Μιλώντας για την Κεντροαριστερά ή όπως αλλιώς θα το πείτε

του Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη

Η συνήθης επωδός στις μέρες μας αναφέρεται σε μια Κεντροαριστερά ή κάπως έτσι τέλος πάντων, που όλοι την αναζητούν, κανείς δεν τη βρίσκει, μα όλοι επικαλούνται ότι αποτελεί πανάκεια, η ίδια αυτή κυρία, κατά πάσης νόσου και μαλακίας, ως φαίνεται από τα συμφραζόμενα των θεραπόντων.

Όντως οι καταστάσεις είναι λίγο παραπάνω από δύσκολες.
Όντως έχουν μουγγαθεί και δεν ξέρουν τι τραγούδι να τραγουδήσουν οι χoρωδοί, αλλά δεν χρειάζεται πανικός.

Εάν νομίζουμε πως ένα κοινό πρόγραμμα Δημοκρατικής διεξόδου απ’ το σημερινό βάλτο, είναι το μέσον για να κινηθεί η κοινωνία και ν’ αποκτήσει όραμα, ας το πράξουμε αυτό τώρα.

Χέστηκα στην κυριολεξία, συγγνώμη δια την έκφρασιν, εάν θα το πούμε Κεντροαριστερά ή Αριστερόκεντρο και εάν θα σημαδέψουμε, όπως οι κλέφτες του Αλή Μπαμπά, τις πόρτες απ’ τα σπίτια του χωριού, για το ποιοι θα ‘ ρθουν και ποιοι θα μείνουν εκτός νυμφώνος.
Η μεθοδολογία είναι απλή. Ο κυρ Νίκος Μπίστης βιάστηκε να ομιλήσει περί ζυμώματος ή κοσκινίσματος των αλεύρων.
Φυσικά δεν το θεώρησα έγκλημα καθοσιώσεως όπως μερικοί Λαύροι και Λαύριοι. Όπως δεν θεώρησα και σοβαρή, στην ουσία εννοώ, την κίνηση του Μπένυ.

Παρ’ όλα αυτά επειδή την Αμερική την ανακάλυψε ο Κολόμβος και δεν χρειάζονται προσπάθειες να την ξαναβρούμε, υπάρχουν και πιο πρακτικοί τρόποι για να δίνουμε λύσεις σ’ αυτού του τύπου τα προβλήματα, χωρίς να τα κουβεντιάζουμε και να τα παιδεύουμε άνευ λόγου και ουσίας.

Τι εννοώ.
Εάν για παράδειγμα υπολογίσουμε πόσο μελάνι χύθηκε για να κουβεντιάζουμε και αρθρογραφούμε περί Κεντροαριστεράς και αν είναι μέχρις εδώ ή εκεί ή μέχρι παραπέρα, θα πρέπει να φτάνουμε ήδη περί τα 200 βαρέλια και να πηγαίνουμε προς νέο ρεκόρ.

Για την ουσία όμως μια κουβέντα δεν ακούστηκε. 

Ο μόνος και δεν μ’ αρέσει να αδικώ, που μιλά μονίμως επί των συγκεκριμένων, είναι ο Γιώργος Προκοπάκης. Αλλά και αυτόν τον θεωρούμε ΑντιΔημαρ άρα δεν τον παίζουμε και άρα άστον να κάθεται εκεί μόνος του.

Είναι απολύτως ξεκάθαρο πως ότι αρλούμπες και αν φανταστούμε ότι μπορεί να είπει ο καθένας και η καθεμιά μας (έχουμε και αυτό το κουσούρι , τα πάντα εν ισοτιμία εποίησας και ο νοών νοήτω) το βασικό πρόβλημα που θα μας τσακίζει είναι να καταφέρουμε να αρθρώσουμε προγραμματικό λόγο που απαντά με σαφήνεια στα σημερινά αδιέξοδα και παράλληλα όμως αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τα προβλήματα που αναφύονται καθημερινά.

Και για να εξηγούμαστε ακόμα καλύτερα.

Ο τόπος δεν χρειάζεται άλλους σωτήρες. Αρκετοί ...έμαθαν κούρεμα στου κασίδη το κεφάλι.
Αρκετούς μαθητευόμενους μάγους εκθρέψαμε και εμείς οι ίδιοι, κυρίες και κύριοι και κυρίως πολλές ιδιοτελείς συμπεριφορές κάνουμε πως δεν τις είδαμε.Αρκετά μοιραστήκαμε το κράτος ως λάφυρον χωρίς να διαφοριζόμαστε σε τίποτα με το πριν.

Όλο αυτό το ζάλισμα, το γύρω-γύρω, είμαι απολύτως βέβαιος πως συμβαίνει επειδή είναι πολλοί αυτοί που φοβούνται να ξεκουνηθούν από τη βολή τους , όπως επίσης ακόμη περισσότεροι αυτοί που δεν έχουν ν’ αρθρώσουν κουβέντα επί του προγραμματικού λόγου, οπότε αντί να βήχουν καλύπτοντας την απορία του ψάλτη , σκούζουν, αναφέρουν χιλιάδες ανακρίβειες, προσπαθούν με κάθε τρόπο να καθυστερήσουν την κουβέντα επί του συγκεκριμένου για να μην φανεί πόσο ξεβράκωτοι είναι.

Έχουμε θέματα, ναι σοβαρά. Για παράδειγμα πρωτογενής τομέας. Όλοι από όλους τους χώρους και είμαι σαφής λέγοντας όλους. Τι εννοώ.

Να μαζευτούμε σε μιαν ημερίδα, διημερίδα ή όπως θέλετε πείτε το, να πούμε προτάσεις, να βγει μια ομάδα που θα τα συμμαζέψει και όπα, γεννήθηκε μια προγραμματική ιδέα περί τον πρωτογενή τομέα.
Κι έτσι πάμε και στην μιικρομεσαία επιχείρηση και το καλό της ή το κακό της.
Ετσι συνεχίζουμε με όλους τους τομείς ενός σοβαρού κυβερνητικού προγράμματος.

Αυτό το συζητάμε μέσα , το πολύ σε ένα ή ενάμιση άντε δύο μήνες, άντε πέντε μήνες γι’ αυτούς που θέλουν πολύ κουβέντα για να καταλάβουν που βρίσκονται και μετά όσοι πιστοί προσέλθετε.
Το πώς θα το πείτε το μαγαζί που μπορεί να προκύψει, εάν νομίζετε ότι ενδιαφέρει κανένα σοβαρά σκεπτόμενο άνθρωπο , είστε γελασμένοι.

Για μια τέτοια πρωτοβουλία δεν απαιτούνται ούτε αποφάσεις, ούτε διαδικασίες περίπλοκες, ούτε τίποτε απολύτως. Απαιτείται να ξεχάσουν άπαντες πως σ’ αυτό που θα φτιαχτεί μετά από μια τέτοια διαδικασία δεν υπάρχουν ούτε επετηρίδες , ούτε waiting lists, πολύ δε περισσότερο δεν υπάρχουν κεκτημένα και δεδουλευμένα ή πολυετίες, γαλόνια και παρασήματα.

Ας φανεί επιτέλους στην πράξη ότι το πρόβλημα μας δεν είναι ούτε στο όνομα, ούτε στο επώνυμο αλλά εκεί που πονάει στο ποιος θα έχει την εξουσία.

Γι΄αυτό πριν καιρό είχα μιλήσει για νηστεία σιωπής μερικών, μερικών , είχα μιλήσει για μια απόλυτη βαρεμάρα ν’ ακούω συνέχεια τα ίδια απ’ τους ίδιους.

Πάντως να είστε σίγουροι υπάρχει κόσμος πολύς, ανόθευτος και έντιμος που σε μια διαδικασία σαν κι αυτήν που περιέγραψα, συμμετέχει με τα μπούνια.

Όλα τα άλλα τον οδηγούν στη διαρκή απόσυρση

*πηγή: facebook