Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Joschka Fischer: Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΑΜΝΗΣΙΑΣ

Εμείς οι Γερμανοί ας μην καταστρέψουμε για τρίτη φορά την Ευρώπη
Η κατάσταση της Ευρώπης είναι σοβαρή. Πολύ σοβαρή. Ποιος θα το περίμενε πως ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον θα απηύθυνε έκκληση στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να βρουν το θάρρος να δημιουργήσουν μια δημοσιονομική ένωση, με ένα κοινό προϋπολογισμό και κοινή φορολογική πολιτική καθώς και συλλογικά εγγυημένο δημόσιο χρέος; Και ο Κάμερον ακόμη υποστηρίζει ότι μια βαθύτερη πολιτική ενοποίηση είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η αποδιάρθρωση διάλυση της ευρωζώνης.
Ένας συντηρητικός Βρετανός πρωθυπουργός! Εδώ το σπίτι της Ευρώπης έχει αρπάξει φωτιά και η Ντάουνινγκ Στριτ ζητά μια λογική και αποφασιστική αντίδραση από την πυροσβεστική.
Δυστυχώς η πυροσβεστική καθοδηγείται από την Γερμανία και την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ. Με αποτέλεσμα η Ευρώπη να συνεχίζει την προσπάθεια να σβήσει τη φωτιά ρίχνοντας της βενζίνη – δηλαδή αυστηρά μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται από τη Γερμανία -, με άμεση συνέπεια, μέσα σε τρία χρόνια μόλις, η χρηματοπιστωτική κρίση της Ευρωζώνης να έχει καταλήξει υπαρξιακή κρίση για την ίδια την Ευρώπη.
Ας μην αυταπατώμεθα: αν καταρρεύσει το ευρώ, το ιδιο θα συμβεί και με την Ε.Ε., την μεγαλύτερη οικονομία της υφηλίου, προκαλώντας παγκόσμια οικονομική κρίση τέτοιου μεγέθους που οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν θα την έχουν βιώσει ξανά. Η Ευρώπη είναι στο χείλος της αβύσσου και σίγουρα θα γκρεμιστεί, εκτός αν η Γερμανία και η Γαλλία καταφέρουν κι αλλάξουν πορεία.
Οι πρόσφατες εκλογές σε Γαλλία και Ελλάδα, μαζί με τις δημοτικές εκλογές στην Ιταλία και τη συνεχιζόμενη έκρυθμη κατάσταση σε Ισπανία και Ιρλανδία, μας έδειξαν πως ο κόσμος έχει πλέον χάσει την εμπιστοσύνη του σε αυτά τα μέτρα αυστηρής λιτότητας που έχει επιβάλλει η Γερμανία. Το θανάσιμα επικίνδυνο φάρμακο της Μέρκελ βρέθηκε αντιμέτωπο με την πραγματικότητα – και τη δημοκρατία.

Μαθαίνουμε ξανά με σκληρό τρόπο πως όταν αυτού του είδους η λιτότητα εφαρμόζεται στην κορύφωση μιας κρίσης οδηγεί μόνο στην ύφεση. Αυτό θα έπρεπε να είναι κοινός τόπος: ήταν, άλλωστε, το βασικό δίδαγμα...
από την πολιτική λιτότητας του προέδρου Χούβερ στις ΗΠΑ και του καγκελάριου Μπρύνινγκ στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης στη Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Δυστυχώς, η Γερμανία, αυτή ειδικά από όλες τις χώρες, μοιάζει να το έχει ξεχάσει.

Τις συνέπειες τις βλέπουμε στην Ελλάδα, που απειλείται με χάος, ενώ η προοπτική να σπεύσουν μαζικά οι καταθέτες στις τράπεζες για να πάρουν τις καταθέσεις τους απειλεί την Ισπανία, την Ιταλία και τη Γαλλία – προκαλώντας μια χιονοστοιβάδα που μπορεί να θάψει την Ευρώπη. Και μετά; 
Μήπως θα πρέπει να διαγράψουμε όλα όσα κατόρθωσαν να δημιουργήσουν πάνω από δυο γενιές ευρωπαίων, δηλαδή την μαζική επένδυση στην οικοδόμηση θεσμών, που έφερε τη πιο μακρά περίοδο ειρήνης και ευημερίας στην ιστορία της ευρωπαϊκής ηπείρου;
Ένα είναι σίγουρο: η διάλυση της ευρωζώνης και της Ε.Ε. θα σήμαινε την έξοδο της Ευρώπης από την παγκόσμια σκηνή. Και η πολιτική της Γερμανίας είναι ακόμη πιο παράλογη ενόψει των πικρών πολιτικών και οικονομικών συνεπειών που θα βρει και η ίδια μπροστά της.

Είναι στο χέρι της Γερμανίας και της Γαλλίας, στο χέρι της Μέρκελ και του προέδρου Φρανσουά Ολάντ, να αποφασίσουν για το μέλλον της ηπείρου μας. 
Η σωτηρία της Ευρώπης τώρα εξαρτάται από το κατά πόσο η Γερμανία θα αλλάξει ριζικά τη θέση της για την οικονομική πολιτική και από τη στάση της Γαλλίας σχετικά με την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Η Γαλλία θα πρέπει να πει «ναι» στην πολιτική ενοποίηση: κοινή κυβέρνηση με κοινό κοινοβουλευτικό έλεγχο για την ευρωζώνη. Ήδη οι εθνικές κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ευρωζωνης πρικειμένου ν’ αντιμετωπίσουν την κρίση λειτουργούν συλλογικά ως ένας ντε φάκτο ενιαίος κυβερνητικός φορέας. Αυτό που γίνεται πράξη ολοένα και περισσότερο θα πρέπει να προχωρήσει και να επισημοποιηθεί.

Η Γερμανία, από την πλευρά της, θα πρέπει να επιλέξει τη δημοσιονομική ενοποίηση. Σε τελική ανάλυση αυτό σημαίνει πως η ισχύς και οι πόροι της Γερμανίας θα αποτελέσουν εγγύηση για την επιβίωση της ευρωζωνης: 
δηλαδή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αποκτά τα κρατικά ομόλογα των χωρών που βρίσκονται σε κρίση,τα εθνικά χρέη θα γίνονται ευρωπαϊκά με τη χρήση ευρωομολόγων και θα επιστρατεύονται αναπτυξιακά προγράμματα προς αποφυγή της ύφεσης στην Ευρωζώνη και για την τόνωση της ανάκαμψης.
Μπορείτε να φανταστείτε τι έχει να γίνει στη Γερμανία με την εξαγγελία ένός τέτοιου σχεδίου: Κραυγές: “Κι άλλα χρέη!” “θα χάσουμε τον έλεγχο της εθνικής μας περιουσίας!’, “πληθωρισμός!”, “το σχέδιο δεν θα πετύχει!”

Κι όμως, μπορεί να πετύχει: Η εξαρτώμενη από τις εξαγωγές γερμανική ανάπτυξη βασίζεται ακριβώς σε τέτοια προγράμματα που εφαρμόζονται στις αναδυόμενες χώρες και στις ΗΠΑ! 
Αν από τις αρχές του 2009 η Κίνα και η Αμερική δεν είχαν αντλήσει χρήματα προερχόμενα εν μέρει από δάνεια, τότε η γερμανική οικονομία θα είχε υποστεί σοβαρό πλήγμα. Οι Γερμανοί πρέπει τώρα να αναρωτηθουν κατά πόσον οι ίδιοι, που επωφελήθηκαν περισσότερο απ’ ολους από την ευρωπαϊκή ενοποίηση, είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το τίμημα γι’ αυτό ή αν προτιμούν να δουν την Ευρώπη να διαλύεται.
Πέρα από την πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση και τις βραχυπρόθεσμες αναπτυξιακές πολιτικές, οι ευρωπαίοι χρειάζονται επειγόντως δομικές μεταρρυθμίσεις που θα αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης. Προκειμένου να ξεπεράσει η Ευρώπη την υπαρξιακή της κρίση, κάθε ένας από αυτους τους πυλώνες είναι απαραίτητος.

Αντιλαμβανόμαστε άραγε εμείς οι Γερμανοί την πανευρωπαϊκή μας ευθύνη; 
Σίγουρα δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Σπανίως στο παρελθόν η Γερμανία ήταν τόσο απομονωμένη όσο σήμερα. 
Δύσκολα κανείς καταλαβαίνει αυτή την δογματική πολιτική λιτότητας, που συγκρούεται με την εμπειρία. Οι άλλοι θεωρούν ότι έχουμε ξεφύγει εκτός τροχιάς, και μάλιστα ότι ίσως πηγαίνουμε κατευθείαν για μετωπική σύγκρουση. Δεν είναι αργά για να αλλάξουμε κατεύθυνση, αλλά ο χρόνος πιέζει, τώρα μας απομένουν μόνο μέρες, εβδομάδες, ίσως μήνες – όχι χρόνια.

Η Γερμανία κατέστρεψε τον εαυτό της και την ευρωπαϊκή τάξη δυο φορές μέσα στον 20ο αιώνα, και μετά έπεισε τη Δύση ότι έβγαλε τα σωστά συμπεράσματα. Μόνο έτσι, χάρις στην ολόθερμη προσχώρησή της στο συνολικό ευρωπαϊκό σχέδιο, μπόρεσε η Γερμανία να εξασφαλίσει τη συγκατάθεση για την επανένωσή της.
Θα ήταν τραγική ειρωνεία σήμερα η ανασυγκροτημένη Γερμανία, με ειρηνικά μέσα και με τις αγαθότερες των προθέσεων να καταστρέψει την Ευρωπαϊκή τάξη για τρίτη φορά.

* O Γιόσκα Φίσερ υπήρξε πρώην υπουργός Εξωτερικών και αντικαγκελάριος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας (1998-2005) καθώς και ηγετικό στέλεχος του κόμματος των Πρασίνων.
*από το μπλογκ http://melittag.wordpress.com/

4 σχόλια:

  1. Μετά από πολύ καιρό, κατάφερες, αγαπητέ Γιώργο, να δημοσιεύσεις ένα άρθρο, το οποίο είναι άξιο λόγου και ασχολείται με το πραγματικό πρόβλημα και την ουσιαστική πηγή της παρούσας ευρωπαϊκής κρίσης.

    Μια πηγή και ένα πρόβλημα, που έχουν ένα συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο, το οποίο ακούει στο όνομα Γερμανία.

    Φυσικά, ο αρθρογράφος - ο Joschka Fischer -, ουδέν αναφέρει για τις δικές του προσωπικές και πολιτικές ευθύνες, οι οποίες είναι άμεσες και βαρύτατες, για το γεγονός ότι - μαζί με τον ανεκδιήγητο Gerhard Schroeder - οδήγησαν την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας στα πρόθυρα της καταστροφής, με την οικονομική πολιτική που ακολούθησαν, υιοθετώντας την πολιτική της σαρωτικής λιτότητας, με την "Agenda 2010" και με το γεγονός ότι επέτρεψαν την οικοδόμηση της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης, με χαοτικούς θεσμούς, οι οποίοι της επέτρεπαν να λειτουργεί, υπέρ των ισχυροτέρων και χωρίς δίκτυ ασφαλείας για τους αδύναμους, με φυσικό αποτέλεσμα την παρούσα πορεία προς την καταστροφή. [Για τις αθλιότητες που διέπραξε, εις βάρος της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας ο κυβερνητικός συνασπισμός της γερμανικής Αριστεράς των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων, την περίοδο 1998 - 2005, ενεργώντας ως πιστός εντεταλμένος των πιο ακραίων συντηρητικών τμημάτων της γερμανικής οικονομικής ελίτ και ως ο έμπρακτος υπερασπιστής των ιδεολογημάτων του γερμανικού εθνικισμού, μπορείτε να δείτε στο μπλογκ μου το άρθρο : "Daniel Cohn-Bendit : Από τον Μάη του 1968 στην υπεράσπιση του γερμανικού εθνικισμού. (Ο John Maynard Keynes, η καταστροφική γερμανική "εσωτερική υποτίμηση", η πτώση της συναθροιστικής ζητήσεως και η κρίση στην ευρωζώνη)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/02/daniel-cohn-bendit-1968-john-maynard.html ].

    Πάντως στο παρόν άρθρο του Γερμανού πρώην υπουργού Εξωτερικών και πρώην ηγέτη των Γερμνών Πρασίνων, παρά το γεγονός ότι αποφεύγεται οποιαδήποτε αυτοκριτική, εκ μέρους του συγγραφέα του - πουθενά, σε αυτό δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στα δικά του πεπραγμένα, κατά την τελική φάση της συγκρότησης της ευρωζώνης, την χρονική περίοδο 1998 - 2002, ούτε και μετά από αυτήν, έως το 2005 -, ο Γιόσκα Φίσερ, ουσιαστικά, έστω και χωρίς να το ομολογεί, κριτικάρει τα δικά του έργα, αφού ομολογεί το πασιφανές και πασίδηλο (και αυτό για το οποίο ομιλώ εδώ και χρόνια και μάλιστα, με έναν ολοένα και περισσότερο εντεινόμενο τρόπο, από την έναρξη της κρίσης στην ευρωζώνη, η οποία εμφανίστηκε, ως ελληνική κρίση χρέους, πλην όμως ήταν ευρωπαϊκή - και όχι απλώς κρίση χρέους, αλλά κρίση θεσμική η ποία αφορούσε και αφορά την θεμελιακή υπόσταση της ευρωζώνης, η οποία ήταν, ευθύς εξ αρχής θνησιγενής) :

    Ότι δηλαδή η δημιουργία της ευρωζώνης ήταν μια παταγώδης αποτυχία και ότι στην θέση της έπρεπε - και τώρα πλέον καθίσταται απαραίτητο - να συγκροτηθεί μια ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία, με κεντρική κυβέρνηση, η οποία να έχει, υπό τον έλεγχό της, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (η οποία πρέπει να γίνει πραγματική Κεντρική Τράπεζα και να ασκεί πολιτική ανοικτής αγοράς, καθώς και τον τελικό εγγυητή και δανειστή, στον οποίον να μπορούν να καταφεύγουν οι τράπεζες, οι καταθέτες, οι επενδυτές, οι δανειστές και τα ομόσπονδα κράτη, όπως ακριβώς συμβαίνει με την αμερικανική FED) και το νόμισμα (το οποίο πρέπει να καταστεί ένα πραγματικό νόμισμα, το οποίο να μπορεί να πληθωριστεί, όταν είναι απαραίτητο και το οποίο να μπορεί η κυβέρνηση να τυπώνει, ασκώντας το δικαίωμα της νομισματοκοπής, όταν πάλι αυτό είναι απαραίτητο), καθώς και το μπατιριμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα της ευρωζώνης, το οποίο πρέπει να επανακεφαλαιοποιηθεί, σε ευρωπαϊκή και όχι σε εθνική βάση και φυσικά σε μια πρώτη φάση, να κρατικοποιηθεί, κατά την διαδικασία της εκκαθάρισης, που απαιτείται, ως αποτέλεσμα της επανακεφαλαιοποίησής του.

    Η Ευρώπη, δηλαδή, χρειαζόταν, εδώ και δεκαετίες και εξακολουθεί να χρειάζεται, μετ' επιτάσεως και τώρα την μετεξέλιξή της, σε μια κρατική ομοσπονδία, στα πρότυπα των Η.Π.Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς, ο κυρ-Γιόσκα άργησε να τα δει και να μιλήσει για όλα αυτά. Τώρα που δεν είναι άμεσα υπαλληλοποιημένος στην υπηρεσία των συλλογικών συμφερόντων του επαρχιωτικού γερμανικού εθνικισμού και της ελίτ, που εκφράζεται μέσα από αυτόν τον εθνικισμό, ψελλίζει αρκετά σωστά πράγματα, για τα οποία θα έπρεπε να είχε μιλήσει - και κυρίως, τα οποία θα έπρεπε να είχε πράξει - πολλά χρόνια πριν.


    Η αλήθεια, έτσι, όπως εκφράζεται από την στυγνή πραγματικότητα, είναι απλή. Απλούστατη, μπορώ να πω. Και είναι η εξής :

    Οι Γερμανοί (δηλαδή η επαρχιωτικής νοοτροπίας ελίτ που διοικεί αυτή την χώρα) και ο γερμανικός εθνικισμός θέτουν, υπό καθεστώς διαλύσεως, για τρίτη φορά, μέσα σε 100 χρόνια, την Ευρώπη.

    Θα τους το επιτρέψουμε;


    Αυτή είναι η αλήθεια, όσον αφορά αυτό που συμβαίνει σήμερα ατην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτή είναι η για τρίτη φορά εξελισσόμενη τραγωδία. Γι' αυτήν την αλήθεια μιλάει, έντρομος, ο Γιόσκα Φίσερ, βλέποντας ότι οι εξελίξεις οδηγούν την ενότητα της Ευρώπης στην απόλυτη καταστροφή. Και γι' αυτό, έπαψε να μιλάει, με τις γνωστές γερμανικές περιστροφές, δια των οποίων η γερμανική ελίτ ομνύει στην "ευρωπαϊστική" ιδεολογία, καμουφλάροντας, με αυτήν τον επαρχιωτικό εθνικισμό της και την στενοκέφαλη και δογματική προσήλωσή της στην εξυπηρέτηση των εντελώς, βραχυπρόθεσμών συμφερόντων της.

    Όμως, τώρα, που μιλάει, ο Γιόσκα Φίσερ πιθανότατα, να είναι αργά. Αν και ο καιρός θα δείξει...

    (Αλλά, σε κάθε περίπτωση, είναι καλό που μιλάει και δείχνει, μέσα στον πανικό που τον διακατέχει, τον ουσιαστικό ένοχο της εξελισσόμενης ευρωπαϊκής κατάρρευσης, διότι μπορεί κάποιοι ιδεοληπτικοί κουφιοκεφαλάκηδες της δεξιάς και της αριστεράς του τόπου μας, πιθανόν να αποβάλουν τις παρωπίδες, που έχουν φορέσει, ενοχοποιώντας τον δύστυχο ελληνικό πληθυσμό και το ελληνικό κράτος, για τα ευρωπαϊκά χάλια. Ουδέν κακόν, αμιγές καλού)...

    [Δείτε στο μπλογκ μου και τα σχετικά άρθρα : "Γερμσνία και ευρωζώνη : Μια ιστορικά αντιφατική σχέση, που έχει οδηγήσει σε έλλειμμα ηγεσίας στην Ευρώπη" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/05/blog-post.html και "Το αποτυχημένο γερμανικό μοντέλο, που βλέπει το ευρώ, ως υποκατάστατο του σκληρού deutschemark και οι καταστροφικές συνταγές του για την ευρωζώνη. (Τα ελληνικά χάλια δεν δικαιολογούν την αδιέξοδη αντιαναπτυξιακή πολιτική της γερμανικής ελίτ)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/05/deutschemark.html και "Την τύχη της "Ε.Σ.Σ.Δ." επιφυλάσσουν οι γερμανικές ελίτ στην ευρωζώνη. Οι αιτίες των γερμανικών αρνήσεων για την έκδοση κοινών ομολόγων των κρατών της ευρωζώνης και ο στραγγαλισμός των οικονομιών των ευρωπαϊκών κρατών" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/12/german-no-to-eurobonds.html και "Γιατί η Γερμανία θα υποχρεωθεί να πληρώσει για τις χώρες της ευρωζωνικής περιφέρειας, αν θελει να σώσει το ευρώ. (Οι μεταβιβαστικές πληρωμές από τις χώρες με πραγματική υποτίμηση, προς τις χώρες με πραγματική ανατίμηση, μέσα σε μια νομισματική ένωση)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/01/germania-kai-metavivastikes-pliromes.html και "Germania metaazistica delenda est.(Η ανακύκλωση των πτωχευτικών ευρωδανείων, η διόγκωση της χρηματοπιστωτικής φούσκας και η συνεχιζόμενη αποδόμηση της ευρωζώνης)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/12/et-preterea-censeo-germania-delenda-est.html ].

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιώργο όταν παίρνουν ένα άρθρο από ένα άλλο blog αναφέρονται σε αυτό το blog. Δεν αρκεί να βάλεις το όνομά μου, γιατί έτσι δείχνει ότι τη μετάφραση τη διόρθωσα για λογαριασμό της στρουθοκαμήλου. Προφανώς εσύ θεώρησες ότι με το όνομά μου είσαι εντάξει, αλλά δεν είναι έτσι. Ας είναι...συχωρεμένος. Όπως βλέπεις το ΒΗΜΑ άλλαξε και τον τίτλο. Αλλά και τα μεταφαστικά λάθη δεν είναι πρώτη φορά που τα διαπιστώνω και τα διορθώνω, μερικές φορές αλλάζουν και το ίδιο το νόημα. Όταν βλέπω μεταφρασμένο άρθρο στο ΒΗΜΑ, πάντοτε ανατρέχω στο πρωτότυπο.
    Μελίττα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU