Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Για μια χούφτα ευρώ…

ή αλλιώς, 
Όταν οι απόβλητοι λαθρο-ζωντανοί σκορπούν τον τρόμο και τον θάνατο

του Θέμη Δημητρακόπουλου*

Πόσο μπορεί να μεταπουλήσει κανείς, σήμερα, μια μεταχειρισμένη, κλεμμένη βιντεοκάμερα; Αν οι καινούργιες, με όλα τα κομφόρ, στοιχίζουν, οι καλές, γύρω στα 300-400, άντε να την πουλήσεις 100-150 στην καλύτερη.

Οι τρεις, αλλοδαποί κατά πάσα βεβαιότητα, που σκότωσαν, αξημέρωτα την Τρίτη, 10 Μαΐου, τον μέλλοντα πατέρα –που απ’ τη λαχτάρα του να κρατήσει το συντομότερο στην αγκαλιά του το παιδί που θα γεννιόταν σε λίγες ώρες δεν του πέρασε απ’ το νου να μην βγει στον έρημο, νυχτωμένο δρόμο του εξαθλιωμένου κέντρου της πρωτεύουσας κρατώντας ένα «πολύτιμο» (δηλαδή με αξία μεταπώλησης στην αμετανόητα καταναλωτική κοινωνία μας) αντικείμενο– τον σκότωσαν λοιπόν για 150 (το πολύ) δια του τρία= 50 ευρώ λεία ο καθείς. Η αριθμητική της φρίκης…

Για ένα πενηντάρικο, αφαίρεσαν τη ζωή ενός νέου άντρα, ορφάνεψαν ένα αγέννητο κοριτσάκι, μαχαίρωσαν τα όνειρα της συντρόφου του, πλημμύρισαν δάκρυα κι απορία τα μάτια του άλλου, ορφανού πια, παιδιού του, σακάτεψαν την καρδιά της μάνας που είδε το γιο της αντί να κρατάει αγκαλιά το νεογέννητο εγγόνι της να κείτεται αιμόφυρτος στην αγκαλιά ενός χιλιο-άδικου, παράλογου θανάτου, πάγωσαν το χαμόγελο και τη σκέψη όσων τον αγαπούσαν και τον λογάριαζαν άνθρωπό τους. Κι έκαναν πολλούς, χιλιάδες, να πουν, δυστυχώς, «αι-σιχτίρ επιτέλους, ξεκουμπιστείτε από τα μέρη μας, ουστ λαθρομετανάστες»…

Πόσο μίσος, πόσο φθόνο, πόσο φόβο και κατατρεγμό να κρύβουν άραγε στα μύχια του μυαλού τους οι τρεις φονιάδες; Πόσες γενιές αμάθειας, θρησκευτικού ευνουχισμού και κοινωνικής καταπίεσης, πόση ματαίωση, πόση χολή για τον «βολεμένο» αφέντη να κουβαλάνε στα γονίδιά τους; Ποια ανθρώπινη ερημία, ποια σιχτιρισμένη μοίρα, ποια ανίατη ψυχο-κοινωνική βλάβη να όπλισε τα χέρια τους για το αποτρόπαιο; Γιατί βέβαια, όταν σκοτώνεις για μια χούφτα ευρώ, ικανά να εξασφαλίσουν το, κι αυτό λειψό, φαγητό σου για 5-6 μέρες το πολύ αν είσαι μόνος, κι αν έχεις οικογένεια ούτε για μισή βδομάδα, σημαίνει ότι έχεις χάσει από τον ορίζοντα της ύπαρξής σου και τα πιο βασικά, τα πιο στοιχειώδη ορμέμφυτα μιας ελάχιστης συνθήκης αλληλεγγύης που επιτρέπει σε μια κοινωνία, μια αγέλη ζώων ακόμη-ακόμη, να επιβιώνει και να πορεύεται κουτσά-στραβά στο μέλλον. 

Πώς να μαζέψεις τώρα τις αβυσσαλέες κραυγές των φανατικών της μισαλλοδοξίας, πώς να ακυρώσεις τη φενάκη και την υποκρισία της φυλετικής, θρησκευτικής και εθνικής καθαρότητας και υπεροχής, πώς να πείσεις τον καθένα και την καθεμιά που απειλείται –γιατί απειλείται, ναι– στην καθημερινότητά του, ότι από το εκατομμύριο και βάλε τους λαθραίους της ζωής που έχουν ξεβραστεί στη χώρα μας, κάποιες χιλιάδες είναι αυτοί που έχουν απολέσει ανεπίστροφα τον πυρήνα της ανθρωπιάς τους, και πως η μεγάλη, η συντριπτική πλειοψηφία είναι δυστυχισμένα ανθρωπάκια, γυναικόπαιδα που ψευτοζούν, δίχως καμιά προοπτική και προσδοκία, που κρύβονται φοβισμένα σε δωμάτια όπου στεγάζονται, τρόπος του λέγειν, δέκα-δέκα κι είκοσι-είκοσι οι αποδιοπομπαίοι απόβλητοι της οικουμένης, οι λαθροζωντανοί, οι άνθρωποι-σφουγγαρόπανα των φαναριών, τα ανθρώπινα, μη ανακυκλώσιμα, σκουπίδια ενός κόσμου που δεν δίνει δεκάρα για ασήμαντες, άνευ ανταλλακτικής αξίας, λεπτομέρειες, για άδεια βλέμματα κι άδεια στόματα, δίχως ονόματα και περιούσια φυλή για άλλοθι;  

Όχι, δεν έχω μια πρόχειρη τελική λύση να προτείνω. Το γνωρίζω – κι αυτή η γνώση με πνίγει, όπως φαντάζομαι και άλλους που συνοδοιπορούμε στο ίδιο, δύσβατο μονοπάτι της ανθρώπινης αλληλεγγύης πέρα από τις όποιες διακρίσεις. Εδώ που φτάσανε τα πράγματα, η όποια λύση φαντάζει πολύ δύσκολη κι επώδυνη – κι επικίνδυνη. Σίγουρα όμως, το μίσος, αλλοδαπό και ημεδαπό, που ξεχειλίζει ολόγυρά μας, είναι κακός οιωνός, κακό σπυρί, όζει αρρώστια, τι να πεις… Μόνο σκύβω το κεφάλι μπροστά στον πόνο και στο θάνατο, γράφω πέντε αράδες, όχι για άλλο λόγο αλλά μπας και η λογική, η ανθρωπιά κι η δικαιοσύνη ανασηκώσουν λίγο το βαρύ σάβανο της αμάθειας, του παραλογισμού και της αδικίας που πλακώνει τον «αναπτυγμένο» και «πολιτισμένο» κόσμο μας.        

Ποιος ξέρει σε ποια χέρια θα καταλήξει αυτή η μοιραία βιντεοκάμερα, ετούτο το φρικτό λάφυρο ενός ακήρυκτου, για την ώρα, πολέμου… Χέρια ανεπίγνωστα σίγουρα, που όμως θα την έχουν αγοράσει μισοτιμής, και ο αγοραστής θα επιχαίρει γι’ αυτό αγνοώντας το πραγματικό τίμημά της, τα δολοφονημένα όνειρα που δεν της έμελλε ν’ απαθανατίσει, τη ματωμένη, και ματαιωμένη, υπεραξία της…


*Ο Θ.Δημητρακόπουλος. είναι ο συντονιστής του Τομέα Πράσινων Πολιτικών και Οικολογίας της Δημοκρατικής Αριστεράς

6 σχόλια:

  1. Θέμι
    Μια πολυπολιτισμική κοινωνία που μεταλλάσσεται γρήγορα και εν καιρώ κρίσης, δεν μπορεί παρά να να έχει μεταμορφώσεις και στο έγκλημα. Άνθρωποι από άλλα γεωγραφικά πλάτη, άλλες συνήθειες και ανάγκες σμίγουν μαζί μας φέρνοντας όχι μόνο τις λαλιές τους ή τα φαγητά τους αλλά και το δικό τους έγκλημα. Δεν είναι ή η φτώχεια ούτε η πείνα που οπλίζει το χέρι, αυτά είναι αναγνώσεις παλιοκομμουνιστικές. Είναι απλά εγκληματίες ίδιοι με τους γηγενείς, που έχουν μάθε το μαχαίρι, ενώ άλλοι έχουν το καλάσνικοφ ή την καραμπίνα. Ζουν εκεί στην περιοχή και δρουν εκεί γιατί αισθάνονται περισσότερη ασφάλεια. Σοκάρει ο τρόπος γιατί σε άλλες κοινωνίες η ζωή είναι πιο φθηνή, ο θάνατος πιο εύκολος, η φύση πολύ πιο πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η δολοφονία αυτή δυστυχώς δεν με ξάφνιασε.
    Μέχρι πριν λίγο καιρό όλοι μας, απόλυτα συνειδητά συμμετείχαμε στην ιδιότυπη ζητιανιά των τζαμιών και των μπιχλιμπιδιών μέχρι να φανεί η λύση.
    Λύση όμως δεν φαίνεται στον ορίζοντα και τα πειραγμένα νεύρα από τα πολλά προβλήματα που πέφτουν πλέον στις πλάτες όλων μας θα ενεργοποιήσουν καταστάσεις ανεξέλεγκτες.
    Η δολοφονία του συμπολίτη μας σίγουρα θα επηρεάσει πολλή κόσμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. συμφωνώ με τον leo ότι το έγκλημα δεν γνωρίζει εθνικότητα... όμως δε θα χαρακτήριζα παλιοκομμουνιστική την αντίληψη ότι η φτώχεια οπλίζει το χέρι. η εγκληματικότητα από την πλευρά των μεταναστών ως ένα βαθμό πηγάζει από το γεγονός ότι θεωρούνται κινούμενα αντικείμενα δίχως δικαιώματα από ένα ολόκληρο κράτος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η πείνα πράγματι οπλίζει το χέρι...
    Το με τι το οπλίζει είναι επίσης πράγματι πολιτιστικό ζήτημα: στην Ευρώπη το οπλίζει με πέτρα, στην Αμερική με όπλο, στην Μέση Ανατολή με μαχαίρι - η ζωή έχει άλλη αξία σε κάθε πολιτισμό. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα στις κοινωνίες της μετάβασης από ομογενείς σε πολυπολιτισμικές.
    Όταν με έκλεψαν στο σπίτι μου γεωργιανοί, ήμασταν κλειδωμένοι-όμηροι σε ένα μικρό μπάνιο και αγωνιούσαμε για την ζωή μας. Οι αλλοδαποί κλέφτες διαφωνούσαν απέξω για την τύχη μας. Ύστερα μάθαμε ότι στην πατρίδα τους η κλεψιά είναι παράδοση και μαγκιά - έτσι και η ζωή μας δεν άξιζε στα μάτια τους όσο στα μάτια ενός ντόπιου κλέφτη. Αν είχαμε αντισταθεί -όπως ίσως ο 40χρονος- δεν θα ζούσαμε πιθανότατα.
    Μετά από μια τέτοια εμπειρία όλα φωτίζονται ξαφνικά...
    Οι γειτονιές δεν είναι όπως παλιά - οι εξαθλιωμένοι είναι αγνώστων πεποιθήσεων και αξιών. Ο φόβος ερημώνει τους δρόμους και δηλητηριάζει την αλληλεγγύη.
    Σκέφτεσαι τότε: γιατί να δεχτώ μια βίαιη πολιτιστική ανάμιξη; Αντίστοιχα: μπορώ να επιβάλλω να μοιραστούν την χρεοκοπία μας λαοί που αλλιώς τις έχουν προβλέψει τις ζωές τους;
    Επιστροφή εδώ: μήπως ο κάθε λαός πρέπει να διαχειρίζεται το πόσο ανοιχτός θα είναι, πόσους "ξένους" θα φιλοξενεί ή θα αφομοιώνει και με τι ρυθμό; Πόσους χωρά στο σπίτι του, πόσους μπορεί να ταϊσει χωρίς να πεινάσει ο ίδιος;
    Δεν προχωρώ παρακάτω αλλά νομίζω ότι πρέπει ειρηνικά να μπει ένας φραγμός στην βίαιη μετανάστευση και την υποχρεωτική "φιλοξενία" εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Οι πόλεμοι δεν σταματούν ποτέ αλλά η πολυπολιτισμική κοινωνία δεν επιβάλλεται εκ των άνω. Μόνο με κοινωνική συναίνεση.
    Τι λέτε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γιώργο μου εγώ συμφωνώ εξάλλου ανέβασα και ένα αντίστοιχο κείμενο σήμερα σε αυτό ακριβώς το πνεύμα. Ζούμε μια βίαιη μεταλλαγή των συνηθειών μας, της ηθικής μας, του κώδικα συμπεριφοράς μας. Θυμάμαι πως πριν 20 χρόνια γύρναγα στους δρόμους αυτούς ψάχνοντας εργαλεία, ανταλλακτικά για το μηχανάκι μου, δίσκους κλπ. Γειτονιές φτωχές, όμορφες, νεαρόκοσμος, φοιτητές, ξενύχτια, πλάκες. Τώρα μόνο βία και φόβος. Δεν είναι δικό μας αυτό μας το έφεραν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU