Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Δεν είναι η κρίση αλλά οι πολιτικοί που μας δημιουργούν κατάθλιψη...



του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Η κρίση είναι παγκόσμια -για τη Δύση πάντα. Το ίδιο μοντέλο εφαρμόστηκε σε όλες τις δυτικές οικονομίες και αυτό είναι που καταρρέει τώρα -άλλοι, τα πάνε πολύ καλύτερα, χωρίς να μπορείς να πεις σε καμιά περίπτωση ότι οι οικονομίες τους δεν είναι καπιταλιστικές: Ασία και Νότιος Αμερική "αναπτύσσονται", ανεβάζουν το ΑΕΠ τους, δημιουργούν μεσαία τάξη και καταναλωτισμό.
Στη Δύση, όσοι είχαν μια στοιχειώδη δημοσιονομική τάξη βιώνουν την κρίση πιο ελαφρά εξαρτώμενοι τελείως αλλά και συμβάλλοντας το κατά δύναμη στις όποιες προτάσεις διεξόδου.
Στην χώρα μας, που βρέθηκε όχι τυχαία στο μάτι του κυκλώνα, πρώτη από τους πρώτους, η κατάσταση είναι ιδιάζουσα: μαζί με το παγκοσμιοποιημένο δυτικό μοντέλο τρέχει άλλο ένα -εκείνο της καθυστερημένης αστικοποίησης, της συντεχνιακής κρατικοδίαιτης κατανομής πόρων και επιδοτήσεων, του κράτους ομήρου των κομμάτων και παροχέα καταφυγίου όχι στην κοινωνία της εργασίας αλλά στην κοινότητα των ημετέρων ασχέτως αξίας και δικαίου.


Το μοντέλο αυτό κατέρρευσε μεν με τα πρώτα μπουμπουνητά της κρίσης αλλά, έχει αυξηθεί τόσο τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης σαν νοοτροπία αλλά και σαν οικονομική πραγματικότητα που παραμένει ως ο μόνος πυλώνας αναφοράς - οι ίδιοι άνθρωποι, χωρίς να έχουν καταλάβει τίποτα από την κρίση παρά μόνο πως να βγάλουν εγκαίρως τα λεφτά τους έξω και πότε να τα επαναφέρουν για να έχουν το μέγιστο όφελος -ανεξαρτήτως της τύχης της χώρας- συνεχίζουν να διαφεντεύουν τις τύχες του τόπου.

Υπουργός οικονομικών και υποψήφιος αρχηγός του ενός κυβερνητικού κόμματος είναι ό άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από κάθε νομική θεμελίωση του πελατειακού κράτους. Πιθανός αυριανός πρωθυπουργός είναι ο αρχηγός του κόμματος που φρόντισε για πέντε ολόκληρα χρόνια, τώρα πρόσφατα, να βουλιάξουμε βαθύτερα στα χρέη και τα ελλείμματα. Και μπλόκαρε με επιτυχία πριν καιρό την λύση στο όνομα της FYROM που τώρα λέγεται παντού Μακεδονία... Στα μικρομάγαζα της συμβιωτικής με το σύστημα της μεταπολίτευσης αριστεράς, βρίσκονται επίσης άνθρωποι άτολμοι, συντηρητικοί χωρίς προτάσεις και παιδεία δημοκρατική που νοιάζονται μόνο για τους κομματικούς τους φίλους και όχι την κοινωνία.

Δεν είναι τυχαίο ότι η κοινή γνώμη με συντριπτικά ποσοστά επιθυμεί την παραμονή στο ευρώ και να αφήσουν τον "στυγνό τραπεζίτη" Παπαδήμο να σώσει ό,τι σώζεται. Οι άλλοι, ετοιμάζονται για τις εκλογές περιμένοντας τον μεταβατικό πρωθυπουργό να βγάλει το φίδι από την τρύπα (PSI ή κούρεμα), να αποκαταστήσει στοιχειωδώς την λειτουργία του κράτους για να τους στρώσει το χαλί της επανόδου στα πράγματα - για τα οποία όλοι τους δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ή ικανότητα να τα επαναφέρουν οι ίδιοι!
Είναι λοιπόν καταθλιπτικό να νοιώθει κανείς μέσα στην κρίση στριμωγμένος ανάμεσα στις επιταγές των (ευτυχώς ακόμα υπαρκτών δανειστών) ευρωπαίων πολιτών και των κυβερνήσεών τους και ενός ανάλγητου, μοιραίου και αμετανόητου πολιτικού εσμού που καμία προοπτική δεν ανοίγει για τον τόπο. Είναι φοβερό, απέναντι στις λαϊκιστικές επιθέσεις απαξίωσης από την ευρωπαϊκή δεξιά, να πρέπει να παραδεχτείς ότι πράγματι οι πολιτικοί μας αποδείχτηκαν μοιραίοι και ανίκανοι. Είναι φοβερό επίσης να παρατηρείς πόσο η διαφθορά -μικρή και μεγάλη- έχει εισχωρήσει στη ζωή μας ως επίσημη πια συνιστώσα οικονομίας και κράτους. Τέλος, είναι ακόμη πιο οδυνηρό να παρατηρείς την έλλειψη εθνικών οικονομικών δυνάμεων στο υψηλό επίπεδο, δηλαδή την ανυπαρξία εθνικής αστικής τάξης και δυνατοτήτων άρα μετώπου αστικοποίησης και εκσυγχρονισμού των μεσαιωνικών δομών του ελληνικού κράτους - είναι πολύ δύσκολο να γίνει αυτό μόνο από δυνάμεις της καταρρέουσας μεσαίας τάξης και των εργαζομένων.


Η κατάθλιψη λοιπόν δεν προέρχεται από την κρίση γενικά αλλά από την δική μας κρίση, την κρίση του πολιτικού μας προσωπικού, την πολιτική ελληνική κρίση. Είναι φανερό ότι δεν έχουμε καν κάποιον για να ψηφίσουμε... Οι αναγωγές των δημοσκόπων σώζουν κάπως τις εντυπώσεις, αλλά τα πρωτόλεια ευρήματά τους υποδεικνύουν σταθερά και με επιμονή: ο Κανένας!
Δεν ελπίζουμε πια ούτε στα μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται εκβιαστικά στην διακυβέρνηση αλλά ούτε και στα αριστερά μικρομάγαζα. Και η κοινωνία των πολιτών είναι μακράν -παρά τις πολλές προσπάθειες- από του να εκφράσει ένα πλειοψηφικό ρεύμα.
Νησίδες δημοκρατίας σαν τους Οικολόγους Πράσινους δεν αρκούν για να ανατρέψουν το σκηνικό, ειδικά όταν κι αυτοί μέρος της κοινωνίας μας είναι και παρόλο τον βαθύ προβληματισμό τους -ίσως και σαν συνέπεια αυτού- δύσκολα χωρούν στην συλλογικότητά τους την εισροή αθρόων νέων δυνάμεων με πολλαπλά αιτήματα και στοχεύσεις. Είναι ζήτημα δυνατοτήτων αφομοίωσης. Έχουν πολύ λίγο χρόνο μπροστά τους για να ετοιμάσουν ανθεκτικές υποδομές και λειτουργική συλλογική εκπροσώπηση. Παρ' όλα αυτά είναι το μόνο πολιτικό πείραμα που βρίσκεται εκτός συστήματος μεταπολίτευσης και αξίζει κάθε υποστήριξη.


Ένα είναι σίγουρο: εαν δεν βρεθεί τρόπος απεμπλοκής από το παλιό πελατειακό/κρατικοδίαιτο πολιτικό σύστημα και τους εκφραστές του, η λαθροβίωσή μας χωρίς ελπίδα στο περιθώριο του ευρωπαίκού γίγνεσθαι θα συνεχιστεί - και η μετανάστευση θα συνεχίσει να είναι η μόνη προοπτική για τις ελπιδοφόρες δυνάμεις αυτού του τόπου.
Τι μπορούμε να κάνουμε;

3 σχόλια:

  1. Αυτό με την "κρατικοδίαιτη" μεσαία ή αστική τάξη με τρελαίνει λίγο. Σε μία χώρα χωρίς ισχυρή αυτόνομη βιομηχανία, είναι λογικό ότι τόσο η αστική όσο και η μεσαία τάξη θα στηρίζονται στο κράτος. Ρόλος του αστικού κράτους είναι να δημιουργεί ευκαιρίες και επενδύσεις ώστε να κινείται και να πλουτίζει η αστική και στο βάθος η μεσαία (ή έστω τμήματά της). Είτε κάνουμε λόγο για προμήθειες είτε για άλλες επενδύσεις, αυτός είναι ο ρόλος του κράτους και τον συναντάμε σε όλο τον κόσμο. Απλά σε ορισμένες χώρες υπάρχει τέτοια ισχυρή βιομηχανία που υπερκαλύπτει τις κρατικές αγορές κι επενδύσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ποιες μεταρρυθμισεις σε ποια κλειστα επαγγελματα επιστημονων, ελευθερων επαγγελματιων εκτος απο τους εμπορους φαρμακων και καλλυντικων με πτυχιο φαρμακευτικης;

    Eιναι αποσπασμα απο σχετικη συζητηση με τον LLS

    1. Οι μεταρρυθμιστες ξεχνουν οτι το Α τριμ. του 2011 στον πρωτογενη τομεα απασχολειται μολις το 12.4%, στον δευτερογενη 18.4% (ας πουμε προλεταριατο) και στον τριτογενη 69.2% .

    Οτι μολις το 63.4% ειναι μισθωτοι (εναντι 80% του μ.ο. της Ε.Ε.) και οι αυτοαπασχολουμενοι με και χωρις προσωπικο 8% και 23.1 %, αντιστοιχα.

    2.Αυτην την περιοδο, σκεφτηκα να ιδρυσω την Left Liberal Synthesis -freelancers & self-employed ή Links Liberal Synthese
    Fraktion Freiberufler & Selbständige Fraktion)(LLS φραξια ελευθεροι επαγγελματιες- αυτοαπασχολουμενοι στην ηγετιδα γλωσσα της Ε.Ε.).

    Αυτο το ειδος (ελευθεροι επαγγελματιες- αυτοαπασχολουμενοι)το κατηγορουν οτι στην Ελλαδα φυεται υπερβολικα και ειναι αρκετα ικανο αλλα απειθαρχο και στην νεα οικονομικη ΚΑΠ η ΕΕ θα αποφασισει να το...ξεριζωσει.

    Πολυ φοβαμαι ομως οτι σποροι του ειδους αυτου θα επιπεσουν σ' ολες τις μεσογειακες χωρες, με αποτελεσμα να αυξηθει ραγδαια στον ενιαιο ευρωπαικο χωρο.

    3.Μερικοι απο εμας την βγαζουμε ζάχαρη: και Left και Liberal ....

    Προσωπικα και για αρκετους απο εμας: Ειναι οι ικανοτητες (που ειχαμε ή αναπτυξαμε: ο Νομος του Δαρβινου)

    Σε αλλους ειναι οι ποσοστωσεις σε δουλειες σε δημοσιο η δημους με αναλογια 5/3/1/1 για το κυβερνων
    κομμα/αξιωμ. αντιπολιτευση/.../..

    Με -παραμορφωμενη προς τα αριστερα - κατανομη gauss ομως, σχετικα με το εισοδημα.

    Αλλοι με ΔΠΥπηρεσιων (μπολακια) ως υπαλληλοι

    Αλλοι αυτοαπασχολουμενοι με και χωρις προσωπικο σε ποσοστο 25.7% και 74.2%
    αντιστοιχα.

    Ως αποφοιτος ΕΜΠ, προσωπικα θα ηθελα να ημουν υπαλληλος - στελεχος ΔΕΚΟ της ΔΕΗ, ΤΟΥ ΟΤΕ, ΕΡΤ ας πουμε , με 60.000+ το ετος πλεον των "τυχερων".

    Αλλα δεν προκανα το 1980. Οι πασοκοι ηταν απλυτοι εσωτερικοι μεταναστες και οι ανανεωτικοι ξυνισμενοι, παρα την ακριβη τους κολωνια.Μονον οι κοπελλες του Δημοκρατικου Αγωνα αξιζαν.

    Μα σοβαρα, με τετοιο παλιο-χαρακτηρα να θελω να γινω υπαλληλος στο Δημοσιο, σε ΔΕΚΟ, στον ιδιωτικο τομεα. Ποιος θα με ανεχθει;

    4.Ο καλος ελευθερος επαγγελματιας δεν ειναι πλεον σπανιο ειδος στην χωρα μας.
    Για να προσαρμοσθει στο δυσμενες περιβαλλον εχει αναπτυξει διαδοχικα, μεσω διαρκως βελτιωμενων υβριδιων του, διαφορες καλα κρυμενες ιδιοτητες και στο ειδος-Δ.Υ. η ΙΔ.ΥΠ. (αυτη δεν ειναι δουλεια μου!!!).Ειναι ανθρωπος-ορχηστρα, συχνα χωρις μουσικους (οι αυτοαπασχολουμενοι που εγραψα με και χωρις προσωπικο σε ποσοστο 25.7% και 74.2% ).

    Λ.χ. ενας μηχανικος ελευθερος επαγγελματιας ειναι γραμματεας, σχεδιαστης autocad, λογιστης, κουριερ, μηχανικος, διεθυντης(ουφ κουραστηκα). Ο διευθυντης αποκομιζει την υπεραξια της υπερεργασιας των ως ανω πολλαπλων αντιτυπων του διευθυντη, γι' αυτο και πολλακις κερδιζει την συμπονοια (δεν εχει σαββατοκυριακα, αργιες κ.λ.π.) ή την ζήλεια (λογω καποιας συσσωρευσης χρηματων)ενος "συναδελφου" του μηχανικου Δ.Υ., την απογοητευση των τεκνων του και -μερικες φορες- διαζυγιο απο την συζυγο, επιδη την παραμελει (σπανιως λογω της γραμματεως του).

    Και παλι καλη χρονια στον Γιωργο και στους υπολοιπους σχολιαστες!!!
    Υγεια και αισιοδοξια και οχι καταθλιψη.

    Αφωτιστος Φιλελλην
    (LLS-F & S Fraktion)

    Links Liberal Synthese
    Freiberufler & Selbständige Fraktion

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπαρχει λοιπον ενα πανευρωπαικο σχεδιο στο οποιο εχει συμφωνησει και η γερμανικη σοσιαλδημοκρατια πριν 12 ετη.

    Σχολιο στο tvxs απο Στέλλα Ασλανίδου · Top Commenter · Université Paris 1 - Panthéon Sorbonne

    "Το Νοέμβρη του 1999, έκπληκτη κι αηδιασμένη από το θράσος της πολιτικής που αυξάνει τις επενδύσεις και περιορίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα (επαναπροσδιορίζοντας τις σχέσεις ανάμεσα στην ατομική ελευθερία και την κοινωνική αλληλεγγύη), κράτησα με απέχθεια το παρακάτω απόσπασμα από λόγο του Γκέρχαρντ Σρέντερ για τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης και τις δυνατότητες δράσης που διαθέτει ακόμη η πολιτική απέναντι στην παγκοσμιοποίηση :

    «Ο σοσιαλδημοκράτης θα πρέπει να σκέφτεται την ισότητα των ευκαιριών κι όχι την ισότητα των αποτελεσμάτων. Η ισότητα των ευκαιριών θα πρέπει να δίνεται σε κάθε υπαρξιακή κρίση που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος. Η αλληλεγγύη θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως η δυνατότητα για τον καθένα να του προσφέρονται νέες ευκαιρίες. Το τι θα κάνει με αυτές τις ευκαιρίες επαφίεται στον άνθρωπο να το αποφασίσει.
    Η ισότητα στις ευκαιρίες σημαίνει ότι η κοινωνία μου προσφέρει δυνατότητες εκπαίδευσης και κατάρτισης. Η κοινωνία όμως έχει δικαίωμα να απαιτήσει σε αντάλλαγμα από εμένα, να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία. Η αλληλεγγύη δεν είναι αδιέξοδο. Υπό αυτή τη λογική αλλάζουμε την πολιτική μας για την απασχόληση.
    Δεν θα περιοριστούμε μόνο στην κοινωνική πρόνοια. Θα πρέπει να υπάρξει δυναμική πολιτική για την επανένταξη στην αγορά εργασίας, η οποία θα δίνει την δυνατότητα στους πολίτες να εξοπλίζονται για να αντιμετωπίζουν τις ανάγκες τους. Περιορίσαμε έτσι όλες τις δαπάνες κοινωνικής πρόνοιας και αυξήσαμε σημαντικά τις επενδυτικές δαπάνες».

    Η απασχολησιμότητα, λοιπόν, ονομαζόταν από τους σοσιαλδημοκράτες «εκμετάλλευση της ευκαιρίας». Η υποχρεωτική αντιμετώπιση των αναγκών (δηλαδή, δεν υπάρχει άλλη λύση επιβίωσης) έγινε «ελευθερία στην ισότητα των ευκαιριών»...
    Ας το κατανοήσουμε : οι σοσιαλΗστές Ευρωπαίοι αριστοκράτες («λαϊκοί» απόγονοι πρώην βαρώνων, κόντηδων κλπ) ετοίμαζαν τη δουλοπαροικία εδώ και χρόνια... Το «η εργασία είναι δικαίωμα» των ευρωπαϊκών Συνταγμάτων, έγινε «ελευθερία στην εργασία, στη μερική εργασία, στην απασχόληση, στην απασχολησιμότητα» κλπ... και «ίση ευκαιρία» ή «εργασιακή προϋπηρεσία» των νέων..."

    Στην χωρα μας λογω :
    1.του υπερεμπορισμου που ειχε ηδη σχολιασθει ως σημαντικο προβλημα λ.χ. στον Οικονομικο Ταχυδρομο, απο τη δεκαετια του 70 και
    2. του τριπλασιασμου εως τεραπλασιασμου του πληθους των επιστημονων πρωτης ζητησης ως ελευθερων επαγγελματιων και στελεχων (δικηγορων, γιατρων και μηχανικων), των αλλων θετικων σπουδων και των οικονομολογων την τελευταια 35-ετια
    η μεταολυμπιακη κριση απο το 2005 που ειχε ηδη εκδηλωθει στους μηχανικους, επεκταθηκε απο το 2009 στα μικρομεσαια στρωματα και εκτοτε αυξανει.

    Δηλ. η ιδιομορφια της ελλαδας ειναι η αποψη περι της απασχολησιμοτητας επιστημονων με καλες σπουδες, σε μεγαλο ποσοστο ιδιαιτερα των νεωτερων, που δεν εμφανιζεται σε τοσο μεγαλο βαθμο σε αλλες χωρες τηε Ε.Ε. Το χασμα προσφορας ζητησης θα γεφυρωθει με μακροχρονη επιστημονικη μεταναστευση.
    Βεβαια πρεπει να ληφθουν αμεσα μετρα για μειωση των εισαγομενων, βελτιωση της α-βαθμιας και β-βαθμιας εκπαιδευσης και φυσικα εναρξη αναπτυξης της πραγματικης οικονομιας.


    Αφωτιστος Φιλελλην
    (LLS-F & S Fraktion)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU