Μετά την κατάρρευση της συνεργασίας :

Ένα νέο ταξίδι για την Αριστερά;

Η κουλτούρα των συνεργασιών στην αριστερά ήταν ούτως ή άλλως, ισχνή.

Το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ την απίσχνασε ακόμη περισσότερο. Ακόμα κι ενώ διέθετε τη στήριξη και τον ενθουσιασμό της μεγάλης πλειοψηφίας των παραμενόντων στην αριστερά και διεισδυτικότητα στο μονολιθικό ΚΚΕ.

Τι συμβαίνει τελικά και οι ηγεσίες της αριστεράς αποδεικνύονται κατώτερες των απαιτήσεων της κοινωνίας; Πέραν των προθέσεων της εκάστοτε νομενκλατούρας γιατί η συναίνεση στη βάση της κοινωνικής αριστεράς δεν καταφέρνει να διαπεράσει ως την κορυφή τα σχήματα και της ηγεσίες της;

Η συναίνεση ως ιδεολόγημα- ο μικρομεγαλισμός ως πολιτική

Η επιδίωξη της συναίνεσης πάση θυσία φαίνεται ότι απέκοψε την αριστερά από την ριζοσπαστική βάση της.

Κι ενώ γεννήθηκε σαν προσπάθεια απεγκλωβισμού από τον δογματισμό (σταλινισμό) και σαν τρόπος ανανέωσης της σκέψης και της δράσης της, ώθησε την αριστερά στο άλλο άκρο.

Αντικατέστησε κάθε είδους ιδεολογική αναζήτηση με τον λεγόμενο ρεαλισμό, βυθίστηκε σε έναν άνευ προηγουμένου πραγματισμό που θα ζήλευε και το πολιτικό κέντρο, την ώρα που το ζητούμενο δεν ήταν να απεκδυθεί της ιδεολογίας της αλλά να βρεί τη σωστή αναλογία ρήξεων και ρεφορμισμού, τα επιδέξια μέσα πολιτικής δηλαδή για κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Να ανοίξει πχ διαύλους επικοινωνίας με τα κάθε λογής κοινωνικά κινήματα που απαιτούν ανθρώπινο πρόσωπο από τον καπιταλισμό και να τα εντάξει στην οπτική της για σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.

Να τοποθετηθεί στο ζήτημα της αντίθεσης μεταξύ ανασφάλειας ιδιωτικού τομέα και μονιμότητας στο δημόσιο τομέα που κόβει την κοινωνία στα δύο.

Να αξιολογήσει την οικολογική κρίση όχι επικουρικά στο πρόγραμμά της αλλά κυριαρχικά, όπως της αξίζει, και να επαναπροσδιορίσει αποφασιστικά τις προτεραιότητές της.

Αντί για τα παραπάνω, η αριστερά κατατρύχεται από αγωνία για μεγάλες συμμαχίες στην κοινωνία προς μια ασαφή πρόοδο και καταλήγει συνέχεια να παγιδεύεται από τις ίδιες της τις επιδιώξεις.

Πάσχει από μικρομεγαλισμό αφού μη μπορώντας να μεταφράσει το βαρύ ιστορικό της φορτίο αγώνων και θυσιών σε σημερινούς όρους άσκησης πολιτικής, μιλάει για όλα και δεν λέει τελικά τίποτα.

Η καθημερινότητα όχι σαν αγώνας αλλά σαν μεσολάβηση

Στην προσπάθειά της να είναι αυτή που συναινεί πάντα, το αποτέλεσμα ήταν να χάσει η ίδια η αριστερά την οπτική της και να παγιδευτεί στην πάλη για μια απλώς ανθρωπινότερη καθημερινότητα, και στο πολιτικό ατόπημα ότι παντού και πάντοτε μια οποιαδήποτε λύση ή συμφωνία είναι καλύτερη από καθόλου συμφωνία, αφήνοντας στην άκρη το πληγωμένο αλλά ισχυρό σοσιαλιστικό της όραμα.

Έχασε την ριζοσπαστικότητά της, έπαψε να αμφισβητεί την ουσία του κρατούντος οικονομικού συστήματος, εξιδανίκευσε την κοινοβουλευτική δημοκρατία και την αλλοτριωτική του δύναμη και υποτάχτηκε στη λειτουργία των ΜΜΕ ως δεδομένης δικτατορίας του λόγου και της εικόνας.

Δουλεύει απλά κι αυτή σαν λόμπυ αλληλοϋποστήριξης μέσα στη διαμορφωμένη πραγματικότητα την οποία δεν αμφισβητεί ούτε με καταστασιακές δράσεις ούτε καν με ανατρεπτικές προτάσεις.

Δικαιώθηκαν έτσι κι ανασυντάχθηκαν τα δογματικά της υπόλοιπα και τα προς διάλυση σχήματά τους που αντιδρώντας στο καινούργιο, μπετοναρίστηκαν στο αποτυχημένο αλλά υπαρκτό – έστω σαν ανάμνηση – παλιό, σε μια παλαιοημερολογίτικη σχεδόν μυστικιστική παρουσία-απουσία.

Ταυτόχρονα εμφανίστηκε η ακροδεξιά σαν υπερασπιστής των αδικημένων της κοινωνίας συνδυάζοντας τον εθνικισμό (υπεράσπιση του καταπιεσμένου έθνους από τους ισχυρούς του κόσμου) με το λαϊκισμό (υπεράσπιση της καταπιεσμένης κοινωνίας από τους ισχυρούς του έθνους), ωθώντας έτσι και το αντίστοιχα δογματικό μέρος της αριστεράς σε εθνικιστικές θέσεις.

Στο βάλτο του πολιτικού καθωσπρεπισμού

Η αριστερά προσάραξε για τα καλά στα ύφαλα της συναίνεσης.

Επιδιώκοντάς την πάση θυσία, σχεδόν από ενοχή γι αυτά που δεν έκανε παλιά επί σταλινισμού (ή δεν πρόλαβε να κάνει) έχασε το στίγμα και την πορεία της στον κοινωνικό χάρτη.

Αδυνατεί να ξεκινήσει το νέο της ταξίδι αν δεν απαλλαγεί, πρώτα ιδεολογικά, από τα συναινετικά της αποστήματα που την καθηλώνουν σε μια ρηχή ενασχόληση με βελτιώσεις της καθημερινότητας συνεργαζόμενη με οποιονδήποτε ψελλίσει τη λέξη δικαιώματα.

Με την προσήλωση στη συναίνεση, αφοπλίστηκε ιδεολογικά και ξέχασε τον εαυτό της, ξέχασε σιγά-σιγά ότι ειδικά αυτή οφείλει να προτείνει όραμα δίκαιης κοινωνίας (προσοχή εδώ: και όχι νεφελωδώς «δικαιότερης», που οδηγεί στη σοσιαλδημοκρατία, την συνδιαχείριση του συστήματος, τον Ντ΄Αλέμα, τον Γιόσκα Φίσερ και τους Σημίτη-Μπλερ…) και να εντάξει ολόκληρη την κοινωνική της δράση στην υπηρεσία του.

Κι όχι να συρρικνωθεί σε κόμμα του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο.

Χωρίς πλοηγό-όραμα και με τρύπες-συναίνεσης στο σκαρί του, το πλήρωμα του πλοίου της αριστεράς κατατρύχεται από φιλονικίες και έριδες και άγονες εκκλήσεις ενότητας-συναίνεσης, λες και ενωμένοι οι τυφλοί μπορούν να βρουν καλύτερα το δρόμο απ΄ότι ο καθένας μόνος του.

Δεν αρκεί η συναίνεση φαίνεται, χρειάζεται και κάποιος σκοπός και μάλιστα πρώτα έρχεται ο σκοπός κι ύστερα η προσπάθεια συναίνεσης γύρω του – κι όχι να θυσιάζεται και ο ίδιος ο σκοπός χάριν της συναίνεσης!

Η συναίνεση για την συναίνεση αποδείχθηκε ο βάλτος της αριστεράς.

Οι αριστεροί προσέρχονται στη συνεργασία χωρίς ταυτότητα

Ποια είναι η σωστή σειρά των πραγμάτων εντέλει;

Υπάρχει κοινή λογική στην αριστερά ή έχει δίκιο η Παπαρήγα που λέει ότι την επαύριο κάθε ενωτικής προσπάθειας στην αριστερά έχουμε διασπάσεις και διάλυση;

Οπότε κι η καλύτερη μέθοδος είναι να κυριαρχήσει μία συνιστώσα της αριστεράς και μόνο τότε θα υπάρξει ενότητα (όπως παλιά…).

Αν ενωθούν πχ οι κομμουνιστές (ή νεοκομμουνιστές αν προτιμάτε) μεταξύ τους χάρις στη σαφή ιδεολογική τους συνάφεια, το ίδιο οι σοσιαλιστές, οι κεντροαριστεροί κλπ, σε ομογενή σύνολα για να μην κρύβεται ο ένας πίσω από τον άλλο και ο αρχηγός πίσω απ΄όλους και χωρίς καθημερινή «πάλη των τάσεων» δούν ποιοι πραγματικά είναι και τι πρεσβεύουν δεν θα είναι μετά πιο εύκολο να μιλήσουν μεταξύ τους για συνασπισμούς, ενότητες, μέτωπα κλπ.;

Πρώτα δεν απαιτείται καθαρή ταυτότητα στο τραπέζι κι έπειτα συνεργασία μεταξύ των συγγενών ταυτοτήτων; Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει ταυτότητα…

Τι θα σήμαινε αυτό για τον ΣΥΝ πχ ;

Ότι οι τάσεις, πριν καταναλώσουν εντελώς τα νεύρα του κόσμου με τις καρεκλομαχίες τους, οφείλουν να συγκροτηθούν πραγματικά ιδεολογικά, να αποσαφηνίσουν την πολιτική τους ταυτότητα και σκοπό κι ύστερα να αποφασίσουν με ποιούς θα παν και ποιούς θα αφήσουν, αν η καλύτερη συνεργασία με άλλες τάσεις και σχήματα μπορεί να γίνει στα πλαίσια του υπάρχοντος ΣΥΝ (δεν είναι και ταμπού..), στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ, του ΕΚΦ ή οποιουδήποτε άλλου τωρινού ή μελλοντικού σχήματος και όχι όπως γινόταν μέχρι τώρα, δηλαδή στα πλαίσια του «3%» !

Το τελευταίο κακώς κυκλοφορεί σαν σχήμα συνεργασίας, είναι απλά ένας κωδικός κρατικής επιχορήγησης κόμματος…

Ο μεσολαβητισμός ως ιδεολογία και οι συνέπειές του

Ίσως η αιτία είναι ότι τα πράγματα έγιναν εξ αρχής ανάποδα και υπό πίεση.

Αποχώρησε το μισό ΚΚΕ από τον τότε ΣΥΝ και βρέθηκαν κομμάτια αριστεράς, ανομοιογενή και με ιστορικό έλλειψης συγχρωτισμού, αιφνιδιαστικά και πριν καλά καλά το καταλάβουν μέσα σε ένα σχήμα που έπρεπε επειγόντως από ομόσπονδη αριστερά να γίνει με το ζόρι κόμμα και μάλιστα αντίπαλο δέος που να αντέξει την επερχόμενη κόντρα κυριαρχίας στον χώρο της αριστεράς με το ΚΚΕ.

Μα ό,τι γίνεται μόνο για τη σημερινή μάχη διαλύεται την επομένη..(ξέρει η Παπαρήγα!).

Για να τα βρουν και να συγκατοικήσουν στο διαμέρισμα που υποχρεωτικά βρέθηκαν όλοι μαζί, άρχισαν τις ευγένειες και τα συγγνώμη και σύντομα ξέχασαν ποιός είναι τι και γιατί είναι δίπλα ο ένας στον άλλο.

Με αποτέλεσμα να πάρουν φυσιολογικά την αρχηγία αυτοί που ήξεραν να βρίσκουν τις συμβιβαστικές λύσεις ( δηλαδή τα σύμβολα και οι δικηγόροι..) και που δεν ήταν και υποχρεωτικό να διαθέτουν και αριστερό όραμα – αρκούσαν σαν μεσολαβητές!

Ο μεσολαβητισμός έγινε αυτός καθ΄εαυτός, η νέα ιδεολογία που ήρθε να καλύψει το κενό ιδεολογίας στον ΣΥΝ και μόλυνε το σώμα πρώτα και την ψυχή του αργότερα.

Έστειλε τον κόσμο στον καναπέ του σπιτιού του και τους ικανούς στο άθλημα του μεσολαβητισμού στις στελεχιακές θέσεις του κόμματος και τον κρατικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ μέχρις ότου η κοινωνία, μετά από πολλές είναι αλήθεια προειδοποιήσεις, βαρέθηκε την απραξία και τη αποιδεολογικοποίηση και τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια τους με τον εξής καταπληκτικό τρόπο – ρίχνοντας το ΠΑΣΟΚ!

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησίμευσε τελικά – εξ αιτίας της κυριαρχίας των ίδιων ακριβώς φαινομένων και στην δική του ύπαρξη – σαν ο επιθανάτιος τελευταίος σπασμός του κάποτε ακμαίου μεσολαβητισμού ως υψίστης και απόλυτης ιδεολογίας της αριστεράς και ταυτόχρονως ως θανατηφόρου αυτοχειριασμού της.

Γιατί οι μάσκες έπεσαν και ο βασιλιάς ΣΥΝ (και κύριος φορέας αυτού του θανατηφόρου ιού) αποδείχθηκε γυμνός.

Απλά μόλυνε τον ΣΥΡΙΖΑ, διέσπασε την ΚΕΔΑ, εξόργισε τον Γλέζο και όποιον αριστερό τόλμησε να ελπίσει ξανά.

Το πλοίο τώρα θα ελαφρύνει και ίσως μπορέσει να αποκολληθεί από τα ύφαλα και να αποπλεύσει ξανά. Στην περίπτωση αυτή καλό του ταξίδι!