Για την δημόσια έκκληση των "58"

του Χάρη Μοβσεσιάν

Η δημόσια έκκληση* που απευθύνουν οι 58 συμπολίτες μας για σύγκληση και συνεργασία "των πολιτών που δεν αναγνωρίζονται ούτε στην δεξιά ούτε στην νέο κομμουνιστική –εθνολαϊκιστική αριστερά" μπορεί να χωρέσει πολιτικές ομάδες από την φιλελεύθερη πτέρυγα της Ν.Δ., το σύνολο του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ και τις πολιτικές προσωπικότητες που μέχρι πριν λίγα χρόνια το ακολουθούσαν, τους Οικολόγους Πράσινους, την ΔΗΜΑΡ έως ένα μεγάλο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ….

Με αυτή την έννοια του προσδιορισμού, έχει ένα σχετικό ενδιαφέρον αφού αναφέρεται σε μία ευρεία ζώνη ανθρώπων οι ιδέες των οποίων δεν διακατέχονται από κατάλοιπα του εμφυλίου που έχει τελειώσει και είναι ικανές να δώσουν αναζωογονητική πνοή στην Ελληνική κοινωνία.

Σχεδόν μισοί από αυτούς υποστηρίζουν την ασκούμενη σήμερα κυβερνητική πολιτική και οι άλλοι μισοί σχεδόν, την αντιπολιτεύονται. Είναι σχεδόν απίθανο, οι επιλογές τους να συγκλίνουν έως την "δημιουργία ενός κοινού πολιτικού φορέα που θα συστεγάσει όλους"! 

Εάν οι επιλογές δεν συσχετισθούν με πραγματικές κοινωνικές ανάγκες (όπως τις αντιλαμβάνεται ο καθένας) ή οι προγραμματικές προτεραιότητες κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις τότε ο στόχος "κοινού φορέα" θα μοιάζει με αποπροσανατολιστική ουτοπία . Τότε δεν θα επιτευχθεί τίποτα περισσότερο από μια πρόσκαιρη πολιτική επιβίωση ορισμένων προβεβλημένων στελεχών ή μια προσπάθεια "κάθαρσης" όσων δικαίως ή αδίκως έχουν φορτωθεί το βάρος της μέχρι τώρα αποτυχίας των Ελληνικών κυβερνήσεων…

Δεν μπορώ να αμφισβητήσω την ανιδιοτελή διάθεση προσφοράς σχεδόν του συνόλου των συναγωνιστών που μας απευθύνουν την πρόσκληση για συστράτευση, την θεωρώ σημαντική αλλά όχι επίκαιρη όταν δεν είναι σαφής στο "τώρα τι κάνουμε". 

Στηρίζουμε το ακολουθούμενο 'κυβερνητικό σχέδιο" ή προβάλουμε την αναγκαιότητα διαφορετικού "εθνικού σχεδίου"; Είμαστε έτοιμοι για το "άλλο σχέδιο" ή ακολουθούμε ως τσόντα την πεπατημένη;

Οι οργανωμένοι πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι είναι ήδη αρκετοί (ή τουλάχιστον οι σοβαροί) δεν συνομιλούν για ένα "εθνικό σχέδιο", λιγότερο λόγω ενός πείσματος των ηγετών τους και περισσότερο λόγω των δεδομένων αντίρροπων ιδεολογικών ή πολιτικών κατευθύνσεων που προβάλλουν. Χρειαζόμαστε πιο πολύ, να καταφέρουν να συνομιλούν με την κοινωνία που θέλουν να εκπροσωπούν, από τις ανάγκες της οποίας μπορούν να προκύψουν τα περισσότερα περιθώρια συνεννοήσεων και πιθανές κινήσεις για κοινή κατά το δυνατόν έκφραση. 

Ασφαλώς μια κίνηση 58 αγωνιούντων προσωπικοτήτων δεν αρκεί . 

Δεν θα αρκούσε και η συμπάθεια 58.000 πιθανών ψηφοφόρων του ενός ή του άλλου κόμματος σε μια παράλληλη πορεία δράσης. 

Η κοινή αναφορά του ΠΑΣΟΚ και (ελπίζω) της ΔΗΜΑΡ στο "Κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών" σε καλύτερες συνθήκες του πολιτικού μας βίου θα βοηθούσε την κοινή κάθοδο στις ευρωεκλογές με ευρωπαϊκή ατζέντα και τον τίτλο του Ευρωπαϊκού κόμματος, τι θα έλεγε όμως για τις προοπτικές της Ελλάδας των μνημονίων ή για την ασκούμενη πολιτική στη χώρα; 

Τι εντυπώσεις θα σχημάτιζε σήμερα;
Είναι κοινή παραδοχή ότι το "ιστορικό ΠΑΣΟΚ" ολοκλήρωσε τον κύκλο ζωής του; Λίγοι πιστεύουν πλέον το αντίθετο. 

Τι θα κάνει; Θα αυτοδιαλυθεί με την αβέβαιη προοπτική να δημιουργηθεί από τα σπλάχνα του ένα Ελληνικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (που θα ήταν χρήσιμο) ή θα συνεχίσει στην ψευδαίσθηση της σούπας του κινήματος της "προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης" με μπαγιάτικα συστατικά; 

Η ΔΗΜΑΡ θεωρείται ένα εν δυνάμει σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ή μια ευρύτερη παράταξη της σύγχρονης Αριστεράς όπου υπάρχει γόνιμο έδαφος πολιτικής ενότητας και με την ιδεολογία της "αριστερής σοσιαλδημοκρατίας"; Εάν είναι το πρώτο, δεν έχει λόγο ύπαρξης με τη σημερινή της μορφή. Εάν η πρόταση «των 58» είναι η ίδρυση ενός σύγχρονου Ελληνικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, τότε η πρόσκληση για "ιδρυτική συνέλευση κοινού πολιτικού φορέα" δεν μπορεί να αφορά το σύνολο των οργανωμένων δυνάμεων και των οπαδών της ΔΗΜΑΡ …

Τέλος … "η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος" που εντοπίζουν και οι 58 σύντροφοι και συναγωνιστές, εγώ πιστεύω ότι έχει εγγενείς αιτίες.

Η "αστάθεια του πολιτικού σκηνικού" έχει αφορμές και πολιτικό περιεχόμενο. Την κατεύθυνση της "πιστής εφαρμογή του μνημονίου", που έχει επιλεγεί από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ που συγκυβερνούν με ("ο θεός να τα κάνει") νεοφιλελεύθερα προστάγματα …

*Πρόσκληση σε ιδρυτική συνέλευση για μια δημοκρατική προοδευτική παράταξη