Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Η κατάρρευση και οι νέοι αγανακτισμένοι

της Μαριάννας Τρώντσιου
του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Ένας υπόκωφος, χαμηλής αλλά μόνιμης έντασης, επίμονος βόμβος, διαλύει την παραδοσιακή γαλήνη της εποχής. Την αλλαγή του χρόνου και την περίοδο των γιορτών. Αντί για οικογενειακή ζεστασιά, ξεκούραση και λίγη ησυχία, οι μέρες που ακολουθούν προοιωνίζονται γκρίζες: άδειες τσέπες, φόροι και τέλη δίχως αύριο, κλειστά καλοριφέρ, άδεια ψυγεία, σπίτια χωρίς ρεύμα, άνθρωποι χωρίς δουλειές και μέλλον. Η ανθρωπιστική κρίση δείχνει τα δόντια της και οι υπομονές τελειώνουν. Ήδη φιλελεύθεροι κατηγορούν την κυβέρνηση για ναζισμό, δεξιοί για σταλινισμό, κεντρώοι για ακραίο αυταρχισμό, αριστεροί για φασισμό. Ενώ οι νουνεχείς γνωρίζουν ότι "η χούντα τελείωσε το 73", λοιδορώντας υπομονετικά το ανάποδο σύνθημα των πρόωρα και ύποπτα αγανακτισμένων της πλατείας, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα αρνηθούν το διορθωμένο "η χούντα ξανάρχισε το 2013": τόση είναι η ένταση που κυκλοφορεί ανάμεσα στους πολίτες ανεξαρτήτως άλλων πεποιθήσεων. Ποιος μπορεί σήμερα να κατηγορήσει τους "νέους" αγανακτισμένους;

Η κυβέρνηση συνεργασίας συγκροτήθηκε για να κρατήσει την χώρα στο ευρώ και την ευρωζώνη: αυτή ήταν η εντολή. Με κάποιες θυσίες εννοείται από τον λαό - αλλά υποσχόμενη ότι θα έχει την συναίνεσή του, ότι δεν θα κάνει του κεφαλιού της. Ότι θα έχει κόκκινες γραμμές, δικαισύνη στην μοιρασιά του κόστους, ασυλία όσων δεν έφταιξαν σε τίποτα και σκληρές επιπτώσεις στους υπευθύνους. Αλλά αυτή το πήγε ανάποδα: όπως αποκάλυψε και ο αποχωρήσας Φ Κουβέλης (τρίτος εταίρος αρχικά), οι ιδεολογικές στοχεύσεις και εμμονές της δεξιάς επεκράτησαν του προγράμματος σωτηρίας: πέραν των προαπαιτούμενων δημοσιονομικών μέτρων, που φόρτωσε οριζόντια σε δικαίους και αδίκους. αδίκως και ανισομερώς, εφαρμόζοντας τη ρήση του παλιού καθεστώτος "μαζί τα φάγαμε", η κυβέρνηση είχε το νου της στην ιδεολογική επικράτηση. Απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων, κατώτατος μισθός, απολύσεις χωρίς αξιολόγηση, φόροι στους ανέργους και τους αδυνατούντες, διώξεις και κατασχέσεις εισοδημάτων και καταθέσεων - χωρίς ταυτόχρονα να ενοχλείται ο πυρήνας του πελατειακού συστήματος, οι οργανισμοί των ημετέρων, το κομματικά σιτιζόμενο προσωπικό ή να ελεχθεί το πόθεν έσχες όλων των ημετέρων της τριακονταετίας της διαφθοράς. Σήμερα αμφίβολης προέλευσης εκατομμυριούχοι πολιτικοί μας κουνούν το δάκτυλο γιατί δεν αντέχουμε να πληρώνουμε άλλους φόρους, φόρους αυταρχικούς μη ανταποδοτικούς και αντισυνταγματικούς.

Μια κυβέρνηση που έχει χάσει κάθε νομιμοποίηση ως "έκτακτη διαχείριση", κάνει ότι της περνά από το κεφάλι για να εισπράξει έσοδα, διαλύοντας τον παραγωγικό ιστό της χώρας, στέλνοντας τους νέους μετανάστες, διώχνοντας την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα και μαζί τις επενδύσεις, στεγνώνοντας ελπίδες και όνειρα. Χωρίς άλλο σχέδιο από τον φορολογικό βασανισμό των πολιτών, σχέδιο που χαρακτηρίζει κάθε αποτυχημένη κυβέρνηση και κάθε αυταρχική διακυβέρνηση παγκοσμίως. Οι κοινωνικές ομάδες ...
απομακρύνονται η μια από την άλλη, ένας υπόκωφος εμφύλιος διεξάγεται μεταξύ insiders και outsiders του ίδιου ανέπαφου κομματικού πελατειακού συστήματος, οι ΔΥ μισούν τους "φοροφυγάδες" ελεύθερους επαγγελματίες και εκείνοι τους "άχρηστους" ΔΥ. Ο κατακερματισμός της κοινωνίας σε μικροσυμφέροντα και πεισιθανάτιες μάχες οπισθφυλακών, δεν επιτρέπει την σκέψη των ψυχραίμων να παραμείνει σε εθνικό επίπεδο και στην περιγραφή του κοινού καλού. Δυνάμεις ανατροπής διαμορφώνονται από πρωτογενείς και ανεπεξέργαστες αντιστάσεις και οδηγούν σε νέα χαρακώματα και ψευδείς πατριωτισμούς. Η προοδευτική παράταξη χίλια κομμάτια, παραδομένη στην καχυποψία και τον συμβιβασμό με τα εκβιαστικά διλήμματα που εκπέμπει η newspeak του παλιού δικομματισμού, η αριστερά όμηρος μιας μετέωρης ωρίμανσης από τον απαραίτητο για την άνοδό της λαϊκισμό στον επείγοντα ρεαλισμό της εξουσίας.

Ποιος ωφελείται από όλα αυτά; Οι ελίτ (που έχουν τον πλούτο τους στο εξωτερικό - γιατί τέτοιες ελίτ έχουμε στην Ελλάδα), οι πολιτικοί που πλούτισαν χρεοκοπώντας την χώρα αλλά ελέγχουν τα περί ευθύνης και αναδρομικού ελέγχου τους, διατηρώντας τον εαυτό τους στην εξουσία, και οι πολυεθνικές των "ελεύθερων αγορών" που μπορούν να περιμένουν ακόμη λίγο την βύθισή μας στην τουριστική μονοκαλλιέργεια για να "επενδύσουν".

Η αγανάκτηση, ακόμη και η απονενοημένη, μια αιτία έχει: την μη λειτουργία της Δημοκρατίας. Όσοι στηρίζουν την κυβέρνηση για να αποφύγουν τα χειρότερα, δεν πρέπει να ξεχνούν ότι η νομιμοποίηση της κυβέρνησης αυτής έχει λήξει προ πολλού - δεν έχει lisence to kill - δεν έχει εξουσιοδότηση να κάνει ότι νομίζει - ήταν έκτακτη επιλογή. Και επίσης δεν πρέπει να ξεχνούν το σημαντικότερο: ότι υα χειρότερα έρχονται όπου λείπει η συναίνεση και η συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις - όταν αυτές παίρνονται αυταρχικά και ανάλγητα από μια κυβέρνηση που στηρίζεται στην πλαστογραφία του μπόνους των 50 εδρών! Μια ματιά στην συνεχιζόμενη άνοδο της ΧΑ -με την ηγεσία της στην φυλακή- θα τους πείσει...

Επιστροφή στην Δημοκρατία, τώρα.


*πηγή o-klooun.com

3 σχόλια:

  1. Ψύχραιμη, ρεαλιστική αποτύπωση της πραγματικότητας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ Σταμάτη, προσπαθώ να αντιγράψω το νηφάλιο και ψύχραιμο στις συμπληγάδες που περνάμε στυλ σου στο http://sxoliopoliti.blogspot.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα προτιμούσα να μείνω ανώνυμη 0, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό χρησιμοποιείται από κακεντρέχεια.
    Συμφωνώ με την προσέγγιση σας,εξαιρετικά. Υπάρχει ίσως κάτι πιο βαθύ σε αυτήν την "ρηγμάτωση¨της δημοκρατίας που το νιώθεις, όταν σκεφτεσαι ψύχραιμα, να σου κολλά τα πόδια στο έδαφος--σε αποσβολώνει.
    Βλέπουμε εδώ και καιρό μια εικόνα συνεχών μετακυλήσεων και εκατέρωθεν μεταλλάξεων --επίπλαστων μετασχηματισμών των ελιτ: κομματικοδίαιτων πολιτικών, βολεμένων στα συστήματα αυτά, συστημάτων ελιτ... (και πανεπιστημιακών εδώ) και άλλων ηλεκτρονίων--να διαπερνά εγκάρσια κόμματα και αναφαινόμενες εκδοχές (από παντού, και κυρίως πέριξ της φαντασιακής κεντροαριστεράς που "βουμβουνίζει' από το Πασοκ και τις απολήξεις του, στους 58, 11, 75, Δημαρ+3 και Συριζα + συντεχνίες...ή και Δραση, ή και ΝΔ ακόμα, ποιός ξέρει όταν έρθει η σειρά της...; αρκεί να είναι κάπου, έτσι ώστε να υπάρχει δυνατότητα εκπροσώπισης των καλομαθημένων αφανών συμφερόντων μας/μου). Το συμβολικό παραμύθι πίσω από αυτό είναι εξαιρετικά δυσάρεστο: και ζήσαμε εμείς οι βουμβουνίζοντες καλύτερα και εσείς οι άνθρωποι χειρότερα...ή και ακόμα χειρότερα.
    Το ακόμα πιο τρομακτικό παραμύθι αρχίζει όταν συνειδητοποιείς ότι βάζοντας μόνο "μέσα" τους αρχηγούς-τέρατα της ΧΑ και αφήνοντας τα υπόλοιπα τέρατα που μετέίχαν στο φαγοπότι έξω (δεν εξισώνω, αλλά προσπαθώ να πώ ότι ισοπεδώνοντας ή ξεχνώντας το τι έγινε μέσα από μετακυλιώμενες μεταλλάξεις), δίνεις σε κάθε αγανακτησμένο, μη ψύχραιμο, να δει με συμβολικό πλεονέκτημα την ΧΑ (αυτοί δεν έφαγαν...) ενώ οι άλλοι βουμβουνίζουν με αγωνία μήπως και δεν συνεχίσουν να "τρώνε" ακόμα και από αυτό το κουφάρι που έχει απομείνει, πλέον. Εκεί τρομάζεις.
    Δεν αισιοδοξώ για την λύση, αν κάποιος δεν συνειδητοποιήσει την ευθύνη από τους μετακυλιόμενους και εξαφανιστεί "θυσιαζόμενος--βυθιζώμενος--κάνοντας ρήγμα στο παιγνίδι της μετάλλαξης" δια παντός πραγματικά. Ίσως έτσι κλείσει κάποιο ρήγμα, γιατί με τις μεταμορφώσεις των κάθε λογής επιγόνων τα ρήγματα χάσκουν πολλαπλασιατικά και το τερας της ΧΑ περιμένει στην γωνία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU