Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Η μεγάλη προσδοκία του λαού

"Το πραγματικό δίλημμα λοιπόν είναι εάν θα συνεχίσουμε προς αυτή την κατεύθυνση της αποβιομηχάνισης και της καταστροφής της γεωργικής παραγωγής, ή οι επιλογές μας θα δώσουν το δικαίωμα να κυβερνήσουν σε αυτές τις δυνάμεις που θέλουν την χώρα να σταθεί στα δικά της πόδια."
του Νίκου Ρόη*

Τώρα που ο ‘’κύβος ερίφθει‘’ πρέπει να αφουγκραστούμε τις πραγματικές προσδοκίες του Ελληνικού λαού από την αριστερά, να επανεκτιμήσουμε την μέχρι τώρα εφαρμοσμένη πολιτική μας και να προτείνουμε ρεαλιστικές εφαρμόσιμες λύσεις που θα αυξάνουν το εισόδημα και θα μειώνουν την ανεργία. Εμπρός μας πλέον υπάρχει η τεράστια πρόκληση της οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης , για την όποια πρέπει να δουλέψουμε και από την οποία θα φανεί εάν και κατά πόσο η αριστερά μπορεί να είναι μια δύναμη που κυβερνά η θα παραμείνει μόνο η ¨φωνή της συνείδησης της κοινωνίας¨.

Το τεράστιο πρόβλημα παραμένει και είναι το χρέος της χώρας, χρέος που δεν είναι διαχειρίσιμο, ταυτόχρονα με την μνημονική πολιτική που μας έχει επιβληθεί από τους δανειστές μας και για την όποια κατά γενική παραδοχή πληρώνουν οι πιο αδύναμες τάξεις. Η αλλαγή νομίσματος και η ταυτόχρονη άρνηση αποπληρωμής του χρέους, δηλαδή η χρεωκοπία, θα είναι καταστροφική για τα ποιο φτωχά στρώματα . 

Η προσπάθεια πρέπει να βασιστεί στον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα, χωρίς να παραμελήσουμε τον τριτογενή και τις υπηρεσίες, στην κατεύθυνση της αλλαγής της ποσόστωσης υπέρ των δύο πρώτων, με ταυτόχρονη διόγκωση όλης της οικονομίας. 

Τα κύρια προβλήματα είναι

α) Ο κλήρος στην Ελλάδα είναι μικρός και πολύ τεμαχισμένος, η κατάσταση αυτή αποτρέπει τον οργανωτικό εξορθολογισμό της γεωργικής παραγωγής και την καθηλώνει σε αναποτελεσματικές μορφές εκμετάλλευσης με μειωμένη αξιοποίηση των παραγωγικών συντελεστών.

β) Ο αγροτικός πληθυσμός είναι μεγάλος σε ηλικία (57% άνω των 45 ετών) και με χαμηλότερο σχετικά με τον εθνικό μέσο όρο μορφωτικό επίπεδο, γεγονός που αποτελεί τροχοπέδη για διάχυση τεχνογνωσίας.

γ) Ελάχιστη ποσότητα της αγροτικής παραγωγής περνά στη μεταποίηση.

δ) Στη βιομηχανία υπάρχει πολυκερματισμός και πολυμορφία, παραδοσιακοί κλάδοι που έπαιζαν ρόλο ατμομηχανής στην ανάπτυξη της οικονομίας δεν υπάρχουν πια. 

ε) Λίγες εταιρείες ακολούθησαν κυρίαρχα μοντέλα μαζικής παραγωγής, διαμορφώνοντας ένα ενδιαφέρον τοπίο στην ελληνική βιομηχανία 

στ) Ελάχιστη παράγωγη από πρώτες ύλες και εξόρυξη περνά στη μεταποίηση.

Τα μοντέλα παραγωγής πρέπει να βασίζονται σε δυο κυρίαρχους άξονες:
  • Την παραγωγή νέων προϊόντων και τεχνολογιών επεξεργασίας
  • Τη συνεργασία, συνέργεια, συνύπαρξη, πολλών παραγωγικών υποκειμένων από τη σύλληψη και τη δημιουργία ενός προϊόντος, έως την παραγωγή και τις υπηρεσίες μετά τη διάθεση.
Προϋποθέσεις για να υλοποιηθούν αυτά είναι

Α) Το χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να σταματήσει να τζογάρει και να πάρει ρίσκα προς την κατεύθυνση της πραγματικής οικονομίας

Β) να δημιουργηθεί ένα υγιές περιβάλλον για τις επιχειρήσεις

Γ) να υπάρχει μια ελάχιστη συμφωνία όλων των κοινωνικών φορέων που εμπλέκονται στην παραγωγή

Για όλα αυτά πρέπει να υπάρχει πολιτική βούληση, συγκεκριμένο πρόγραμμα που θα παίρνει σοβαρά υπ όψιν τα προαναφερθέντα δεδομένα, πολιτικό προσωπικό που θα έχει την υποδομή να τα υλοποιήσει. 

Αυτή η απόφαση δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς να έχει την κοινωνία μαζί και γι” αυτό χρειάζεται κόπος και υπομονή να συνδιαλλαγείς μαζί της. Ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να έχει τη συμπαράσταση όλων των κοινωνικών εταίρων γιατί θα στηρίζεται στον διάλογο και τις συνέργειες. Ταυτόχρονα θα δημιουργεί νέα οικονομικά υποκείμενα που θα έχουν επίκεντρο αυτές τις συνέργειες και θα στηρίζονται από βαθιές μεταρρυθμίσεις στο θεσμικό πλαίσιο της χώρας. Αυτός ο νέος τρόπος προσέγγισης της παραγωγής πρέπει να γίνεται σε όλη την πορεία του προϊόντος, από τη σύλληψη έως την μετά την πώληση υπηρεσία.

Η Βιομηχανική παραγωγή της χώρας είναι κάτω από το 9% του ΑΕΠ και η αγροτική παραγωγή το 3% του ΑΕΠ δηλαδή το σύνολο της παραγωγής μας είναι 12% του ΑΕΠ

Την δεκαετία του ογδόντα τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 23% και 21% σύνολο 44% του ΑΕΠ, βλέπουμε λοιπόν ότι οι υπηρεσίες από το 56% του ΑΕΠ που ήταν την δεκαετία του ογδόντα είναι σήμερα το 88% του Εθνικού Προϊόντος.
Για αυτή την δυσαναλογία κάποιες πολιτικές δυνάμεις δούλεψαν σιωπηλά όλα αυτά τα χρόνια, κάποια πρόσωπα έχουν ευθύνες για την κατάντια της χώρας. 
Το πραγματικό δίλημμα λοιπόν είναι εάν θα συνεχίσουμε προς αυτή την κατεύθυνση της αποβιομηχάνισης και της καταστροφής της γεωργικής παραγωγής, η οι επιλογές μας θα δώσουν το δικαίωμα να κυβερνήσουν σε αυτές τις δυνάμεις που θέλουν την χώρα να σταθεί στα δικά της πόδια.



*Ο Νίκος Ρόης είναι συντονιστής του Τμήματος Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ

πηγή το ιδεολόγιο

Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

Η αντεπίθεση του συντηρητισμού: νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλοι

Γιάννης Καλαϊτζής / efsyn





του Γιώργου Παπασπυρόπουλου  - από το tvxs

Ας μιλήσουμε καθαρά: Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνεται οριστικά ως ο προοδευτικός μεταρρυθμιστικός πόλος της ελληνικής κοινωνίας, πίσω από τις υπερεπαναστατικές διακηρύξεις και την αντεπίθεση της "ρητορικής-της-ρήξης" κρύβεται ένας ανομολόγητος συντηρητισμός. 

Οι άνθρωποι της προόδου αποφεύγουν τον ακατάσχετο βερμπαλισμό, οι προτάσεις τους περιγράφονται καλύτερα με συγκεκριμένα λόγια και συγκεκριμένα έργα - γιατί είναι ριζοσπαστικές, αλλάζουν δλδ κάτι ορατό και συγκεκριμένο και το μετασχηματίζουν σε κάτι άλλο επίσης ορατό και συγκεκριμένο. Δεν χρειάζεται να καλυφθούν πίσω από παχιά λόγια, και ηρωικές διακηρύξεις τσαμπουκά και αλύγιστης αποφασιστικότητας - τους αρκεί μόνο να πείσουν την πλειοψηφία γιατί ξέρουν ότι κανένα σχέδιο δεν θάχει τύχη αν δεν το θέλουν οι πολλοί/ές και αν δεν είναι ενήμεροι/ες και πεισμένοι/ες για την ορθότητά του - κι ότι αξίζει τον κόπο να πολεμήσουν αν χρειαστεί γι αυτό.

Οι συντηρητικοί έχουν ένα πρόβλημα: φοβούνται τις αλλαγές. Όχι γιατί δεν τις θέλουν - δεν είναι παράλογοι - αλλά γιατί δεν θέλουν να αλλάξουν οι ίδιοι/ες... Γνωρίζουν ότι για να επιφέρεις με επιτυχία, μια αλλαγή πρέπει να γίνεις το εργαλείο της δλδ να αλλάξεις κατά την διαδικασία ο ίδιος - η ίδια. Είναι όμως έτοιμοι/ες να αλλάξουν; Όχι. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος τους! Μην αναγκαστούν να αμφισβητήσουν στην πορεία της αλλαγής τα "πιστεύω" τους - γιατί για πίστη πρόκειται. Πίστη ανακουφιστική, πίστη ασφαλή, πίστη αποκρυσταλλωμένη... αλλά πίστη. Και στην πολιτική αυτό σημαίνει καταφυγή σε ένα δόγμα και αναχωρητισμό από την δύσκολη και απαιτητική πραγματικότητα.

Το δόγμα φτάνει ακριβώς εκείνη την στιγμή της αμφισβήτησης να σε σώσει από τον φόβο, να σε σώσει από την αλλαγή, να σε σώσει από τον έλεγχο όσων πιστεύεις και ακολουθείς ακόμη και αν αυτά πασιφανώς δεν είναι πλέον ορθά ή έστω λειτουργικά. 
Το βλέπεις γύρω σου ότι "δεν δουλεύουν". Αλλά έχεις ταυτιστεί με αυτά. 
Τα θεωρείς την απάντηση στο νόημα της ζωής, την απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα της καθημερινότητας, την απάντηση που υιοθετούν άλλωστε και οι άλλοι/ες γύρω σου, της ομάδας σου, της παρέας σου, της φυλής σου...

Συντηρητισμός και δόγμα είναι ένα και το αυτό. Κάτι σαν το χάπι της ευτυχίας. 
Μια Βίβλος που έχει για όλα απαντήσεις, ένα μαγικό βιβλίο ή η αιώνια αλήθεια. Εκεί τα όρια θρησκείας πολιτικής και πολιτισμού χάνονται - οι μοναδικές αλήθειες δουλεύουν σαν παρηγοριά, σαν σιγουριά σε έναν κόσμο με άγνωστες βουλήσεις και σκοτεινό μέλλον - έναν πλανήτη που καταστρέφουμε και που ίσως θελήσει να μας καταστρέψει  - έναν καπιταλισμό που χειροτερεύει και περιθωριοποιεί λαούς, έθνη και ατομικότητες - μια παγκοσμιοποίηση τυφλή και καθοδηγούμενη από αόρατες δυνάμεις των "αγορών"...

Νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλοι

Ο συντηρητισμός όπως και κάθε κοινωνικό φαινόμενο έχει δυο όψεις στον δυαδικό μας κόσμο - αντιθετικές δήθεν αλλά ίδιες στην ουσία. Ο συντηρητισμός στην πολιτική ταυτίζεται παραδοσιακά με την δεξιά παράταξη - η δε αριστερά με την πρόοδο. Και πράγματι έτσι λειτουργούσαν ιστορικά οι δυο αυτές παρατάξεις από τον καιρό της γαλλικής επανάστασης. 

Μέχρι που η αριστερά απέδειξε στην πρώτη της επαφή με την εξουσία ως "υπαρκτός σοσιαλισμός" πόσο συντηρητισμό μπορεί να χρειαστεί για να δικαιολογήσει την αποτυχία της να φέρει την πρόοδο με ένα αειφόρο και δημοκρατικό τρόπο - όπως και τον λαό στην εξουσία. Συντηρητισμό που έφτασε να γίνει αυταρχισμός και δικτατορία του φόβου για να καλύψει το γεγονός ότι η μοναδική του αλήθεια ήταν το λιγότερο ...ανεπαρκής. 

Από τότε οι φορείς του δογματικού κομμουνισμού έγιναν γνωστοί αρχικά ως "οι ορθόδοξοι" (καθόλου τυχαία η θρησκευτική ορολογία) μετά ως "οι δογματικοί" και τέλος ως οι "παραδοσιακοί"... Σε κάθε περίπτωση και έως την πτώση του τείχους (των ιδεών) εξέφραζαν το συντηρητισμό μιας εξουσίας που προσπαθούσε να μην επιτρέψει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο αποτυχημένο της μοντέλο που ήταν τρόπος ζωής για δεκαετίες και κυριαρχίας για τις διαμορφωμένες νέες δήθεν "αριστερές" ελίτ. Ακόμη και οι διαφορετικές σκέψεις αντιμετώπιζαν διώξεις της νέας ιεράς εξέτασης.

Στον "δεξιό" κόσμο αναπτυσσόταν παράλληλα και αντίστοιχα ο νέος συντηρητισμός ενός εξίσου αποτυχημένου συστήματος: του 100% φιλ-ελεύθερου οικονομικού συστήματος που ουδέποτε κατόρθωσε να επιβιώσει ως τέτοιο, ως δλδ η διακηρυγμένη "ελεύθερη αγορά". Οι συνεχείς κρίσεις του συστήματος οδήγησαν στην διατύπωση μιας αυταρχικής θεώρησης της άλλης μοναδικής αλήθειας που με την κυριάρχηση της ελεύθερης βούλησης θα επέβαλε την ψευδή της πραγματικότητα. Με εργαλείο την βία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και την ομογενοποίηση και αποικιοκράτηση των ποικίλων τοπικών κοινωνιών μέσω της παγκοσμιοποίησης του χρέους, αναπτύχθηκε ως φορέας του δογματικού φιλελευθερισμού, ως αυτό που έγινε γνωστό ως "νεοφιλελευθερισμός" (και ως "νεοσυντηρητισμός" στις ΗΠΑ).

Έκτοτε και στην δεξιά και στην αριστερά ήταν φανερές οι συντηρητικές πτέρυγες και οι συνέργειές τους απέναντι στην πρόοδο, την αλλαγή και την μεταρρύθμιση

Οι νεοφιλελέδες εξυμνούν την ικανότητα αυτορύθμισης των "αγορών", επιτίθενται δογματικά στο κράτος και ζητούν την εξαφάνισή του  - φυσικά δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα όπου η αγορά να υπήρξε ελεύθερη και αυτορυθμιζόμενη: ειδικά τώρα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που η δυνατότητα, βιαιότητα και αμεσότητα της έξωθεν επέμβασης σε μια οικονομία ή τοπική αγορά είναι τέτοια που καταρρίπτει αυτόματα κάθε σχετική επιχειρηματολογία: οι νεοφιλελέδες απλά λειτουργούν σαν το θρησκευτικό προσωπικό της νέας αποκάλυψης, οι φανατικοί σταυροφόροι της αντικατάστασης κάθε λειτουργίας του Δημοσίου από ιδιωτικές εταιρείες ή απλά της ιδιωτικοποίησης των πάντων χωρίς καν λόγο ή στόχευση. 

Οι νεοκομσομόλοι εξυμνούν την λειτουργία του Δημοσίου, εννοώντας όμως ως τέτοιο το κράτος τροφό και όχι ακριβώς το δημόσιο συμφέρον μέσω της παροχής σύγχρονων υπηρεσιών - γι αυτό και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνδεθούν μαζί του βιοποριστικά μέσω των "κεκτημένων" ή να αρμέγουν τα δημόσια ταμεία μέσω των συντεχνιακών "κατακτήσεων" (πρόωρες συντάξεις, επιδόματα δημοσίου κλπ). 
Είναι αρνητικοί έως καταγγελτικοί σε κάθε ιδιωτική "ατομική" πρωτοβουλία που δεν ελέγχεται από κάποια "λαϊκή (κομματικά ελεγχόμενη δλδ) συλλογικότητα", θεωρούν το κέρδος κάτι σαν αμαρτία, την επένδυση περίπου μεθοδευμένη λαμογιά, την επιχειρηματικότητα δραστηριότητα υπόπτων στοχεύσεων κλπ κλπ 
Επιτίθενται δογματικά στις αγορές, τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις γενικά και ζητούν την άγρια φορολόγησή τους αδιαφορώντας για την επιβίωσή τους (πράγμα που ουδέποτε συνυπολογίζουν σε εκείνες τις "άγριες" απεργίες που καταλήγουν στο κλείσιμο του ...καπιταλιστή) - οι επιχειρήσεις εάν έχουν κέρδη είναι ένοχες - δουλειά τους δεν είναι η διατήρηση θέσεων εργασίας και η παραγωγή πλούτου αλλά η αναγκαστική χρηματοδότηση όσων μισθοδοτούνται από το Δημόσιο... γι αυτό και δεν υπάρχει "υγιής" επιχειρηματικότητα αλλά μόνο το "κεφάλαιο" και οι εργαζόμενοι. 

Νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλοι έτσι, αρνούνται και καταπολεμούν μαζί την μικτή οικονομία, την συνεργασία δημοσίου-ιδιωτικού τομέα και τον καταμερισμό εργασίας ανάλογα με τις πραγματικές κοινωνικές επιδόσεις του κάθε τομέα. Αρνούνται την υγιή οικονομία οι μεν αρνούμενοι απόλυτα τη λειτουργία του ελέγχου του κράτους και τις παρεμβάσεις των εκλεγμένων κυβερνήσεών του για την αποκατάσταση της ισορροπίας στην οικονομία και την προστασία των παραγωγών από μονοπωλιακά καρτέλ και κερδοσκοπικά funds - οι δε αρνούμενοι απόλυτα την ανεξάρτητη λειτουργία με σταθερούς κανόνες και φορολογία της αγοράς, αρνούμενοι ότι η επιχειρηματική πρωτοβουλία  είναι η βάση κάθε οικονομίας και οι ατομικές ή συνεργατικές εταιρικές δραστηριότητες εκείνες που παράγουν πλούτο, φόρους και θέσεις εργασίας συνήθως πολύ καλύτερα από το χωρίς κίνητρο Δημόσιο.

Νεοκομσομόλοι και νεοφιλελέδες μαζί αποτελούν τις δυο όψεις του κοινωνικού συντηρητισμού, τα εμπόδια σε μια κοινωνία που παράγει και προοδεύει συνεργατικά, αλληλέγγυα και δημιουργικά. 

Οι μεν είναι οι ταλιμπάν του κρατισμού οι δε των αγορών: και οι δυο σπέρνουν τον θρησκευτικό φανατισμό στην θέση της πολιτικής του εφικτού και τις συγκρούσεις στην θέση του δημιουργικού συμβιβασμού και του ρεαλιστικού βήματος προόδου. 

Και οι δυο είναι εχθροί της οικολογίας, του περιβάλλοντος και της αειφορίας: οι μεν δίνοντας προτεραιότητα στα συμφέροντα του κράτους με την φορολόγηση καταστροφικών επενδύσεων ή δραστηριοτήτων (πχ κυνηγιού) ή και διατήρηση θέσεων εργασίας ακόμη και με αντικοινωνικό περιεχόμενο (νέες εξορύξεις χρυσού στην Χαλκιδική) - οι δε επιτρέποντας οποιαδήποτε καταστροφή για το κέρδος και μόνο, θεωρώντας ότι οι θεοί των αγορών μπορούν να αντικαταστήσουν ακόμη και τον λεηλατημένο πλανήτη με έναν καινούργιο ή τις εξαντλημένες πλουτοπαραγωγικές πηγές με τρόπους που θα ...εφευρεθούν στο μέλλον - για την ώρα κρατώντας αμόλυντους παραδείσους για χρήση των οικονομικών ελίτ αποκλειστικά.

Τέλος και οι δυο είναι εχθροί της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της συλλογικής προόδου: οι μεν εργάζονται για τα συμφέροντα των "φωτισμένων" γραφειοκρατών του κόμματος και του κράτους ενάντια στην κοινωνία των παραγωγών, οι δε για τα συμφέροντα των χρηματοπιστωτικών ελίτ που απομυζούν την κοινωνία των παραγωγών αποικιοκρατώντας τους μέσω των τραπεζών και του χρέους.

Μια ελεύθερη και προοδευτική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει και να προσφέρει στα μέλη της "ψωμί και τριαντάφυλλα", ευημερία και πολιτισμό, όσο κλυδωνίζεται από τις μάχες των φανατικών θρησκευομένων του δόγματος - όσο εμποδίζεται από τους συντηρητικούς της δεξιάς και της αριστεράς, νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλους. Και αυτή είναι η αιώνια μάχη των προοδευτικών προς ένα καλύτερο αύριο σε ένα πλανήτη της αειφορίας.

Ξεκινήσαμε το άρθρο με την διαπίστωση: 
"Ας μιλήσουμε καθαρά: Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνεται οριστικά ως ο προοδευτικός μεταρρυθμιστικός πόλος της ελληνικής κοινωνίας, πίσω από τις υπερεπαναστατικές διακηρύξεις και την αντεπίθεση της "ρητορικής-της-ρήξης" κρύβεται ένας ανομολόγητος συντηρητισμός. 
Μετά την παραπάνω εκτεταμένη εισαγωγική απόπειρα διακρίβωσης και εντοπισμού των συντηρητικών πίσω από τις ριζοσπαστικές διακηρύξεις είτε για την ελευθερία της αγοράς είτε για την επαναστατική ρήξη με την αγορά και την αποθέωση του κράτους, η πολιτική αποτύπωση του σημερινού προεκλογικού σκηνικού με όρους συντηρητικών προοδευτικών είναι μάλλον σαφής: 
οι νεοφιλελέδες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και οι νεοκομσομόλοι της ΛΑΕ συμπληρώνουν πλέον τις παραδοσιακές δυνάμεις του συντηρητισμού ακροδεξιούς και παλαιοκομμουνιστές, διαμορφώνοντας έναν πολυπρόσωπο συντηρητικό πόλο. 
Και βρίσκονται στην αντεπίθεση όλοι μαζί για να ανασχέσουν την "βίαιη ωρίμανση" και την επιταχυνόμενη προώθηση του ΣΥΡΙΖΑ στο ρεαλιστικό προοδευτικό μεταρρυθμιστικό πεδίο της επιτέλους κυβερνώσας αριστεράς. Νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλοι δεν θέλουν ανατροπή των συντεχνιακών "κεκτημένων" είτε των κρατικών/κομματικών υπαλλήλων είτε των οικονομικών καρτέλ, δεν επιθυμούν ανατροπή του ελληνικού πελατειακού κόμματος-κράτους, την ανατροπή των "κατακτήσεων" των ελίτ του κρατικού συνδικαλισμού ή του εργολαβικού κατεστημένου. 

Αυτή είναι η σύγκρουση των ημερών και η αιτία ενός ακόμη προεκλογικού αγώνα που επεβλήθη από την απόδραση του συντηρητικού μέρους του ΣΥΡΙΖΑ από τις ευθύνες του ρεαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας - αναμενόμενης ως ολοκλήρωσης της ιστορικής αποτυχίας της μεταπολίτευσης να φέρει τον αστικό εκσυγχρονισμό και την κανονικότητα στην κοινωνία που αναδύθηκε από την 7χρονη δικτατορία.  Αντίθετα, κάτω από ηρωικά λόγια εγκαθιδρύθηκε ένα παρασιτικό πελατειακό κράτος και καταστράφηκε συστηματικά ο παραγωγικός ιστός της χώρας από την ταυτόχρονη ολοκληρωτική επικράτηση των μεταπρατών έναντι των παραγωγών. 

Σήμερα για πρώτη φορά ανοίγει ο δρόμος για την νέα μεταπολίτευση και την ταυτόχρονη παραγωγική ανασυγκρότηση - και βρισκόμαστε ενώπιοι ενωπίω με την τελευταία αντεπίθεση του συντηρητισμού σε μια μάχη που θα είναι όσο σκληρή και κρίσιμη αναλογεί στο διακύβευμα: μπροστά προς την αλλαγή και την ανασυγκρότηση ή πίσω στα κεκτημένα των παρασιτικών ελίτ;


Ήταν τελικά ο Τσίπρας ένας "λαϊκιστής" που "αθέτησε τις υποσχέσεις του";

του Άκη Γαβριηλίδη*
Μία πολύ διαδεδομένη αφήγηση για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, την οποία διακινούν με εμφανή απόλαυση και αίσθηση ανωτερότητας διάφοροι σχολιαστές από τα δεξιά και από τα αριστερά, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε και αποτελεί το «νέο ΠΑΣΟΚ», διότι ακολουθεί και αυτός την ίδια πορεία που διήνυσε εκείνο: κατέκτησε την εμπιστοσύνη του λαού με έναν ριζοσπαστικό λόγο που «χάιδευε αυτιά» και «μοίραζε υποσχέσεις», αλλά μόλις ανήλθε στην εξουσία άσκησε μία πολύ λιγότερο ριζοσπαστική πολιτική και δεν εκπλήρωσε τις υποσχέσεις αυτές. Οι ίδιοι σχολιαστές σπεύδουν να διαγνώσουν, με εμφανή λύπη και σιωπηρή χαιρεκακία (ή το αντίστροφο), ότι εξ αυτού του λόγου έχει ήδη φτάσει, ή πρόκειται σύντομα να φτάσει, το «τέλος του ΣΥΡΙΖΑ».
Φυσικά όλα τα πράγματα, μεταξύ αυτών και οι κομματικοί σχηματισμοί, δεν είναι αιώνια. Νωρίτερα ή αργότερα, κάποια στιγμή παύουν να υπάρχουν. Ωστόσο, ο συγκεκριμένος συλλογισμός έχει μία τουλάχιστον εμφανή ανακολουθία:

το ΠΑΣΟΚ πράγματι σημείωσε εντυπωσιακή άνοδο των ποσοστών του στα τέλη της δεκαετίας του 70 και σχημάτισε κυβέρνηση το 1981. Ωστόσο, εάν πράγματι υπήρξε «προδοσία» και «διάψευση των υποσχέσεων», αυτή δεν φαίνεται να επέφερε κανένα «τέλος» και καμία «διάλυση» του ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα αυτό εξάντλησε την τετραετία, μετά επανεξελέγη για άλλη μία την οποία επίσης εξάντλησε, απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση με μεγάλη δυσκολία και για πολύ σύντομο διάστημα και παρέμεινε ενεργός και ισχυρός παράγων της πολιτικής ζωής για άλλες δύο δεκαετίες. Ακόμα και σήμερα είναι υπαρκτό κόμμα με εκπροσώπηση στη βουλή –αν και μικρή φυσικά.

Τι πρέπει να συμπεράνουμε από όλα αυτά; Μεταξύ άλλων ότι, όπως έχω ήδη υποστηρίξει και στο παρελθόν, ήρθε ο καιρός να πετάξουμε στα σκουπίδια τις έννοιες της υπόσχεσης και αποδοχής, δηλαδή την έννοια του συμβολαίου, ως εργαλεία για την κατανόηση της πολιτικής. Πρόκειται για ηθικ(ολογικ)ής και νομικής καταγωγής έννοιες που δεν μας βοηθούν να κατανοήσουμε πώς κινείται το πλήθος. Ήρθε επίσης ο καιρός να ξεφορτωθούμε και μία έννοια με μεγάλο παρελθόν στο λόγο ιδίως της αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων: την έννοια του αιτήματος, και τη σύλληψη του πολιτικού λόγου ως ενός «σχεδίου» το οποίο εν συνεχεία «υλοποιείται». Η πολιτική είναι αλλού∙ πολιτική δεν σημαίνει ότι κάποια κυρίαρχα υποκείμενα συναντώνται και αναθέτουν σε κάποιο άλλο, «ακόμα πιο κυρίαρχο» των πράξεων και των βουλήσεών του υποκείμενο, την «υλοποίηση» ή την «ικανοποίηση» κάποιων αιτημάτων τους (οπότε μετά εξαρτούν τη συνέχιση της υποστήριξής τους προς αυτόν από αυτή την υλοποίηση). Αυτό είναι το σενάριο της κλασικής αστικής πολιτικής φιλοσοφίας τού 17ου και 18ου αιώνα, βασισμένο στο μοντέλο της αγοράς και των συμβάσεων.

Ακόμα και με διάφορες αναπροσαρμογές, μαστορέματα και μπαλώματα περί «ιδανικών ομιλιακών καταστάσεων» ή περί «αλυσίδων ισοδυναμίας σημαινόντων» που προστέθηκαν στα τέλη τού 20ού, το σχήμα αυτό είναι απελπιστικά ανεπαρκές. Μπορεί να εξηγήσει μόνο την κανονικότητα, την ομαλότητα, τη λογοδοσία –δηλαδή την μη πολιτική. Η πολιτική δεν είναι επικοινωνία∙ ή πάντως δεν είναι, ούτε είναι δυνατό ή επιθυμητό να γίνει κάποτε, μια επικοινωνία βάσει κανόνων στην οποία όλα τα μηνύματα να είναι διαφανή, ελέγξιμα και χωρίς παραμορφώσεις. Πολιτική είναι αυτό που ξεφεύγει, που δεν σχεδιάζεται. Είναι ο θόρυβος, το παράσιτο. Πολιτικά ενδιαφέρον και γόνιμο είναι αυτό που αποδιαρθρώνει, όχι αυτό που εγκαθιδρύει καθησυχαστικές ισοδυναμίες.

Ίσως πει κανείς: ωραία, αλλά όλα αυτά είναι «θεωρητικά». Ακόμη και αν ευσταθούν, δεν αναιρούν το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη διακηρύσσοντας ότι είναι κατά της λιτότητας, υπερψηφίστηκε γι’ αυτό, αλλά πάλι έχουμε λιτότητα. Δεν συνιστά αυτό ασυνέπεια; Και δεν υπάρχει κίνδυνος να κάνει τους ψηφοφόρους να σκεφτούν ότι «είναι όλοι ίδιοι» και έτσι να οδηγηθούν σε παραίτηση, απογοήτευση, αποστράτευση;

Η απάντησή μου σε αυτό είναι η εξής. Το ερώτημα αν το τάδε κόμμα ή ο τάδε πολιτικός «τήρησε τις υποσχέσεις του» ή «εξαπάτησε το λαό» είναι ένα ερώτημα που τίθεται από τη σκοπιά του πολιτικού συστήματος, όχι από τη σκοπιά του πλήθους. Το να δοθεί μια απάντηση σε αυτό ενδιαφέρει μόνο όποιον θέλει να βαθμολογήσει τους διάφορους μνηστήρες της εξουσίας για να βρει ποιος είναι ο πιο άξιος να κυβερνήσει. Και φυσικά, ακόμη περισσότερο, τους ίδιους τους μνηστήρες –όσους θα επιθυμούσαν να πείσουν ότι αυτοί είναι πιο συνεπείς, πιο αγωνιστικοί, πιο οργανωμένοι, ότι έχουν σχέδιο Β, Γ κ.λπ. ώστε να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.

Από τη δική μας σκοπιά, όμως, το ερώτημα αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Για μας το κρίσιμο ήταν ότι η συγκεκριμένη «υπόσχεση» κυκλοφόρησε, τέθηκε στην κρίση των πολιτών και μάλιστα εγκρίθηκε. Ακόμη και αν δεν «υλοποιήθηκε», η έγκριση αυτή δεν ήταν μάταια. Ο λόγος επιφέρει αποτελέσματα όχι μόνο όταν «εφαρμόζεται», αλλά και όταν απλώς λέγεται.

Η διεξαγωγή των εκλογών και του δημοψηφίσματος, και τα αποτελέσματά τους, άξιζαν τον κόπο, ό,τι και αν έγινε μετά. Το τι θα γίνει μετά, εξαρτάται από μια απειρία παραγόντων, οι οποίοι είναι αστάθμητοι και δεν είναι στο χέρι κανενός να τους ελέγξει απόλυτα, ούτε καν στο χέρι του «κυρίαρχου». Ασχέτως τούτου, πάντως, με τη διαδικασία αυτή τέθηκε στον δημόσιο χώρο μία πολιτική επιθυμία η οποία προηγουμένως δεν υπήρχε πουθενά∙ έγινε γνωστό ότι η πολιτική αυτή επιθυμία υπάρχει, και μάλιστα είναι πλειοψηφική. Και ότι, άρα, η οικονομική και γενικότερη πολιτική που εφαρμόζεται στην ελληνική κοινωνία δεν αποτελεί δική της επιλογή, μάλιστα είναι αντίθετη προς τις επιλογές της: αποτελεί προϊόν αποικιακής επιβολής.
Κανείς τώρα δεν μπορεί να παριστάνει ότι δεν το ξέρει αυτό. Κανείς δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι η πολιτική αυτή είναι ένα success story που σύντομα θα οδηγήσει στη σωτηρία, στην αποπληρωμή του χρέους και στην ανάπτυξη. Όλοι –όσοι δεν θέλουν να στρουθοκαμηλίζουν για διάφορους λόγους- δεν μπορούν να μην βλέπουν ότι είναι μια πολιτική που εφαρμόζεται με το ζόρι, χωρίς κανείς να πιστεύει σε αυτήν.

Ήταν αρκετό αυτό;

Ακόμη και αυτό το ερώτημα είναι εκτός θέματος. Για να δώσουμε μια απάντηση, πρέπει να προσδιορίσουμε εκ των προτέρων με σαφήνεια ένα κατώφλι, ένα κανονιστικό μέτρο με βάση το οποίο να κριθεί το αρκετό και το ανεπαρκές. Όπως επίσης –και κυρίως- ένα υποκείμενο για το οποίο να είναι επαρκές. Πάντως, αν πάρουμε ως σχετικό, περιγραφικό μέτρο σύγκρισης την αντίδραση του κόσμου, των ανθρώπων τους οποίους αφορά το σενάριο περί «ασυνέπειας» και «εξαπάτησης», μέχρι τώρα δεν έχουμε πολλές ενδείξεις ότι αυτοί «πέφτουν από τα σύννεφα» και προτίθενται να στραφούν προς κάποια άλλη πολιτική επιλογή επειδή υπέστησαν κάποια ματαίωση από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.


Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Λουτσιάνα Καστελίνα: Το να παραβαίνεις τις δεσμεύσεις σου είναι κάτι που συμβαίνει στη ζωή. Και είναι η αιτία που είναι σημαντικό να έχεις πολιτικό κόμμα αντί για μία εκκλησία!


"Η επιλογή που έκανε ο Τσίπρας, παρότι είναι εξαιρετικά αντιδημοφιλής, είναι και η καλύτερη"



συνέντευξη στην Ιωάννα Κλεφτόγιαννη / Popaganda
Η Λουτσιάνα Καστελίνα, μια γοητευτική γυναίκα που έχει νικήσει προ πολλού το χρόνο και στο πρόσωπο της οποίας θα έλεγες με άνεση ότι συμπυκνώνονται οι περιπέτειες της ιταλικής Αριστεράς, παραμένει σταθερά στις επάλξεις. Αποτέλεσε ιστορικό στέλεχος της ιταλικής Αριστεράς -που σήμερα παραπαίει- από τα 18 της χρόνια, ενώ υπηρέτησε τις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (Partito Comunista Italiano), στις θρυλικές εποχές, όταν το κόμμα του οποίου ηγείτο ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρμετρούσε στις τάξεις του 2.252.446 μέλη. Επανήλθε στο κομμουνιστικό κόμμα το 1984, όταν ο ευρωκομμουνισμός του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη είχε αφήσει μία για πάντα το στίγμα του στην ιταλική αριστερά. Η ίδια ήταν ιδρυτικό στέλεχος της «Il manifesto», με τον ΛούτσιοΜάγκρι, καθώς και της ομώνυμης ιστορικής εφημερίδας. Ακόμη ίδρυσε το κόμμα της Προλεταριακής Ενότητας για τον Κομμουνισμό (PdUP).
Η Καστελίνα όχι μόνο παρακολουθεί με ζέση τις εξελίξεις στη χώρα μας, αλλά έχει και πολύ συμπαγή άποψη για όσα συντελούνται στη μικρή ταραγμένη γωνιά της ανατολικής Μεσογείου. Κι ενώ θα υπέθετε κάποιος ότι θα στεκόταν απέναντι στο νέο μνημόνιο, που έφερε με τον Αλέξη Τσίπρα στη χώρα μια αριστερή κυβέρνηση, ότι θα ταυτιζόταν ενδεχομένως με τον Λαφαζάνη ή τον Βαρουφάκη, η Καστελίνα χαιρετίζει την άφιξη του μνημονίου ως μοναδική σανίδα σωτηρίας. «Η επιλογή που έκανε  ο Τσίπρας, παρότι  είναι εξαιρετικά αντιδημοφιλής, είναι και η καλύτερη», υπογραμμίζει.
Αυθεντική Ιταλίδα ευρωκομμουνίστρια εδώ και χρόνια, δεν μπορεί να διανοηθεί την Ελλάδα εκτός Ευρώπης, εκτός Ευρωζώνης. Στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στην Popaganda, δεν υπερασπίζεται μόνο τον Αλέξη Τσίπρα. Συγχρόνως, κατηγορεί την κυβέρνηση Ρέντσι ότι «βάζει το κεφάλι κάτω από την άμμο» κι αναγνωρίζει το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται εγκλωβισμένη η ευρωπαϊκή Αριστερά.
Kαταρχάς, πώς βρίσκετε το νέο, τρίτο Μνημόνιο; 
Θεωρώ κι εγώ, όπως όλοι, εξαιρετικά κακή τη συμφωνία την οποία υποχρεώθηκε να αποδεχτεί ο Τσίπρας.
Είχε εναλλακτικές; 
Όχι. Με δεδομένο το υπάρχον ασφυκτικό πλέγμα σχέσεων και ισορροπιών στην Ευρώπη,  αλλά και διεθνώς, η επιλογή που έκανε ο Τσίπρας, παρότι είναι εξαιρετικά αντιδημοφιλής, είναι και η καλύτερη.
Καλύτερη, υπό ποια έννοια όμως; 
Το «καλύτερη» σπανίως ανταποκρίνεται στις επιθυμίες σου. Είναι όμως το καλύτερο σε σχέση με τις υπόλοιπες εναλλακτικές, που είναι χειρότερες. Εν προκειμένω αναφέρομαι στην απέλασή σας από την Ευρωζώνη.
Ένα Grexit θα ήταν καταστροφικό; 
Πρέπει να συνεκτιμάς τα δεδομένα σου: ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, ποιος είναι ο κύριος εχθρός, όχι βραχυπρόθεσμα, αλλά μακροπρόθεσμα. Από εκεί και έπειτα είναι εξαιρετικά κατανοητή  η σκληρή συζήτηση που έχει ξεκινήσει στο ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρχαν κάτω από το συνασπισμό του διαφορετικές προσεγγίσεις και εκτιμήσεις για το ζήτημα.
Η συζήτηση εντός του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε γιατί η αποδοχή και η εφαρμογή ενός νέου σκληρού Μνημονίου αποτελεί μία αντίφαση. Ακυρώνει τις δεσμεύσεις του και τις κόκκινες γραμμές του. 
Το βασικό ερώτημα είναι αν ο Τσίπρας υιοθέτησε την ίδια γραμμή με τις προηγούμενες κυβερνήσεις Όχι. Δεν το πιστεύω. Ήταν όμως αδύνατο, στην παρούσα φάση, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να τηρήσει στο ακέραιο όσα υποσχέθηκε. Το να παραβαίνεις τις δεσμεύσεις σου είναι κάτι που συμβαίνει στη ζωή. Και είναι η αιτία που είναι σημαντικό να έχεις πολιτικό κόμμα αντί για μία εκκλησία!
Πώς το εννοείτε αυτό; 
Ένα πολιτικό κόμμα δεν έχει πίστη, αλλά την εξυπνάδα να ερμηνεύει κατά περίσταση τα γεγονότα, τις αντιφάσεις τους και τις ευκαιρίες που δίνουν μαζί με τους νέους κινδύνους που εγκυμονούν.
Το καίριο ερώτημα για τον ελληνικό λαό είναι παρ’ όλα αυτά αν θα έχει ο Αλέξης Τσίπρας τη δυνατότητα ελιγμών κατά των σκληρών μέτρων του νέου Μνημονίου που θα πλήξουν το λαό, φτωχοποιώντας τον ακόμα περισσότερο. Θα τα βάλει, όπως διεμήνυσε εξερχόμενος ηττημένος από το 17ωρο Eurogroup, με τους ολιγάρχες; 
Υπάρχει χώρος ελιγμών. Υπάρχει χώρος να διανείμει τα βάρη με διαφορετικό τρόπο, βοηθώντας τους ασθενέστερους. Δεν είναι το ίδιο πράγμα να διαχειρίζεται ένα πακέτο μέτρων σκληρής λιτότητας μια αριστερή κυβέρνηση απ’ το να το διαχειρίζεται μια δεξιά κυβέρνηση! Επειδή ο Τσίπρας, παρότι αποδέχθηκε το Μνημόνιο, δεν συμφώνησε με τους  λόγους που το επέβαλλαν, η αποδοχή του Μνημονίου δεν ήταν παθητική. Και στην πραγματικότητα αυτό ήδη απέδωσε καρπούς: η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ άρχισαν να αναγνωρίζουν ότι το ελληνικό χρέος μπορεί να αναδιαρθρωθεί.

00005513.jpg
"Η κυβέρνηση  του ΣΥΡΙΖΑ συνεισέφερε στην ευρωπαϊκή  Αριστερά πάρα πολλά. Η ανάγκη για μια επείγουσα αναμόρφωση της Ένωσης – της φιλοσοφίας, των κανόνων, της πολιτικής της – επιτέλους μπήκαν στο τραπέζι των συζητήσεων. Έγινε σαφές ότι δεν πρόκειται η Ε.Ε. να επιβιώσει αν συνεχίσει όπως πηγαίνει."

Δεν απαντήσατε προηγουμένως στο ερώτημα για το ενδεχόμενο ενός Grexit. Επειδή έχει ανάψει μια θυελλώδης κουβέντα στην Ελλάδα για τους «συνωμότες της δραχμής», εκτιμάτε ότι ένα Grexit θα ήταν όντως συντριπτικό για τη χώρα; 
Ένα Grexit θα ήταν καταστροφική λύση. Το χρέος δεν θα διαγραφόταν σε καμία περίπτωση, απλώς και μόνο επειδή δε θα ήσασταν πια μέλος της Ευρωζώνης. Αντιθέτως, οι συνθήκες για την αποπληρωμή του θα γίνονταν πολύ πιο σκληρές. Η κυβέρνηση θα βρισκόταν αντιμέτωπη με μια δραματική κατάσταση: κλειστές τράπεζες, στραγγισμένα τα κρατικά αποθέματα για συντάξεις και μισθούς, μηδέν χρήματα για εισαγωγές βασικών αγαθών και ούτω καθ’εξής. Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που στηρίζεται στις εξαγωγές της και επομένως θα είχε μηδενικό κέρδος από την υποτίμηση του νομίσματός της. Όχι απλώς δε θα κέρδιζε από τη μετάβαση στη δραχμή, αλλά θα ήταν υποχρεωμένη να προβεί και σε ακυρώσεις στη βασική πηγή εσόδων της: στον τουρισμό. Tι θα έκανε, για να φέρω ένα παράδειγμα, με τα καύσιμα των πλοίων; Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αναταραχές και διαμαρτυρίες πολύ μεγαλύτερες από αυτές που θα φέρει η εφαρμογή των ρητρών του Μνημονίου.
Μετά τους εκβιασμούς της ελληνικής κυβέρνησης στα Eurogroup, τη σκληρή στάση που κράτησε ειδικά η ηγεμονική Γερμανία απέναντι στην Ελλάδα, δημιουργώντας τη διεθνή αντίδραση με το hashtag  #ThisΙsΑCoup (Αυτό είναι Πραξικόπημα), αναρωτιέται κανείς  σοβαρά για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για τη συνοχή, τις αξίες και τα οράματά της. Αναρωτιέται επίσης αν όντως μετά το Δημοψήφισμα στην Ελλάδα ξεκίνησε πανευρωπαϊκά μια συζήτηση για τη χαμένη Δημοκρατία. Το τελευταίο είναι κάτι που επαναλαμβάνει συνεχώς ο Αλέξης Τσίπρας. 
Η κυβέρνηση  του ΣΥΡΙΖΑ συνεισέφερε στην ευρωπαϊκή  Αριστερά πάρα πολλά. Η ανάγκη για μια επείγουσα αναμόρφωση της Ένωσης – της φιλοσοφίας, των κανόνων, της πολιτικής της – επιτέλους μπήκαν στο τραπέζι των συζητήσεων. Έγινε σαφές ότι δεν πρόκειται η Ε.Ε. να επιβιώσει αν συνεχίσει όπως πηγαίνει. Ακόμα και στη Γερμανία τα σημαντικότερα Μέσα Ενημέρωσης κατηγορούν τη Μέρκελ ότι έκανε ένα θανατηφόρο πραξικόπημα εναντίον της ίδιας της Ευρώπης. Αλλά θα πρέπει η νέα κίνηση που προήλθε από την Ελλάδα, μετά το Δημοψήφισμα,  να συνεχιστεί  τουλάχιστον  από όλες τις  χώρες της Μεσογείου, προετοιμάζοντας μέτρα συνέργειας κι αλληλεγγύης μεταξύ τους. Θα ήταν η μοναδική διέξοδος για να αντιμετωπιστεί η σκληρή συγκυρία. Προτείνοντας ένα κοινό πολιτικό και οικονομικό πλάνο,  έτοιμες να δώσουν μάχες για αυτό. Αναφέρομαι σε συνθήκες και προϋποθέσεις που δυστυχώς δεν υφίστανται.
Η ιταλική κυβέρνηση υπήρξε από τους ελάχιστους υποστηρικτές της Ελλάδας στο τελευταίο σκληρό Eurogroup
Θεωρώ ότι η ιταλική κυβέρνηση, ενώ θα έπρεπε να είναι o πρώτος που μοιράζεται τη μάχη με την Ελλάδα, προτίμησε να βάλει το κεφάλι της κάτω από την άμμο.
Έχετε ζήσει όλη σας τη ζωή, από 18 ετών, μέσα στην ιταλική Αριστερά, και, για ένα μεγάλο διάστημα, μέσα από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Βλέπετε να επιζεί σήμερα η Αριστερά στην Ευρώπη; 
Η Αριστερά στην Ευρώπη υπάρχει, αλλά δεν είναι ισχυρή. Πρέπει να γίνει πάρα πολλή δουλειά για να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο. Πρέπει  να σφυρηλατήσουμε νέους δεσμούς δυνάμεων. Ενδεχομένως να μας δώσουν τη δύναμη να χτίσουμε  κάποια στιγμή την Ευρώπη που θέλουμε.

Περί ...Πλάνης Β


Πολιτικές μαύρες τρύπες έλκουν τις Plan-ες ... (σκίτσο της ΑΣ)
Το εθνικό νόμισμα, η ΛΑΕ 
και η υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης

του Αντώνη Σπίθα*
Ο Στάθης Κουβελάκης αποκάλυψε την ουσία του οικονομικού προγράμματος της ΛΑΕ μιλώντας στην ΕΡΤ. Εθνικό νόμισμα, υποτίμηση, αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας είναι το τρίπτυχο της πολιτικής της σε απλά ελληνικά.

  • Γιατί όμως αυτό είναι "εντελώς διαφορετικό" από τη στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης που επέβαλαν στην Ελλάδα οι δανειστές; 
  • Και, δεύτερον, πόσο έχει σχέση με την Αριστερά αυτή η στρατηγική;
Η υποτίμηση του νομίσματος κατά 30% αρχικά θα φτάσει πολύ γρήγορα στο 50%, ακόμη κι αν είναι "συντεταγμένη", όπως λέει η ΛΑΕ, η έξοδος από το ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι, ακόμη κι αν η ελληνική κυβέρνηση της δραχμής έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, η αγοραστική τους δύναμη θα είναι μειωμένη, ανάλογη της υποτίμησης, τουλάχιστον για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που εισάγονται. Αυτό σημαίνει βεβαίως νέα μεγάλη απώλεια για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, και μάλιστα πολύ μεγαλύτερη των πέντε χρόνων του Μνημονίου. 
Είναι αυτή αριστερή πολιτική;
Εντάξει, θα έλεγε κανείς, αν θυσιαστεί η αγοραστική δύναμη μισθωτών και συνταξιούχων, θα αγοράζουν τουλάχιστον τα ελληνικά προϊόντα φθηνότερα, ενώ θα τα πουλάμε φθηνότερα στο εξωτερικό, αν βεβαίως βρούμε αγορές, επομένως θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Λάθος μεγάλο. 
Κατά πρώτον γιατί μεγάλο μέρος των ελληνικών εξαγωγών και των ελληνικών προϊόντων φτιάχνονται με πρώτες ύλες εισαγόμενες. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Η χώρα παράγει μακαρόνια με σιτάρι που εισάγει, επομένως η πρώτη ύλη, αν έχουμε συναλλαγματικά αποθέματα να την αγοράζουμε, θα είναι ακριβότερη κατά 30% έως 50%, αφού θα υποτιμηθεί το νέο νόμισμα. Αυτό σημαίνει ότι οι εξαγωγές θα ακριβήνουν και θα απωλέσουν το υποτιθέμενο όπλο της υποτίμησης. Για τον ίδιο λόγο τα μακαρόνια που θα αγοράζουμε στην Ελλάδα θα ακριβύνουν, πράγμα που σημαίνει ότι η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και των συνταξιούχων θα μειωθεί δραματικά.
Ακόμη κι αν αγοράζουμε ορισμένα ελληνικά προϊόντα ή υπηρεσίες φθηνότερα, αυτό δεν θα ελαφρύνει ιδιαίτερα την τσέπη μας, επειδή για την παραγωγή τους χρησιμοποιούμε επίσης εισαγόμενα υλικά, φυτοφάρμακα, λιπάσματα, σπόρους, πρώτη ύλη κλπ, που θα ακριβύνουν αντισταθμίζοντας μεγάλο μέρος από τα ενδεχόμενα οφέλη της υποτίμησης.
Επομένως ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος, αν συνεχίσουν να παίρνουν τις αποδοχές τους, θα δουν την αγοραστική τους δύναμη να μειώνεται δραματικά. 
Η εσωτερική υποτίμηση σε όλο της το μεγαλείο, με πρωταγωνιστή την ίδια την "ανυποχώρητη" και "αντιμνημονιακή" Αριστερά.
Η περίοδος των νομισματικών πολέμων ήταν από τις πλέον δύσκολες για τους εργαζόμενους και έπειτα από δύο αιματηρές συγκρούσεις ο πλανήτης πέρασε σε μια νέα ιστορική περίοδο, αυτή που ονομάστηκε περίοδος της ευημερίας. Προφανώς δεν άνοιξε ο δρόμος για τον σοσιαλισμό ούτε εξαλείφθηκαν οι κοινωνικές ανισότητες. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι εργαζόμενοι αγωνίζονταν υπό καλύτερους όρους.
Τι συνέχεια όμως θα υπάρξει με τις υποτιμήσεις; 
Οι πρώτες έφερναν νέες υποτιμήσεις, από τις ανταγωνιστικές χώρες αυτή τη φορά, και οι νέες υποτιμήσεις έφεραν προστατευτισμό, περιορισμούς στις εισαγωγές και επιβολή επιπλέον φόρων στα εισαγόμενα προϊόντα και τελικά κατέληγαν σε έναν φαύλο κύκλο νομισματικών συγκρούσεων και γενικευμένου οικονομικού προστατευτισμού, που δυναμίτιζαν τις διεθνείς σχέσεις.
Αυτή είναι η ριζοσπαστική πρόταση για την Αριστερά του 20ού αιώνα; Ο ιστορικός αναχρονισμός! 
Δεν λέω, καλά και άγια τα "ιερά κείμενα", αλλά η αριστερή σκέψη προϋποθέτει σύνθετη ικανότητα υπό δυσμενείς συνθήκες και συσχετισμούς δύναμης. Από πότε όμως τα εύκολα είναι για την Αριστερά...

πηγή Η ΑΥΓΗ

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Χωρίς σχέδιο και απαντήσεις για την επόμενη μέρα τα κόμματα της αντιπολίτευσης - η ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ

Μιχάλης Κουντούρης /efsyn
του Γιώργου Παπασπυρόπουλου 
από το tvxs 

Η προκήρυξη των εκλογών για τις 20 Σεπτεμβρίου (μένει το τυπικόν) βρήκε λαό και κόμματα σε μια εντελώς καινούργια κατάσταση από εκείνες που γνωρίζαμε έως σήμερα προεκλογικά: ο μεν κόσμος γνωρίζει για πρώτη φορά πολύ καλά την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, τους περιορισμούς στην άσκηση ανεξάρτητης πολιτικής και που βρίσκονται οι δυνατότητες βελτίωσης  - τα δε κόμματα δεν έχουν πια τίποτα φανταχτερό να υποσχεθούν στους ψηφοφόρους τους παρά μόνο πολύ συγκεκριμένα πράγματα επί συγκεκριμένων προβλημάτων ή λύσεων. 

Λαός θηρίο αλλά ενήμερο

Ο κόσμος καλείται για τρίτη φορά να αποφασίσει για την επόμενη φάση, να κρίνει σχεδόν αμεσοδημοκρατικά το κυβερνητικό έργο, την διαπραγμάτευση και την συμφωνία αλλά και τις προτάσεις για το αύριο. 
Είναι καλά ενημερωμένος έχοντας παρακολουθήσει, σχεδόν συμμετάσχει στην πολύμηνη προσπάθεια της νέας κυβέρνησης να πετύχει όσα υποσχέθηκε τον Γενάρη. Ξέρει τα εναλλακτικά σχέδια και τις δυνατότητές τους, καταλαβαίνει τι εστί διαπραγμάτευση και τι συνθήκες και συσχετισμοί χρειάζονται για να είναι επιτυχής. Γνωρίζει την κατάσταση της Ευρώπης αλλά και της οικονομίας μας, του κράτους και της παραγωγής μας. 
Περιμένει προτάσεις άμεσα υλοποιήσιμες για την παραγωγική ανασυγκρότηση, την σωτηρία της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας και την ενδογενή παραγωγή  - δεν πιστεύει σε επενδυτές από τον ουρανό και μεγαλεπήβολες συμμαχίες με ρώσους, κινέζους, BRICS και PIGS. 
Η διαφάνεια που τήρησε στην διαπραγμάτευση η κυβέρνηση του Α. Τσίπρα εκτός από ισχυρό όπλο επίτευξης κρίσιμων στόχων όπως η ενημέρωση για την αποτυχία των προηγούμενων μνημονίων και την ανάγκη άμεσης απομείωσης του χρέους, γκρέμισε και σχεδόν όλους τους μύθους που στήριζαν προεκλογικές εκστρατείες στο πουθενά: η ενωμένη Ευρώπη στην οικονομία και την μετανάστευση, η απειλή εξόδου από το ευρώ ως επιχειρήματος, το εθνικό νόμισμα, οι φίλοι ρώσοι, οι εχθροί αμερικάνοι κλπ κλπ

Είναι πια κατανοητό ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Γιατί δοκιμάστηκαν όλες στην διαπραγμάτευση. Και επιτεύχθηκε αυτό που όντως ήταν δυνατόν σε αυτές τις συνθήκες. Ως δυνατότητα βελτίωσης τώρα απομένει η εσωτερική μεταρρύθμιση, η μετατροπή του ελληνικού κράτους σε κανονικό και χρήσιμο και η στήριξη των παραγωγών. Εκεί επάνω θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι και όχι εξ αιτίας κάποιου προεκλογικού show: γενικούρες και μπουρδολογίες τέλος!

Κόμματα χαμένα στην μετάφραση

Τα κόμματα πιάστηκαν στον ύπνο. Τον προγραμματικό ύπνο. Μη έχοντας άλλη εναλλακτική από το "ναι σε όλα" ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ψήφισαν θέλοντας και μη την νέα συμφωνία εφόσον είχαν υποσχεθεί "συμφωνία νάναι και ότι νάναι". Ούτως ή άλλως, από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έπεισε ότι διαπραγματεύεται και μάλιστα ενέπλεξε συμμετοχικά και τον λαό στην διαπραγμάτευση με την δημοψηφισματική απόρριψη με 62% του σχεδίου Γιούνκερ και την απόκτηση ενός καλύτερου αμέσως μετά, αφαίρεσε κάθε επιχείρημα της αντιπολίτευσης: εκείνη έφτασε μέχρι το ντροπαλό "μένουμε Ευρώπη", μια αόριστη και προσχηματική δραπέτευση από το συγκεκριμένο - δεν είχε να πει τίποτε εναλλακτικό! Σήμερα ακόμη ψελλίζει "τι την θέλατε την διαπραγμάτευση;" και "το μνημόνιό σας είναι το χειρότερο" πράγματα που δεν αντέχουν στην κριτική ούτε δευτερόλεπτο: η διαπραγμάτευση που συνεχίζεται δομικά και θεσμικά πλέον για τον τρόπο - όχι το εάν - της απομείωσης του χρέους, τους αφαιρεί ακόμη και την όρεξη να αντιπαρατεθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι εκλογές βρίσκουν λοιπόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σχέδιο, χωρίς απαντήσεις. Και το χειρότερο; Αν καταφέρουν να παράξουν κάποιες, αυτές θα είναι επί του σχεδίου που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ... Κατάθλιψη. 
Γι αυτό και δεν θέλουν εκλογές. Αλλά η δημοκρατία ενίοτε λειτουργεί και κανείς δεν μπορεί να αποφύγει αυτό που δεν αποφεύγεται: να πει ποια είναι η δική του πρόταση και στην περίπτωσή μας, επί του τελείως συγκεκριμένου πλέον σημερινού πλαισίου... Kalo kouragio λοιπόν, που έλεγε κάποτε και ο Όλι Ρεν, γνωρίζοντας τι θα ακολουθήσει...

Οι κληρονόμοι της ελληνικής ασθένειας

Υπάρχουν φυσικά πάντοτε και οι εξαιρέσεις. Μη σοβαρές πολιτικές δυνάμεις που μπορούν χειμώνα καλοκαίρι να λένε τα ίδια πράγματα αδιαφορώντας αν αυτά είναι εφικτά και απευθυνόμενα στους φορείς της ελληνικής ασθένειας του "ανάδελφου λαού" και της συνωμοσιολογίας. Από αυτά μερικά εκλέγουν και βουλευτές: "ελληναράδες" του νεοναζιστικού κόμματος, νοσταλγούς του υπαρκτού του ΚΚΕ και ίσως τώρα μερικούς "πολύ αριστερούς" - πρώην ΣΥΡΙΖΑ που προτείνουν ένα ...ακόμη μυστικό σχέδιο εξόδου και δραχμής. 
Η ασφάλεια της αντιπολίτευσης και η απιθανότητα να γίνουν κάτι παραπάνω, τους δίνει αυτήν την δυνατότητα: να υπάρχουν έτσι χωρίς σχέδιο, να προτείνουν με βερμπαλισμούς πορεία στο πουθενά, να απόσχουν από την διαχείριση της πραγματικότητας. 
Είναι η θρησκευτική και μυθολογική προσέγγιση της πολιτικής, με ήρωες και προδότες, μάρτυρες και αγνό ελληνικό αίμα - μα κυρίως είναι η απόλυτη λατρεία του κράτους τροφού, σοσιαλιστικού ή πελατειακού, της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας και του κομματικού μέσου - βολέματος με όραμα την αδικαιολόγητη πρόωρη σύνταξη - καμιά σχέση με την παραγωγή και την δημιουργικότητα - γι αυτό άλλωστε και σε αυτά τα κόμματα δεν υπάρχει και ανοχή του διαφορετικού αλλά κλειστή και συνωμοτική οργάνωση και φανατισμός. 

Και όχι δεν είναι τα πολιτικά "άκρα" - είναι η κεντρική ελληνική λογική της μεταπολίτευσης που αποθεώθηκε επί ΠΑΣΟΚ, είναι η "ελληνική ασθένεια" που τα χαρακτηρίζει.

Η ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ

Στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ  - όχι των άμεσων μέτρων της Θεσαλονίκης - εκείνου που χιλιάδες άνθρωποι έφτιαξαν τα δυο τελευταία χρόνια πριν τις εκλογές του Γενάρη, υπάρχουν σχεδόν όλες οι λύσεις στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα: περιγράφεται η ενδογενής παραγωγική ανασυγκρότηση, η σωτηρία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αγροτών, οι εναλλακτικές της κοινωνικής οικονομίας και της αειφορίας, η μεταρρύθμιση του κράτους και η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και των παραγωγών του πλούτου. 
Παρέμεινε στο ράφι λόγω της ανάγκης καίριων κεντρικών επιδιώξεων στην διαπραγμάτευση με τους εταίρους και άρα ασαφούς μέχρι την πρόοδό της, χρηματοδοτικού πλαισίου αλλά και για ένα δεύτερο σημαντικό λόγο: την αντίσταση του συντηρητικού μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και στην παρουσίασή του! 
Η πολιτεία της "αριστερής πλατφόρμας" στα υπουργεία που της ανατέθηκαν επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: ως η συντηρητική μειοψηφία με τα παλαιοκομμουνιστικά πρότυπα του ΣΥΡΙΖΑ, υποτιμούσε έως υποψιαζόταν για "φιλελευθερισμό" τις προγραμματικές διεργασίες του κόμματος-που-ήθελε-να-είναι-ενιαίο. Παραδείγματα κραυγαλέα είναι η αντιμετώπιση των επειγόντων προβλημάτων των μικρομεσαίων από τα παράνομα/αντισυνταγματικά χρέη στο ταμείο τους και του οικολογικού προβλήματος της Χαλκιδικής: στο πρώτο προετάχθησαν τα κρατικά έσοδα από την επιχειρηματικότητα δλδ η εισπρακτική μέθοδος ανταπόκρισης του Δημοσίου στις υποχρεώσεις του σε μισθούς και συντάξεις - πράγμα που έφερε αντιμέτωπο το δημόσιο τομέα στον ιδιωτικό και τους ΔΥ και συνταξιούχους στους μικρομεσαίους με ότι αυτό συνεπάγεται σε κοινωνικό αυτοματισμό. Και στην δεύτερη, προτάχθηκε η διατήρηση της εργασίας των υπαλλήλων της εταιρείας χρυσού από την σωτηρία του περιβάλλοντος και της παραγωγής της περιοχής.

Σήμερα οι έχοντες αυτές τις αντιλήψεις συνωθούνται όχι τυχαία στο κόμμα της "Λαϊκής Ενότητας", επιτρέποντας στον ΣΥΡΙΖΑ να κινήσει διαδικασίες επικαιροποίησης και αξιοποίησης αυτής της σημαντικής δουλειάς που προέρχεται από τα σπλάχνα του αλλά και την συνδρομή εκατοντάδων ανθρώπων της γνώσης και της δημιουργίας, μη κομματικών μελών αλλά εθελοντών.
Το επόμενο διάστημα οι ψηφοφόροι περιμένουν απαντήσεις για την ανεργία, την ανασυγκρότηση της ενδογενούς παραγωγικής διαδικασίας, την στήριξη των χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων που κρατούν ακόμη την χώρα ζωντανή και τα ταμεία του Δημοσίου μισογεμάτα. 
Απαντήσεις που να συνάδουν με το πλαίσιο της νέας συμφωνίας και την απομείωση του χρέους κάτι που ο προγραμματισμός του ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει αφού έχει εντάξει την διαπραγμάτευση, τα αποτελέσματά της και τα ισοδύναμα στην λογική της ανασυγκρότησης της χώρας όπως περιγράφεται στις προγραμματικές του διεργασίες. 
  • Αλλά οι απαντήσεις πρέπει να είναι καθαρές: που θα στηριχθεί η ανασυγκρότηση κυρίως; Στους ντόπιους παραγωγούς ή στο αέναο κυνήγι ξένων επενδυτών ή και μεταμφιεσμένων κερδοσκόπων; 
  • Που θα στηριχθούν οι υπηρεσίες; Στο παρασιτικό πελατειακό και διεφθαρμένο κράτος ή στην κανονικότητα της εφαρμογής ενός αστικού εκσυγχρονισμού που οι ντόπιες ελιτ δεν είχαν ποτέ συμφέρον να κάνουν; Και την διαρκή αξιολόγηση λειτουργών και υπηρεσιών;
  • Που θα στηριχθεί η ανάκαμψη της οικονομίας και οι θέσεις εργασίας; Στην δημιουργία της πρωτοβουλίας του εφευρετικού και ανήσυχου έλληνα πολίτη, στην άνθηση της υγιούς επιχειρηματικότητας μακριά από καρτέλ και στημένες εργολαβίες και τέλος της αλληλέγγυας κοινωνικής οικονομίας ή στα πεντάχρονα πλάνα-πλάνες των αδύνατων ακόμη και με δανεικά πλέον κρατικών επενδύσεων ή του κόμματος-κράτους;


Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αντίθεση με την αντιπολίτευση και τους φορείς της ελληνικής ασθένειας, είναι σχεδόν έτοιμος. Αρκεί να το θελήσει και να παρουσιάσει με τόλμη το σχέδιό του για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας ζητώντας καθαρή εντολή να καταπολεμήσει την "ελληνική ασθένεια" του φεουδαρχικού παρασιτισμού των μεταπρατικών ελίτ πάνω στους παραγωγούς του πλούτου. 

Εντέλει κάτι τέτοιο είναι που θα επιτρέψει και στην επερχόμενη απομείωση του χρέους να αποβεί χρήσιμη δλδ να μην απορροφά πλέον το χρέος κάθε δυνατότητα εσωτερικής χρηματοδότησης της ανάπτυξης. Ή αλλιώς "συν Αθηνά και χείρα κίνει".
Σε κάθε άλλη περίπτωση, το χρέος θα παραμείνει ως η παντοδύναμη μαύρη τρύπα που αποστραγγίζει κάθε εθνικό πλούτο είτε με ευρώ είτε με δραχμή είτε στην ΕΕ είτε και στους BRICS.

Η ηθική της ευθύνης

"Η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να δώσει τον αγώνα μέχρι τέλους"
του Δημήτρη Κλαράκη*


Ο ελληνικός λαός τόσο στις εθνικές εκλογές στις 25/01/2015, όσο και στο πρόσφατο δημοψήφισμα, εκφράστηκε ξεκάθαρα και επιβεβαίωσε την επιθυμία του για διαπραγμάτευση και συμφωνία εντός Ε.Ε και ευρωζώνης και όχι για ρήξη. 

Τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα, η κυβέρνηση δεσμευόταν να ενεργήσει εντός του πλαισίου της εντολής αυτής. 

Άλλωστε τόσο οι προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου το 2013, κατοχυρώνουν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, με όρους όμως αλληλεγγύης και δημοκρατίας, ως ισότιμου μέλους με επίλυση του μεγάλου προβλήματος του δημοσίου χρέους της και τερματισμού της ακραίας λιτότητας.

Δύο δυνατότητες υπήρχαν για την κυβέρνηση :
  1. Ρήξη και έξοδος από το ευρώ με άτακτη ή συντεταγμένη χρεοκοπία
  2. Συμβιβασμός και συμφωνία εντός ευρωζώνης

1. Άτακτη χρεοκοπία

Αν η Ελλάδα εκείνο το πρωί της Δευτέρας δεν είχε μια συμφωνία, θα χρεοκοπούσε και τυπικά ενώ θα υπήρχαν ποικίλες άμεσες αρνητικές συνέπειες όπως η διακοπή της χρηματοδότησης από τον ELA στις τράπεζες, ενώ τα σχετικά ποσά που είχαν δοθεί θα καθίσταντο άμεσα απαιτητά. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα κατέρρεε, η χώρα θα βρισκόταν μπροστά σε εξαιρετικά δύσκολες και ακραίες καταστάσεις σε όλους τους τομείς, διατηρώντας στις πλάτες της ένα δυσβάστακτο δημόσιο χρέος. Ας τονιστούν δυο πράγματα.

1) Η επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα απαιτεί προεργασία τουλάχιστον ενός οκταμήνου- δεκαμήνου και χρηματοδότηση περί τα 60 δις ευρώ. Ούτε η απαραίτητη προεργασία είχε γίνει ούτε και τα ταμειακά αποθέματα υπήρχαν για να στηριχθεί ένα τέτοιο αβέβαιο εγχείρημα. Επιπλέον το νέο νόμισμα θα ήταν διαρκώς εκτεθειμένο σε ασφυκτικές πληθωριστικές πιέσεις με διαρκείς απομειώσεις της πραγματικής του αξίας έναντι της αναγραφόμενης ονομαστικής, μειώνοντας την αγοραστική μας δύναμη σε επίπεδα πολύ χαμηλότερα από τη σημερινή κατάσταση.

2) Στις ελληνικές τράπεζες υπάρχουν σήμερα λογιστικά 115 δις σε καταθέσεις, τυπωμένο, όμως πραγματικό χρήμα στα ταμεία μόλις 1,2 δις ευρώ. Από τον ELA έχουμε λάβει περίπου 90 δις ευρώ για τις τράπεζες μας. Αντιλαμβανόμαστε όλοι την πλήρη δυσαναλογία. Αν δεν υπήρχε συμφωνία θα έκλεινε ο ELA και τότε το σύνολο σχεδόν των καταθέσεων θα χανόταν γιατί τα 90 δις θα καθίσταντο άμεσα απαιτητά. Αυτές οι καταθέσεις όμως ανήκουν στους ανθρώπους που δεν έστειλαν τα χρήματα τους στο εξωτερικό, ούτε τα έκρυψαν σε σεντούκια και θυρίδες.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί, για να αντιληφθούμε την πραγματική κατάσταση της εθνικής οικονομίας, ότι στις 28/01/2015 η νέα κυβέρνηση ενημερώθηκε από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ότι έλειπαν περίπου 530 εκ ευρώ για πληρωμή μισθών και συντάξεων. Αυτό το success story κλήθηκε να διαχειριστεί η σημερινή κυβέρνηση.

2. Συντεταγμένη χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ

Μια συντεταγμένη χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ απαιτεί συμφωνία με τους εταίρους μας για να επέλθει, καθώς δεν προβλέπεται καμία διαδικασία εξόδου (ακούσια ή εκούσια) μέλους από το ευρώ διότι η συμμετοχή θεωρείται αμετάκλητη. Η συμφωνία αυτή θα έθετε τους όρους της αποχώρησης μας από τη ζώνη του ευρώ ρυθμίζοντας διάφορα ζητήματα όπως πχ της διαδικασίας αποπληρωμής των χρεών από τα δάνεια που λάβαμε από τα 2 πρώτα μνημόνια, της απαιτούμενης χρηματοδότησης για το πρώτο διάστημα, κλειδώματος ισοτιμίας προκειμένου να θωρακιστεί το νέο νόμισμα στις κερδοσκοπικές επιθέσεις και στις πληθωριστικές πιέσεις. Πολύ απλά και νέο μνημόνιο θα υπογράφαμε και από το ευρώ θα είχαμε εξέλθει.

3. Συμβιβασμός

Μετά από μια πολύμηνη μάχη, μέσα σε ένα εντελώς αφιλόξενο πολιτικά περιβάλλον με συσχετισμούς δυνάμεων σε βάρος της χώρας μας, με νεοφιλελεύθερους κύκλους να έχουν έτοιμο και σε εφαρμογή σχέδιο άτακτης χρεοκοπίας της χώρας μας ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας βρέθηκε μπροστά σε ένα ωμό εκβιασμό: ρήξη και χρεοκοπία ή μια δύσκολη συνθηκολόγηση. Μπροστά σε αυτό το δίλημμα αναμετρήθηκε με τις ιστορικές του ευθύνες, να επιλέξει ανάμεσα σε μια επώδυνη συμφωνία ή σε μια ρήξη υψηλού ρίσκου, με σενάρια αμφιβόλου ποιότητας και αξιοπιστίας (ρήξης, δραχμής, παράλληλων νομισμάτων κλπ) διακινδυνεύοντας τις ζωές 10 εκ. ελλήνων.

Οι νεοφιλελεύθεροι κύκλοι είχαν στήσει καρτέρι θανάτου στην Ελλάδα, όντας οι φανατικότεροι υποστηρικτές ενόςgrexit, το οποίο σχεδίαζαν και υποδαύλιζαν. Εν τέλει η Γερμανία αποδέχθηκε μια συμφωνία, που όσο σκληρή και αν είναι για εμάς, στην πραγματικότητα σε μεγάλο βαθμό δεν την επιθυμούσε καθώς προέτασσε την έξοδο μας ως πολιτική της επιλογή, όπως φάνηκε.

Η συμφωνία αποτελεί αναμφίβολα ένα νέο μνημόνιο, ένας όρος που στο συλλογικό υποσυνείδητο του λαού μας μετά από όσα ζήσαμε έχει δαιμονοποιηθεί και δικαίως. Ουσιαστικά αποτελεί όμως τη συνήθη διεθνή νομική ορολογία «memorandum of understanding» (μνημόνιο κατανόησης) για την περιγραφή ενός συμβατικού κειμένου αμοιβαίων υποχρεώσεων. Είναι μια δύσκολη συμφωνία, κόντρα στις προεκλογικές εξαγγελίες και τις αρχές του ΣΥΡΙΖΑ. Με την υπογραφή της όμως αποφύγαμε τα χειρότερα, τα χειρότερα για το λαό, κερδίσαμε χρόνο για να ανατάξουμε, να μεταβληθούν οι συνθήκες στην Ευρώπη (έρχονται εκλογές στην Ισπανία).

Η συμφωνία αυτή πέρα από τα δύσκολα μέτρα που περιέχει, θέτει στο τραπέζι την κουβέντα για την απομείωση του ελληνικού χρέους, κλειδώνει ένα επενδυτικό πακέτο 35 δις με διασφαλισμένες παράλληλα τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας για μια τριετία.

Αν τα ξημερώματα εκείνης της Δευτέρας ο Αλέξης έπαιρνε το σακάκι του και επέστρεφε στην Ελλάδα λέγοντας ένα περήφανο ΟΧΙ θα έμενε απόλυτα συνεπής στην ηθική των πεποιθήσεων του, της ιδεολογίας και των αρχών του. Προφανώς θα αποθεώνονταν τις πρώτες ώρες από εκατομμύρια κόσμου στις πλατείες ως ήρωας, αλλά μετά τι θα ακολουθούσε. Μετά θα άρχιζαν όλα τα προβλήματα, οι αντιδράσεις, οι συνέπειες. Εύκολα μπαίνεις ηρωικά μετά βαΐων και κλάδων στα Ιεροσόλυμα εξίσου εύκολα καταλήγεις στο σταυρό του μαρτυρίου από τους ίδιους που σε αποθέωναν.

Ποιους άραγε θα ευνοούσε μια χρεοκοπία στην παρούσα συγκυρία; Σίγουρα όσους φυγάδευσαν τα κεφάλαια τους στο εξωτερικό τα οποία θα επαναπάτριζαν για να αγοράσουν τα πάντα ως αποικιοκράτες, με όπλο το ισχυρό ευρώ έναντι του αδύναμου εγχώριου και υποτιμημένου νομίσματος. Σε μια ενδεχόμενη χρεοκοπία ούτε το χρέος της χώρας θα διαγραφόταν, ούτε τα ιδιωτικά χρέη προς τις τράπεζες και στο δημόσιο. Σε μια χρεοκοπία οι καταθέσεις των πολιτών στις τράπεζες θα εξανεμίζονταν, και κόποι μιας ζωής θα χάνονταν.

Αντί λοιπόν να προτάξει την ιδεολογική καθαρότητα νίπτοντας τας χείρας προ της καταστάσεως ως άλλος Πόντιος Πιλάτος, αντί να αναφωνήσει απελθέτω απ εμού το ποτήριον τούτο, o Τσίπρας ανέλαβε τις ευθύνες που του αναλογούσαν και δέχθηκε μια συνθηκολόγηση. Μια συνθηκολόγηση που διέσωσε το στράτευμα, για να δώσει την επόμενη κρίσιμη μάχη για την ανάταξη της πατρίδας, του λαού. Δεν υπέταξε τις τακτικές στο στόχο, αλλά προκειμένου να διατηρήσει ζωντανό το στρατηγικό στόχο σωτηρίας της κοινωνίας, αναπροσάρμοσε τις τακτικές κινήσεις.

Την κρίσιμη στιγμή έκανε την επιλογή του ως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, όχι ως πρόεδρος ενός κόμματος, και προέταξε την ηθική της ευθύνης, μένοντας πιστός στη λαϊκή εντολή για συμβιβασμό και όχι ρήξη. Αποτόλμησε τη ρήξη με το ίδιο του το κόμμα για να διασφαλίσει τα ταξικά συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, τη σωτηρία της κοινωνίας.

Αν αυτό δεν είναι ριζοσπαστικό, αριστερό τι θα ήταν εν προκειμένω? Να παραδώσει τη χώρα και το λαό στην άβυσσο ενός αχαρτογράφητου ωκεανού?

Η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να δώσει τον αγώνα μέχρι τέλους.
Στον αγώνα αυτό ουδείς δικαιούται να φυγομαχήσει, να δραπετεύσει, όποιος το πράξει θα κριθεί από την ιστορία.
Το μόνο που διευκολύνει μια τέτοια στάση φυγής και αποφυγής ευθυνών είναι η ποθητή, για πολλούς εντός και εκτός Ελλάδος, ανατροπή μιας κυβέρνησης που ενόχλησε το κατεστημένο γιατί τάραξε τα λιμνάζοντα νερά, εντός και εκτός Ελλάδος, μίλησε με ξεχασμένους όρους στην Ευρώπη (δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, βιωσιμότητα, δημοκρατία), ξανάβαλε την πολιτική στο επίκεντρο σε βάρος τεχνοκρατικών μαθηματικών υπολογισμών.

Δημήτρης Κλαράκης

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Για ένα νέο αναπτυξιακό νόμο που επιτέλους θα επικροτεί την ανάπτυξη και όχι την διαφθορά και τον παρασιτισμό

του Α. Οικονομίδη*

Ο Αλέξης Οικονομίδης συνοψίζει τις θέσεις για τις βασικές αρχές του ζητούμενου επενδυτικού νόμου, που προτείνει στο Τμήμα Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ:

Η παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας μας, είναι το αποτέλεσμα απολύτως ηθελημένων πολιτικών επιλογών, τουλάχιστον των τελευταίων 30 χρόνων. Το μνημόνιο απλώς την επιτάχυνε και την ολοκλήρωσε.
Αν σήμερα έπεφταν χρήματα από ελικόπτερο, το μόνο που θα διογκώνονταν είναι οι παρασιτικοί τομείς της αγοράς, εκείνοι ακριβώς που μας κατέστρεψαν.» [i]
Αν δεν αλλάξει ο συσχετισμός 3% του πρωτογενή τομέα, 9% του δευτερογενή τομέα και  88% υπηρεσίες παντός είδους, τότε όχι μόνο ανάπτυξη ποτέ δεν θα δούμε, αλλά θα χάσουμε και την εθνική μας ανεξαρτησία. [ii]

Τι συμβαίνει με τους εκάστοτε αναπτυξιακούς νόμους στα αλήθεια

Η εφαρμογή των προηγούμενων αναπτυξιακών νόμων, τελικά βοήθησε στην μεγέθυνση των υπηρεσιών (σύμβουλοι-βιομηχανίες υπηρεσιών δημιουργίας business plan και όχι μόνο), του παρασιτισμού, της αθρόας εισαγωγής μηχανολογικού εξοπλισμού και του αυξημένου διαχειριστικού κόστους που κατανάλωσε σημαντικούς πόρους σε βάρος των πραγματικά δικαιούχων. [iii]
Αντί ο Αναπτυξιακός νόμος να στοχεύει και σκοπεύει στο ζητούμενο που είναι το τελικό προϊόν, περιορίζεται στις προθέσειςεπιδοτώντας κυρίως δαπάνες κτιριακού και μηχανολογικού εξοπλισμού (πάντα εισαγόμενου μια που δεν υπάρχει η δυνατότητα έκδοσης πιστοποιητικού για τα εγχωρίως κατασκευαζόμενα!), και πάσης φύσεως υπηρεσιών (ταξίδια, εκθέσεις, συμβούλων και μιας βαριάς βιομηχανίας υπηρεσιών «paper-ρολογίας»), με τελικό αποτέλεσμα την διόγκωση του παρασιτισμού και της διαφθοράς. [iv]
Για να εισπράξεις δε την οιαδήποτε επιχορήγηση, θα πρέπει να καταθέσεις αντίστοιχη εγγυητική επιστολή τραπέζης, αποκλείοντας στην πράξη όσους πραγματικά την χρειάζονται, το αποτέλεσμα είναι να απευθύνεται τελικά μόνο σε αυτούς που δεν την έχουν ανάγκη!
Οι κάθε λογής «αγράμματες» υπηρεσίες, φορείς ενός άκριτου εισαγόμενου πρότυπου, στο όνομα ενός κατ επίφαση μόνο εκσυγχρονισμού, καταστρέφουν δια της βίας την τοπική παραγωγική μας  πραγματικότητα, πραγματικότητα που ουδέποτε, κατανόησαν, εκτίμησαν σωστά ή αγάπησαν.
Η Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας (ΓΓΕΤ), μαζί με τους εκάστοτε ακαδημαϊκούς αξιολογητές, στην πράξη καταπολεμήσανε  την οιαδήποτε προσπάθεια των μεταποιητικών βιοτεχνικών μονάδων για καινοτομία, υψηλή τεχνολογία και προσπάθεια δημιουργίας νέου προϊόντος, μια και αυτό δεν ταίριαζε στα δικά τους εγκεφαλικά πρότυπα περί κυρίαρχου μαζικού προϊόντος.
Τελικά, δεν ήταν δυνατόν να κάνεις την οιαδήποτε μακροπρόθεσμη επενδυτική πολιτική, διότι είχες να αντιμετωπίσεις ένα απολύτως εχθρικό κρατικό μηχανισμό, σε συνέργεια με τους διάφορους ακαδημαϊκούς συμβούλους, οι οποίοι στην πράξη εδραίωσαν το σημερινό νεοφιλελεύθερο μοντέλο, με την απαξία τους στην ενδογενή παραγωγή.

Ριζική αλλαγή διαδικασιών και στόχευσης των αναπτυξιακών προγραμμάτων

 To μόνο τελικό ζητούμενο κάθε νέας επένδυσης που επιχορηγείται, θα έπρεπε να είναι, η δημιουργία τελικού προϊόντος, υψηλής ελληνικής – εγχώριας προστιθέμενης αξίας (ΕΠΑ) μεγαλύτερης του 35%.
Οι όποιες ελαφρύνσεις, μιλάμε μόνο για έμμεσες,  θα δίνονται στο τέλος της επένδυσης και μάλλον δεν θα δίνονται, αλλά θα εφαρμόζονται αυτοδίκαια απο τις ίδιες τις επιχειρήσεις, μέσω των λογιστικών τους βιβλίων.
Το ύψος και το είδος των ελαφρύνσεων θα περιγράφονται σαφώς στο ΦΕΚ του νέου αναπτυξιακού νόμου, και θα είναι γνωστές στους πάντες εκ των προτέρων.
Οι όποιες ελαφρύνσεις θα είναι κλιμακωτές, ανάλογα με την επιτευχθείσα ΕΠΑ (π.χ. για ΕΠΑ από 35%-40% αυτές…., για ΕΠΑ από 40%-50% αυτές κ.ο.κ.).
Η ΕΠΑ θα υπολογίζεται από τις οικονομικές υπηρεσίες της κάθε επιχείρησης και θα αποστέλλεται στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου, όπου θα γίνεται ο έλεγχος αυτής, όπως και για τα λοιπά οικονομικά στοιχεία της κάθε επιχείρησης.
Τότε όλοι οι επενδυτές θα έχουν συμφέρον να υλοποιήσουν άμεσα την επένδυση, οι δε πωλήσεις των προϊόντων τους, σαν αποτέλεσμα αυτής, θα πρέπει να περιλαμβάνουν την μεγαλύτερη εγχώρια προστιθέμενη αξία, ώστε να τύχουν των μεγίστων ευεργετημάτων του νόμου.
Η όλη διαδικασία απλοποιείται, δεν προϋποθέτει την κατάθεση επενδυτικού σχεδίου, ίσως αρκεί μια απλή αίτηση, και σταματάει η έγκριση μιας επένδυσης να υπόκειται στη διάθεση των όποιων τεχνοκρατών – επαϊόντων, τρομάρα τους.[v]
Οι πιστοποιήσεις από μεριάς του δημοσίου (ουσιαστικά σήμερα ανύπαρκτες) χρειάζονται για τη δημιουργία του προϊόντος και όχι για τα μέσα παραγωγής.
Ας τα παράγει με τα χέρια του. Δηλαδή τότε δεν δικαιούται επιχορήγησης;
Με τον υπάρχον αναπτυξιακό νόμο, δεν δικαιούται καμιάς επιχορήγησης!
Το κάθε πλέον προϊόν που θα πωλείται, θα φέρει σήμα στην ετικέτα του με το ποσοστό της ΕΠΑ. Με αυτόν τον τρόπο ο καταναλωτής θα γνωρίζει και θα επιλέγει όχι μόνο με το κριτήριο της τιμής, αλλά και του ποσοστού της εγχώριας κατασκευής.
Παράλληλα είναι σήμερα απολύτως αναγκαίο να δημιουργηθεί, ένας νέος «Κανονισμός Δημόσιων Προμηθειών«, που ουσιαστικά θα πριμοδοτεί την Ελληνική Παραγωγή μέσω του ελέγχου της ΕΠΑ.
ΠΡΟΣΟΧΗ μιλάμε για επενδύσεις με σκοπό τη δημιουργία τελικού προϊόντος στον πρωτογενή τομέα και στην μεταποίηση μόνο! Αποκλείονται σαφώς κάθε είδους υπηρεσίες!
Άρα σύμφωνα με τα ανωτέρω είναι σαφές ότι οι έμμεσες φορο-απαλλαγές ή ότι άλλο, δίνονται μετά το τέλος της επένδυσης,  σύμφωνα με τις πωλήσεις της επιχείρησης, και για όσο καιρό είναι αναγκαίες (όπως με τις αποσβέσεις 5 έως 10 χρόνια, ιδιαιτέρως σε υψηλής έντασης κεφαλαίου επενδύσεις).
Η πρότασή μας προφανώς δεν είναι αναγκαίο να περιλαμβάνει όλες τις επενδύσεις, π.χ. κάποιος που θέλει άμεσες επιχορηγήσεις, θα συνεχίζει να υποβάλλει επενδυτικό σχέδιο και να αναμένει την έγκριση του.
Ναι σε ένα αναπτυξιακό πραγματικά νόμο που:
  • θα εξυπηρετεί την πραγματική οικονομία αυτού του τόπου
  • θα ανοίγει τον δρόμο σε νέες προσλήψεις
  • θα αξιολογεί επιτέλους το αποτέλεσμα και όχι την πρόθεση και τα μέσα
  • θα αναδεικνύει την δική μας τεχνική παράδοση και την πραγματική μεταποιητική πραγματικότητα του τόπου μας
  • θα επιτρέπει να αναδειχθούν οι ιδιαίτερες πατέντες, ιδιοσυσκευές και πρακτικές του κάθε παραγωγού και όχι την επιβολή εξωγενών κανόνων και πρακτικών που τελικά εξυπηρετούν την καταστροφή της τοπικής παραγωγής προς όφελος των εισαγωγών
  • θα τερματίσει την αυθεντία των ακαδημαϊκών συμβούλων, που καταλήγουν όχι μόνο σε σνομπισμό, αδιαφορία και τελικά στην δυσφήμιση των παραγωγών, με τελικό σκοπό τον εξοβελισμό τους.[vi]
  • θα τερματίσει επί τέλους την βιομηχανία των business plan και των συμβούλων, που καταλήγουν στην διαφθορά και την εξυπηρέτηση των ημετέρων.
Μιλάμε, αλλά για μία ριζική αναγκαία αναπροσαρμογή του τρόπου ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας, που θα βασίζεται στην εξάλειψη, άπαξ δια παντός, της διαφθοράς όλων των συγκατα-νευσιφάγων της διαπλοκής[vii] και της κακοδαιμονίας μας.
Το πραγματικό ερώτημα είναι θέλουμε πραγματικά να το επιχειρήσουμε αυτό; ή άλλως, να αρκεστούμε στην καλύτερη διαχείριση του υπάρχοντος ατελέσφορου μεν, αλλά απολύτως καταστροφικού της εγχώριας παραγωγής δε δρόμου, μια και εμείς είμαστε καλύτεροι από τους άλλους!
Αν η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, από την ριζική αναπροσαρμογή του τρόπου της ανάπτυξης τότε, θα βρούμε τα αναγκαία εργαλεία και πολιτικές.
Το ότι τα πράγματα γίνονται πλέον πολύ απλά, δεν πρέπει να μας τρομάζουν αλλά αντίθετα να μας προκαλούν.
Υ.Γ.
Η πρόταση αυτή μιλάει μόνο για τις έμμεσεςελαφρύνσεις, που θα είναι πλέον κεντρικό στοιχείο του νέου αναπτυξιακού νόμου.
Θα (πρέπει να) επακολουθήσουν και άλλα κείμενα που θα ασχοληθούν με άλλες πτυχές του νόμου όπως π.χ. για το είδος και τον τρόπο τωνάμεσων επιχορηγήσεων, τι είδους ανάπτυξη θέλουμε και χρειαζόμαστε και το σημαντικότερο,τη Χάραξη μιας Νέας Εθνικής Παραγωγικής Στρατηγικής[viii].

Παραρτήματα: