Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Τι ψηφίζουμε την Κυριακή

επειδή μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ΜΕΤΑ... (από τον msaz)
Το προηγούμενο ποστ ήταν μια εισαγωγή στο δραματικό δίλημμα της ψήφου σε αυτές τις εκλογές. Δραματικό, όχι γιατί οι προτάσεις των κομμάτων είναι τόσο υποδεέστερες πλέον των αναγκών της εθνικής διαπραγμάτευσης που μοιραία θα ακολουθήσει. Η αλήθεια είναι ότι αυτές έχουν βελτιωθεί πολύ και ήδη συγκλίνουν σε αρκετά σημεία μεταξύ τους. Η δυσκολία βρίσκεται στην επιλογή του πολιτικού προσωπικού που θα λάβει την εντολή επαναδιαπραγμάτευσης με τους ευρωπαίους εταίρους. Κι εδώ είναι το πρόβλημα: το πολιτικό προσωπικό μας πολύ απλά δεν είναι αξιόπιστο. Ότι και να διακηρύσσουν σήμερα, η πρηγούμενη πολιτεία τους δεν πείθει. Κι όσες λογικές αναγωγές και να κάνει κανείς, πάλι στο τέλος μένει με την αμιφιβολία κατά πόσον οι υποσχέσεις θα τηρηθούν. Το είδαμε άλλωστε στις διερευνητικές - όλοι τελικά προέταξαν το μικροκομματικό τους συμφέρον και όχι το εθνικό ως όφειλαν τιμώντας την σαφή εντολή της 6ης Μαϊου για κυβέρνηση συνεργασίας. Επίσης είδαμε μεταρρυθμιστική σιγή από "μεταρρυθμιστές", κωλοτούμπες μετά από "καθαρές κουβέντες", εθνολαϊκισμό από "αριστερούς", ρατσισμό από "φιλελεύθερους"... 
Δημοσιεύουμε λοιπόν από σήμερα κείμενα σχετικού προβληματισμού, χωρίς να υιοθετούμε κατ΄ανάγκη τα συμπεράσματα τους αλλά σίγουρα την σοβαρή προβληματική τους την οποία και συνυπογράφουμε. Καλή ψήφο! (ΑΣ):
Ανεπιφύλακτα ΠΑΣΟΚ! / της Σύνταξης της Προοδευτικής Πολιτικής


Όπως πάντοτε συμβαίνει στις κοινοβουλευτικές εκλογές, έτσι κι εκείνες της 17ης Ιουνίου θα κρίνουν μια πλειάδα από εξελίξεις σε κάθε επίπεδο: οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και πολιτικό. Υπάρχει όμως ένα ζήτημα που είναι ξεχωρίζει μακράν από την άποψη της σημασίας του -και θα κρίνει το μέλλον αυτού του έθνους για πολλές δεκαετίες: το αν η Ελλάδα θα κατορθώσει να παραμείνει εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και ευρωζώνης ή, κατά την προσφυή έκφραση του φιλοσόφου Στέλιου Ράμφου, «θα γίνουμε Αφρική».

Ανεξαρτήτως προθέσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξελιχτεί από την άποψη αυτή (και μετά το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου) σε βασικό παράγοντα της οριστικής υποβάθμισης της πατρίδας και του λαού μας.Κι αυτό διότι ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε πεισματικά να προχωρήσει στη διάκριση μεταξύ της προοδευτικής απόρριψης του «μνημονίου» -που οδηγεί στην ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης και γι' αυτό ονομάστηκε εδώ «φεντεραλιστική»- και της ταξικά, πολιτικά, οικονομικά και ιδεολογικά υπερσυντηρητικής-ακροδεξιάς εκδοχής της, ήτοι της αποχώρησης (ή εκδίωξης) της Ελλάδας από την ΕΕ και την ευρωζώνη. Κάνοντάς το αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ, ...
λόγω της εκλογικής δυναμικής που αναπτύχθηκε-αναπτύσσεται μετά τις 6 Μαΐου, μετατράπηκε εκών-άκων στο «κόμμα της δραχμής». Σε περίπτωση εκλογής του, είτε «καταγγείλει» το «μνημόνιο», αλλά και είτε κάνει την «κολοτούμπα» που πολλοί αναμένουν, θα πυροδοτήσει μια πολιτική διαδικασία που καταλήγει αναπότρεπτα σε ανωμαλία ή/και αποχώρηση της Ελλάδας από την ΕΕ.



Δεν το χρειαζόμαστε αυτό. Κάθε ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί όλα όσα αγωνίστηκαν οι προοδευτικοί Έλληνες πολίτες τις πολλές τελευταίες δεκαετίες.



Εξίσου προβληματική όμως είναι η ψήφος στη ΝΔ. Το γεγονός πως σήμερα, λόγω της εκλογικής διάταξης που προέκυψε στις 6 Μαΐου, η ΝΔ υποκρίνεται τη μεγάλη φιλοευρωπαϊκή παράταξη δεν πρέπει να μας κάνει να λησμονούμε πως το τελευταίο διάστημα η ΝΔ υποκρινόταν (με την ίδια -φευ!- πειστικότητα) τη μεγάλη «αντιμνημονιακή» παράταξη. Και τίποτα δεν μας εγγυάται πως, αν τα πράγματα «στριμώξουν», η ηγεσία Σαμαρά δεν θα επιχειρήσει, με τον αμοραλισμό και την αστάθεια που τη διακρίνει, εξίσου εύκολα να επιχειρήσει να αναβαπτιστεί στην κολυμβήθρα του ακραίου εθνικισμού και του δεξιού λαϊκισμού, που φερ' ειπείν -κατά τον κατάδικο μεν, ανερχόμενο δε στην κομματική ιεραρχία (!) Πάνο Ψωμιάδη- θεωρεί «αδερφές παρατάξεις» (sic) τη ΝΔ και τη... νεοναζιστική «χρυσή αυγή» (ΧΑ)!



Υπάρχει όμως και μία άλλη, πιο «τεχνοκρατική» προσέγγιση της ΝΔ: όπως περίτρανα έδειξε η θλιβερή περίοδος 2004-2009 της διακυβέρνησής της, η ΝΔ στερείται του ανθρωπίνου δυναμικού που χρειάζεται η πατρίδα μας προκειμένου να κυβερνηθεί με επάρκεια, ιδίως σε αυτή τη δύσκολη περίοδο.



Η ΝΔ είναι η παράταξη του τυχοδιωκτισμού, της ανεπάρκειας, του αμοραλισμού, της ανευθυνότητας. Όσο λιγότερο βαραίνει στις 18 Ιουνίου, τόσο περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης θα έχει η πατρίδα.



Από τα παραπάνω είναι προφανές πως πέραν του ποιος θα καταλάβει την πρώτη θέση και θα λάβει το «μπόνους» των 50 εδρών, μεγαλύτερη σημασία έχει η εκλογική δύναμη του λεγόμενου «τρίτου πόλου», που αποτελείται από φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις ένθεν κακείθεν του κέντρου: του συνασπισμού των κεντρώων φιλελεύθερων (Δράσης - Φιλελεύθερης Συμμαχίας - Δημιουργία Ξανά), των κεντροαριστερών ΠΑΣΟΚ και Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ), των Οικολόγων Πράσινων (ΟΠ), του χώρου τέλος πάντων που στην PPOL έχει περιγραφεί ως «νέο κέντρο».


  • Όσον αφορά τους κεντρώους φιλελεύθερους, δυστυχώς εξακολουθούν να είναι έρμαιο μωροφιλόδοξων ηγετών που εννοούν να εκπροσωπήσουν αυτοτελώς το «νέο» με εμμονή που κινείται μεταξύ εκκεντρικότητας και γραφικότητας: οι καυγάδες Στέφανου Μάνου - Ντόρας Μπακογιάννη πριν τις 6 Μαΐου, η -άνευ λόγου και αιτίας- μεγαλομανία του Θάνου Τζήμερου, η μποέμικη μπον-βιβέρ παρουσία και τα καμώματα του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, παγιδεύουν το χώρο αυτό σε μεγέθη πολύ κατώτερα της απήχησης των ιδεών του.
  • Όσον αφορά τους ΟΠ, έπεσαν θύμα του κομματικού τους μηχανισμού, που δεν εννοεί να χειραφετηθεί από τα ακροαριστερά αντανακλαστικά της δεκαετίας του '70. Αντί να λειτουργούν ως «μέλος του ευρωπαϊκού πράσινου κόμματος» οι ΟΠ θυμίζουν μάλλον μια παρέα «από τα παλιά» που παριστάνοντας το «πράσινο» κόμμα έχει βρει έναν θαυμάσιο τρόπο να εκτονώνεται πολιτικά.


Κι έτσι μένουν δύο: η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ.



Εκ πρώτης απόψεως, η ΔΗΜΑΡ είναι ελκυστικότερη επιλογή, ως κατά τεκμήριον πιο «αθώα του αίματος» της ελληνικής τραγωδίας της περιόδου 1974-2009. Δεν είναι όμως έτσι: η ΔΗΜΑΡ εκφράζει κυρίως κοινωνικά στρώματα προσοδοθήρων «β' διαλογής» του μεταπολιτευτικού συστήματος, που ανήκουν στην σχετικά πιο «αστική» μορφωμένη μεσαία τάξη. Ανθρώπων που αν και δεν ανακατεύτηκαν τόσο κραυγαλέα με τα «χονδρά παιχνίδια» της μεταπολίτευσης, επέλεξαν την «ήπια συμβίωση» μαζί τους, συχνά «με το αζημίωτο». Ελεύθεροι επαγγελματίες που φοροδιέφευγαν «λελογισμένα», δημόσιοι υπάλληλοι και πανεπιστημιακοί που απολάμβαναν την αργομισθία τους χωρίς να προκαλούν, δημοσιογράφοι που ήταν «μέσα στα κόλπα» αλλά όχι τόσο βαθιά: αυτή είναι η ΔΗΜΑΡ. Αν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ εκπροσωπούσαν τους «χρυσοθήρες» του μεταπολιτευτικού Ελντοράντο, η ΔΗΜΑΡ εκπροσωπεί τους «δημοσίους υπαλλήλους» αυτού του συστήματος, που κυρίως έμαθαν πως επιβιώνει καλά όποιος δεν εκτίθεται υπερβολικά. Αλλά το τελευταίο που χρειαζόμαστε στη συγκυρία αυτή είναι «δημόσιοι υπάλληλοι» της πολιτικής, που π.χ. πανικοβάλλονται στην προοπτική να λάβουν διψήφιο ποσοστό ή αρνούνται πεισματικά, ενώ το μπορούν, να προσφέρουν στην πατρίδα κυβερνητική λύση (διότι αυτό ακριβώς έπραξε -ή μάλλον δεν έπραξε- η ΔΗΜΑΡ στη φάση των διερευνητικών εντολών του Μαΐου) και γενικά έχουν επιδείξει μεγάλη ευλυγισία και ικανότητα να τη «βγάζουν καθαρή» με «όλες τις (μεταπολιτευτικές) καταστάσεις».



Μετά τις 6 Μαΐου, το ΠΑΣΟΚ όπως το γνωρίζαμε έπαψε να υπάρχει. Ασφαλώς έχουν απομείνει παλιοί κομματάρχες-«μάστορες» του πελατειασμού, πρωτοπαλαιστές του συνδικαλισμού, «λαμόγια»-εκπρόσωποι της μαφιοκρατίας, αλλά έχουν πια πολύ μειωμένη απήχηση και -κυρίως- σηκώνουν τις άγκυρες για «άλλες πολιτείες». Αυτό που κυρίως είναι ενδιαφέρον με το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι πως συσσωρεύει το μακράν σημαντικότερο «διαχειριστικό-πολιτικό κεφάλαιο» από κάθε άλλο ελληνικό κόμμα. Επιπλέον έχει τσαλακωθεί τόσο βάναυσα εκλογικά, που εκ των πραγμάτων ευνοούνται οι υπαρξιακές αναθεωρήσεις και οι προσωπικές επανεκτιμήσεις που χρειάζεται απεγνωσμένα η πατρίδα. Συγκρίνοντας κάπως προκλητικά το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, θα ρωτούσαμε: ας πούμε πως έχετε αναλάβει να κάνετε μια πρόσληψη εξ ονόματος μιας επιχείρησης που πνέει τα λοίσθια και χρειάζεται απεγνωσμένα έναν νέο μάνατζερ μπας και γίνει το θαύμα και σωθεί (εντάξει όχι διευθύνοντα σύμβουλο ίσως, πάντως με σημαίνουσα θέση). Στη short list σας απομένουν δύο επιλογές: ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης (που ως ανθρωπολογικοί τύποι εκπροσωπούν θαυμαστά το τι εκφράζουν τα δύο αυτά κόμματα). Ειλικρινά, ποιον θα προκρίνατε;  



Όσο ισχυρότερο αναδειχθεί το ΠΑΣΟΚ από τις κάλπες της 17ης Ιουνίου, τόσο πιο εγγυημένη θα είναι η ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Επίσης όσο ταχύτερα το ΠΑΣΟΚ αποφασίσει πως «ετελεύτησε τον βίον του» και ήρθε η ώρα να αυτοκαταργηθεί, πυροδοτώντας ευρύτερες εξελίξεις μετεξέλιξής του και συγκρότησης του «νέου κέντρου» (μια διαδικασία που δεν γίνεται χωρίς αυτό -αλλά ούτε αποκλειστικά από αυτό), τόσο το καλύτερο για την ίδια αυτή εθνική υπόθεση. Αλλά αυτό δεν κρίνεται στις 17 Ιουνίου...

4 σχόλια:

  1. ΠΑΣΟΚ; Σοβαρά; Αυτό το ΠΑΣΟΚ: http://www.youtube.com/watch?v=Kpt5npGSijw

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η "τομή" της δοκιμασίας της διερευνητικής εντολής, έγειρε την πλάστιγγα, υπέρ της ευθύνης για την ΔΗΜΑΡ.
    Εκείνα τα ατελείωτα πήγαινε-έλα, που κατέληγαν στην συμμετοχή της στην κυβέρνηση, με την προυπόθεση της συμμετοχής και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πλέον παρελθόν. Τραυματικό παρελθόν.
    Ο Κουβέλης, φαίνεται σαν να έχει πάρει μια βαθιά ανάσα, σαν να έχει προετοιμάσει το έδαφος, για απογαλακτισμό, από την "παραδοσιακή Αριστερά". Εχει κάνει τα πρώτα βήματα της "Αλλης Αριστεράς".
    Η μετακίνησή του από την "Κυβέρνηση της Αριστεράς", στην "πάσει θυσία συγκρότηση κυβέρνησης, με ευρωπαική κατεύθυνση", όσο και αν περιορίζονται από την "προοδευτική κατεύθυνση", είναι συνώνυμη με την υιοθέτηση " του Ιστορικού Συμβιβασμού", με τις δυνάμεις που "Δεν θέλουν να δούν την χώρα να καταστρέφεται".
    Σ'αυτή την κρίσιμη στιγμή , όχι μόνο για την ΔΗΜΑΡ, αλλά για το μέλλον της ίδιας της χώρας, θα ήταν ολέθριο σφάλμα, να μη στηριχτεί, αυτό το άλμα.
    Το ΠΑΣΟΚ, είτε πάρει κάποιες ψήφους λιγότερες είτε περισσότερες, δεν μπορεί να προκαλέσει την "Ποιοτική Αλλαγή", που η ισχυρή παρουσία της ΔΗΜΑΡ, σημαίνει.
    Υπάρχει κάτι "αναλόγως ισοδύναμο" στο εκλογικό της αποτέλεσμα.
    Μικρή ΔΗΜΑΡ, σημαίνει "επιστροφή" της στην ασφυκτική μέγγενη της "παραδοσιακής αριστεράς". Μεγάλη Δημάρ, σημαίνει μια άλλη πορεία, μια "Αλλη Αριστερά".
    Ας βοηθήσουμε όλοι μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νομίζω ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με την συμμετοχή της ενισχυμένης ΔΗΜΑΡ και την στήριξη του ΠΑΣΟΚ, με βασικούς εκφραστές τον Δραγασάκη και τον Σταθάκη, θα είναι ότι καλύτερο για την χώρα αυτή την στιγμή, και θα χρειάζεται την κριτική υποστήριξη (κριτική για να καλυτερεύει όμως όχι για υπονόμευση) όλων των προοδευιτκών πολιτών αυτής της χώρας.
    CM

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αφώτιστος Φιλέλλην (η προηγουμνεη αναρτηση)

    ΥΓ Μια αλλη αποδειξη οτι υπαρχουν ακομη νηφαλιοι αναλυτες απο την εθνικη αστικη ταξη, λ.χ. ο Γιάννης Λούλης, που τους χρειαζομαστε. Να κηρυχθουν αμεσα …διατηρητεοι.

    Ιουνίου 15, 2012 στις 3:55 μμ

    SOULIS

    Ειλικρινά δεν ξέρω αν πρόκειται για νηφάλια ανάλυση ή για επίθεση στον Σαμαρά και προετοιμασία της επόμενης (από την ήττα) μέρας..

    Ιουνίου 15, 2012 στις 3:58 μμ

    Αφώτιστος Φιλέλλην

    Διατελω …..σχετικα αθωος εως και …αφελης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU