Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Η σύνοδος κορυφής της 21 Ιουλίου 2011: Μια ευκαιρία για την έξοδο από την κρίση – ίσως η τελευταία



the book's journal No 10, 26/7/2011 
του Γιώργου Προκοπάκη 

Ένα εν πολλοίς ανέλπιστο αποτέλεσμα
Η σύνοδος κορυφής της Πέμπτης 21/7 ήταν η πιο κρίσιμη για την Ελλάδα. Πιθανότατα και για την Ευρώπη. 
Τα αποτελέσματα ήταν αναμφίβολα θετικά για τη χώρα μας. Η απόφαση οπωσδήποτε οδηγεί σε μια διαχειρίσιμη κατάσταση με τη βεβαιότητα της μακροπρόθεσμης στήριξης των εταίρων μας. Για το αν οδηγεί και σε διέξοδο από την κρίση χρειάζεται να γίνουν πολλά: να αποδειχθεί στην πράξη ότι οι μηχανισμοί και οι παρεμβάσεις που προβλέπονται είναι αποτελεσματικοί και, κυρίως, ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να κάνει οργανωμένα και με προσήλωση αυτό που απαιτείται. 
Ελάχιστοι ανέμεναν ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Η απόφαση της συνόδου τα έχει όλα. 
Για τα δάνεια του μηχανισμού στήριξης (τα 65 δισ μέχρι τώρα του Μνημονίου και μέχρι 109 δισ του νέου πακέτου), προσφέρεται επιμήκυνση από 7,5 σε 15 έως 30 χρόνια και μείωση επιτοκίου. Τα δε νέα δάνεια θα έχουν 10ετή περίοδο χάριτος. Δηλαδή, η Ελλάδα έχει μπροστά της μια μεγάλη περίοδο για αλλαγές και προσαρμογή χωρίς ασφυκτικές ανάγκες αναχρηματοδότησης με ταυτόχρονη ελάφρυνση του προϋπολογισμού. 
Όσον αφορά το χρέος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών (τα ομόλογα), η σύνοδος εμφανίζεται αποφασισμένη να κάνει το παν για να τα βγάλει από τη μέση ως ανάγκη αναχρηματοδότησης, περνώντας μέρος του σχετικού κόστους, στο βαθμό που είναι δυνατόν, στους πιστωτές. 
Επίσης, χρηματοδοτεί μηχανισμούς και παρεμβάσεις για μείωση του χρέους – πάντα στο βαθμό που είναι δυνατόν. 
Η αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεων, ιδίως σχετικά με τη μείωση του χρέους, θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Όσον αφορά την ανάπτυξη (και τις διαρθρωτικές αλλαγές), η σύνοδος εξαγγέλλει ένα «Σχέδιο Μάρσαλ» για την Ελλάδα και δηλώνει τη διαθεσιμότητα πόρων και τεχνογνωσίας. 

Οι κίνδυνοι 
Σωθήκαμε λοιπόν! Ας συγκρατηθούμε και ας μη κατέβουμε στην Ομόνοια για πανηγυρισμούς. 
Ο σκεπτικιστής θα θυμηθεί ότι, τον Ιούνιο και Νοέμβριο του 2001 έγιναν δύο διακανονισμοί του χρέους της Αργεντινής (ως mega-swaps έχουν καταγραφεί στη μνήμη), για να έλθει η χρεοκοπία το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, εν μέσω πολτικών αντιδικιών, πολιτικής εκμετάλλευσης και λαϊκισμού, κυβερνητικής ανικανότητας, σε ένα αναποτελεσματικό πελατειακό κράτος με διάχυτη τη διαφθορά. Κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά! 
Ύστερα, είναι οι άτιμες οι αγορές που δουλεύουν με απλούς κανόνες, όπως: «μια ήπια αναδιάρθρωση δεν είναι παρά η πρώτη πράξη μιας εκκωφαντικής χρεοκοπίας». 
Δηλαδή, η κατάληξη της κρίσης που ζούμε εξαρτάται αφενός από την αποτελεσματικότητα των μηχανισμών που θα στηθούν για τη διαχείριση των ομολόγων (μετακύλιση, ανταλλαγή, επαναγορά) ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή μείωση του χρέους και αφετέρου από το εάν η Ελλάδα κάνει επί τέλους αυτό που αρνείται πεισματικά: να βάλει τάξη στα δημοσιονομικά της, να εφαρμόσει ευρύ φάσμα μεταρρυθμίσεων, να διαλύσει το πελατειακό κράτος, να πατάξει τη διαφθορά - να αλλάξει εν ολίγοις. 
Η απόφαση της συνόδου δεν αφήνει χώρο για καμιά δικαιολογία: πόροι, χρόνος και τεχνογνωσία παρέχονται γενναιόδωρα. 
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, πολύ άμεσος μάλιστα, είναι το πολιτικό ρίσκο. 
Η απόφαση έχει έτοιμο το βούτυρο στο ψωμάκι των λαϊκιστών: από τους ακροδεξιούς ελληναράδες, τους επίδοξους κυβερνήτες, τα τρία από τα τέσσερα (ή επτά από τα οκτώ) ΠΑΣΟΚ που κυκλοφορούν, τις σπίθες και τα άρματα, τις διάφορες εκδοχές της αριστεράς – και βέβαια τους τσαρλατάνους των μαγικών λύσεων. 
Η απόφαση έχει απ’ όλα! 
Πολλά απ’αυτά έχουν αναδειχθεί ως κόκκινες γραμμές από την πολιτική αμφιθυμία και τα πελατειακά βαρίδια της ίδιας της κυβέρνησης.  
Επιλεκτική χρεοκοπία: η κυβέρνηση κατάφερε, πιεζόμενη από όλους τους παραπάνω, το προφανώς επιθυμητό βήμα για να επιτευχθεί μείωση του χρέους, να το έχει στις βαλίτσες της προς Βρυξέλλες σχεδόν ως κόκκινη γραμμή. Ακόμη και γι’αυτό φρόντισε η απόφαση της συνόδου: θα υπάρξουν οι εγγυήσεις ώστε να μην διαταραχθεί η ρευστότητα προς το τραπεζικό σύστημα.  
Επιτροπεία: προβλέπεται η παρακολούθηση της εφαρμογής των μέτρων από την Ελλάδα, ακόμη και μετά το πέρας του προγράμματος σταθεροποίησης. 
Εμπράγματες εγγυήσεις: η απόφαση ζητάει από την Ελλάδα, αν χρειασθεί, να συμβάλλει με όποιο πρόσφορο τρόπο (διάβαζε: στο τραπέζι η δημόσια περιουσία) στην αναβάθμιση της δικής της πιστοληπτικής ικανότητας.  
Σύμφωνο σταθερότητας: δεσμεύτηκαν όλες οι κυβερνήσεις, μαζί και η ελληνική, σε σειρά πρωτοβουλιών για νομική κατοχύρωσή του.  
Τέλος, επειδή οι προβλεπόμενες παρεμβάσεις μείωσης του χρέους είναι μάλλον ήπιες, η επιστροφή σε διαχειρίσιμο δημόσιο χρέος καθιστά το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων επιτακτική ανάγκη. 
Η ανάδειξη προτεραιοτήτων και η χωρίς ταλαντεύσεις τοποθέτηση όσο πιο κάθετα γίνεται απέναντι στο λαϊκισμό και την καπηλεία είναι προϋπόθεση ακόμη και για τα πιο μικρά θετικά βήματα. Κυρίως όμως, αυτό που δεν πρέπει να υπάρξει είναι η επανάπαυση. 
Η πορεία προς την έξοδο από την κρίση μόλις τώρα άρχισε. 

Κι ένα υστερόγραφο 
Η ευκαιρία - πιθανότατα η τελευταία - δικαιώνει ηθικά τις λίγες φωνές που, ενάντια στην ευκολία του απολίτικου αντι-μνημονιακού λαϊκισμού, επέμεναν στην πρόταξη μιας μεταρρυθμιστικής ατζέντας, στην πάση θυσία μείωση των ελλειμμάτων και στην ανάγκη πολιτικής συνεννόησης για συντεταγμένη πορεία στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους. 
Ακόμη και όταν αυτό απαιτούσε επώδυνες αποφάσεις, όπως την προσήλωση στην προτεραιότητα της αποφυγής της χρεοκοπίας, με μόνο διαπραγματευτικό μέσο ένα πρόχειρο, άδικο και ανισοβαρές μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. 
Δυστυχώς, παρά το ότι (πιστεύω τουλάχιστον) η επιθυμία της κοινωνίας ήταν διαφορετική, σε πολιτικό επίπεδο βρέθηκε μόνη η κυβέρνηση να αναλάβει το βάρος της πορείας αυτής. Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, περίμεναν να καρπωθούν τη φθορά, επενδύοντας εξ αντικειμένου στη χρεοκοπία. 
Ας ελπίσουμε ότι τα παλαιοΠΑΣΟΚικά ανακλαστικά δεν θα οδηγήσουν απλώς σε επικοινωνιακή εκμετάλλευση των αποτελεσμάτων της συνόδου. 
Τα αποτελέσματα είναι ευκαιρία για συσπείρωση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων με στόχο την έξοδο από την κρίση.

12 σχόλια:

  1. Η συνήθης διαδικασία της ενημέρωσης των πολιτικών αρχηγών δεν αρκεί.
    Κάποτε γυρίζοντας από ένα ταξίδι στην Ιταλία συναντήθηκα με έναν φίλο αρχιτέκτονα που είχε σπουδάσει και δουλέψει στην Ιταλία.
    Με ρώτησε τι μου άρεσε περισσότερο.
    Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν πως στις μεγάλες πόλεις διατηρήθηκε το ιστορικό κέντρο ανέπαφο σε αντίθεση με το ιστορικό κέντρο στις Ελληνικές πόλεις που το καταστρέψαμε.
    Στην Ιταλία μου είπε ο φίλος μου έγινε κατόπιν συνεννόησης όλων των πολιτικών κομμάτων και φορέων, ακόμη και η μαφία δεσμεύτηκε να περιφρουρήσει την απόφαση.
    Κάτι ανάλογο με κοινή συμφωνία όλων των κομμάτων και φορέων πρέπει να γίνει για το θέμα της οικονομίας.
    Εάν τώρα δεν υπάρχει η ωριμότητα για κοινή συμμετοχή και δέσμευση τότε δεν υπάρχει ελπίδα για έξοδο από την οικονομική κρίση.
    Γιώργος EL

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εξεπληξε η αποφαση? Και που σαι ακομα! Οι ''ατιμες οι αγορες'' ξερουν κατι ακομα πιο απλο. Οτι ολα αυτα που λενε ειναι τριχες. Το ''σχεδιο Μαρσαλ'' θα εφαρμοσθει παντου στην Ευρωζωνη, παρα τα αντιθετως λεχθεντα, ετσι για να καταρρευσουν τα ιδεολογηματα τοσων μηνων. Εαν δε αποτυχει το ελλαντα [που θα αποτυχει] παλι εδω ειμαστε με κουρεματακια 50,60% και βλεπουμε. mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ο κίνδυνος που καραδοκεί είναι να εκληφθεί η απόφαση που πάρθηκε ως νίκη των λαικιστών και όσων λένε πως δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα

    όλοι αυτοί θα μας πουν πάλι...

    έλα μωρέ... σε μερικούς μήνες θα τους εκβιάσουμε πάλι και θα μας τα ξανασκάσουν...θα φέρουν ευρωομόλογο κ.ο.κ.

    η ανασα είναι καλή ΑΝ την εκμεταλλευτούμε για να κάνουμε μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν κάποια μέρα σε πλεονασματικούς προυπολογισμούς

    αν κρίνω όμως από τις αντιδράσεις 30(!) βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στο θέμα της απελευθέρωσης των ταξί, κάτι μου λέει πως ο χρόνος θα σπαταληθεί και πάλι

    μέχρι που οι ευρωπαίοι θα απηυδήσουν και θα μας οδηγήσουν από την επιλεκτική στην ΟΡΙΣΤΙΚΗ χρεοκοπία

    Αλέξανδρος Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γρήγορα σας μπαγιάτεψε και αυτή η «σωτηρία»!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δε νομίζω ότι το ερώτημα είναι αν θα γίνει κούρεμα 50 ή 60% στο μέλλον - μακάρι να γίνει εδώ που τα λέμε. Το βασικό ζήτημα σε σχέση με το κούρεμα είναι ότι δημιουργείται ένα προηγούμενο (έστω και κάτω του 20%), με ταυτόχρονη στήριξη του τραπεζικού συστήματος ώστε να μην καταρρεύσει.

    Για το σχέδιο Μάρσαλ, mike, να χαιρόμαστε μόνο; Ή και να ανησυχούμε για το ποιος και πώς θα τα φάει; Δικαιώνονται ή όχι τώρα οι φωνές που έλεγαν «προτεραιότητα στα εσωτερικά μας» ώστε όποια λύση και αν βρεθεί στην Ευρώπη να βρει την Ελλάδα με καλύτερους θεσμούς και κράτος;

    Τέλος, για να βλέπουμε τις δυνατότητες της μη κρατικοδίαιτης Ελλάδας και να μην τα βλέπουμε όλα μαύρα, ας κοιτάξουμε λίγο και τη μείωση του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου, η οποία δεν οφείλεται μόνο στην πτώση της κατανάλωσης αλλά και στην αύξηση, σε απόλυτους αριθμούς, των εξαγωγών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ''οι φωνες αυτες'' πολυβωτη εκτεθηκαν ανεπανορθωτα διοτι εγραφαν και γραφουν κατεβατα ολοκληρα με ηθικισμους του τυπου ''κοροιδα ειναι οι ξενοι?'' και αλλες αρλουμπες δανεισμενες απο τον Βεστερβελε και την Μερκελ εναντιον ολων αυτων των λυσεων και του ευρωομολογου και του φορου Τομπιν κλπ. Τελικα η πολιτικη θα κυριαρχησει απεναντι στον οικονομισμο του μπακαλοτευτερου των νεοφιλελευθερων αφου Ιταλια,Γαλλια,Βελγιο, θα ειναι η ταφοπλακα της μεγαλης τους αφηγησης και δεν θα φταιει η Ελλαδα γι'αυτο. Οσο για το εσωτ. μετωπο η ιδεολογια της ''μη ιδεολογιας ''περισσεψε. Οι μεταρρυθμισεις δεν μπορει να ειναι ενα πουκαμισο αδειανο, αντανακλουν την κοινωνια.mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Mike, η κοινωνία και οι αντανακλάσεις της δεν είναι δεδομένες, ευτυχώς. Επηρεάζονται από συγκυρίες και από πολιτικές πρωτοβουλίες. Και οι συμμαχίες δεν είναι ούτε ιδεολογία, ούτε «μη ιδεολογία». Είναι παίγνια στα οποία κανείς επενδύει με βάση τους στόχους και την ιδεολογία του. Ή δεν επενδύει και δεν εκτίθεται, όπως λες, αφήνοντας τις εξελίξεις στον αυτόματο πιλότο (και προσευχόμενος ότι η κυβέρνηση δε θα καταρρεύσει για να μπορούμε να τσακωνόμαστε τζάμπα μάγκες για ιδεολογίες).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @mike

    Προσωπικά είμαι υπέρ του ευρωομολόγου ως σταθεροποιητικού παράγοντα του ευρώ. Σε βάθος χρόνου, και προσεκτικά. Για απλούς και πρακτικούς λόγους. Ένας εκ των οποίων είναι το γεγονός ότι τα χαμηλά επιτόκια ύπάρχουν λόγω της μεγάλης ταχύτητας κίνησης κεφαλαίων (άπό λίγο, πολλές φορές), η οποία με τη σειρά της βασίζεται (μεταξύ άλλων) στις "ανωμαλίες"της αγοράς, όπως διαφορές επιτοκίων, διαφορετικές προσλήψεις επενδυτικού κινδύνου, ... Ήγουν, μπορεί να καταλήξεις με ψόφιο το γάιδαρο του Χότζα.

    Από την άλλη, το ευρωομόλογο ως εργαλείο επίλυσης της ελληνικής (η γενικότερα της τρέχουσας ευρωπαϊκής) είναι αδιάφορο. Μπορεί να λειτουργήσει μόνο για τις περιπτώσεις που το σύνολο της διαφοράς επιτοκίων οφείλεται στην κερδοσκοπία. Κατά τα άλλα είναι μια πανάκριβη "τεχνική"λύση. Ως πανάκριβη, κάποιος πρέπει να την πληρώσει. Αν την πληρώσει η Ελλάδα (για την περίπτωσή της) οδηγείται στη βέβαιη χρεοκοπία είτε λόγω αύξησης χρέους είτε αύξησης επιτοκίων. Αν είναι να αναλάβει κάποιος άλλος το κόστος, είναι προφανές ότι κάποιες άλλες διεργασίες και συγκλίσεις απαιτούνται πριν αρχίσεις να συζητάς την "τεχνική"λύση.

    Αυτό τι με κάνει σε σχέση με την ιδεολογία ή μηῑδεολογία? Μπακάλη του νεοφιλελευθερισμού?

    Όσοι είναι τόσο σίγουροι ότι Βέλγια και Ιταλίες θα ακολουθήσουν, προφανώς επιλέγουν μια συγκεκριμένη αφήγηση (είναι και βολική γιατί επιτρέπει να μη κάνεις τίποτε), ως παρατηρητές μιας τρίτης χώρας. Η αφήγηση αυτή αγνοεί και τις δυνατότητες ελιγμών των άλλων (όπως π.χ., απομόνωση της Ελλάδας). Πράγματα που βλέπουμε κάθε μέρα πουπερνάει, αλλά η αφήγηση της Δευτέρας Παρουσίας δεν αλλάζει.

    Γιώργος Προκοπακης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δημιουργωντας τον κοσμο και ταυτοχρονα τον εαυτο του, ο ανθρωπος με την εργασια του, ανακαλυπτει πως ολα αυτα που εφτιαξε ορθωνονται εναντια του σα μια καταπιεστικη εχθρικη δυναμη.Δηλαδη ο ανθρωπος αλλοτριωνεται. Αυτο θελει και μπορει να το αλλαξει.Αν μεινεις πισω απο αυτο που ειναι μια απο τις επιτομες του ευρωπαικου πνευματος τοτε δεν πας στη Β. Παρουσια, αλλα στις πλακες του Μωυσεως ή μπακαλοτευτερα κατ'αλλους. Το παραπανω ειναι μια απο τις 3 φιλοσοφικες κολωνες του Χεγκελ[με ολιγο Μαρξ επι το υλιστικοτερο] που εαν το επιμηκυνεις[!] φτανεις στην πολιτικη που κυριαρχει της οικονομιας ως δυναμης μεταρρυθμισης/μετ/σμου της κοινωνιας. Ειδ'αλλως πισω στον μεσαιωνα.Υ.Γ. Δεν προσδοκω ανασταση νεκρων , αλλα πανευρωπαικο κουρεμα ΧΡΩ αγαπητε Γ. Προκοπακη. mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @mike

    Όταν καταφεύγεις σε όσο πιο πρωταρχικές (ή αφηρημένες) έννοιες είναι δυνατόν (άνθρωπος, εργασία, αλλοτρίωση) για να πηδήξεις στην προσδοκία του κουρέματος, απλώς ανάσταση νεκρών προσδοκάς. Δηλαδή, δεν λες απολύτως τίποτε.

    Προσδοκάς κουρά εν χρω. Κι εγώ θα ήθελα, γιατί είναι καλύτερα να χρωστάς λιγότερα απ' αυτά που έχεις δανειστεί. Από ποιόν το προσδοκάς?

    1. Μπορείς να την επιβάλλεις? Βέβαια! Επιθετική χρεοκοπία. Κάτσε και μέτρα τα να δεις αν θέλεις τη λύση. Η αλλοτρίωση δεν σε φωτίζει.
    2. Μπορείς να τη διεκδικήσεις? Από ποιόν? Με τι διεκδικητικά "όπλα"? Η αλλοτρίωση τι λέει επ' αυτού?
    3. Μπορείς να τη διαπραγματευθείς? Με ποιόν θα γίνει η διαπραγμάτευση? Με τι διαπραγματευτικά χαρτιά? Η αλλοτρίωση δεν φτάνει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων!
    4. Μπορείς να επαιτήσεις? Και βέβαια μπορείς - το εν χρω είναι κομματάκι δύσκολο.
    5. Μπορεί το άγιο πνεύμα να φωτίσει τους δανειστές και να σου τα χαρίσουν? Κι αυτό μπορείς να το προσδοκάς - ούτε τόκοι ούτε φόροι στις προσδοκίες. Η αλλοτρίωση πού μπαίνει?

    Αν θέλεις να μιλάς σοβαρά και όχι αραδιάζοντας τσιτάτα και επικίνδυνες θεωρίες, σου μένουν δύο εναλλακτικές: οι 1 και 3 παραπάνω, δηλαδή ή επιθετική χρεοκοπία ή διαπραγμάτευση.

    Είμαι κάθετα αντίθετος στην επιθετική χρεοκοπία. Οικονομικά για τους πολίτες θα είναι η απόλυτη καταστροφή - και βίαια μάλιστα. Πολιτικά, είναι πιο πιθανόν να σε οδηγήσει σε ολοκληρωτισμό παρά σε δημοκρατία.

    Να διεκδικήσουμε λοιπόν. Μαθήματα κομμωτικής:
    1. Το ελληνικό χρέος είναι 355 δισ και άλλα 125 σε εγγυήσεις. Αν δεν φροντίσεις να μη σου βγει το φασούλι των 125, κούρεψε όσο θέλεις τα 355 - πάλι καταστροφή θα είναι. Πώς το φροντίζεις: με την ΕΚΤ και το Eurogroup.
    2. Πες ότι φρόντισες τα 125. Από τα 355, οι κουάφ θα εφαρμοσθούν σε:
    80 δισ ομόλογα ελληνικών τραπεζών και ταμείων - τι κουρεύεις εδώ?
    80 δισ ομόλογα κεντρικών τραπεζών - τι κουρεύουν αυτοί που σου κανόνισαν τα 125?
    40 δις τράπεζες και ταμεία Ευρωζώνης. Ό,τι κορέωεις είναι κόστος αυτών που υποτίθεται ότι σου έβγαλαν από τη μέση τα 125 και με τους οποίους διαπραγματεύεσαι.
    40 δισ ορφανά από προστάτες - αυτά όλοι θα ήθελαν να τα κουρέψουν.
    Τα υπόλοιπα 115 δισ μέχρι τα 355 δεν κουρεύονται. Μόνο αν καταλήξεις να γίνεις ομόσπονδο κρατίδιο ά-λα Άνω Σαζωνία.

    Για όλα αυτά η αλλοτρίωση και η σχέση του ανθρώπου με την εργασία τι λένε?

    Βέβαια, υπάρχει πάντα η διέξοδος του 5, της επιφοίτησης. Δηλαδή, η καραμέλα της αναγνώρισης του τεράστιου προβλήματος και της μαζικής σωτηρίας - υποχρεωτικής για τους πλεονασματικούς ώστε να σώσουνε το ευρώ και τον καπιταλισμό. Όποιος βασίζεται σ' αυτό ή δεν καταλαβαίνει τίποτε ή είναι τσαρλατάνος.

    1. Πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα για τον καπιταλισμό?
    2. Πόσο θα ήθελαν οι πλεονασματικοί να σώσουν το ευρώ, αν το κόστος είναι παραπάνω από κάποιο ύψος?
    3. Υπάρχουν τρόποι απομόνωσης των προβλημάτων?

    Για τα 1 και 2 μπορούμε να συζητήσουμε. Στο 3 η απάντηση είναι αναμφίβολα ΝΑΙ.

    Αν θέλει κανείς να μιλάει επί πραγματικής βάσεως για το ελληνικό πρόβλημα (και το ευρωπαϊκό) σ' αυτά πρέπει να τοποθετείται. Οι αναπομπές σε αλλοτριώσεις και σχέσεις ανθρώπυ-εργασίας, είναι απλώς αναφορές τύπου "το φύλο των αγγέλων". [Παρακαλώ, όχι ατελείωτη τσιτατολογία - όλο και κάτι θα έχουμε διαβάσει και μεις.]

    Για να γυρίσουμε έκεί από όπου ξεκινήσαμε: ανάσταση νεκρών προσδοκάς. Τίποτε λιγότερο. Και ως θρησκόληπτος μοναχός, αναπέμπεις στις γραφές και τίποτε άλλο. Για να συμπληρώσεις το αβυσσαλέο χάσμα (απαραίτητο και γαι τους θρησκόληπτους όταν κυκλοφορούν σε κοινωνία ελλόγων), μπαλώνεις με μια βολική Ιταλία ή ένα βολικό Βέλγιο. Και κάθεσαι σταυροπόδι να περιμένεις τη δευτέρα παρουσία. Για να διατηρήσεις δε το φορμαλισμό της εκκλησίας ή μιας θρησκευτικής σέχτας, κατακεραυνώνεις με αλλοτριώσεις και σχέσεις ανθρώπου-εργασίας. Και περιμένεις ένα νέο πολυκέφαλο τέρας, όπως ο Ιωάννης, να έλθει μαζί ή πρόδρομος της Δευτέρας Παρουσίας. Όπως ακριβώς και ο καλόγερος της Πεντέλης που με μια εικόνα πήγαινε το 2007 στο μέτωπο της φωτιάς για να την ξορκίσει. Δεν έπαιρνε ο βαρεμένος μια μάνικα!

    Γιώργος Προκοπάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δεν θα σου απαντησω στι ιδιο υφος [δηλ. ειρωνικο,επιθετικο], ουτε θα το κανω σιριαλ, μονο θα σου πω οτι δεν εχεις καταλαβει οτι το καζινο τελειωσε και στο μαυρο κρεπι της ρουλεττας εσυ προσπαθεις να ριξεις αλλη μια μπιλια. Η θεμελιωδης διαφορα μας ειναι οτι πιστευεις σε μια ''μπλερικη'' εκδοχη της σοσιαλδημοκρατιας και αυτο βγαινει απο τα κειμενα σου που εχω διαβασει. Εγω ειμαι πολυ μακρια απ'αυτο. Τελος, εκανα μια εκτιμηση για την πορεια της Ευρωπης και εσυ εφτασες στην Πεντελη με χαρακτηρισμους κνιτικης εμπνευσης. Δεν με πειραζει, σε λιγο καιρο θα δουμε την πορεια των πραγματων [πανευρωπαικα,''σχεδια μαρσαλ, μεσοπροθεσμα που πολλοι ηγαπησαν και τα λεμε παλι. mike

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @mike

    Όντως δεν έχει έννοια το σήριαλ. Πλην όμως, αν εσύ από ένα σεντόνι βλέπεις ειρωνία, προφανώς δεν σου ταιριάζει το στυλ μου. Δεν είχα καμιά πρόθεση ειρωνίας (έμφαση μόνο) - δεν θα έγραφα σεντόνι άλλως τε. Σου ζητώ συγγνώμην, αν κάτι σε ενόχλησε.

    Η ουσία πάντως είναι ότι κάποτε θα χρειασθεί να τοποθετηθείς και επί της κρίσης και του πρακτέου. Η αναπομπή σε πρωταρχικές διαφορές και κρίση του καπιταλισμού ή το καζίνο που τελείωσε(!) απαιτούν και ένα "δια ταύτα".

    Η μπλερική σοσιαδημοκρατία από πού βγαίνει? Κάθε τι που έχω γράψει από τον Απρίλιο και μετά, αφορά εκφάνσεις της έννοιας "διαχείριση της κρίσης". Από βγαίνει κατάθεση οράματος, δεν το καταλαβαίνω.

    Και το τελευταίο, το οποίο αν θέλεις μπορούμε να το συζητήσουμε. Το πρώτο θύμα του τερματισμού του καπιταλισμού-καζίνο θα είναι η εργατική και η μεσαία τάξη. Ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα. Αν έχει ήδη τελειώσει το καζίνο, ζήτω που καήκαμε, ξυπόλητοι και αμέριμνοι περιπατητές στο δρόμο με τα αγκάθια. Από περιέργεια, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι το καζίνο τελείωσε? Επίσης, τι σε κάνει να νομίζεις ότι μπορείς να αναφέρεσαι στην μετα-καζίνο εποχή με στανταντ της καζίνο-εποχής? (π.χ., η έννοια "ψηλό επιτόκιο" ας πούμε)

    Γιώργος Προκοπάκης

    ΥΓ. Προς άρσιν παρεξηγήσεως και νέες αναφορές σε "μπλερισμό" ή και χειρότερα, έχω ξαναγράψει ότι το "ξεφούσκωμα" αν δεν γίνει συντονισμένα και σε ένα βάθος χρόνου, θα είναι καταστροφικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU