Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Η Αριστερά και οι απολύσεις ( #ΑΠΟΧΩΡΩ ΑΠΟ ΤΟ "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ"... )

του Κώστα Γρηγοριάδη
Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Κ. Γρηγοριάδης, μέχρι χθες σκιτσογράφος του Ριζοσπάστη (που αποχωρεί διαμαρτυρόμενος για τις απολύσεις στην εφημερίδα του ΚΚΕ), ίσως ξενίσει του αναγνώστες μας, απεξαρτημένους/ες καιρό από την δογματική πίστη στο "Κόμμα" και την "Αριστερά". Όμως θέτει επί τάπητος ένα κεφαλαιώδες ζήτημα για την Αριστερά (όλη την Αριστερά όχι μόνο εκείνη του ΚΚΕ): του πως πολεμάμε τις απολύσεις και την ανεργία...
Πρόσφατα, η ΔΗΜΑΡ, είχε - συγκυβερνώσα -  θέσει ως κόκκινη γραμμή "να μην απολυθεί κανείς ΔΥ". Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται σε όλους τους τόνους ότι θα επαναπροσλάβει όλους τους απολυμένους (στο Δημόσιο πάντα). Τέλος, όλες οι αριστερές δυνάμεις, όταν κλείνει μια επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα, απαιτούν την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων, ακόμη και όταν ο πρώην εργοδότης τους έχει αποζημιώσει κανονικά.

Τi δείχνουν όλα αυτά; Ότι η Αριστερά σε όλες μα όλες τις εκφάνσεις της, καταλαβαίνει μόνο από Δημόσιο, από κρατική επιχείρηση, από κρατικό καπιταλισμό και κρατικό μονοπώλιο. Δεν έχει ιδέα πως λειτουργεί μια ελεύθερη οικονομία, τι σημαίνει καν μικτή οικονομία, τι σχέση έχει ο δημόσιος και ο ιδωτικός τομέας μιας οικονομίας, ποιος χρηματοδοτεί ποιον, πως παράγονται τα δημόσια έσοδα, ποιοι πληρώνουν τους φόρους και από που. 
Νομίζει ότι οικονομική πολιτική είναι να κόβεις το χρήμα που σου λείπει στο κρατικό νομισματοκοπείο... 
Νομίζει ότι επιχειρηματίας σημαίνει λαμόγιο, ότι το κέρδος είναι αμαρτία και το εμπόριο ανακάλυψη των ...εβραίων (κι εκεί συναντάται με τους καμένους δεξιούς συνομωσιολόγους). Κι όταν η πραγματικότητα προσφοράς ζήτησης έρχεται να επιβάλλει μείωση εξόδων και απολύσεις στις ίδιες τις δικές της επιχειρήσεις, ρίχνει την μπάλα στην εξέδρα... Η επίσημη απάντηση του ΚΚΕ είναι ότι "έχουμε καπιταλισμό άρα η επιχείρησή μας δεν μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς - γι αυτό ζητάμε σοσιαλισμό". Ωραία, το "τρώμε" το επιχείρημα... τότε γιατί οι άλλοι επιχειρηματίες έχουν άδικο που απολύουν; Μήπως εκείνοι ζουν στον σοσιαλισμό;

Η κατάσταση στα κόμματα της Αριστεράς είναι η ίδια με εκείνη των υπαλλήλων στο Δημόσιο. Όταν η ύφεση απαιτεί συρρίκνωση παλεύουν με νύχια και με δόντια να μην απολυθεί κανείς και καμία - από το κόμμα. Έλα που τα έσοδα των κομμάτων της Αριστεράς προέρχονται από την κρατική επιδότηση (που κανένα δεν έχει αρνηθεί), έλα που η πλειοψηφία των επαγγελματικών της στελεχών είναι είτε αποσπασμένοι ΔΥ είτε μισθοδοτούμενοι/ες από την κρατική επιδότηση... 
Πρόκειται λοιπόν για απόλυση Δημοσίου Υπαλλήλου. Γι αυτό και η μεγάλη ευαισθησία στο ζήτημα. 
Πως όμως πληρώνονται όλοι/ες αυτοί/ές; Μα από τους φόρους των επιχειρήσεων που παρουσιάζουν κερδοφορία! Η φορολογία των ΔΥ είναι κρατήσεις στον μισθό τους κι όχι μέρος εισοδημάτων που προκύπτουν από κερδοφορία.

Όταν λοιπόν κλείνουν επιχειρήσεις η Αριστερά ...χάνει έσοδα όσα και το Δημόσιο. Αυτό δεν το καταλαβαίνει... Όταν η βαριά φορολογία κλείνει επιχειρήσεις, η Αριστερά (όπως και το Δημόσιο) χάνει έσοδα. Όταν η γραφειοκρατία που συντηρεί το πελατειακό κράτος μειώνει την κερδοφορία και την ίδια την επιχειρηματικότητα, η Αριστερά (όπως και το Δημόσιο) χάνει έσοδα. Όταν οι επενδυτές δεν έρχονται στην Ελλάδα λόγω της ταλαιπωρίας που υφίστανται από τον Δημόσιο Τομέα, το Δημόσιο χρεοκοπεί και η Αριστερά απολύει. Τι δεν καταλαβαίνουν; 

Τις απολύσεις λοιπόν και την ανεργία, τις πολεμάμε με λειτουργικό κράτος στο μέγεθος που χρειάζεται, με χτύπημα της γραφειοκρατίας, με προσέλκυση επενδύσεων, ευνοϊκό σταθερό φορολογικό σύστημα για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, με λίγα λόγια με ότι ευνοεί την ανάπτυξη. Εκεί που η Αριστερά θα έπρεπε να εστιάζεται στην τήρηση των κανόνων, στην περιφρούρηση του δημοσίου και δικού της- συμφέροντος και στην εξασφάλιση της αειφορίας του παραγωγικού οικοσυστήματος της χώρας, την βλέπουμε να εστιάζει σε μια υποσχεσιολογία θρησκευτικής μεταφυσικής προσέγγισης για ένα μέλλον χωρίς προβλήματα για κανέναν. Θα μπορούσε αυτά να τα αφήσει στους παπάδες και να ασχοληθεί με την πραγματική πραγματικότητα και το καθυστερημένο υπαρκτοσοσιαλιστικό μυαλό της που τερμάτισε απ΄ ότι όλα δείχνουν στο ΄89 μην καταφέρνοντας να ξεπεράσει ποτέ το "Σοκ της Κατάρρευσης". Πράγμα που την συνθλίβει θεωρητικά οδηγώντας την υποχρεωτικά σε όλο και πιο συντηρητικές επιλογές και την άρνηση του παρόντος κραυγάζοντας μαζί με τους συντηρητικούς κάθε προέλευσης ένα τεράστιο "Όχι" σε οποιαδήποτε αλλαγή και μεταρρύθμιση - είτε καλή είτε κακή... (ΑΣ)

ΑΠΟΧΩΡΩ ΑΠΟ ΤΟ "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΣ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΥΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΟΥ

του
Κώστα Γρηγοριάδη

Ημέρα Παρασκευή 26-7-13, δύσκολη μέρα για μένα γιατί μετά από 23 ολόκληρα χρόνια καθημερινής δημοσίευσης γελοιογραφιών στο "ριζοσπάστη" έκλεισα ένα σημαντικό κύκλο προσωπικής δημιουργίας και πολιτικής έκφρασης μέσω του σκίτσου, αποχωρώντας από την εφημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ.

Απόφαση εξαιρετικά δύσκολη, γιατί η παρουσία μου εκεί σηματοδοτούσε και τη προσωπική μου, στο μέτρο του δυνατού, μέσα από το σκίτσο, συμβολή σε ένα καλύτερο αύριο για την εργατική τάξη και γενικότερα τα λαϊκά στρώματα που μάχονταν με την ταξική πάλη να πάνε λίγο ψηλότερα.

Μεγάλος καθοδηγητής σε αυτήν την υπόθεση για μένα ήταν ο ιστορικός ρόλος που έπαιζε πάντα το τιμημένο ΚΚΕ, που με τις αποφάσεις του σηματοδοτούσε πάντα ...αυτό που ο Μαρξισμός-Λενινισμός εξέφραζε.

Εδώ και χρόνια σιγά-σιγά άρχισε να υπάρχει μέσα μου ένας προβληματισμός όμως για το αν βαδίζαμε καλά σε αυτήν την πορεία ή υπήρχαν σοβαρά πισωγυρίσματα σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο τα οποία με τη σειρά τους γεννούσαν διαλεκτικά ζητήματα στο πως διεκδικούμε από το μικρότερο έως το μεγαλύτερο, στην καθημερινή πάλη για την καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων.

Μάλιστα, τώρα που αυτά οξύνονται τραγικά από τις μνημονιακές πολιτικές, που πηγάζουν από το πώς το μεγάλο κεφάλαιο θα βγει από την κρίση που το ίδιο δημιουργεί με τους κύκλους που κάνει κατά την καπιταλιστική του εξέλιξη.

Προσωπικά, μετά το τελευταίο του συνέδριο, φοβάμαι πως το ΚΚΕ κλείστηκε στον εαυτό του κι αυτό κυρίως, αδικεί το ίδιο το ΚΚΕ.

Θεωρώ πως μέσα του κρύβει ακόμη απίστευτες δυνάμεις που αν απελευθερωθούν θα κάνουν άλλο ένα ιστορικό θαύμα. Ειδικά δε, οι αποφάσεις που πάρθηκαν για να βγει η εφημερίδα του ο “Ριζοσπάστης” από το οικονομικό αδιέξοδο που έφτασε όπως ενημερωθήκαμε , αλλά και το γενικότερο οικονομικό πρόβλημα που εμφανίστηκε στο κόμμα, αποφάσεις που δεν ήταν άλλο από απολύσεις δημοσιογράφων, δεν μπορούσε παρά να με φέρει κάθετα απέναντι σε αυτό.

Πίστευα και πιστεύω, ότι ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ άσχετα πόσο μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίζει, δεν μπορεί να απολύει τους εργαζόμενούς του, είτε είναι μέλη του είτε όχι. Αυτό είναι ένα κακό παράδειγμα που δίνουμε στους ταξικούς μας αντιπάλους για να πουν: “ κι εμείς έχουμε κρίση κι εμείς αντιμετωπίζουμε οικονομικό πρόβλημα άρα για να σωθεί η επιχείρηση δε θέλουμε αλλά αναγκαζόμαστε να απολύσουμε” κι έτσι το νερό στο μύλο χύνεται εύκολα...

Αν ήμουν κομματικό μέλος (ιδιότητα που είχα μέχρι το 1991) θα καταψήφιζα τέτοιες αποφάσεις, γιατί θα ήταν αντίθετες στα πιστεύω μου έτσι όπως τα απέκτησα μέσα από την κομματική μου ζωή όσο και έξω από αυτήν, γιατί να σημειώσω, πως πάντα αντιμετώπιζα τον εαυτό μου σα να είναι μέλος του ΚΚΕ και ένιωθα ιδιαίτερα περήφανος για αυτό.

Αυτήν τη στιγμή η εφημερίδα περνάει την μεγαλύτερή της κρίση, οι εργαζόμενοι σε αυτήν που απολύθηκαν και ίσως να συνεχίσουν να απολύονται είναι οι μόνοι που δε φταίνε. Δε ζητήσανε ποτέ τίποτε παραπάνω από αυτό που η συλλογική σύμβαση εργασίας της ΕΣΗΕΑ είχε κατακτήσει- άλλωστε το ΚΚΕ με τις δυνάμεις του, πάντα πρωτοστατούσε για καλύτερες συλλογικές συβάσεις εργασίας σε κάθε εργασιακό χώρο.

Άρα πως γίνεται να πληρώνουν λοιπόν το μάρμαρο οι εργαζόμενοι στην οποιαδήποτε κρίση εμφανίζεται και δεν φταίνε αυτοί; Δε θέλω να κοροϊδέψω το κόμμα, για αυτό και εξέφρασα στη διεύθυνση τους λόγους που με αναγκάζουν να αποχωρήσω από την εφημερίδα παύοντας να γελοιογραφώ.

Είναι καθαρά μια διαφωνία στις επιλογές που πήρε το κόμμα στη κρίση του “ριζοσπάστη” δεν μπορώ να βλέπω τους συναδέλφους μου, που είναι πραγματικοί φίλοι αλλά και αληθινοί σύντροφοι και που για 23 ολόκληρα χρόνια ήμασταν μαζί σε αυτό το ονειρικό ταξίδι για το καλύτερο, να βγαίνουν στη δίνη της ανεργίας.

Αυτό επίσης μου δημιουργεί απίστευτη πνευματική ασφυξία άρα και μεγάλη δυσκολία να παράξω τις γελοιογραφίες που εγώ επιθυμώ.

Αν διαφωνώ και δεν μιλάω, αν γελοιογραφώ και δεν εκφράζομαι, τότε κοροϊδεύω και το ίδιο το κόμμα αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό κι αυτό ένας κομμουνιστής δεν πρέπει να το κάνει ποτέ.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU