Η υποβάθμιση της Δημοκρατίας δεν είναι λύση στην κρίση - είναι επιδείνωση της κρίσης

Υποβάθμιση της Δημοκρατίας επειδή "δεν ξέρουμε ποιος θα βγει": Μα αυτό ακριβώς είναι Δημοκρατία - το να μην ξέρουμε!

Η τρομοκρατία τελικά, έχει αποτελέσματα... 

Βλέπω με λύπη μου, σοβαρούς ανθρώπους να έχουν πιαστεί στα δίχτυα της. Να απεμπολούν το δικαίωμά τους να κρίνουν και να αποφασίσουν οι ίδιοι για την τύχη τους εξαιτίας της μεγενθυμένης στα όρια της παράνοιας αγωνίας τους για την τύχη της χώρας. Να μπλέκουν την ευθύνη με την παράδοση στον φόβο. Να γίνονται "οιονεί δημοκρατικοί" επειδή "φοβούνται" το αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας.

Πως φτάσαμε ως εδώ;

Δυο χρόνια αντίστασης του παρακμασμένου πολιτικού μας συστήματος στην πραγματικότητα ήταν αρκετά. Αλλά όχι τελείως αρκετά. Έπρεπε να προηγηθεί πρώτα η εκδίωξη της τρόικας τον Σεπτέμβρη, από τον εγγυητή του πελατειακού συστήματος Βενιζέλο, και η επιδείνωση που ακολούθησε για τους όρους εκταμίευσης των δόσεων, για να συνειδητοποιήσουμε πόσο ανεύθυνοι μας κυβερνούν. Έπρεπε να φτάσουμε στην άρνηση Σαμαρά να κυρώσει την νέα συμφωνία δανειοδότησης και το πυροτέχνημα ΓΑΠ για δημοψήφισμα, για να καταλάβουμε ότι το βαρέλι της ανευθυνότητας δεν έχει καν πάτο. Έπρεπε να ζήσουμε ίσως και τα καθημερινά καραγκιοζιλίκια τους που επιτρέπουν τον διεθνή διασυρμό μας και την εκτόξευση απειλών και εκβιασμών από τους παλιούς μας "φίλους" στην ΕΕ ως μέσων φρονιματισμού μας. Και τώρα, ζούμε έναν εφιάλτη. Θα γυρίσουμε στην δραχμή επειδή το θέλει ο Σαμαράς; Ή επειδή θέλει την εξουσία και δεν τον νοιάζει; Θα επιστρέψουμε στην απομόνωση εκτός ΕΕ, επειδή δεν μπορεί ο ΓΑΠ να ελέγξει το κόμμα του και τις εξεγερμένες συντεχνίες του; Θα βρεθούμε άνεργοι και χρεοκοπημένοι, επειδή το πολιτικό σύστημα παίζει το τελευταίο του χαρτί επιβίωσης;

Όλα αυτά, έχουν κάνει πολλούς από μας να ξεχάσουμε μερικά βασικά πράγματα. 

Ότι η μόνη μας δύναμη είναι η λαϊκή συναίνεση και όχι εκείνη των πολιτικών.

Ότι η μόνη μας δέσμευση είναι εκείνη που προέρχεται από την εκφρασμένη δημοκρατικά λαϊκή βούληση.

Ότι η μόνη νομιμοποίηση αυτού του συστήματος προέρχεται από την λαϊκή ετυμηγορία και όχι από συμφωνίες κορυφής.

Ότι τέλος, μπορεί οι ευρωπαίοι να λοιδορούν -και δίκαια εν μέρει- ΓΑΠ και Σαμαρά, αλλά δεν θα τόκαναν ποτέ με έναν ολόκληρο λαό και τις αποφάσεις του.

Δεν μπορείς λοιπόν να λες "όχι εκλογές γιατί δεν ξέρω ποιος θα βγει". Τότε, ας καταργήσουμε την δημοκρατία, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσει...

Δεν μπορείς να λες "όχι εκλογές, γιατί ευνοούν τον Σαμαρά, τον Τσίπρα, τον Καρατζαφέρη". Ας ευνοήσουν όποιον θέλουν - εκτός αν θέλουμε εμείς να προαποφασίσουμε ποιος θα ευνοηθεί...

Δεν μπορείς να λες "όχι εκλογές, γιατί δεν το επιτρέπουν οι ευρωπαίοι". Είναι ψέμα. Ποτέ δεν είπαν τέτοιο πράγμα. Αντίθετα εκλογές έγιναν συντεταγμένα και στις άλλες "μνημονιακές" χώρες και προφανώς θα γίνουν και στην Ιταλία.

Δεν μπορείς τέλος να λες "όχι εκλογές, γιατί δεν υπάρχει χρόνος και θα χάσουμε την συμφωνία". Χρόνος υπάρχει άφθονος. Η συμφωνία τρέχει μέχρι τον Ιούνιο. Δεν απαιτεί παρά την δέσμευση της χώρας με τις υπογραφές των δυο τουλάχιστον κομμάτων της πλειοψηφίας. Κι αυτές υπάρχουν ήδη.

Προς τι λοιπόν τόσος τρόμος ώστε να απεμπολούμε εθελοντικά το μόνο δικαίωμα παρέμβασης που ως λαός έχουμε;

Στο κείμενο της συμφωνίας της 26/10, δυο σελίδες μόνο, ανάμεσα στις δεκαπέντε, αναφέρονται στην Ελλάδα και σε γενικές κατευθύνσεις που θα εξειδικευτούν το προσεχές διάστημα. Αυτές δεν επιδέχονται αλλαγές παρά μόνο στις λεπτομέρειες. Και όπως όλα τα μνημόνια, έτσι και το νέο που θα διατυπωθεί τέλη του χρόνου ως εφαρμογή των παραπάνω κατευθύνσεων, θα επιτρέπει μόνο αλλαγές με μέτρα ισοδύναμου οικονομικού αποτελέσματος. Αυτά άλλωστε μέχρι σήμερα ήταν και η αποτυχία των διαδοχικών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ: ότι έχαναν τους στόχους και ξέσπαγαν με οριζόντια μέτρα στο λαό. Ότι πληρώσαμε τις αποτυχίες τους περισσότερο από τα λάθη του ίδιου του μνημονίου.

Σήμερα είμαστε, παρά τις δυσκολίες, σε μιαν ανάλογη στιγμή. Εάν επιθυμούμε να παραμείνουμε στην ευρωζώνη (και δημοσκοπικά τουλάχιστον το επιθυμεί το 78% του λαού μας έναντι 11% της εξόδου), κυρώνουμε την νέα συμφωνία δανεισμού και εστιάζουμε όλη μας την προσοχή το επόμενο διάστημα σε προωθητικές μεταρρυθμίσεις και δικά μας μέτρα ισοδύναμου και καλύτερου οικονομικού και αναπτυξιακού αποτελέσματος. Αυτό είναι το πλαίσιο.

Ποιος όμως θα το διαχειριστεί;

Κατ' αρχήν χρειαζόμαστε αναβάθμιση της Δημοκρατίας. Να βρεθούν περισσότερες και νεώτερες πολιτικές δυνάμεις κοντά στην διαχείριση, να έχουν λαϊκή νομιμοποίηση και συγκεκριμένη εντολή βάσει προγραμματικών τους δεσμεύσεων. Τι έχουμε σήμερα; Μια κυβέρνηση που θα έβρισκε τα λεφτά αλλά δεν τα βρήκε, και μια αντιπολίτευση που λαϊκίζει υποσχόμενη αναδιαπραγμάτευση των αποφασισμένων ή ηρωική έξοδο από την ΕΕ και επιστροφή στην δραχμή. Δεν πρέπει να αποφασίσουμε εμείς γι αυτά; Δεν πρέπει να αλλάξουμε όσους δεν κάνουν; Δεν πρέπει να αποφασίσουμε; Μπορεί να αποφασίσει για μας ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος τεχνοκράτης χωρίς δημοκρατικές δεσμεύσεις; Μπορεί ο οποιοσδήποτε να κάνει του κεφαλιού του για τόσο σημαντικά ζητήματα;

Η υποβάθμιση της Δημοκρατίας δεν είναι η λύση στην κρίση - είναι το βύθισμα στο άγνωστο και τις ορέξεις κάθε μη θεσμικού παράγοντα. Και στην Δημοκρατία οι αποφάσεις είναι μυστικές. Δεν επιτρέπεται να υιοθετούμε καινοφανείς θεωρίες περί ανωριμότητας του λαού ή περί τιμωρίας μας από την ΕΕ επειδή ασκούμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα... Τουλάχιστον οι προοδευτικοί άνθρωποι.