από την online έκδοση του "The Independent" , σε μετάφραση Μάνου Κουφάκη*
Το CoLab στην Αθήνα είναι ένα σημάδι των καιρών. Ένα τυπικό γκρι κτίριο λίγα λεπτά απόσταση από το στριμωγμένο εμπορικό κέντρο, είναι η έδρα ενός συνόλου αναπτυσσόμενων τεχνολογικών start-up. Οι λαμπροί νέοι με τα τζιν και τα t-shirt, στεγάζονται σε ένα κατά τα άλλα ανιαρό εξωτερικά κτίριο που αποτέλεσε πρώην χώρο γραφείων ενός τμήματος της κρατικής γραφειοκρατίας και το οποίο έπεσε θύμα των γενικότερων ελληνικών περικοπών στο δημόσιο τομέα. Κάτω από αυτό βρίσκεται ένα σούπερ μάρκετ που στοχεύει σε προσφορές και του οποίου η πρόσοψη είναι καλυμμένη με διαφημίσεις για αντικείμενα που μπορεί να αγοράσει κανείς με 1 ευρώ ή και λιγότερο.
 |
Ανάμεσα στους φιλόδοξους επιχειρηματίες που περνάν τη μέρα τους πάνω από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή είναι ο Αλέξης Χριστοδούλου. Ο 36χρονος προσπαθεί να κάνει το ταξίδι που ιδρύματα όπως το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θέλουν η Ελλάδα να πραγματοποιήσει. 2 καλοκαίρια πριν παράτησε μια δουλειά «ζωής» στο δημόσιο για να δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση με τεχνολογικό αντικείμενο, με στόχο να ανταγωνιστεί στην παγκόσμια αγορά.
Αντί όμως η απόφασή του αυτή να γίνει αποδεκτή με πανηγυρισμούς, ο καθηγητής πληροφορικής, διαπίστωσε ότι η αντιμετώπιση του κλάδου του σε αυτόν, ήταν αυτή του παρία του συστήματος. Στην αρχή, το σχολείο που δίδασκε στην Καλαμάτα, την ίδια παραθαλάσσια πόλη στη δυτική Πελοπόννησο από όπου κατάγεται και ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, αρνήθηκε να κάνει δεκτή την παραίτησή του.
«Μου είπαν ότι εκδήλωσα την επιθυμία μου με καθυστέρηση και θα έπρεπε να περιμένω τον επόμενο χρόνο. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.» είπε ο κος Χριστοδούλου. Σαστισμένοι ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι του είπαν ότι ρίσκαρε να χάσει ακόμα και τη σύνταξή του με την ανορθόδοξη συμπεριφορά του. Εκείνος όμως, έχοντας ήδη σκεφτεί καλά το μελλοντικό του πλάνο κι έχοντας πείσει και ένα φίλο του, να συμμετάσχει στο όραμά του, δεν νοιάστηκε για την πιθανή απώλεια της σύνταξης του. «Δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι κάποιος θα μπορούσε να παραιτηθεί για να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του.»
Στα 9 χρόνια διδασκαλίας πήρε από πρώτο χέρι μια γεύση του πως κινείται το θλιβερό ελληνικό δυσλειτουργικό εκπαιδευτικό σύστημα. Για να αποκομίσουν έξτρα έσοδα, αρκετοί συνάδελφοί του, κρατούσαν τις πραγματικές τους γνώσεις για να τις διδάξουν στα ιδιαίτερα ή στα ...
φροντιστήρια, τα οποία οι περισσότεροι Έλληνες μαθητές παρακολουθούν. Μία μειονότητα καθηγητών, συχνά έβαζε χαμηλούς βαθμούς σε παιδιά σε κάποια τεστ για να τα ενθαρρύνει να κάνουν ιδιαίτερα επί πληρωμή εκτός σχολείου.
Στον κύριο Χριστοδούλου, είπαν πως αν ήθελε να παραιτηθεί, θα έπρεπε να απέχει της εργασίας του για 21 συνεχόμενες σχολικές μέρες. Με το πέρας αυτών, θα απολυόταν. Αφού λοιπόν για 2 μήνες δεν πάτησε το πόδι του στο σχολείο, δεν υπήρξε καμία ενημέρωση. Όταν επικοινώνησε με το σχολείο για να ρωτήσει πότε θα τον απέλυαν, του είπαν ότι θα έπρεπε να περάσει από μία πειθαρχική επιτροπή και θα αντιμετώπιζε και το ενδεχόμενο κάποιας νομικής αγωγής. Η αντιπαράθεση συνεχίστηκε για 7 μήνες πριν τελικά λάβει ένα γράμμα που τον ενημέρωνε ότι η παραίτησή του έγινε δεκτή.
Δεν ήταν όμως μόνο το σχολείο που δεν μπορούσε να κατανοήσει την έξαρση επιχειρηματικότητάς του. Η κίνησή του αυτή, εξέπληξε τους φίλους και την οικογένειά του που θεώρησαν λανθασμένη την απόφασή του να εγκαταλείψει την ασφαλή θέση του. Αν και λάμβανε έναν μεσαίο μισθό της τάξεως των 1300 ευρώ το μήνα, η δουλειά του με μόνο 20 διδακτικές ώρες την εβδομάδα και 3 μήνες διακοπές το χρόνο «θεωρούταν από τις καλύτερες που μπορούσε να έχει κάποιος», όπως είπε. Ήταν το ελληνικό όνειρο μιας εύκολης δουλειάς ακολουθούμενη από δυνατότητα συνταξιοδότησης σε λίγα σχετικά χρόνια.
2 χρόνια πέρασαν από τότε και το βασανιστήριο της απροθυμίας του δημοσίου να διευθετήσει οριστικά το θέμα δεν έλαβε τέλος. Την προηγούμενη εβδομάδα, έλαβε ένα τηλεφώνημα από το Υπουργείο Παιδείας που τον ενημέρωνε ότι θα λάβει γραπτώς πως η παραίτησή του ανακλήθηκε, θα ξανάρχιζε να λαμβάνει ξανά το μισθό του και άμεσα θα αντιμετώπιζε πειθαρχική δίωξη και αποπομπή από το εκπαιδευτικό σώμα. Με λίγα λόγια, ήθελαν να τον ξαναπροσλάβουν, έτσι ώστε να τον απολύσουν για να καταγραφεί στο νούμερο των δημοσίων υπαλλήλων που θα απολυθούν για να ικανοποιηθούν οι διεθνείς πιστωτές της Ελλάδας.
Ο κύριος Χριστοδούλου, που δημιούργησε την εφαρμογή για κινητά τηλέφωνα, "Locish" που προσφέρει ταξιδιωτικές συμβουλές από ντόπιους ειδήμονες του χώρου, είναι εξαγριωμένος με την αναδρομική απόλυσή του. «Δε θέλω να λογαριάζομαι ως απολυμένος. Δεν θέλω να με τιμωρούν επειδή παραιτήθηκα μόνος μου», δήλωσε. «Αυτό είναι τρελό, ακόμα και για τα δεδομένα της Ελλάδας.»
Νωρίτερα στην εβδομάδα, η ελληνική Βουλή πέρασε το τελευταίο πακέτο μέτρων λιτότητας, με κεντρικό άξονα, τη δέσμευση για απόλυση 15.500 χιλιάδων εργαζομένων στο δημόσιο. Οι απολύσεις αυτές θα σπάσουν μια παράδοση που κρατάει έναν αιώνα, αυτής της μονιμότητας στο δημόσιο. Ουσιαστικά επιβλήθηκε σε μία απρόθυμη σε μεγάλο μέρος Βουλή από την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση – περισσότερο γνωστή ως Τρόικα – με αντάλλαγμα τα τελευταία δάνεια των 8,8 δις ευρώ.
Η συνταγή της Τρόικα που περιλαμβάνει αυξήσεις σε φόρους, ιδιωτικοποιήσεις και περιστολή δαπανών δεν έχει αντιμετωπίσει το ελληνικό χρέος. Η ανεργία είναι η υψηλότερη στην Ευρώπη και οι νέοι χωρίς δουλειά, ανέρχονται στο 60%.
Αυτό που περιπτώσεις όπως αυτή του κυρίου Χριστοδούλου έχουν αναδείξει, είναι πόσο λίγο, οι διαλαλημένες μεταρρυθμίσεις έχουν αγγίξει το ελληνικό πελατειακό κράτος. Για δεκαετίες οι δουλειές στο δημόσιο δίνονταν με αντάλλαγμα ψήφων. Ήταν πολιτικά πιο φθηνό να βάζεις φόρους από το να βάλεις τάξη στην δαπανηρή και ανεπαρκή γραφειοκρατία.
Και δεν είναι μόνο ένα παιχνίδι αριθμών. Κόντρα στην κοινή πεποίθηση, το ποσοστό του εργαζόμενου πληθυσμού σε δημόσια πόστα στην Ελλάδα είναι μικρότερο από το μέσο όρο της Ευρωζώνης. Αλλά ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων ξεπερνά σε νούμερο τον αντίστοιχο των ιδιωτικών υπαλλήλων, σε τέτοιο βαθμό που δεν υπάρχει αντιστοιχία σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Αυτή η παράδοση έχει ενισχυθεί τον κατά τη διάρκεια της κρίσης. Το 2008 λίγο πάνω από 4 στους 10 Έλληνες φορολογούμενους ήταν απασχολούμενοι σε δημόσια πόστα. Τώρα ο αριθμός έχει ανέρθει σε 6 στους 10.
Αυτό που η Ελλάδα χρειάζεται είναι να διαχειριστεί το δημόσιό της τομέα, «σε ποιοτική και όχι σε ποσοτική βάση», είπε ο Θεόδωρος Πελαγίδης καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Πειραιά που συντόνισε τη συγκεκριμένη έρευνα.
Ο Αρίστος Δοξιάδης, ένας εκ των μετόχων του OpenFund, της εταιρείας διάθεσης επιχειρηματικού κεφαλαίου (venture capital firm) που επένδυσε στο Locish, εξηγεί ότι ο ιδιωτικός τομέας έχει στιφτεί για να προστατέψει «την ανηθικότητα του δημοσίου», που έχει συνδράμει στην καθοδική πορεία της χώρας. Το OpenFund που έχει στηριχθεί από το European Investment Fund, έχει βοηθήσει στο να διεγείρει μια ζωντανή κοινότητα startup εταιρειών στην Αθήνα με εκατοντάδες επίδοξους επιχειρηματίες να ξεπροβάλλουν στις σχεδόν καθημερινές εκδηλώσεις «νέων οικονομικών μοντέλων».
Αν τα βάλουμε κάτω σε νούμερα, οι νέες επιχειρηματικές προσπάθειες δε θα φέρουν την ολοκληρωτική αλλαγή, παραδέχεται ο κύριος Δοξιάδης, «αλλά το παράδειγμα που δίνουν μπορεί να έχει τεράστιο αντίκτυπο».
Η οικογένεια Χριστοδούλου, έστω και καθυστερημένα, έχει συμβιβαστεί με την ιδέα της επιχειρηματικής σταδιοδρομίας του γιου της από όταν έλαβε αρχικό κεφάλαιο (seed funding) και όταν αυτός και ο συνεργάτης του Γρηγόρης Ζωντανός, που επίσης παράτησε τη δουλειά του στο δημόσιο, άρχισαν να δίνουν συνεντεύξεις στα εγχώρια μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Ο ιδρυτής του Locish, παραδέχεται πως η έμπνευση για την ταξιδιωτική του εφαρμογή, που ξεκινά αυτό το μήνα στη Νέα Υόρκη, ήρθε από ένα Έλληνα επιχειρηματία που ξεκίνησε μία επιτυχημένη ιστοσελίδα στο Λονδίνο πριν από αρκετά χρόνια. «Πιστεύαμε ότι οι τύποι στη Silicon Valley είναι διαφορετικοί από εμάς, μετά τον είδαμε σε ένα βίντεο και σκεφτήκαμε, 'αυτός είναι σαν κι εμάς', μπορούμε κι εμείς να λάβουμε χρηματοδότηση.»
*από το epixeiro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU