Μπορεί να υπάρξει αντιαριστερή κεντροαριστερά; (#και το πραγματικό δίλημμα της ΔΗΜΑΡ)

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Στις πρόσφατες ευρωεκλογές και παρά τις δυνατότητες της χαλαρής ψήφου, οι επίσημες δυνάμεις της ελληνικής κεντροαριστεράς (και συνιστώσες του κόμματος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας) ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ έχασαν 4+5 μονάδες αντίστοιχα, δλδ ένα ολόκληρο 9%. 

Μετά την απορρόφηση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ το 2012, τώρα συνέβη το ίδιο κατά μεγάλο μέρος και με τον χώρο της ΔΗΜΑΡ. Νωρίτερα είχε εξαφανιστεί σε ένα βράδυ η τελευταία απόπειρα "ανασυγκρότησης" της κεντροαριστεράς σε αντιαριστερή κατεύθυνση μέσω της κίνησης των 58.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Και πως συνδέονται με την σημερινή κρίση στην ΔΗΜΑΡ;

1. Ότι η κεντροαριστερά έχει μετακομίσει οριστικά πλέον στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ. Πράγμα που σημαίνει ταυτόχρονα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ακόμη πιο "κεντροαριστερός" (βλέπε ρεαλιστικός, με κατεύθυνση κυβερνησιμότητας) υποχρεωτικά - αφού εκ των πραγμάτων καλείται να καλύψει ο ίδιος και τον χώρο αυτό - της κεντροαριστεράς -, ελλείψει "πιστοποιημένων" εκπροσώπων με τους οποίους θα μπορούσε να συμμαχήσει. 
Η ΔΗΜΑΡ έχει πλέον υπαρξιακό πρόβλημα και η απόσχισή της από τον πρώην Συνασπισμό λόγω "ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών", βρίσκεται ήδη σε αναστοχασμό και πιθανή αναθεώρηση, ειδικά υπό την πίεση απορρόφησης του κόμματος από την δεξιόστροφη Ελιά αλλά και της προϊούσας ρεαλιστικής ευρωπαϊκής στροφής του ενιαίου πλέον ΣΥΡΙΖΑ.

2. Ότι το ΠΑΣΟΚ, αν και τυπικά κεντροαριστερό, δεν αναγνωρίζεται σαν τέτοιο από την κοινωνία. Αλλά περισσότερο σαν μια δύναμη της κεντροδεξιάς που καλύπτει το κενό της ακροδεξιόστροφης πλέον ΝΔ του Σαμαρά. Είναι ενδεικτικό ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε ιδιαίτερες απώλειες προς ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές - απόδειξη ότι στον χώρο αυτό, πλην των πελατειακά εξαρτώμενων α-πολιτικών ψηφοφόρων παραμένουν ελάχιστοι πλέον με "σοσιαλιστική" κοινωνική συνείδηση.

3. Ότι κάθε απόπειρα ανασυγκρότησης ενός ελληνικού κεντροαριστερού μεταρρυθμιστικού χώρου σε αντιαριστερή κατεύθυνση είναι καταδικασμένη. Είναι ενδεικτικό ότι το Ποτάμι, που για πολλούς είναι η νέα έκφραση της κεντροαριστεράς με φιλελεύθερα και όχι κρατικιστικά χαρακτηριστικά, αποφεύγει με κάθε θυσία να συγκροτηθεί σε αντιαριστερή κατεύθυνση - και οι ψηφοφόροι του επικροτούν κάτι τέτοιο αλλά και την επικοινωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ με πολιτικό πολιτισμό, στέλνοντας στο ευρωκοινοβούλιο δυο "αριστερούς" υποψηφίους από το ψηφοδέλτιό του.

Ο πολιτικός χάρτης αλλάζει πλέον ραγδαία. 
Με μία έννοια το ΚΚΕ της ορθόδοξης δογματικής έχει δίκιο: όλοι οι πολιτικοί χώροι κινούνται προς τα "δεξιά" - άλλοι προς την πραγματική Δεξιά άλλοι προς τον ρεαλισμό. 

Η ΝΔ ακουμπά σχεδόν την ΧΑ με μικρό ανάχωμα το μαξιλαράκι του ακροδεξιού μη-ναζιστικού ΛΑΟΣ. 

Το ΠΑΣΟΚ του Β Βενιζέλου έχει αγκυροβολήσει στον κεντροδεξιό χώρο, ως "αριστερή" συνιστώσα της ΝΔ με χαρακτηριστικά καθαρού μηχανισμού κοινωνικά ανάλγητου. 

Ο κεντρώος μεταρρυθμιστικός χώρος έχει συντριβεί στις παραδοσιακές του εκδοχές (Δράση, δημιουργία ξανά!) και δοκιμάζει την τύχη του με το Ποτάμι, δοκιμάζοντας ένα νέο υβρίδιο σοσιαλφιλελευθερισμού χωρίς όμως ακόμη σαφή χαρακτηριστικά. Θα μπορούσε να είναι ο σύμμαχος που αναζητεί ο ...
κεντροαριστερίζων ΣΥΡΙΖΑ; Ο χρόνος θα δείξει.

Ο νικητής των ευρωεκλογών ΣΥΡΙΖΑ τέλος, ολοκληρώνει την προσέγγιση του ρεαλισμού, εγκαθιστάμενος από την 1η Σεπτεμβρίου ως "κυβερνώσα αριστερά" σε δυο περιφέρειες της χώρας μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται η μεγαλύτερη όλων -εκείνη της Αττικής- που αντιπροσωπεύει το 1/3 της χώρας και εποπτεύει 66 δήμους πολλούς πλέον των μεγαλυτέρων υπό συριζαϊκή διαχείριση.

(Το ΚΚΕ ήταν πάντα και παραμένει επίσης "δεξιό" με την κρατικιστική μονοκομματική του αντίληψη)

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ο προοδευτικός χώρος δεν μπορεί να είναι αντιαριστερός - μια τέτοια κατεύθυνση απλά τον στέλνει κατευθείαν - με την μέθοδο του στρίβειν δια του αρραβώνος (λέγε με "εθνική σωτηρία") - στην Δεξιά. Εάν το Ποτάμι επιλέξει και αυτό αυτήν την πατέντα θα αυτοακυρωθεί ως προοδευτική προσπάθεια και στις επόμενες εκλογές θα έχουμε μονάχα δυο παρατάξεις: την συντηρητική υπό την ΝΔ και την προοδευτική υπό τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Όσοι είχαν την φαεινή ιδέα να θέσουν στις προσπάθειες συγκρότησης του κεντρώου, κεντροαριστερού μεταρρυθμιστικού χώρου ως όρο και κατεύθυνση, ως συγκολλητική προϋπόθεση, το μέτωπο προς τον ΣΥΡΙΖΑ και την προκατάληψη αντί διαλόγου απέναντι στην Αριστερά - κάτι που υπηρετήθηκε με την επίμονη δαιμονοποίηση του χώρου - κατάφεραν απλώς να διαλύσουν κάθε πιθανότητα επιτυχίας μιας τέτοιας αναγκαίας προσπάθειας. 

Γιατί είναι φανερό ότι δεν μπορεί να υπάρξει αντιαριστερή κεντροαριστερά! 

Ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης και της χρεοκοπίας που επέφεραν εκείνοι που κυβέρνησαν (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) και όχι η Αριστερά - και στην Ελλάδα που στενάζει κάτω από το πελατειακό παρασιτικό σύστημα της διαπλοκής: ένα καθεστώς που όση λαϊκή συνενοχή και αν απέσπασε στην μεταπολίτευση, παραμένει μια "δυτική ανωμαλία" δεκαετιών που οφείλει να ανατραπεί για να επιστρέψει η χώρα μας στους σύγχρονους ευρωπαϊκούς αστικούς θεσμούς και να γίνει επιτέλους κανονικός εταίρος από ευτελές άθυρμα παρασιτικών κρατικοδίαιτων ελίτ και κομματικών συμμοριών που νέμονται την δημόσια περιουσία. 

Και όλο αυτό, δεν μπορεί να γίνει χωρίς την Αριστερά που με τα καλά και τα κακά της είναι το μόνο εναπομένον παιδί του διαφωτισμού και του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού που στέκεται ακόμη στα πόδια του, εν Ελλάδι. Και στέκεται πια από αρκετά έως πολύ καλά...