αυτό δεν είναι περισσότερο ολοφάνερο απ’ ό,τι στη ΔΕΗ. Υπό την απειλή «αίματος και συσκότισης» που εξαπολύει το ισχυρό συνδικάτο των εργαζομένων ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, η κυβέρνηση συνθηκολόγησε στην απαίτηση να θέσει το ηλεκτρικό δίκτυο υπό τον έλεγχο της ΔΕΗ αντί να το κάνει ανεξάρτητο.
6. Πρέπει να επιβάλλεται από τον νόμο στα εργατικά συνδικάτα να δημοσιεύουν ισολογισμούς και οικονομικές καταστάσεις και να υπόκεινται σε ανεξάρτητους λογιστικούς ελέγχους. 
Μία πρόσφατη έρευνα αποκάλυψε ότι η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ έλαβε χρηματικές ενισχύσεις, «δάνεια» (ουδέποτε επιστρεφόμενα), από τη ΔΕΗ που ξεπέρασαν τα 30 εκατομμύρια ευρώ την τελευταία δεκαετία. Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας που έδωσαν το πράσινο φως σ’ αυτές τις ενισχύσεις παραβιάζουν τον νόμο 1264/1982 που απαγορεύει τις ενισχύσεις από τους εργοδότες στα εργατικά συνδικάτα. Η έρευνα αποκάλυψε ότι τα χρήματα χρησιμοποιούνταν για ταξίδια πολυτελείας και έξοδα που ωφελούσαν τους εργατοπατέρες και όχι τους εργαζόμενους της ΔΕΗ, και σίγουρα όχι τους καταναλωτές του ηλεκτρικού ρεύματος.
7. Ο εθνικός σιδηρόδρομος (ΟΣΕ) πρέπει να κλείσει. Αφού καταργηθούν ζημιογόνα δρομολόγια και αυξηθούν τα εισιτήρια, θα πρέπει να ξανανοίξει με το ένα τρίτο του προσωπικού, υπό νέες εργατικές συμβάσεις που θα παρέχουν αισθητά χαμηλότερους μισθούς και επιδόματα. Η μετάταξη των απολυμένων υπαλλήλων των σιδηροδρόμων σε άλλους τομείς της Διοίκησης σίγουρα δεν θα εκπληρώσει τον στόχο της «υψηλότερης παραγωγικότητας στον δημόσιο τομέα» που προτείνεται από το μεσοπρόθεσμο σχέδιο δημοσιονομικής προσαρμογής της κυβέρνησης, το οποίο ανακοινώθηκε στις 15 Απριλίου.
8. Ολοκλήρωση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Είναι απαράδεκτο να επιδοτούνται τα δημόσια και ιδιωτικά συνταξιοδοτικά ταμεία από μεταβιβάσεις υπέρογκων ποσών από τους φορολογούμενους (συμπεριλαμβανομένων και των χαμηλόμισθων εργαζομένων). Ποιο κοινωνικό συμβόλαιο θα επέτρεπε να επιδοτεί η κυβέρνηση συντάξεις της ΔΕΗ με 700 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο όταν οι πολύ χαμηλότερες συντάξεις του ιδιωτικού τομέα (ΙΚΑ) περικόπτονται;
9. Τα επαγγέλματα θα πρέπει να είναι πραγματικά ανοικτά στον ανταγωνισμό. Είναι απαράδεκτο λ.χ. τα φαρμακεία να έχουν εξασφαλισμένο από τον νόμο ποσοστό κέρδους 35% και η μίνιμουμ θεσμοθετημένη από τον νόμο αμοιβή για δικηγόρους, μηχανικούς, συμβολαιογράφους κ.ά. να διατηρείται από την πίσω πόρτα της ελάχιστης φορολογήσιμης αμοιβής.
10. Είναι απαράδεκτο οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα να αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Περίπου 250.000 άνθρωποι απολύθηκαν πέρυσι από τον ιδιωτικό τομέα, σε σύγκριση με μηδενικές απολύσεις μονίμων υπαλλήλων από τον δημόσιο τομέα. Γιατί αυτή η διαφορά; Διότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα εξασφάλιζε τη διατήρηση της εξουσίας με το να επεκτείνει συνεχώς τον δημόσιο τομέα. Επομένως, είναι κατανοητή η απροθυμία του να τον μειώσει. Αλλά ως εδώ! 
Ως πότε οι Έλληνες φορολογούμενοι θα πληρώνουν τα σπασμένα γι’ αυτόν τον υπερδιογκωμένο και δυσλειτουργικό δημόσιο τομέα, ο οποίος εμποδίζει την ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα και την προσφορά δημόσιων αγαθών;

12 σχόλια:

  1. Συγκρατήσου Γιώργο και κυρίως βούτα την γλώσσα σου (πένα σου)στο μυαλό σου πρίν γράψεις.το άρθρο σου είναι ακταρμάς από σωστά και εντελώς (μα εντελώς!)βλακώδη.Ελπίζω να μη χρησιμοποιείς τα σωστά για να προωθησεις τα βλακώδη, ελπίζω απλά να κάνεις λάθος.
    Αντώνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Περιμένω να μου πεις Αντώνη, ποια είναι τα σωστά και ποια τα βλακώδη (στο άρθρο της ARB - η εισαγωγή μόνο είναι δική μου).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εντάξει,

    τον τελευταίο καιρό δε με τσατίζει τίποτα περισσότερο από το επίπεδο του διαλόγου. Στο ναδίρ!

    Αντώνη, νομίζεις ότι είπες κάτι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η ανοικτή επιστολή λέει πολλά που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα, ως προς την κριτική της στο κατεστημένο σύστημα. Πλην όμως το πρόσημο της επιστολής είναι καθαρά νεοφιλελευθερο. Δεν βλέπω κάτι πραγματικά προοδευτικό σε αυτή.

    Η ίδια δε η επίκληση στους "ξένους" για να μας σώσουν, δεν μου φαίνεται και ιδιατέρως δημοκρατική. Νομίζω ότι στις δημοκρατικές χώρες την ευθύνη για την διακυβέρνηση την έχει αποκλειστικά και μόνο λαός. Επομένως η πρόσκληση για μια νέα ναυμαχια του Ναυαρίνου, είναι μάλλον ατυχής και εκτος δημοκρατικού πλαισίου.

    Γιώργο νομίζω ότι αν το ξανασκεφτεις, θα συμφωνήσεις μαζί μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ xno,
    προσωπικά δεν ζητώ "ναυμαχία" - περιγράφω μια κατάσταση και κάποιες τάσεις που δημιουργούνται από την έλλειψη μεταρρυθμιστικού μετώπου και δυναμικής. Η κυβέρνηση έχει παραδώσει το πνεύμα στην τρόικα - έχει παραλύσει από τις αντιστάσεις του ίδιου της του πασοκικού εαυτού και απλά περιμένει πίεση απ' έξω και φοβικό κλίμα μήπως και περάσει τα μέτρα που εκείνοι επιλέγουν πια.
    Οι δικοί μας απλά παρίστανται.
    Επίσης η αδυναμία της αριστεράς να προτείνει κάτι συγκεκριμένο, δείχνει κι αυτή τα όρια των δυνατοτήτων αυτόνομης εθνικής πολιτικής σε μεγάλες κρίσεις.
    Το νεοφιλελεύθερο πρόσημο είναι σαφές αλλά σιγά σιγά η ανάγκη των ελαχίστων αλλαγών θα φέρει κοντά τους λογικούς κάθε απόχρωσης. Πλήρης σύγχυση, ανικανότητα και ανευθυνότητα από όλους. Το πρόβλημα που αποκαλύφθηκε με αφορμή την διεθνή κρίση, το "ελληνικό πρόβλημα" είναι πολύ βαθύ τελικά και χρειάζονται πολύ σοβαρές ανατροπές για να βγει κανείς από μια νοοτροπία δεκαετιών και μια πελατειακή σχέση που απλώνεται σχεδόν σε κάθε ελληνικό σπίτι. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
    Δεν με σοκάρουν λοιπόν πια οι φωνές της λογικής από όπου κι αν προέρχονται - προτιμώ να τις συζητώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τα μισά από αυτά που ζητά η επιστολή να είχαν γίνει στην Ελλάδα θα μιλούσαμε για άλλη χώρα και δεν θα είχαμε φτάσει σε τέτοιο χάλι. Δεν υπάρχει κάτι προοδευτικό γιατί είναι αυτονόητα. Καθήκον σήμερα της όποιας Αριστεράς θα πρέπει να είναι η ανασύνταξη του δημόσιου χώρου και η λειτουργία του σε όφελος των πολλών και κυρίως των αδύναμων. Το Ελληνικό πλιάτσικο δεν έχει καμιά σχέση με φιλελευθερισμό. Αντίθετα είναι ένα κρατικιστικό μοντέλο που λειτουργεί προς όφελος παντός είδους καστών και των πολιτικών κομμάτων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα.

    Στην δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, στην Ελλάδα έχουμε επιπλέον να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας ιδιοπάθειες και στρεβλώσεις της πελατειακής διαπλοκής.

    (Αλήθεια Γιώργο, γιατί τριακονταετούς - Αν και μικρός τότε έχω στην μνήμη μου το Πελατειακό σύστημα του 60 και 70).
    Συμφωνούμε να βοηθήσουμε όλοι στην "απονομή κοινωνικής δικαιοσύνης", όχι όμως περιοριζόμενοι στην προβολή θέσεων του Στέφανου Μάνου των Φιλελευθέρων της Δράσης κλπ, όπως πολύ συχνά γίνεται τελευταία.
    Για όποιον θεωρεί όμως ότι το "κοινό" προηγείται του "ατομικού", αυτό είναι ένα μόνο από τα ζητούμενα και απαιτείται και κάτι άλλο για την "απονομή κοινωνικής δικαιοσύνης".
    Σε ότι αφορά στην Αριστερά (με ότι αυτό σημαίνει) είναι φανερό ότι πάσχει από ιδέες.
    Οι ιδέες από μόνες τους δεν αρκούν, αλλά χωρίς αυτές τίποτε δεν μπορεί να γίνει.

    ΥΓ.
    Προσωπικά εκτιμώ ότι το ΔΝΤ την τρόικα κλπ, ενδιαφέρει μόνο μεταρρυθμίσεις που αυξάνουν τα έσοδα ή μειώνουν το έλλειμα και όχι η λύση του προβλήματος των στρεβλώσεων.
    Ο κατήφορος του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν λύνεται με "Ναυαρίνο".
    Ακόμη και αν υπήρχε η περίπτωση η "βοήθεια απ' έξω" να έλυνε τα συγκεκριμένα προβλήματα δεν θα την ήθελα, διότι δεν θα έλυνε το "Πρόβλημα". Αυτό μόνο μόνοι μας μπορούμε να το λύσουμε, αν το κατανοήσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "Τριακονταετούς", όπως λέμε "πάτα γκάζι"...
    Νομίζω ότι τα πράγματα μετά το '80 εκτροχιάστηκαν τελείως και το "ένα δωράκι είπαμε" του Ανδρέα έγινε ιδεολογία!
    Όχι ότι πριν "το κράτος της δεξάς" δεν άπλωνε το χέρι: πχ σχέδιο Μάρσαλ...

    Τώρα για το τι μεταρρυθμίσεις θέλει η τρόικα, όπως τα λες είναι - το θέμα είναι τι λέει ο ακέφαλος καβαλάρης της αριστεράς. Τίποτα μέχρι στιγμής. Ο Μάνος και οι ιδεολογικά φιλελεύθεροι κάνουν προτάσεις κατακρίνοντας τον υπαρκτό καπιταλισμό ως μη ελεύθερο και ανταγωνιστικό και καλά κάνουν - οι φιλελεύθεροι της αριστεράς τι κάνουν; Κάτι ψελλίζουν αλλά δεν ακούω...
    Και το πρόβλημα των στρεβλώσεων δεν λύνεται με ψίθυρους Δημήτρη μου - αυτό θέλω να πω εν ολίγοις: αν δεν μιλήσεις εσύ θα μιλήσει άλλος - το κενό καλύπτεται αυτόματα μετά από ολίγη αναμονή.
    Αν τώρα δεν έχουμε τι να πούμε, άλλο αυτό - στο μεταξύ θα ακούμε τον Μάνο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Συμφωνώ με τον Δημήτρη
    Το πρόβλημα του Πελατειακού Συστήματος, δεν είναι πρόβλημα μόνο της Μεταπολίτευσης, αλλά πρόβλημα, από ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους.
    Είναι πρόβλημα που σχετίζεται από την "αυτονόμηση" του Κράτους, παγίως μέσω του "δανεισμού" αλλά και των χρηματικών ροών που συχνά πυκνά, είχε την ευκαιρία να "χειριστεί" το κράτος, είτε με την μορφή του Σχεδίου Μάρσαλ, είτε των Μεσογειακών Προγραμμάτων, είτε των "πακέτων" σύγκλισης.
    Το κράτος διαχειριζόταν λεφτά κατά βούληση, που ο ιδιωτικός τομέας, ποτέ δεν μπορούσε να αγνοήσει.
    Ετσι σε συνδυασμό με την φτώχεια που οδηγούσε αλλεπάλληλα κύματα στην ξενιτειά, ελλείψει στοιχειώδους κράτους πρόνοιας, το κράτος είχε την δυνατότητα να ασκήσει "πελατειακή πολιτική".
    Οπως έχω ξαναγράψει, η μονιμότητα, δόθηκε όταν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι ήταν οι μόνοι εργαζόμενοι που δεν είχαν εξασφαλίσει μηχανισμό Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος, την ίδια ώρα που η τότε αγροτική Ελλάδα, μέσω του κλήρου, την εξασφάλιζε.
    Με την μετατροπή της χώρας σε οικονομία βιομηχανική-υπηρεσιών, μάζες εργζομένων έχασαν το δίχτυ ασφαλείας του "αγροτικού κλήρου" και ο μηχανισμός της μονιμότητας απέμεινε ο μόνος θεσμός εξασφάλισης Ελάχιστου και όχι μόνον Εγγυημένου Εισοδήματος και ως εκ τούτου , οι πελατειακές σχέσεις αποκτήσαν πάλι κεντρική σημασία στην ζωή των εργαζομένων.
    Το ότι συνέπεσε αυτό το πέρασμα από την αγροτική, στην ημιαγροτική-ημιεργατική φάση στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και στην αποκλειστικά εργατική φάση μετά το 90, είναι αυτό οδήγησε στην σημασία των πελατειακών σχέσεων στην σημερινή τους σημασία.
    Αυτό που έλλειψε ήταν προφανώς η αναγκαία Συνταγματική "αναθεώρηση" της πρόβλεψης του αγροτικού κλήρου, από τον Δημοκρατικό "κλήρο" που είναι το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα.
    Είναι εύκολο να αποδίδουμε τις ευθύνες του πελατειακού κράτους σε ΝΔ ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησαν αυτά τα χρόνια, αλλά ως Αριστερούς πρέπει να μας ενδιαφέρει να κατανοήσουμε τους βαθύτερους μετασχηματισμούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δήλωση Δ.Χ"σωκράτη:
    ""Για τη ΔΗΜΑΡ το πραγματικό μεγάλο πρόβλημα είναι ότι εκείνες τις ώρες που ο Πρωθυπουργός και ο Υπ Οικονομικών μιλούσαν για γεμάτο πιστόλι πάνω στο τραπέζι, ενώ προωθούσαν την προσφυγή στο ΔΝΤ, οι ξένοι δανειστές μας κατέβαλαν συντονισμένες προσπάθειες και πέτυχαν να ξεφορτώσουν από πάνω τους ελληνικά Ομόλογα.

    Από τον Οκτώβριο 2009 ως την 1η Μαΐου 2010 οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία φορτώθηκαν €70 δισ από ξένες τράπεζες και άλλα θεσμικά ή επιθετικά Funds."

    -----------
    Καταλαβαίνει κανείς τι εννοεί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Συμφωνώ με Κωστή και Δημήτρη.
    Μια ματιά στα πρώτα χρόνια της ιστορίας του νεοελληνικού κράτους 1828 1840 πείθει πως εξ αρχής οικοδομήθηκε σε λάθος βάση. Και μάλιστα αυτή η λάθος βάση είχε συμνομολογηθεί και από τους ξένους προστάτες Μαυροκορδάτο και κολέτη ως εντολοδόχους τους.

    Η σωτηρία όπως μας έχει διδάξει η ιστορία βρίσκεται στα χέρια μας και μόνο. Το ναυαρίνο ήταν το επιστέγασμα αφήστε που δεν ήταν στις προθέσεις η καταστροφή του Αιγυπτιακού στόλου αλλά μόνο ο ναυτικός αποκλεισμός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Διάβασα το κείμενο του Προκοπάκη, ο Μεξικάνος, από το οποίο ο Χ"σωκράτης , απ'ότι φαίνεται εμπνεύστηκε την δήλωση για τα 70 δις.
    Νομίζω ότι είναι πρόχειρη.
    Προφανώς αν δεν αγοράζαν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, οι τράπεζες και τα ταμεία, δεν θα μπορούσε ούτε το Ελληνικό Δημόσιο να βρεί τα χρήματα για μισθούς και συντάξεις από τον Σεπτέμβριο ήδη.
    Αλλωστε καταθέτοντας οι τράπεζες τα ομόλογα στην ΕκΤ, μπορούσαν να πάρουν χρήματα που δεν μπορούσαν να βρούν στις διεθνείς αγορές.
    Προφανώς επίσης ο ΓΑΠ, θεωρούσε ότι μ'αυτό τον τρόπο, δηλαδή με την αγορά ομολόγων από εγχώριους θεσμικούς και μάλιστα σε ύψος 70 δις, ότι είχε γεμάτο πιστόλι, αφού αν θυμάστε στην αρχή νομίζαν και αυτός και το ΔΝΤ και η ΕΕ, ότι φτάναν 28 δίς για να λύσουν το πρόβλημα.
    Λίγη προσοχή είναι απαραίτητη για να μην αφήνει η ΔΑ την αίσθηση ότι συντάσσεται με μια κάποια "παραπολιτική συνωμοσιολογία".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU