Ριζοσπάστης χωρίς προτάσεις

ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ελευθεροτυπια, Πεμπτη 30 Απριλιου 2009

Ως πολιτιστικοί ρεπόρτερ μάθαμε να είμαστε καχύποπτοι σε προεκλογικές τοποθετήσεις για τον Πολιτισμό, διαπιστώνοντας πως κάτω από τις καλλιεπείς αναλύσεις σχετικών οραμάτων κρύβεται ένας κομματικός ναρκισσισμός. Αλλωστε ποιο κόμμα δεν θα ήθελε να «εμπνέει καινούργιους ποιητές για καινούργια ποιήματα»;

Η Αριστερά, βέβαια, υπήρξε κατ’ εξοχήν ο χώρος του Πολιτισμού. Ειδικά τώρα όμως που η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι το σοβαρότερο επιχείρημα για την ενίσχυση του ρόλου της αλλά και του ρόλου του Πολιτισμού, θαα χρόνια με την ελληνική διανόηση, θα ‘χει να πει συγκεκριμένα πράγματα.

Δυστυχώς, η προχθεσινή τοποθέτηση του προέδρου του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα, στη συνάντησή του με ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών διακρινόταν από γενικολογία και συνθηματολογία. Προσωπικά αισθάνθηκα αμήχανη. Τέντωνα όμως τ’ αφτιά μου κάθε φορά που ο κ. Τσίπρας επαναλάμβανε πως η Αριστερά οφείλει, ακολουθώντας την καλλιτεχνική αντισυμβατικότητα, να είναι «αυθάδης, θρασεία, προκλητική».

Ολο το βράδυ περιμέναμε τις προτάσεις που θα επιβεβαίωναν τον ριζοσπαστισμό. Δεν ήρθαν ποτέ. Σαν να έφτασε απροετοίμαστος ο κ. Τσίπρας. Σαν να μην είχε προλάβει να μελετήσει καν τις καίριες ερωτήσεις για τον Πολιτισμό, που υποβάλλουν οι βουλευτές του κόμματός του.

Κατά τα άλλα, ποιος δεν θα ‘θελε «να αναβαθμιστεί ο θεσμός των επιχορηγήσεων και να επεκταθεί σε νεανικά σχήματα»; Ποιος δεν θα ευχόταν το ποσοστό των δαπανών για τον πολιτισμό στο ΑΕΠ να ξεπεράσει το 2%;

Ασφαλώς, κάθε σκεπτόμενος πολίτης θα ήθελε να ‘χουν λυθεί όλα τα άχαρα, «μπακαλίστικα» θέματα όπως η ανταπόκριση του κράτους στις βασικές του υποχρεώσεις, προτού να βαρέσουν κανόνι οι θεσμοί και να μείνουν στην ψάθα καλλιτέχνες. Κι έτσι να μπορούμε επιτέλους να βάζουμε προτεραιότητα τον πλουραλισμό, την ισότιμη πρόσβαση, την προβολή και διάδοση της πολιτιστικής μας παραγωγής. Υπέροχα όλα αυτά, αποδεικνύονται, όμως, κενά νοήματος, όταν απουσιάζει το «πώς».

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ είναι πρόθυμος συχνά να επικαλεστεί τη γενιά του, τα 700 της ευρώ αλλά και τον δυναμισμό της. Κι όμως, παρ’ όλο που προχθές καθόταν πίσω από ένα πιάνο, φάνηκε πως δεν ξέρει τι να παίξει στα παιδιά -μα ούτε και στους μεγάλους.