Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Ας περάσει η ανανεωτική αριστερά από τις γενικές διαπιστώσεις στα μέτρα που προτείνει, δηλαδή στην ανάληψη πολιτικού κόστους. Μπορεί;



Μετά και τις πρόσφατες προτάσεις των ιστορικών στελεχών της ανανεωτικής αριστεράς, Θανάση Αθανασίου και Νικηφόρου Σταματάκη - που αναρτήθηκαν στο προηγούμενο ποστ - που όμως δεν φαίνεται να υιοθετούνται δημόσια από την Δημοκρατική Αριστερά (παρότι δεν υπάρχει εκφρασμένη διαφωνία), αναρωτιέται κανείς πως θα συγκροτηθεί ένα μεταρρυθμιστικό δημοκρατικό μέτωπο υπέρβασης της κρίσης όταν δεν προτείνονται συγκεκριμένα μέτρα που θα υλοποιήσουν τις γενικές αρχές που διακηρύσσονται.


Τι εννοεί πχ η ΔημΑρ όταν ζητά "Σύγχρονο, μικρότερο και αποδοτικότερο κράτος"; Πως θα γίνει αυτό εάν δεν αξιολογηθεί το δυναμικό του, δεν συγχρονιστούν οι αποδοχές του με τα επίπεδα της αγοράς και δεν μειωθεί το πλεονάζον ή ακατάλληλο προσωπικό; Γίνεται κρατώντας με μετατάξεις όλον αυτόν τον κόσμο που εκτός από πλεονάζων είναι συχνά ανεκπαίδευτος και ακατάλληλος και με αδικαιολόγητες αποδοχές στα υψηλά κλιμάκια, να γίνει το κράτος αποδοτικό;

Τι σημαίνει "Δίκαιη κατανομή των βαρών"; Δεν πρέπει να περιγραφεί συγκεκριμένα η αντιπρόταση στην ταξική πολιτική του ΠαΣοΚ που κουρεύει οριζόντια εισοδήματα με το ίδιο ποσοστό σε φτωχούς και ρετιρέ του δημοσίου τομέα και επιβάλλει επίσης την - επίσης οριζόντια - αύξηση των έμμεσων φόρων; Δεν πρέπει να περιγραφούν οι περικοπές στα εισοδήματα συγκεκριμένα και με νούμερα; Τόσο από τον εργαζόμενο των χιλίων ευρώ, τόσο από τον υψηλόμισθο των πέντε χιλιάδων; Ποια είναι ακριβώς η δίκαιη κατανομή;

Τι σημαίνει "Να στηριχτεί η υγιής επιχειρηματικότητα"; Δεν έχει κάποιες λογικές συνεπαγωγές;
Δεν πρέπει να μειωθεί η φορολογία πχ των νέων επιχειρήσεων ή όσων επενδύουν στην ελληνική αγορά; Δεν πρέπει να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα που δεν άνοιξαν, να προσαρμοστεί το κόστος της εργασίας στα σημερινά δεδομένα και να αποκατασταθεί η κινητικότητα στην αγορά εργασίας με ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας από την μια αλλά και θέσπιση επιδόματος για τους μακροχρόνια ανέργους και ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για όλους από την άλλη; Δεν πρέπει να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές αλλά και να απελευθερωθεί ο τομέας ασφάλισης και συντάξεων με θέσπιση του ατομικού λογαριασμού ασφάλισης; Πως θα καταπολεμηθεί η παραοικονομία και η εισφοροδιαφυγή όταν τα νούμερα δεν βγαίνουν για τις μικρές επιχειρήσεις που είναι και ο ιστός της ελληνικής αναπτυξιακής οικονομίας;

Τι σημαίνει "Αποκατάσταση του κράτους δικαίου"; Δεν πρέπει να προηγηθεί η μεγάλη μεταρρύθμιση στην δικαιοσύνη που εξαιτίας της αδυναμίας ή και άρνησης επίλυσης διαφορών και νομικής εγγύησης δικαιωμάτων απομακρύνει επενδύσεις, ακυρώνει νόμιμες διεκδικήσεις και δημιουργεί υστέρηση εσόδων από αναβολές και χρονοβόρα εκδίκαση δικαιωμάτων του δημοσίου (και των ιδιωτών) από παράνομες δοσοληψίες; Και πως θα γίνει αυτό όταν η διαπλοκή κράτους-δικαστικών επιτρέπει στους δεύτερους να εκδικάζουν αναδρομικά στον εαυτό τους και το κράτος να υποτάσσεται στις απαιτήσεις τους χωρίς να αξιολογεί την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους στον συγχρονισμό απονομής δικαιοσύνης με τους ρυθμούς που απαιτεί η κοινωνία, η αγορά και το δημόσιο συμφέρον;

Τι σημαίνει "αντιμετώπιση της κάθε μίας ΔΕΚΟ χωριστά"; Ωραία, ας μιλήσουμε επιτέλους για την κάθε μια συγκεκριμένα: ποιες να ιδιωτικοποιηθούν και ποιες όχι, και γιατί;
Υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον μια ΔΕΚΟ που στοιχίζει περισσότερα από όσα προσφέρει; Κι αν ακόμα είναι από την φύση της ελλειμματική γιατί είναι καλύτερο να είναι δημόσια παρά ιδιωτική; Γιατί οι "κερδοφόρες" ΔΕΚΟ δεν συνδέονται με την χρηματοδότηση ελλειμματικών τομέων του δημόσιου τομέα ώστε να χρηματοδοτούν πχ την Παιδεία ή την Έρευνα ή τις συγκοινωνίες αντί τις συνδιοικούσες συντεχνίες και τα ταμεία τους; 
Απαντήσεις συγκεκριμένες χρειάζονται και όχι ακατανόητες γενικολογίες τύπου "Η οριζόντια αντιμετώπιση των ΔΕΚΟ θα ήταν εξαιρετικά αρνητικό και επικίνδυνο διαδικαστικό μέσο. Υπάρχουν δημόσιες επιχειρήσεις που δεν πρέπει να παραμένουν στα χέρια του δημοσίου και υπάρχουν άλλες που είναι στρατηγικού χαρακτήρα και αυτές δεν πρέπει να απομακρυνθούν από τον έλεγχο του δημοσίου". Ο ΟΣΕ ας πούμε σε ποια κατηγορία ανήκει; Ή η ΔΕΗ; Είναι ανόητοι πχ οι Γερμανοί που η ΔΕΗ τους είναι ...Σουηδική; Και τι θα γινόταν αν είχαμε απελευθέρωση της ενέργειας και τρεις-τέσσερεις ΔΕΗ; Δεν θα μειωνόντουσαν οι δαπάνες των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων για το ρεύμα (γιατί δεν είναι μόνο "τα τιμολόγια" αλλά και οι υπόλοιπες επιβαρύνσεις μέσω φόρων και χρηματοδότησης υπέρ ΔΕΗ και ΟΑΠ ΔΕΗ);

Τι ακριβώς σημαίνει "Δημοσιονομική εξυγίανση και αναδιάρθρωση του χρέους"; Δεν σημαίνει πρώτα από όλα δημιουργία κάποια στιγμή πλεονάσματος ώστε να λυθεί το πρόβλημα χρηματοδότησης και να αποκατασταθεί η ισορροπία παραγωγής-κατανάλωσης; Κι αυτό δεν σημαίνει προσαρμογή των δημοσίων δαπανών στο σημερινό επίπεδο της αγοράς; Δεν σημαίνει άντληση εσόδων με κλιμακωτή φορολόγηση βάσει επιπέδου εισοδήματος (και διαβίωσης για τους παραοικονομούντες) και μείωση των έμμεσων φόρων και κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων (συντεχνιών "ευγενών επαγγελμάτων"); Πως θα αποδόσει η όποια αναδιάρθρωση εάν δεν καταργηθούν τα προνόμια της τάξης των πολιτικών και ο κρατικοδίαιτος παρασιτισμός;

Ποιες είναι οι "Στρατηγικές επιλογές οικονομικής πολιτικής" όταν υπάρχει αφωνία στο φλέγον ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων οι οποίες θεωρούνται συλλήβδην επάρατες και καταστροφικές ("ξεπούλημα"); Ήταν καλύτερα δηλαδή για το δημόσιο συμφέρον όταν η Ολυμπιακή απομυζούσε το δημόσιο ενώ σήμερα ζημιώνει -αν ζημιώνει- τους ιδιώτες προσφέροντας ταυτόχρονα θέσεις εργασίας;

Τέλος, ποια είναι η σχέση της αριστεράς με τους συνδικαλιστές του δημοσίου; Σχέση υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος ή ομηρείας στα κεκτημένα τους; Η ανάπτυξη συνδικαλιστικού κινήματος στον ιδιωτικό τομέα που, όπου υπάρχουν σωματεία είναι κυρίως εργοδοτικά, ποιανού δουλειά είναι; Η έκφραση αλληλεγγύης από τα ισχυρά συνδικάτα του δημοσίου στην δημιουργία ή υποστήριξη στα ασθενή του ιδιωτικού τομέα και τα αιτήματά τους δεν είναι βασικό καθήκον της αριστεράς ή αποδέχεται το "ο καθένας μόνος του";
Οι συνδικαλιστές του δημοσίου δεν πρέπει να εργάζονται και αυτοί ή είναι μέλη της διοίκησης και των προνομίων της;

Νομίζω ότι οι παντός είδους ελίτ πρέπει να βρουν την ανανεωτική αριστερά απέναντι. 
Όχι με διαπιστώσεις αλλά με προτεινόμενα μέτρα. 
Ειδικά όσοι εμπορεύονται την εργασιακή επισφάλεια*: πολιτικές εξουσίες, κυβερνητικά κόμματα, "ιθύνουσες" κυρίαρχες τάξεις και συντεχνίες, εργατική αριστοκρατία - όσοι δεν έχουν επιδείξει κοινωνική υπευθυνότητα και ευαισθησία αλλά ανευθυνότητα και ανικανότητα, απουσία δημοκρατικού ήθους και τιμής, απληστία και ιδιοτέλεια, κατάχρηση εξουσίας και δημοσίου χρήματος (ατιμωρητί), παραπλάνηση και ψεύδος, χωρίς αρχές μάχη για την εξουσία και την επικράτηση, αλληλοεξόντωση και διαφθορά. 
Και αυτή η αριστερά μπορεί να λέγεται "αριστερά της ευθύνης" - αυτή και όχι οποιαδήποτε άλλη.

* οι φράσεις με πλάγια γράμματα είναι δανεισμένες από το βιβλίο του Θανάση Αθανασίου, ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ

23 σχόλια:

  1. γιατι δεν πάτε στη Ντόρα ρε παιδιά να ησυχάσετε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιώργο εάν δεν μπορείς να λειτουργήσεις στην λογική των κομμάτων (πίστευε - στήριξε και μη ερεύνα) θα φαίνεσαι στην λογική των πιστών σαν μαύρο πρόβατο.
    Δυστυχώς έτσι θέλανε τα κόμματα τους οπαδούς τους. Μπούγιο για τις συγκεντρώσεις με σημαιάκια και ψήφο δαγκωτό.
    Γιατί ψάχνεσαι ρε Γιώργο.
    Τα προβλήματα όλα θα τα λύσει ο Πατερούλης και οι Αυλικοί του κόμματος.
    Δημήτρης Π. Θεσσαλονίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δυνατό κείμενο. Οι απαντήσεις δεν είναι αυτονόητες, αλλά τα ερωτήματα είναι αναπόδραστα, ειδικά για όποιον θέλει να έχει πολιτικό ρόλο και όχι απλώς μια θέση στα θεωρεία. Φτάνει πια με τον άμορφο χυλό της ασάφειας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τελικά οι συζητήσεις, οι διαπιστώσεις και οι προτάσεις έχουν τον ατελείωτο.
    Και έρχεται να δέσει με την λογική του καφενείου που είναι και η αγαπημένη μας.
    Η υλοποίηση θέλει δουλειά και ως γνωστόν εδώ και χρόνια είμαστε αλλεργικοί και μόνο στο άκουσμα της λέξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πραγματικά όλες οι προτάσεις είναι στο τραπέζι.
    Τώρα αναμετριόμαστε με την ριζική μας παθογένεια: το πολιτικό κόστος. Ότι δεν συμφέρει στους μικροκομματικούς υπολογισμούς μας μπαίνει στην άκρη. Αυτό το ζήτημα δεν ξέρω ειλικρινά πως μπορεί να αντιμετωπιστεί.

    Επίσης ο απροκατάληπτος διάλογος είναι τόσο ανέφικτος, ακόμη και μέσα στις γραμμές της ανανεωτικής αριστεράς; Τέτοιο δογματισμό και συντηρητικά αντανακλαστικά σε αυτόν τον χώρο δεν τα φανταζόμουνα. Τι έγινε βρε παιδιά: τώρα είναι το μαγαζί πάνω απ' όλα;
    Σημεία των καιρών; Ο σώζων εαυτό σωθήτω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιώργο, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που με τρόλαραν μέχρι το συνέδριο.
    Δυστυχώς είναι χειρότεροι από κνίτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τέλος πάντων, σε κάθε εποχή προχωράς με αυτούς που μπορείς να συνεννοηθείς.
    Ας αφήσουμε πίσω ότι είναι επίτηδες ή όχι, ασαφές και αναποτελεσματικό. Λύσεις αναζητούμε όχι γκρίνια.

    υγ Ας μείνουν σε τελική τα ερωτήματα αναπάντητα. Αυτοί που θα κρυφτούν θα χάσουν. Γιατί ακόμα και τα ...άσπρα πρόβατα δεν είναι πια δεδομένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είναι το πολιτικό κόστος, Γιώργο, και το καταλαβαίνω. Τότε όμως δεν χρειαζότανε όλη αυτή η φασαρία. Γιατί αν δεν έχεις νέα δυσάρεστα να πεις καλύτερα να μην μας πεις κανένα. Κάθεται η ΑΑ σε ένα σκοτεινό, αμφίσημο, ουδέτερο λόγο, περιμένοντας τις εκλογές. Να κερδίσει μια θέση στη βουλή για να επαναλαμβάνει τι; Γενικά σωστά πράγματα. Χωρίς τις ρήξεις που απαιτούνται και που τις βλέπει κάθε έλλογος άνθρωπος χωρίς παρωπίδες. Ακυρώνει το λόγο ύπαρξής της έτσι, για να μην χάσει την επαφή με τις παγιωμένες αριστερές αντιλήψεις. Αρνείται να ηγεμονεύσει στην κοινωνία αναζητώντας μια θέση στην πλατεία της "αριστερής" κενότητας. Η ζωή την ξεπερνάει. Όχι τους άλλους που είναι έτσι και αλλιώς εκτός, αλλά αυτή που ήθελε να πει κάτι διαφορετικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ζητάμε απαντήσεις. Ζητάμε κάποιον να βγει και να πει ότι όσα γράφει η στρουθοκάμηλος, ο LLS, η μαργαρίτα είναι λάθος γιαυτούς τους λόγους. Από δω μέσα περνά όλο το κόμμα, ή τουλάχιστον το πιο ζωντανό του, σύγχρονο, ανήσυχο κομμάτι. Στο FB τα ίδια. Γιατί δεν μιλούν, δεν γράφουν, δεν απαντούν στα εύλογα ερωτήματα. Γιατί δεν ανοίγουν το διάλογο, την ώρα που χρειάζονται θέσεις και απαντήσεις, την ώρα που διαλύονται τα πάντα. Γιατί ξανά δεξιοί- αριστεροί, ο πόλεμος της ταμπέλας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ίσως γιατί όσοι πνίγουν την συμμετοχικότητα ξέρουν καλά τι κάνουν και είναι έμπειροι στην καταστροφή, πολύ έμπειροι και δοκιμασμένοι. Όσο έμπειροι είναι άλλοι στη δημιουργία. Τέτοιοι τύποι δυστυχώς, δηλώνοντας απλά αριστεροί, είναι αποδεκτοί στις συλλογικότητες της αμφισβήτησης τις οποίες μεθοδικά μετατρέπουν σε μέρος του συστήματος. Γι αυτό, την επόμενη φορά, η αμφισβήτηση πρέπει να πάρει τα μέτρα της. Να μην δεχτεί νόθευση της δημοκρατίας ή υποσχέσεις για μετά.

    Τώρα όλο αυτό το σύστημα, δένει με τον αγώνα ζωής και θανάτου που δίνει ο δημοσιοϋπαλληλικός καθεστωτικός εσμός του νουδουπασοκικού κρατικού παρασιτισμού. Όσοι πρόλαβαν να βάλουν το χέρι στο μέλι όχι μόνο αρνούνται ότι χρωστάνε στην υπόλοιπη κοινωνία αλλά νοιώθουν και μια παράξενη αλληλεγγύη μεταξύ τους. Όλο το παλιό πολιτικό σύστημα είναι μια γροθιά κι έχει ανασύρει από τα μπαούλα όλους τους παλιούς διαχωρισμούς, αρκεί να μην χάσουν τα αντικοινωνικά τους προνόμια. Έτσι ξαναεμφανίστηκε και σε μας ο διαψωρισμός αριστεροί δεξιοί γιατί στο επίπεδο των προτάσεων δεν τους παίρνει. Τρολάρουν, προβοκάρουν, δυσφημούν - καταϊδρωμένοι και γεμάτοι φόβο. Μπορεί και να τα καταφέρουν, μπορεί και να μας δείξουν (ήδη το υπονοούν) την έξοδο.
    Ετσι δουλεύουν πάντα αυτοί, ανεξαρτήτως του τι τραβάει η υπόλοιπη κοινωνία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η Δημοκρατική Αριστερά σαν κόμμα δεν έχει δείξει πως διαθέτει μέχρι στιγμής αυτήν την σπιρτάδα που χρειάζεται η Ελληνική πολιτική σκηνή.
    Ο Φώτης Κουβέλης με την σοβαρότητα και την γενική στάση του συμμετείχε ενεργά στην εξέλιξη του κόμματος.
    Εδώ όμως χρειάζεται το κάτι άλλο στα πολιτικά αντανακλαστικά που δεν το διαθέτει.
    Και ενώ δεν έχει περάσει αρκετός καιρός από το συνέδριο επιβάλλεται να κάνει ένα βήμα πίσω και να βοηθήσει να αναλάβουν άλλοι τον ηγετικό ρόλο.
    Αυτό πρέπει να γίνει άμεσα γιατί ο αρχικός ενθουσιασμός κοντεύει να δώσει την θέση του στην ρουτίνα και την προσπάθεια να σωθεί το μαγαζί.
    Η δύναμη της ΔΗΜΑΡ δεν είναι τα κομματικά μέλη μόνο αλλά κύρια οι ψηφοφόροι του κόμματος οι οποίοι βλέπουν την προσπάθεια να παραπαίει.
    ψηφοφόρος ΔΗΜΑΡ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. αγαπητοί φίλοι,

    πολύ σωστές οι διαπιστώσεις του κειμένου

    ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα

    δυστυχώς η ηγετική ομάδα του Κόμματος δεν πρόκειται να αναλάβει κανένα πολιτικό κόστος

    πρόσφατα στην κομματική μου οργάνωση συζητούσαμε 3 ωρες για το αν θα νοικιάσουμε γραφεία ή όχι

    μιλούσαμε για το "οργανωτικό ζήτημα" και η όλη φάση μου θύμιζε τις συζητήσεις που κάναμε προ 20ετίας στην ΚΝΕ για το αν πρέπει να έχουμε γραφείο περιοχής.

    καμία έμπνευση, καμία διάθεση για κάτι διαφορετικό και η ορμή του πρώτου καιρού αντικαταστάθηκε με λογικές πείτε μας ποια είναι η γραμμή του Κόμματος

    Αλέξανδρος Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. απογοήτευση λοιπόν και καμία διάθεση συμμετοχής

    αν δεν υπήρχε η αριστερή στρουθοκάμηλος και η μαργαρίτα που διαβάζω ανάλογους προβληματισμούς συντρόφων θα ήμουν πολύ μακρυά πλέον

    στην τελική δεν σκοπεύω να υποστώ πάλι όλα αυτά που υπέμενα χρόνια στο Συνασπισμό (να έχω διαφωνίες και να παραμένω δηλαδή)

    επίσης δεν καταλαβαίνω (και είμαι από τα 13 μου οργανωμένος στην αριστερά) τι διαφορετικό λέει σήμερα ο Κουβέλης στις ομιλίες του από τον Τσίπρα

    στην αριστερά δεν χωριζόμαστε ανάλογα με τον ποιόν θέλουμε αρχηγό

    ούτε μετέχουμε στην Δημοκρατική Αριστερά με το σκεπτικό ότι ο Κουβέλης είναι σοβαρότερο πρόσωπο από τον Τσίπρα ή τον Αλαβάνο

    στον πολύ κόσμο η ΔΗΜΑΡ μοιάζει σαν ένα ακόμη αρχηγικό κόμμα, όπως περίπου η ΔΗΣΥ της Ντόρας Μπακογιάννη

    ένα χρόνο μετά η ελπίδα έγινε πάλι τραγική απογοήτευση

    τα ίδια βέβαια είχα πάθει και με τον Τσίπρα( αρα το πολιτικό μου αισθητήριο είναι μάλλον προβληματικό)

    Αλέξανδρος Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. και μια ερώτηση:

    πόσα μέλη της κεντρικής επιτροπής εκφράζουν απόψεις ανάλογες με όσα γράφουμε εδώ μέσα;

    δεν το ρωτάω για φραξιονισμούς και τέτοια αλλά για να δώ περίπου την απήχηση αυτού του προβληματισμού στα ηγετικά κλιμάκια

    διότι αν είναι 5-10 άτομα που τα λένε αυτά και οι υπόλοιποι ακολουθούν την πεπατημένη ΔΕΝ υπάρχει καμια ελπίδα

    μου έκανε εντύπωση η κριτική στήριξη στους αγανακτισμένους και η εκκωφαντική σιωπή στο κειμενο ΤΟΛΜΗΣΤΕ από την ΔΗΜ.ΑΡ.

    καλημέρα

    Αλέξανδρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Είναι πολλοί μέσα στην ΚΕ που πλέον διαμαρτύρονται για τις ασάφειες και τα στρογγυλέματα. Υπάρχει όμως και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης το μεγάλο πρόβλημα της αριστεράς, "μην μιλάτε μας ακούνε", "μην αμφισβητηθεί ο Φώτης, χαθήκαμε".
    Ο κρυφός συντηρητισμός μας έχει βγει στην επιφάνεια και αναπαράγει με ταχύτατους ρυθμούς ένα μλώνο του Συνασπισμού.
    Για μένα η μάχη χάθηκε στο συνέδριο. Χάθηκε με τις υποσχέσεις για δημοκρατία μετά, για οικολογία μετά. Χάθηκε με την νόθευση της θέλησης των μελών με τις λίστες. Χάθηκε με την κυριαρχία της ίδιας ομάδας της πτέρυγας στα πράγματα, που όσο κι αν συμφωνήσεις γενικά πολιτικά μαζί τους το πρόβλημα είναι ότι επιβάλουν στο νέο κόμμα τα ήθη και τα έθιμά τους. Χάθηκε τέλος με το κρέμασμα από τον Φώτη, μοναδικό υποψήφιο, λες και ανάμεσα στις χιλιάδες που προσχώρησαν στο εγχείρημα δεν υπάρχει δεύτερος ικανός για την ηγεσία, παρότι εκτείνονται από την γενιά του Ρήγα μέχρι τα κινήματα του σήμερα.
    Όσοι ενδιαφέρονται ας ξυπνήσουν κι ας κάνουν μια τελευταία προσπάθεια να το σώσουν - άλλωστε εμείς την φτιάξαμε αυτήν την συλλογικότητα, μπορούμε και να αλλάξουμε γνώμη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Το λάθος που γίνεται για μια ακόμη φορά είναι πως ελπίζαμε ότι η (παρέα) δεν θα τολμούσε να καπελώσει για μία ακόμη φορά την προσπάθεια.
    Φαίνεται πως είναι στην φύση των ανθρώπων να το διαχειρίζονται έτσι, και ας αποτύχει η συνολική προσπάθεια.
    Δεν τους νοιάζει καθόλου απ΄ότι φαίνεται.
    Το εντυπωσιακό είναι πως για μία φορά ακόμη οι λίγοι επιβάλουν την λογική τους στους πολλούς.
    Συνήθως μετά από την κίτρινη πρέπει να βγει η κόκκινη.
    Εγώ την κίτρινη την έβγαλα με τα του συνεδρίου και αν δεν γίνει κάτι άμεσα με βλέπω στα αποδυτήρια με κόκκινη.
    ψηφοφόρος ΔΗΜΑΡ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το μπέρδεμα φίλε ψηφοφόρε ΔΗΜΑΡ είναι ότι μπορεί να συμφωνούμε με κάποιους πολιτικά ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ να διαφωνούμε με τον τρόπο που "πολιτεύονται", την προσωπική τους παρουσία στα πράγματα ή την από αυτούς απόπειρα χειραγώγησης για να περάσουν αντιδημοκρατικά απόψεις με τις οποίες πιθανά συμφωνούμε!
    Εδώ έρχεται η δημοκρατία, η διαφάνεια και ο έλεγχος. Αν κάτι τέτοιο δεν λειτουργεί - και πράγματι η ΔΗΜΑΡ είναι ακόμα μακριά από ένα συμμετοχικό, δημοκρατικό κόμμα (σαν αντίγραφο του Συνασπισμού λειτουργεί για την ώρα, πράγμα πολύ απωθητικό ειδικά σε όσους εθελοντικά στηρίξαμε μια "νέα προσπάθεια")- τότε αναλαμβάνουν τα κυκλώματα και οι παρέες.
    Και το αστείο είναι ότι συμπεριφορές απαράδεκτες δεν καταδικάζονται ή καταδικάζονται χλιαρά, από όσους έχοντας "ιδεολογική" ή "πολιτική" συμφωνία με τους εμπλεκομένους, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΝΟΧΛΗΣΟΥΝ αυτούς που θεωρούν "δικούς τους". Κι εδώ συνεχίζεται το πανηγύρι: τα ρεύματα ιδεών υπάρχουν έξω από τα κόμματα - όταν ανακοινώνονται μέσα σε αυτά, δεν είναι ρεύματα ιδεών (αφού φυσιολογικά οι ιδέες είναι μεταβλητές) αλλά άκαμπτοι μηχανισμοί εσωτερικής αλληλεγγύης ομάδων που είτε έχουν την ηγεσία είτε την θέλουν είτε προστατεύουν τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των μελών τους που μειοψηφούν. Μικρές μαφίες δηλαδή πίσω από την ελκυστική ταμπέλα "ιδέες".
    Αδιέξοδο!
    Η μόνη λύση για να μπορεί να το παλέψει κανείς είναι η ύπαρξη δημοκρατικού καταστατικού με έλεγχο, ανακλητότητες, θητείες, αμεσοδημοκρατικές πρόνοιες, δημοψηφίσματα, συλλογική ηγεσία με περιφερειακές συμμετοχές κλπ κλπ
    Το καταστατικό των Οικολόγων Πράσινων που είχα προτείνει να υιοθετήσουμε στο συνέδριο με μικροαλλαγές, τα περιέχει αυτά και ενώ δεν είναι τόσο χρήσιμο στους ίδιους λόγω μεγάλων πολιτικοϊιδεολογικών διαφορών αποτελεί τιμή η υιοθέτησή του από τους ΟΠ απέναντι σε όλο το πολιτικό συστημα. Η επιλογή της δημαρ να αντιγράψει αντίθετα το καταστατικό του ΣΥΝ μόνο τυχαίο δεν είναι - δείχνει ότι δεν υπήρχε πρόθεση συμμετοχικότητας από την αρχή. Απλά δεν το έλεγαν γιατί μας είχαν ανάγκη. Τώρα νομίζουν ότι δεν μας έχουν - ίδωμεν...
    Εμείς στο μεταξύ πρέπει να εξηγούμε στον κόσμο που καλέσαμε να στηρίξει αυτήν την προσπάθεια ότι ίσως διορθωθούν τα πράγματα, πράγμα που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο δύσκολο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Κάποιοι χαρακτηρίζουν εδώ και καιρό την ΔΗΜΑΡ ουρά του ΠΑΣΟΚ.
    Από την μιά αυτό δεν το δέχομαι αλλά από την άλλη δεν μπορώ να δικαιολογήσω αυτόν τον τρόπο στησίματος και λειτουργίας του κόμματος.
    Ότι κάτι τρέχει αυτό είναι σίγουρο, το τι τρέχει ή θα μας το πει κάποιος που ξέρει ή θα το δούμε στο μέλλον.
    Μανώλης Β. Ηράκλειο Κρήτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ΕΞΟΥΣΙΟΜΑΝΙΑ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ, ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΑ

    Αντί προλόγου

    Παρακαλώ τους επιστήμονες ψυχικής υγείας να ασχοληθούν με το θέμα της επικεφαλίδας, γιατί δεν έχω βρει σχετική βιβλιογραφία, οι δε διαπιστώσεις μου είναι εμπειρικές και ατελείς ιδιαίτερα στους μηχανισμούς μεγέθυνσης της συναισθηματικής ανωριμότητας, του πνευματικού (και όχι μόνον) ναρκισσισμού, της εξουσιομανίας και του αλάθητου της πίστης τους που θυμίζει-δυστυχώς- καθολικούς επισκόπους της ιεράς εξέτασης.

    Καλούν κι αυτοί τους πιστούς τους, "τους κολασμένους της γης ", να περάσουν μια ακόμα ζωή-κόλαση γεμάτη πρέπει-νόρμες-πλάνα(με πόνο, αίμα, δάκρυα,..) χωρίς καμιά ελευθερία, χαρά, δημιουργικότητα,... για τον σοσιαλιστικό παράδεισο μετά θάνατον!

    1.Δεν γνωρίζω άλλη χώρα, με τόσα αριστερά “αφεντικά” (επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες) και τόσους δεξιούς εργαζόμενους. Η αιτία ίσως πρέπει να αναζητηθεί στους απογόνους των Βενιζελικών αστών, στην ευρύτατη συμμετοχή όλων των τάξεων στο ΕΑΜ, στην ταύτιση -από τις σκληρές δεξιές κυβερνήσεις μετά το 1944- εαμιτών και κομμουνιστών, στην ‘’δήλωση’’ που έπρεπε να υπογραφεί από τους μετανοήσαντες για να ενταχθούν στους κόλπους του μετεμφυλιακού κράτους (και που πολλές φορές δεν υπογράφθηκε για λόγους αξιοπρέπειας-εγωισμού) και στην εσωτερική μετανάστευση στις μεγάλες πόλεις που άμβλυνε το καθημερινό άγχος των διωκόμενων από την τοπική εκδικητικότατα των νικητών. Επομένως, αφού στο ΕΑΜ συμμετείχε -σε μεγάλο ποσοστό- το πιο ανήσυχο τμήμα του λαού, το οποίο , στη συνέχεια, δεν μπορούσε λόγω ‘’κοινωνικών φρονημάτων’’ να διορισθεί στο Δημόσιο, είναι ευνόητο γιατί, ήδη από την δεκαετία του ’60, η πλειονότητα των ελεύθερων επαγγελματιών, βιοτεχνών, εμπόρων κ.λ.π. επιχειρηματιών έχει προοδευτική-αριστερή προέλευση και αποτελεί –πλέον- σημαντικό ποσοστό της μεσαίας τάξης.

    Αυτός είναι ο κλασσικός μηχανισμός αυτοπαγίδευσης : λόγω ικανοτήτων/συγκυριών να γίνεις τελικά, αυτό που θα ήθελες να πολεμήσεις νεότερος. Δεν μπορείς να πολεμήσεις εναντίον του εαυτού σου. Το ξεπερνούν με την σχιζοφρενική ρήση:
    "Άλλο η δουλειά και άλλο η ιδεολογία !!!"

    Πρόσφατα από την Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. ειπώθηκε ότι άλλο η ατομική αντιμετώπιση στην κρίση (λ.χ. απολύσεις σε μια επιχείρηση) και άλλο η κοινωνική προοπτική, δικαιολογώντας μάλλον την μείωση μισθών και τις απολύσεις σε κομματικές επιχειρήσεις…

    2. Ο σταλινισμός είναι η ‘’αριστερή’’ έκφραση του εξουσιασμου και της αυταρχικότητας και -παγκοσμίως -της πιο άγριας. Ο μαρξισμός έχει καταστεί διαχρονικά ‘’στήλη άλατος’’ αντί για διαρκώς ανανεούμενος τρόπος ανάλυσης της κοινωνίας και της βιόσφαιρας. Είναι γνωστή, ακόμα και σήμερα, η αντίδραση του σύγχρονου αριστερού ‘’στελέχους’’ απέναντι στο αυθόρμητο, το ανοργάνωτο, το απρόσμενο : καχυποψία, εκνευρισμός, άρνηση αποδοχής. Ότι δεν ελέγχουν (σχεδιασμός εκ των άνω) το καταστρέφουν και αν δεν μπορούν το συκοφαντούν, οι πιο ευγενείς το αγνοούν. Όλα πρέπει να είναι ελεγχόμενα σε ‘’κουτάκια’’, ‘’φάσεις’’, ‘’στάδια’’. Η κοινωνία πρέπει να λειτουργεί περίπου… σαν τα ταχυδρομεία. Κορυφαίο παράδειγμα η αντίδραση των οργανωμένων μελών της αριστεράς στην αυθόρμητη εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και η συκοφάντησή της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. 3. H προηγούμενη πολυετής λειτουργία της πολυδιασπασμένης, από το 1968, αριστεράς σε συνθήκες παρανομίας, υπό το καθεστώς του ‘’δημοκρατικού’’ συγκεντρωτισμού με μεταβίβαση των εντολών της κεντρικής ηγεσίας(εξουσίας), συνήθως εκτός Ελλάδας, στα οργανωμένα μέλη της που πρέπει να τις εκτελέσουν με σοβαρούς κίνδυνους ( μακρόχρονη στέρησης της ελευθερίας τους(εκτόπιση, φυλάκιση ή κάθειρξη) και - σε ορισμένες περιπτώσεις -θανατική ποινή) επέβαλε την τυφλή υπακοή και την σιωπή των μελών σε δογματικούς ηγετίσκους (όπως ο αξιωματικός της ακατανόητης πορείας θανάτου των 40 που περιγράφει ο Άρης .Αλεξάνδρου στο «Κιβώτιο») αντί της –πραγματικά- δημοκρατικής λειτουργίας, αφού το προσωπικό διακύβευμα ήταν η ελευθερία ή η ίδια η ζωή του απλού μέλους .

    Στην περίπτωση του Δημοκρατικού Στρατού, η εξουσία της ηγεσίας ήταν απόλυτη όχι μόνον στα οργανωμένα μέλη, αλλά και στον πληθυσμό της περιοχής που εκάστοτε κατείχε : για υποχρεωτική στρατολόγηση, υποχρέωση τροφοδοσίας του επαναστατικού στρατού από τους αγρότες και κτηνοτρόφους της περιοχής κ.λ.π.

    4. Παγκοσμίως, παρόμοια ισχύουν και στις οργανώσεις επαναστατικής βίας. Η παρανομία που συνεπάγεται η οργάνωση ένοπλης βίας καταστρέφει την ελεύθερη συζήτηση για τα λαϊκά προβλήματα αφού εξαναγκάζει την δημοσίευση των θέσεων-μανιφέστου της οργάνωσης. Εντός της οργάνωσης, που έχει στρατιωτική μορφή, συχνά καταστρέφει και την δημοκρατική έκφραση σε βάρος της απόλυτης εξουσίας και του αλάθητου της ηγεσίας, μεγεθύνει την αυθαιρεσία και -ενδεχομένως- πυροδοτεί η οδηγεί στην παραφροσύνη.

    Λ.χ. ο Horst Mahler, γιος Γερμανού στρατιώτη που πεθαίνει στο μέτωπο, κατά το μισό Εβραίος, γίνεται ιδρυτικό μέλος της RAF. "Θεωρούσε την εργατική τάξη της Δυτικής Γερμανίας τελείως παθητική και διεφθαρμένη, και επομένως ήταν αδύνατο να απελευθερωθεί από μόνη της. Οι εργάτες ήταν κατατρομαγμένα γουρούνια, μαζί με το σύνολο της Αριστεράς. Και μαζί με τους συντρόφους του, πίστεψαν πως με κάποιες δολοφονίες και κάποιους δυναμίτες θα την απελευθέρωναν."

    Ο Horst Mahler, μετά την σύλληψη του, στην φυλακή έγινε φιλο-χιτλερικός-αντισημίτης και αφού αποφυλακισθεί, λόγω της συμμετοχής του στο αντάρτικο πόλης , σύντομα φυλακίζεται ξανά με τον νόμο Volkverherzung "υποκίνησης του λαϊκού μίσους εναντίον ενός τμήματος του πληθυσμού".

    Μα κι Γαλλοι αριστεριστες κατάφεραν τελικά να επιβληθούν σ' αυτή την κοινωνία που αρχικά ήθελαν να καταστρέψουν :
    “Η επιστροφή του Νετσάγιεφ, Jorge Semprun: Απ' όλα τα μέλη της αριστερίστικης οργάνωσης "Προλεταριακή πρωτοπορία", ο Ε. Σ. είναι ο μόνος που δεν πέτυχε κοινωνικά. Οι υπόλοιποι κατάφεραν τελικά να επιβληθούν σ' αυτή την κοινωνία που αρχικά ήθελαν να καταστρέψουν. Έδωσαν τη μάχη αυτή με πάθος ισότιμο μ' εκείνο που είχαν επιδείξει είκοσι χρόνια νωρίτερα επιδιώκοντας την αλλαγή. Απέκτησαν εξουσία και χρήμα. Απ' όλους αυτούς …ο Ε. Σ. είναι … ο λιγότερο επιφανής από τους τέσσερις που έχουν απομείνει. Γιατί ο πέμπτος της οργάνωσης έχει πεθάνει. Τον έλεγαν Ντανιέλ Λορενσόν και το παρατσούκλι του ήταν "Νετσάγιεφ". Τον σκότωσαν οι φίλοι του πριν από είκοσι χρόνια. Για να επιζήσουν εκείνοι.”

    5. Τα παραπάνω, έχουν ως αποτέλεσμα, ακόμα και σήμερα, αλλοίμονο και για πολλά ‘’στελέχη’’ της ανανεωτικής αριστεράς (δηλ. ως μέσος όρος) την μυστικοπάθεια σε βαθμό ‘’συνωμοτικότητας’’, την έλλειψη επαφής με τις ‘’πλατιές μάζες’’ και την κρυφοσταλινική- «κρατικίστικη»-γραφειοκρατική αντίληψη επιβολής γνώμης, σχεδόν για τα πάντα.

    6. Εξάλλου οι μακρόχρονες επενδύσεις που έχουν κάνει οι εξουσιομανείς γραφειοκράτες πρέπει να αποδίδουν αποτελέσματα αποκλειστικά σε έναν στενό κύκλο, στον οποίο δύσκολα γίνονται αποδεκτοί οι άλλοι, οι διαφορετικοί . Επομένως δεν πρέπει να απορούμε που τα ‘’στελέχη’’ του ΣΥΝ απαρτίζονται κυρίως από πρώην επαγγελματικά στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και δημόσιους (κατ΄ ευφημισμόν) υπάλληλους –συνδικαλιστές του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. 7.Υπάρχουν παραδοσιακά και ελάχιστοι «ταξικοί αποστάτες» , που ασχολούνται με το hobby (συγνώμην λειτούργημα) της πολιτικής, όπως οι κυρίες της μεγαλοαστικής τάξης με τις αγαθοεργίες, που μας κάνουν την χάρη να μας… δίνουν σημασία, να ‘’παίζουν΄’’ με τις ιδέες και την ανάδειξη ‘’στελεχών’’ όπως οι γόνοι της βρετανικής μεγαλοαστικής τάξης .Και στην αριστερα (ανθρώπινο είναι) παρουσιάζονται σημαντικά φαινόμενα παρεοκρατιας και νεποτισμού (γόνοι αριστερών που συνεχίζουν την συνδικαλιστική- πολιτική πορεία των γονιών τους)

    8. Λίγοι πραγματικά εργαζόμενοι υπάλληλοι και ελεύθεροι επαγγελματίες κατόρθωσαν να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα στην πρώτη γραμμή της Ανανεωτικής Αριστεράς, γιατί οι πρώτοι θα έχαναν την δουλειά τους και οι δεύτεροι θα έκλειναν την επιχείρησή τους ή -λιγότερο σύνηθες- απορροφήθηκαν από το επάγγελμα τους, αρκετοί χρησιμοποιώντας αρχικά και το ‘’λογότυπο του αριστερού’’ (άρα καλού και ηθικού) και στη συνέχεια κάνοντας ‘’κριτική υποστήριξη’’ (διάβαζε δουλειές ) στο ΠΑΣΟΚ.

    Παρομοίως, οι φιλελεύθεροι (ΚΚΕ εσ. κ.λ.π.) και οι "σταλινικοί" (KKE, EKKE, κ.λ.π.) δραστήριοι "αριστεροί" φοιτητές- συνδικαλιστές, της γενιάς του πολυτεχνείου και επέκεινα, όταν αποφοίτησαν, διψασμένοι για εξουσία, ενσωματώθηκαν στο κυρίαρχο δικομματικό σύστημα, χρησιμοποιώντας (οι πρώτοι ήδη από το 1981, οι δεύτεροι με χρονική υστέρηση 8 ετών) τις οργανωτικές τους ικανότητες σε διαχείριση ανθρώπων και χρημάτων, αφού ούτως ή άλλως, η συνδικαλιστική και πολιτική δράση συνίσταται κυρίως στην διαχείριση των αντίστοιχων κοπαδιών "ψηφοφόρων" δημοσίων υπαλλήλων /υπαλλήλων ΔΕΚΟ με ανταλλάγματα υψηλούς σχετικά μισθούς για την ελάχιστη παραγωγή έργου.

    9. Και διατυπώνω τα ερωτήματα :

    Μήπως η εξουσιομανία προυπηρχε στους "ηγετίσκους" και μεγεθύνθηκε από την ενασχόληση με την πολιτική με ψυχολογικούς μηχανισμούς-χειρισμούς των μελών τύπου agitatsia-propaganda (αφορά κόμματα και πολιτικές οργανώσεις όλων των ιδεολογιών );

    Απ. Ναι, στις περισσότερες περιπτώσεις ατόμων της μεσαίας-ανώτερης τάξης που βρήκαν πρόσφορο έδαφος να αναπτύξουν τις φιλοδοξίες τους.

    Όχι, στις περιπτώσεις ατόμων ταπεινής καταγωγής, που η δύναμη που απέκτησαν με την ενασχόλησή τους με τα κοινά, εκτόνωσε το σύμπλεγμα κατωτερότητάς τους που μεταλλάχθηκε σε αρρωστημένο πάθος για δύναμη, εξουσία και οργιώδη πλουτισμό. Όπως είχε πει και ένας γνωστός μου πασόκος:” Ήρθε η ώρα να φαν οι πεινασμένοι.”

    Είναι επάγγελμα η ενασχόληση με την πολιτική σ’ ένα αριστερό κόμμα ;

    Παραδοσιακά γιατί κάποιος δεν μπορεί να εκλεγεί ελεύθερα στα όργανα αριστερών κομματικών φορέων χωρίς εμπόδια και κρυφούς αποκλεισμούς, λόγω κομματικών ‘’μηχανισμών’’ , ‘’αυλών’’ και ‘’επετηρίδων’’ ;

    Πρέπει να είναι διαρκής και επί δεκαετίες η ενασχόληση με την πολιτική σ’ ένα αριστερό κόμμα ή πρέπει να υπάρχει διαρκής, ανοικτή ανανέωση προσώπων και ιδεών και όχι κυκλική εναλλαγή των ίδιων προσώπων ;

    Τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν αυτά ;

    Είναι προφανώς επιθυμητό, κάποιος που διακρίνεται από τις επαγγελματικές του ικανότητες, το ήθος του και την εν γένει πορεία του και γνωρίζοντας την κοινωνία εργαζόμενος, εφόσον το επιθυμεί, να εκτίθεται αρχικά ελεύθερα ως υποψήφιος στον συνδικαλιστικό του φορέα και στη συνέχεια –αν πάλι το επιθυμεί- στα όργανα κομματικών φορέων .

    10. Όλες αυτές οι πρακτικές (εξουσιομανείς αρχηγοί, ψυχολογικός χειρισμός-στρατολόγηση, φανατισμός, μαζί με τους παρελθόντες/πρόσφατους και μέλλοντες ‘’καυγάδες’’ δεν αρμόζουν σε ώριμες προσωπικότητες).

    Πικραίνουν τόσο τα λίγα πια εγγεγραμμένα μέλη αριστερών κομμάτων και απωθούν τους σκεπτόμενους ανέντακτους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες και τελικά την ίδια την κοινωνία, που αμήχανα αντιλαμβάνεται ότι τουλάχιστον πολιτικά (γιατί πολιτιστικά υπάρχει κάποια ελπίδα ακόμη στην αριστερά) η ανανεωτική αριστερά όπως δομήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΝ και τις ‘’συνιστώσες’’ και πρόσφατα την ΔΑ, δεν διαφέρει και πολύ από το διεφθαρμένο μας πολιτικό σύστημα που υποτίθεται ότι καταγγέλλει και θέλει να ανατρέψει /αλλάξει/ μεταρρυθμίσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. 11.Ισως πρεπει να ιδρυθει ομαδα η συνιστωσα, η κομμα πνευματικα (και οχι μονον) ναρκισσων και ναρκισσευομενων «αριστερων».

    Θα περιμενα οι ξερολες της ανανεωτικης αριστερας που «τα ξερουν ολα», «σκεφτονται πριν απο μας για μας»,«εχουμε χυλο στο μυαλο» και αλλες εστετικες κακιουλες, να ζητησουν συγνωμην και οχι να συνεχισουν στο ιδιο μοτιβο, υπογραφοντας εκκλησεις, δινοντας συμβουλες για την κριση λες και απευθυνονται σε ηλιθιους ιθαγενεις.

    Εφοσον η ευρυτερη επιρροη του χωρου της ανανεωτικης αρισστερας στην Αττικη ξεπερνα το 10% και στους επιστημονες ισως προσεγγιζει το 20%, εκτος απο τους «προβεβλημενους αριστερους» ας αναρωτηθουμε αν -αρκετοι απο εμας- ειμαστε μερος του προβληματος (το 1981 ελεγαν κανοντας κριτικη υποστηριξη στους ανεπαρκεις επαρχιωτες πασοκους » κομουνιστες ειμαστε μ….. δεν ειμαστε» και η θεραπεια τους -εφοσον το επιθυμουν- ειναι αρμοδιοτητα αλλης ειδικοτητας.

    Καταθεσα παραπανω ενα κειμενο μου που το επεξεργαζομαι με την βοηθεια απο εναν πραγματικα προοδευτικο και τιμιο συναδελφο στο εδαφ. 9 , μη προβεβλημενο πολιτικα και media-κα, καθηγητη ΕΜΠ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Δεν θα μπορούσα να προσθέσω ούτε μια λέξη.

    Τα λέει όλα.

    Φυσικά δεν πρόκειται να δωθούν απαντήσεις απο τα κομματικά επιτελεία, ασχολούνται με πιο σοβαρά θέματα. Έχουν κατέβει και τα νοίκια και υπάρχουν πολλές ευκαρίες στην πολιτική αγορά ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU