Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: οι ευθύνες, τα άλλοθι και οι ενοχές

Το πελατειακό σύστημα ζητά εναγωνίως αυτόχειρες, στις αυριανές εκλογές. Μπερδεύει επιδέξια ευθύνες, άλλοθι, ενοχές και τα μοιράζει κατά το δοκούν. Όμως επιδέξια μέσα διαθέτουμε και εμείς, οι Πολίτες, που προσπαθούν να μας μοιράσουν σε υποζύγια και πελάτες. Το παρακάτω άρθρο ξετυλίγει το κουβάρι και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Μην ψηφίσετε αν δεν το διαβάσετε...
Τελικά τα φάγαμε μαζί ή όχι; Ποιός φταίει; Το μπαλάκι και η βία των ενοχών..

"Ο συνηθισμένος άνθρωπος μετανιώνει για τις αμαρτίες του,
οι εκλεκτοί, για την απερισκεψία τους"
Ντούλ-Νούν Μισρί
Της Βασιλίκας Σαριλάκη
από το  art noise

Τα φάγαμε μαζί ή τα φάγανε μόνοι; Φταίμε εμείς για την κρίση ή οι άλλοι; Μήπως έκαναν την κρίση τους δική μας με το ζόρι; Ποιός πρέπει να πληρώσει; Ο φτωχός κι ο άνεργος πρέπει να νοιώθουν αποτυχημένοι; O ανήμπορος συνταξιούχος πρέπει να αυτοκτονήσει από ντροπή;‘Ένα μπαλάκι ενοχών πηγαινοέρχεται συνέχεια στην Ελληνική κοινωνία.Ας εξετάσουμε λοιπόν την βία της ενοχής και πως να την αντιμετωπίσουμε..Είναι η βία απλώς και μόνον ένα εξωτερικό γεγονός; Είναι μόνο μια εξωτερική παραβίαση, μια επιβολή ή άσκηση πίεσης; Αν πιστέψουμε τον Γκαίτε που λέει πως «ότι υπάρχει μέσα, υπάρχει κι έξω», τότε η βία είναι ένα δίκοπο μαχαίρι που καμιά φορά κόβει περισσότερο προς τα μέσα παρά προς τα έξω. Η ενοχή φαίνεται ότι διαθέτει ένα ανεξάντλητο φάσμα εκδήλωσης. Από τον αδιόρατο φόβο που εκφράζεται με μια ακατανόητη ανησυχία, το αίσθημα ανεπάρκειας κι απαξίας και την αυτοκατηγορία, μέχρι την πλήρη κατάληψη από πανικό που κινητοποιείται από τον φόβο της τιμωρίας έναντι κάποιου «αμαρτήματος».

Η ενοχή, σε κάθε περίπτωση είναι μια επιθετικότητα που μπορεί να φτάσει και στην αυτοκτονία.
Ο ψυχολογικός και κοινωνιολογικός όρος της περιβόητης απόκλισης μαρτυράει-άθελά του- ότι οποιοσδήποτε τολμήσει να σταθεί ανυπάκουος στον κανόνα, τα πρότυπα και τον άγραφο ηθικό κώδικα θα εισπράξει το τίμημα της «ύβρεως» με τον αποκλεισμό του. Τρέχουν λοιπόν όλοι να εξυπηρετήσουν τον κανόνα, δηλαδή, ότι η κοινωνία όρισε γι΄ αυτούς, εσωτερικεύοντας χωρίς δεύτερη σκέψη τα πρότυπά της. Του αποδοτικού, παραγωγικού κι «επιτυχημένου» επαγγελματία, με image, με μετοχές, κοινωνική αναγνώριση, άξια παιδιά και σύζυγο, ερωμένες και χόμπι. Εννοείται πως οι φτωχοί, άνεργοι, ξένοι, επαρχιώτες, άσχημοι και παχουλοί εξαιρούνται δι’ ορισμού..

Ο πιεστικός αυτός προσδιορισμός, που αγγίζει τα όρια του ρατσισμού, και η συνεχής, αγωνιώδης προσπάθεια για επίτευξη των «στόχων» κάνει πολλούς ανθρώπους σήμερα να ζουν υπό ένα καθεστώς συνεχών ενοχών καθώς δεν τα καταφέρνουν να αγγίξουν το ανέφικτο. Αποτέλεσμα είναι μια «κρυφή» καταθλιπτική κατάσταση που έχει πάρει διαστάσεις συλλογικής μάστιγας στην Δυτική Ευρώπη. Στην Ελλάδα η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο αφόρητη καθώς οι αυτοκτονίες αυξάνονται συνεχώς την στιγμή που αυξάνουν συνεχώς οι άστεγοι και οι άνεργοι..


Η επαναλαμβανόμενη εικόνα των «νέων, ωραίων, επιτυχημένων, ευκατάστατων κι ανέμελων ανθρώπων» που προβάλλουν τα media, κι ο επιταχυνόμενος ρυθμός ζωής δυσκολεύουν περισσότερο την κατάσταση. Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι η λέξη βιασύνη προέρχεται από την λέξη βία. Μην τσιμπάτε. Προϋποθέτει πολύ καταπίεση, ανταγωνισμό και βία η κατά τα φαινόμενα επιτυχία, εάν έτσι την αξιολογήσει φυσικά κανείς..Γιατί ένας άνθρωπος θεωρείται αίφνης επιτυχημένος όταν έχει λεφτά αλλά αποτυχημένος όταν δεν έχει; Αυτά τα παιδιά που ζητιανεύουν μια μπουκιά ψωμί θεωρούνται αποτυχημένα; Ποιός θα τολμούσε να τα κατηγορήσει ή να κατηγορήσει τους γονείς τους;; Άρα; Μήπως φταίει το σύστημα κι όχι εμείς που εισπράττουμε όλες τις ενοχές; Πρόκειται δηλαδή για την κρίση τους που έγινε κρίση μας; Μήπως να αλλάζαμε επιτέλους σύστημα αξιών , διακυβέρνησης και πολιτικών επιλογών;

>> η συνέχεια του άρθρου, εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU