Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

ΕΣΡ: Ποιος δίνει το δικαίωμα στην ΝΔ να μπλοκάρει το Σύνταγμα κκ Νομοθέτες μου των Ανεξάρτητων Αρχών;

Η ΝΔ περιφέρει το εξαιτίας της νεκρό ΕΣΡ ως εναλλακτική λύση
 και το ΣτΕ επιβάλλει την επιστροφή όλων των αρμοδιοτήτων
σε μια Αρχή που δεν μπορεί λόγω νομικών κενών να συγκροτηθεί....
Ιστορίες νομοθετικής τρέλας και εξ αυτής ζέοντος νομικού αδιεξόδου

Το ΣτΕ με απόφασή του θεωρεί αντισυνταγματική την χωρίς άδεια λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών.

Το ΕΣΡ με έγγραφο του από το καλοκαίρι του 2015 δήλωνε αδυναμία να διενεργήσει τον διαγωνισμό. 

Η ΝΔ υπό τον Βαγγέλη Μειμαράκη είχε συμφωνήσει στη συναίνεση για την εκλογή των μελών του ΕΣΡ. 

Μετά την άρνηση της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη να συναινέσει, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να προσθέσει στο νόμο το άρθρο 2Α με το οποίο μεταβιβάσθηκαν οι αρμοδιότητες του ΕΣΡ στον Υπουργό. 

Σήμερα έχουμε αρνητική απόφαση ΣτΕ για την μεταβίβαση αρμοδιοτήτων στο αρμόδιο υπουργείο - αλλά όχι ακόμη το σκεπτικό... όμως εξ αιτίας αυτής της απόφασης επιστρέφονται ήδη από αύριο οι αρμοδιότητες από το υπουργείο στο ΕΣΡ. 

Στο ΕΣΡ που δεν υπάρχει ακόμη λόγω ΝΔ. 

Πιάσε το αυγό και κούρευτο κκ νομοθέτες των ανεξάρτητων αρχών!!

ΑΣ

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

                                                                                                                                                                               
του Λευτέρη Κρέτσου*

Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα μπει τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Εργάστηκε σκληρά, σε αντίξοες και ασύμμετρες επικοινωνιακά συνθήκες, προκειμένου να γίνει αυτό πράξη. Είναι η μόνη που κατάφερε να ολοκληρώσει με επιτυχία διαγωνισμό για απονομή τηλεοπτικών αδειών.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ήταν άλλες οι βουλές των δικαστών, και το Συμβούλιο της Επικρατείας είχε τον τελευταίο λόγο στο ερώτημα του ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο. Ή μήπως όχι;
Το ΣτΕ αποφάσισε την Τετάρτη να κηρυχθεί άκυρος ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες. Ο διαγωνισμός αυτός αποτελεί πλέον παρελθόν, όμως σε κάθε περίπτωση θα μείνει στην ιστορία, γιατί απέδειξε τα εξής:
1. Η διοργάνωση διαγωνιστικής διαδικασίας για τις τηλεοπτικές άδειες δεν είναι κάτι μεταφυσικό, αλλά ένα εφικτό εγχείρημα, όσο δύσκολο και σύνθετο κι αν είναι.

2. Για το ότι επί 27 έτη δεν έγινε διαγωνισμός φέρουν την απόλυτη ευθύνη οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Εμείς τον ολοκληρώσαμε έπειτα από μόλις ενάμιση χρόνο κυβερνητικής θητείας και 10 μήνες από την ψήφιση του ν. 4339/2015, παρότι χρειάστηκε να περιμένουμε την εκλογή του Κ. Μητσοτάκη, με την ελπίδα ότι η νέα ηγεσία της Ν.Δ. θα συναινούσε στη συγκρότηση του ΕΣΡ. Αντιθέτως, το παλιό πολιτικό σύστημα ανέβαλλε διαρκώς όχι μόνο τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες αλλά και την είσπραξη του ειδικού φόρου τηλεόρασης/τελών χρήσης συχνοτήτων, μη παραλείποντας στο ενδιάμεσο να ρίξει μαύρο στην ΕΡΤ και να επιτρέψει, αν δεν υπέθαλψε κιόλας, την αεροπειρατεία της Digea και των καναλαρχών. 

3. Το κράτος δεν είναι αδύναμο. Αντίθετα, μπορεί να λειτουργήσει συντεταγμένα και αποτελεσματικά, όταν υπάρχει πολιτική βούληση και πνεύμα συνεργασίας. Για τη διενέργεια του διαγωνισμού εργάστηκαν, εκτός από τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, στελέχη της Ελληνικής Αστυνομίας, της ΕΕΤΤ, του Ελληνικού Στρατού, του ΕΚΑΒ και άλλων υπηρεσιών. 

4. Το ελληνικό Δημόσιο διαθέτει πολύ ικανά στελέχη, αλλά απαιτείται η ενθάρρυνση και η αναγνώρισή τους από πλευράς πολιτικής ηγεσίας χωρίς κομματικούς διαχωρισμούς και κομματικά κίνητρα. Στις επιτροπές του διαγωνισμού δεν υπήρχε ούτε ένα κομματικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και κάθε διοικητική πράξη μπορούσε να ελεγχθεί δικαστικά και προδικαστικά, ενώ υπήρχε απόλυτη διαφάνεια και δυνατότητα πρόσβασης στα στοιχεία όλων των συμμετεχόντων στον διαγωνισμό. 

5. Υπάρχει πραγματικό επενδυτικό ενδιαφέρον για τον χώρο της τηλεόρασης, όπως φάνηκε και από τα χρήματα που κατεβλήθησαν διαμέσου της διαγωνιστικής διαδικασίας. Φέρουν βαρύτατες ευθύνες όσοι για χρόνια επέτρεπαν τη διατήρηση του ελέγχου των τηλεοπτικών συχνοτήτων από ένα κλειστό club ολιγαρχών και «τζαμπατζήδων».
Συμπερασματικά, ο διαγωνισμός αυτός αποκάλυψε ακόμη και στον πιο καλοπροαίρετο πολίτη ότι η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι πολιτικοί βραχίονες των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Από την αρχή έφεραν εμπόδια και προσπάθησαν να μπλοκάρουν τη συγκρότηση του ΕΣΡ για να μην προχωρήσει ο διαγωνισμός. Ο νόμος Παππά ενισχύει τον ρόλο του ΕΣΡ όσο κανένας άλλος νόμος.
Παρ’ όλα αυτά, η Ν.Δ. έθεσε εξαρχής βέτο, με άδηλο μάλιστα χρονικό προσδιορισμό τερματισμού του. Το κράτος, όμως, δεν μπορεί να είναι όμηρος των επιδιώξεων και των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων της ηγεσίας της Ν.Δ.
Οι αποφάσεις του ΣτΕ και των δικαστηρίων είναι δεσμευτικές. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αξίζουν τον σεβασμό των πολιτών. Για παράδειγμα, το ΣτΕ αποφάσισε μετά από 8 μήνες μαύρου στην ΕΡΤ ότι δεν είναι υποχρεωτικό να υπάρχει δημόσια ραδιοτηλεόραση. Συνεπώς, για το ΣτΕ οι χειρισμοί Σαμαρά για το μαύρο ήταν σύννομοι, όπως συνταγματικά ανεκτά ήταν και τα μνημόνια και οι επακόλουθες σφαγές στους μισθούς, στις συντάξεις και στις ελπίδες και στα όνειρα του ελληνικού λαού.
Η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ ζητά το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο να παραμείνει θολό. Μετά την ακύρωση του διαγωνισμού δεν έχουμε πλέον κανονικές και οριστικές άδειες λειτουργίας. Επιπλέον το ΣτΕ διατάσσει το Δημόσιο να επιστρέψει 258 εκατομμύρια σε έχοντες και κατέχοντες και δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να ασκήσει κοινωνική πολιτική με τα χρήματα που απέφερε η διαγωνιστική διαδικασία του Αυγούστου.
Μπορεί κάποιοι δικαστές του ΣτΕ να είναι υπεράνω χρημάτων, αλλά αυτό ενδεχομένως να συνιστά αλαζονεία και ύβρι στο 30% των πολιτών της χώρας που βιώνει συνθήκες φτώχειας και οικονομικής ασφυξίας.
Ζητούν, λοιπόν, να επιστρέψουμε σε ένα καθεστώς ανομίας στη λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών, παρότι τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι το καθεστώς αυτό διαχρονικά συνοδεύεται από συσσωρευμένα χρέη, απολύσεις, μειώσεις μισθών και καθυστερήσεις στην καταβολή δεδουλευμένων για τους εργαζόμενους.
Οπως είπαμε, οι αποφάσεις των δικαστηρίων είναι δεσμευτικές. Ωστόσο και η εκτελεστική εξουσία οφείλει να συνεχίσει το έργο της εντός των ορίων των αποφάσεων αυτών. Στο πλαίσιο αυτό, θα χορηγήσουμε βεβαιώσεις προσωρινής λειτουργίας των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών μέχρι να διενεργηθεί ο διαγωνισμός από το ΕΣΡ.
Σε κάθε περίπτωση, το τζάμπα πέθανε! Για την απόκτηση της βεβαίωσης προσωρινής λειτουργίας οι παλιοί και νέοι καναλάρχες θα καταθέσουν ένα αξιοσέβαστο χρηματικό ποσό άπαξ και ένα μικρότερο ποσό κάθε χρόνο, μέχρι να διεξαχθεί ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες από το ΕΣΡ. Επίσης θα οφείλουν να πληρούν συγκεκριμένα κριτήρια αριθμού απασχολούμενων, τεχνικής επάρκειας και ποιότητας προγράμματος.
Εν ολίγοις, όσοι νόμιζαν ότι λόγω της απόφασης του ΣτΕ θα κάνουμε πίσω ή θα κλείσουμε το μάτι στη διαπλοκή, κάνουν τεράστιο λάθος. Οι καναλάρχες σε αυτή τη χώρα οφείλουν να ακολουθούν το πλαίσιο που ορίζει το κράτος.
Η απόφαση επομένως του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες συνιστά εντελώς πρόσκαιρη νίκη των ολιγαρχών και του παλιού, σάπιου πολιτικού συστήματος. Μπαίνουν κανόνες για όλους, όπως απαιτεί η λαϊκή βούληση που θα πει και την τελευταία λέξη.
*γενικός γραμματέας Ενημέρωσης και Επικοινωνίας
πηγή efsyn
γελοιογραφία Χρήστος Παπανίκος

Χάνοντας την τηλεοπτική μάχη, κερδίζοντας τον πόλεμο

του Στέλιου Κούλογλου*
Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν συνιστά το τέλος του κόσμου, ούτε φυσικά της κυβέρνησης. Αποτελεί όμως πολιτική ήττα στη μάχη που η τελευταία ξεκίνησε για το τέλος της ασυδοσίας στο τηλεοπτικό τοπίο, ήττα από την οποία πρέπει χρειάζεται να βγουν τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα. Συγχρόνως όμως, επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου βγάζει την κυβέρνηση από δύσκολες και πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, μπροστά στις οποίες θα βρισκόταν αν ο νόμος Παππά είχε κριθεί συνταγματικός.
Αρχικά, όπως μετά από κάθε ήττα, πρέπει να γλείψεις τις πληγές σου και να σκεφτείς τι δε πήγε καλά. Το να τρέξεις καταϊδρωμένος να τα βάλεις με τον διαιτητή, εξηγείται με συναισθηματικούς όρους στο ποδόσφαιρο, αλλά στη πολιτική έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Δεν επιτίθεσαι στη Δικαιοσύνη επειδή δεν πήρες την απόφαση που ήθελες. Ιδίως όταν είσαι κυβέρνηση και πρέπει να δίνεις το παράδειγμα στο σεβασμό των θεσμών, ειδικά όταν έχεις υποσχεθεί ότι "θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα". Και μάλιστα όταν από νομικής πλευράς το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά σίγουρο ήταν (δες εδώ την πολύ διαφωτιστική συνέντευξη του Γ. Σωτηρέλη)
Στη συγκεκριμένη μάχη έγιναν λάθη τακτικής, νομικά και πολιτικά. Μετά την αποτυχία της εκστρατείας για την ανατροπή της λιτότητας στην Ευρώπη, έπρεπε να είχε γίνει κατανοητό ότι δεν αρκούν οι όποιες καλές προθέσεις , η "πολιτική διαπραγμάτευση" και η πολιτικοποίηση των πάντων, ούτε η αναγωγή της κάθε επί μέρους μάχης σε ναυμαχία της Σαλαμίνας. Χωρίς μάλιστα να έχει γίνει μια σαφής εκτίμηση του συσχετισμού των δυνάμεων που να δίνει σοβαρές πιθανότητες νίκης. Γιατί, είτε πρόκειται για την ευρωζώνη του Σόιμπλε είτε για το εγχώριο σύστημα, αποδεικνύονται δυνατότερες δυνάμεις από τις δικές σου. Σε αυτές τις περιπτώσεις αντάρτικο έπρεπε να ξεκινήσεις, όχι να κηρύξεις ένα πόλεμο που δεν μπορείς να κερδίσεις. Και δεν είναι καθόλου σοφό να αναγγείλεις μια καινούργια μάχη για την επόμενη εβδομάδα, πριν ανασυντάξεις τις δυνάμεις σου και εκπονήσεις νέο σχέδιο δράσης. Να χτυπάς δηλαδή το χέρι σου στο μαχαίρι.
Τα καλά νέα για την κυβέρνηση είναι ότι τώρα αποφεύγει να βρεθεί μπροστά σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, όπως θα ήταν αν έριχνε μαύρο σε 2 μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια και σε άλλα μικρότερα, προκαλώντας απολύσεις χιλιάδων εργαζόμενων. Το πολιτικό κόστος από παρόμοιες περιπέτειες θα ήταν ίσως μεγαλύτερο από αυτό της ήττας με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το άλλο θετικό είναι ότι τώρα το μπαλάκι είναι στο γήπεδο της αντιπολίτευσης: αν αρνηθεί ξανά να συναινέσει στη συγκρότηση του ΕΣΡ θα αποδειχθεί περίτρανα ότι δεν δουλεύει παρά για τους καναλάρχες. Εκτός και αν η κυβέρνηση της ξαναδώσει προσχήματα με ένα ακόμη νόμο στο πόδι, μέχρι τη Δευτέρα!
Είναι προφανές ότι απαιτείται νέο σχέδιο και σοβαρός νέος νόμος. Η ιδέα ότι μετά την αναρχία των 26 ετών, που έχουν αντικειμενικά δημιουργήσει τετελεσμένες καταστάσεις,  μπορεί να περιοριστεί ο αριθμός των τηλεοπτικών σταθμών εθνικής εμβέλειας, πρέπει να εγκαταλειφθεί οριστικά. Όπως ο διαγωνισμός που έγινε παρέχει κάποια κριτήρια για το κόστος μιας τηλεοπτικής άδειας, όσοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν ένα σεβαστό ποσό, ασφαλώς μικρότερο αφού οι άδειες δεν θα είναι μόνο 4, θα μπορούν να την αποκτήσουν. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα είναι σύμφωνοι με το νόμο, δε κάνουν ξέπλυμα βρόμικου χρήματος ούτε αντιμετωπίζουν κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος, μέχρι να αποφανθεί τελεσίδικα η δικαιοσύνη. Ίσως, με όλα αυτά, το τηλεοπτικό τοπίο που θα προκύψει να είναι υγιέστερο από αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί.
Επίσης, αντί για βιαστικές κινήσεις, θα έπρεπε να προχωρήσει παράλληλα η αδειοδότηση των τοπικών σταθμών, αρχικά στις μεγάλες πόλεις και στη συνέχεια σε όλη την επικράτεια. Να δοθεί η νομική δυνατότητα, σε κινήσεις πολιτών, συνεταιρισμούς και μη κερδοσκοπικές κινήσεις να ανοίξουν τηλεοπτικούς σταθμούς, με ευνοϊκότερους όρους. Και παράλληλα να αναβαθμιστεί η ΕΡΤ. Η δημόσια σφαίρα και τέτοιους είδους πρωτοβουλίες αποτελούν το προνομιακό πεδίο της αριστεράς. Όχι η μάχη μηχανισμών, ούτε η αντικατάσταση της μιας διαπλοκής από άλλη.
Τέλος, το άλλο μεγάλο συμπέρασμα από τη μάχη που δόθηκε είναι ο τρόπος διακυβέρνησης. Οι πολίτες έχουν ξεχάσει ότι όλη αυτή η φασαρία έγινε μετά τη ξεδιάντροπη και αντισυνταγματική άρνηση της ΝΔ αλλά και των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης να συναινέσουν στη συγκρότηση του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, που θα αποφάσιζε για την αδειοδότηση. Όλα αποδόθηκαν, αντίθετα, στη κυβέρνηση που φορτώθηκε μάλιστα με τη πρόθεση να επιβάλλει αντιδημοκρατικό καθεστώς, κάτι που διάφοροι κρετίνοι(ες) διακινούν και στο εξωτερικό. Το γεγονός όμως ότι τέτοιες εξωπραγματικές κατηγορίες βρίσκουν έδαφος δεν αποτελεί απλά ένα επικοινωνιακό Βατερλό. Δείχνει κυρίως ότι η τακτική του ταύρου εν υαλοπωλείο, η λογική "όσοι δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας" πρέπει να αντικατασταθεί από την τακτική "όσοι δεν είναι εναντίον μας είναι μαζί μας". Διαφορετικά δεν μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα και μάλιστα με τόσο βαθιά και πολύπλευρη κρίση όσο η Ελλάδα.
πηγή tvxs

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

Η #CETA χωρίς παρωπίδες: oι επιπτώσεις



CETA ή αλλιώς Συνολική Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία, μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Καναδά. Τα τέσσερα αρχικά που βλέπουμε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τις τελευταίες ημέρες. Mελέτη του Πανεπιστημίου Tufts, που παρουσιάζει το tvxs.gr, δείχνει ότι αν εφαρμοστεί η CETA, αυτό θα σημαίνει 230.000 χαμένες θέσεις εργασίας έως το 2023. Από αυτές οι 200.000 θα είναι στις χώρες τις ΕΕ. Το κέρδος των επιχειρήσεων θα αυξηθεί από 0,66% έως και 1,76%, αλλά την ίδια ώρα οι μισθοί των εργαζομένων θα συμπιεστούν από 316 – 331 ευρώ στην ΕΕ. Το ΑΕΠ θα μειωθεί από 0,49% έως και 0,96% ενώ θα ανοίξει η πόρτα στο μη βιώσιμο χρέος.
Η έρευνα που διενεργήθηκε από το Ινστιτούτο για την Παγκόσμια Ανάπτυξη και το Περιβάλλον του Πανεπιστημίου Tufts τονίζει ότι η CETA αποβλέπει στην περαιτέρω φιλελευθεροποίηση του εμπορίου, των επενδύσεων και άλλων τομέων της κοινωνίας που μέχρι στιγμής προστατεύονται από τον ανταγωνισμό της αγοράς. «Κατά συνέπεια, η CETA είναι κάτι περισσότερο από μια απλή «εμπορική συμφωνία» και πρέπει να εξετάζεται σε όλη της την περιπλοκότητα, χωρίς παρωπίδες», προσθέτει.
Μια εναλλακτική αξιολόγηση για τη CETA
Οι υπέρμαχοι της CETA υπογραμμίζουν την προοπτική της μεγαλύτερης αύξησης του ΑΕΠ λόγω της αύξησης των όγκων του εμπορίου και των επενδύσεων. Aπό τις επίσημες προβλέψεις προκύπτει αύξηση του ΑΕΠ έως και 0,08% για την Ευρωπαϊκή Ένωση και 0,76% για τον Καναδά. Είναι όμως πραγματικά έτσι;
Γιατί, σύμφωνα με τη μελέτη του Πανεπιστημίου Tufts, όλες αυτές οι προβλέψεις πηγάζουν από ένα και μόνο μοντέλο των εμπορικών ανταλλαγών, το οποίο υποθέτει πλήρη απασχόληση και κανέναν αρνητικό αντίκτυπο της κατανομής εισοδημάτων σε όλες τις χώρες, αποκλείοντας τους μεγάλους κινδύνους της βαθύτερης φιλελευθεροποίησης.
«Αυτή η έλλειψη διανοητικής πολυμορφίας και ρεαλισμού που συσκοτίζει την αντιπαράθεση γύρω από τα υποτιθέμενα οικονομικά οφέλη της CETA επιβάλλει μια εναλλακτική αξιολόγηση που να βασίζεται σε ορθότερες παραδοχές ως προς την κατάστρωση των μοντέλων» τονίζει σχετικά η μελέτη.
Οι ερευνητές του Tufts, όπως εξηγούν πραγματοποίησαν εναλλακτικές προβλέψεις των οικονομικών επιπτώσεων της CETA χρησιμοποιώντας το Παγκόσμιο Μοντέλο Πολιτικής (GPM) των Ηνωμένων Εθνών. «Όταν συνεκτιμηθούν οι αλλαγές στην απασχόληση και στην κατανομή του εισοδήματος, καθώς και το γεγονός ότι η CETA είναι κάτι περισσότερο από μια απλή εμπορική συμφωνία παλαιού τύπου, τα αποτελέσματα που προκύπτουν είναι πολύ διαφορετικά» σημειώνουν. Η έρευνα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η CETA θα επιφέρει ανεργία, ανισότητα, απώλειες ευημερίας και μείωση των ενδοενωσιακών εμπορικών ανταλλαγών.
Πιο συγκεκριμένα: 
  • Η CETA θα οδηγήσει σε ενδοενωσιακή εκτροπή των εμπορικών ανταλλαγών. Το εμπορικό ισοζύγιο και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας μπορεί να βελτιωθούν, αλλά αυτό θα γίνει σε βάρος του Ηνωμένου Βασιλείου και άλλων χωρών της ΕΕ.
  • Η CETA θα οδηγήσει σε μείωση του μεριδίου εισοδήματος που προέρχεται από την εργασία. Οι ανταγωνιστικές πιέσεις που ασκούνται από την CETA σε επιχειρήσεις και εργαζόμενους θα αυξήσουν το μερίδιο του εθνικού εισοδήματος που προκύπτει από το κεφάλαιο, μειώνοντας το μερίδιο που προκύπτει από την εργασία. Έως το 2023, το μερίδιο των κερδών θα έχει αυξηθεί κατά 1,76% και κατά 0,66% στον Καναδά και την ΕΕ, αντιστοίχως, αντικατοπτρίζοντας τη μείωση στο μερίδιο της εργασίας. Η CETA θα οδηγήσει σε συμπίεση των μισθών. Έως το 2023, οι εργαζόμενοι θα έχουν χάσει μέσες ετήσιες αυξήσεις αποδοχών ύψους 1776 ευρώ στον Καναδά και μεταξύ των 316 ευρώ και 331 ευρώ στην ΕΕ, ανάλογα με τη χώρα. Οι χώρες με υψηλότερα μερίδια εισοδήματος από την εργασία και μεγαλύτερη ανεργία, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, θα υποστούν την πιο έντονη συμπίεση μισθών.
  • Η CETA θα οδηγήσει σε καθαρές απώλειες δημόσιων εσόδων. Οι ανταγωνιστικές πιέσεις που ασκούνται μέσω της CETA στις κυβερνήσεις από διεθνείς επενδυτές, και ο συρρικνούμενος χώρος πολιτικής για την υποστήριξη των εγχώριων επενδύσεων και της παραγωγής θα μειώσει τα δημόσια έσοδα και τις αντίστοιχες δαπάνες.  Τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα θα αυξηθούν επίσης ως ποσοστό του ΑΕΠ σε κάθε χώρα της ΕΕ, ωθώντας τα δημόσια οικονομικά πιο κοντά στα όρια που έχουν τεθεί από τη συνθήκη του Μάαστριχτ ή και πέρα από αυτά.
  • Η CETA θα οδηγήσει σε απώλειες θέσεων εργασίας. Έως το 2023, περίπου 230.000 θέσεις εργασίας θα χαθούν στις χώρες της CETA, από τις οποίες 200.000 στην ΕΕ και ακόμη 80.000 στον υπόλοιπο κόσμο, επιδεινώνοντας τον αυξανόμενο λόγο εξαρτώμενων ατόμων (τον μέσο αριθμό ατόμων που συντηρούνται από μία θέση εργασίας).
  • Η CETA θα οδηγήσει σε καθαρές απώλειες από πλευράς ΑΕΠ. Καθώς οι επενδύσεις και η ζήτηση από το εξωτερικό παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα, οι συνολικές μειώσεις της ζήτησης που θα προκληθούν από την αύξηση της ανεργίας θα πλήξουν επίσης την παραγωγικότητα και θα προκαλέσουν σωρευτικές απώλειες ευημερίας που θα ανέρχονται σε 0,96% και 0,49% του εθνικού εισοδήματος στον Καναδά και στην ΕΕ, αντίστοιχα. Ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο  (-0.23%) και η Γερμανία (-0.37%) θα πληγούν λιγότερο, η Γαλλία (-0.65%) και η Ιταλία (-0.78%) θα χάσουν περισσότερα από άλλες χώρες της ΕΕ (-0.53%).
Η μελέτη καταλήγει σε δυο βασικά γενικά συμπεράσματα: 
  • Πρώτον, ποσοτικές μελέτες οι οποίες εκ κατασκευής αγνοούν αποδεδειγμένους κινδύνους που συνδέονται με τη γενικευμένη φιλελευθεροποίηση, δεν αποτελούν επαρκή βάση προκειμένου να ενημερωθούν οι παράγοντες χάραξης πολιτικής για τις οικονομικές συνέπειες της CETA. Για να εξευρεθούν ουσιαστικές ενδείξεις ως προς τις πιθανές συνέπειες της CETA απαιτούνται εναλλακτικές προσεγγίσεις στην κατάστρωση μοντέλων, οι οποίες αναγνωρίζουν τους κινδύνους της βαθύτερης φιλελευθεροποίησης και μπορούν να ποσοτικοποιήσουν τον αντίκτυπο και το κόστους τους.
  • Δεύτερον, η επιδίωξη της τόνωσης των εξαγωγών ως υποκατάστατο της εγχώριας ζήτησης δεν αποτελεί βιώσιμη αναπτυξιακή στρατηγική για την ΕΕ ή για τον Καναδά. Στο τρέχον περιβάλλον υψηλής ανεργίας και χαμηλής ανάπτυξης, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας με μείωση του κόστους της εργασίας δεν μπορεί παρά να βλάψει την οικονομία. Εάν οι παράγοντες χάραξης πολιτικής υιοθετούσαν τη CETA και ακολουθούσαν αυτή την οδό, πολύ σύντομα θα έμεναν με μία μόνο επιλογή προκειμένου να αναζωπυρώσουν τη ζήτηση μπροστά στις αυξανόμενες κοινωνικές εντάσεις: να αυξήσουν τον ιδιωτικό δανεισμό, ενδεχομένως μέσω χρηματοοικονομικής χαλάρωσης των ρυθμίσεων, ανοίγοντας την πόρτα στο μη βιώσιμο χρέος και την χρηματοοικονομική αστάθεια. Αντί να επαναλάβουν τα ίδια σφάλματα του παρελθόντος, οι παράγοντες χάραξης πολιτικής πρέπει αντίθετα να τονώσουν την οικονομική δραστηριότητα με συντονισμένη και μακρόχρονη στήριξη των εισοδημάτων των εργαζομένων και να αναζητήσουν τρόπους προκειμένου να δρομολογηθεί μια απολύτως απαραίτητη κοινωνικο – οικολογική μετάβαση.
Συνοψίζοντας, η CETA δεν θα οδηγήσει μόνο σε οικονομικές απώλειες αλλά επίσης σε αύξηση της ανεργίας και της ανισότητας, με αρνητικές συνέπειες για την κοινωνική συνοχή σε ένα ήδη περίπλοκο και ευμετάβλητο πολιτικό περιβάλλον.
Δείτε την έρευνα: 



Ποιο θα είναι το μέλλον της CETA;
Η Συνολική Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία (CETA) μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Καναδά αναμενόταν να κυρωθεί αυτή την εβδομάδα. Οι 28 χώρες της ΕΕ είχαν συμφωνήσει στην υπογραφή της, ωστόσο, το Βέλγιο τελικά δεν μπορεί την υπογράψει. Η κυβέρνηση της χώρας χρειάζεται την έγκριση των πέντε περιφερειακών Κοινοβουλίων για να προχωρήσει και η σοσιαλιστική κυβέρνηση της Βαλονίας την απορρίπτει. 
Ο Βέλγος πρωθυπουργός σήμερα ενημέρωσε επίσημα το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ότι η χώρα του δεν υπογράφει τη συμφωνία. Σημείωσε, ωστόσο, ότι το Βέλγιο θα συνεχίσει το διάλογο και πρόσθεσε «είναι πολύ νωρίς να πούμε ότι η CETA έχει πεθάνει».
από το tvxs

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Μα γιατί δεν έρχονται οι επενδυτές;

 Το ζήτημα είναι: μπορεί να κάνει κάτι η ελληνική πλευρά; Πολίτες, επιχειρήσεις και ηγεσία; Ναι, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης μπορεί να αναχθεί η εργασία και η επιχειρηματικότητα σε στρατηγικό στόχο. 
Μάλιστα στο σκοπό αυτό μπορεί να συνταχθεί ένα ευρύτατο μέτωπο που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αδύνατο να υπάρξει:
Εργαζόμενοι, άνεργοι, μικρές και μεγάλες - με εξαίρεση τις αμιγώς εξαγωγικές- επιχειρήσεις έχουν κοινό συμφέρον να σταματήσουν την εσωτερική υποτίμηση. 
του Κώστα Παπαπαναγιώτου*

Γιατί υπάρχει αυξημένη αβεβαιότητα, γιατί το οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον είναι ασταθές γιατί δεν έχουμε μπει ακόμα στην ποσοτική χαλάρωση, γιατί έχουμε ισχυρά συνδικάτα, γιατί έχουμε κατρακυλήσει μερικές θέσεις στον πίνακα της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας, γιατί, γιατί… Γνωστά και χιλιοειπωμένα. Όμως, μήπως μας ξεφεύγει κάτι;

Οι επενδυτές, αναζητούν μια σχέση ρίσκου - απόδοσης που να τους ικανοποιεί. Συζητάμε για τον υψηλό κίνδυνο που τους αποτρέπει, αλλά δεν εξετάζουμε την περίπτωση του γνώστη της ελληνικής αγοράς, εκείνου που πρόθυμα θα δεχόταν να επενδύσει αρκεί να έχει το ανάλογο κέρδος. Πώς θα μπορούσαμε, όμως, να το υπολογίσουμε αυτό, αφού κανένα κέρδος δεν μοιάζει ικανοποιητικό για έναν καπιταλιστή όταν υπάρχει δυνατότητα για κάτι περισσότερο; Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τη συνθήκη μεγιστοποίσης του κέρδους, τη μεγαλύτερη δυνατή διαφορά μεταξύ τιμής πώλησης και τιμής αγοράς.

Τι πρόκειται να πουλήσει; Προϊόντα και υπηρεσίες. Οι τιμές τους είναι λίγο πολύ γνωστές, με προβλέψιμες αποκλίσεις και - καθώς οι μεγαλύτερες μειώσεις έχουν ήδη συμβεί- μπορεί κανείς με σχετική ασφάλεια να υπολογίσει την ελάχιστη δυνατή τιμή. Άρα το «ταβάνι» των τιμών μπορεί να θεωρηθεί γνωστό. Ας δούμε το κόστος.

Τι πρόκειται να αγοράσει; Εργατική δύναμη, επιχειρήσεις, brand names, γη, πρώτες ύλες. Οι πρώτες ύλες είναι συνήθως εισαγόμενες οπότε οι τιμές τους καθορίζονται εξωγενώς και δεν επηρεάζουν τον υπολογισμό αυτό. Μένει να δούμε αν οι τιμές των άλλων συντελεστών είναι οι ελάχιστες δυνατές. Με άλλα λόγιατο ερώτημα που απασχολεί τον δυνητικό επενδυτή είναι «αν η αγορά έχει πιάσει πάτο». Καθώς δεν υπάρχει απόλυτο όριο, πώς το καταλαβαίνει κανείς αυτό; Απλώς από κάποιο σημείο και μετά οι τιμές των συντελεστών παραγωγής παύουν να πέφτουν και αρχίζουν να αυξάνουν. Εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαστε ότι το σημείο από το οποίο περάσαμε ήταν ελάχιστο.

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται το ζήτημα. Ο υποψήφιος επενδυτής που δεν φοβάται τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού περιβάλλοντος δεν βιάζεται καθώς διαπιστώνει ότι υπάρχουν ακόμα περιθώρια εσωτερικής υποτίμησης. Και αν μεν οι μισθοί είναι πλέον – ακόμα και για τα μέτρα του ΟΟΣΑ- επαρκώς χαμηλοί, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις τιμές των ακινήτων και των επιχειρήσεων.

Τι περιμένει λοιπόν; Να πέσουν οι τιμές υπαρχόντων μεγάλων επιχειρήσεων στο μηδέν ή να κλείσουν. Έτσι, είτε θα αγοράσει πολύ φθηνά ένα γνωστό brand με το δίκτυο πωλήσεών του, είτε θα ανοίξει ο χώρος για να παίξει χωρίς ανταγωνισμό καταλαμβάνοντας τη θέση ολιογοπωλητή ή ακόμα και μονοπωλητή. Χώρια που όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση τόσο αυξάνεται ο αριθμός των πρόθυμων ανθρώπων να εργαστούν για λιγότερα.

Σκληρό το σενάριο αυτό, αλλά ρεαλιστικό. Έτσι σκέφτονται. Το ζήτημα είναι: μπορεί να κάνει κάτι η ελληνική πλευρά; Πολίτες, επιχειρήσεις και ηγεσία; Ναι, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης μπορεί να αναχθεί η εργασία και η επιχειρηματικότητα σε στρατηγικό στόχο. Μάλιστα στο σκοπό αυτό μπορεί να συνταχθεί ένα ευρύτατο μέτωπο που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αδύνατο να υπάρξει:

Εργαζόμενοι, άνεργοι, μικρές και μεγάλες - με εξαίρεση τις αμιγώς εξαγωγικές- επιχειρήσεις έχουν κοινό συμφέρον να σταματήσουν την εσωτερική υποτίμηση. Η κυβέρνηση μπορεί σε συνεργασία με τους παραγωγικούς φορείς να ανταμείψει ηθικά με βραβεία, αλλά και υλικά με φοροαπαλλαγές, τις επιχειρήσεις εκείνες που ανάλογα με το μέγεθος και τον κλάδο τους, έχουν τον μεγαλύτερο αριθμό εργαζομένων. Τα προγράμματα του ΟΑΕΔ πρέπει να συνεχίσουν στην κατεύθυνση της δημιουργίας βιώσιμων θέσεων εργασίας, βλέποντας ότι στις πρωτοφανείς συνθήκες που ζούμε υπάρχει πλέον κοινό συμφέρον στήριξης τόσο της επιχείρησης όσο και του εργαζόμενου. Να εστιάσουν στη θεραπεία της ασθένειας και όχι στη χορήγηση παυσίπονων.

Τρίτο, και κυριότερο κατά την άποψη μας, οι πολίτες μπορούν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους δημιουργώντας τις δικές τους δουλειές, με μορφή ΚΟΙΝΣΕΠ παραγωγικού σκοπού, κάτι που πλέον είναι ευκολότερο μετά την ψήφιση του νέου νόμου. Μάλιστα η ίδρυση Γενικής Γραμματείας Κοινωνικής Επιχειρηματικότητας που θα εκπαιδεύει και θα υποστηρίζει τους πρώην ανέργους και νυν κοινωνικούς επιχειρηματίες στα πρώτα τους βήματα μπορεί να δώσει φτερά στα εγχειρήματα αυτά.

Είναι λοιπόν η εμπιστοσύνη που θα δείξουμε εμείς οι ίδιοι στην οικονομία μας, η με κάθε τρόπο εσωτερική ανατίμηση που θα φέρει τους επενδυτές και όχι το αντίστροφο. Και παρά τους περιορισμούς της ΕΕ και των μνημονίων είναι καθαρά ζήτημα πολιτικής του ελληνικού κράτους.

* Ο Κώστας Παπαπαναγιώτου είναι Μαθηματικός - M.Sc. Οικονομική Θεωρία και Πολιτική

πηγή tvxs.gr

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

Τι τρέχει με τον ΑΘΗΝΑ 9,84; Είναι δημοτικός ρ/σ ή τον έχει εκχωρήσει ο Καμίνης στην αντιπολίτευση;

Μαύρη προπαγάνδα με τα λεφτά των Αθηναίων;

Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Δήμου Αθηναίων δεν είναι δημοτικός ρ/σ σε δημόσια συχνότητα; 


Δεν ανήκει στους πολίτες του Δήμου ανεξάρτητα από το τι ψήφισαν στις εκλογές - που ούτως ή άλλως κρίθηκαν στο νήμα; 

Επιτρέπεται και από ποια δεοντολογία ή και νόμο να ασκεί φανατική αντιπολίτευση με κομματικό λόγο και εκφωνητές ΠΑΣΟΚΝΔ από το πρωί ως το βράδυ; 

Η δεξιά "τρόικα του 9,84", ο ΔΟΛιος Ηλίας Κανέλλης, η νεοδημοκράτισσα Νόνη Καραγιάννη, η σημιτικιά (κατά δήλωσή της) Τζίνα Μοσχολιού δεν έχουν όρια στην προπαγάνδα, τις αντισυριζα ειρωνείες και κατινιές και την αναπαραγωγή όλων των θέσεων ΝΔΠΑΣΟΚ εκφωνώντας τις ως δημοσογραφικές βεβαιότητες - ούτε τα προσχήματα δεν κρατούν.

Ξανά η ερώτηση: οφείλουν να πληρώνουν οι δημότες της Αθήνας την προπαγάνδα της ΝΔ;;; 
Την κομματοκρατία του ΑΘΗΝΑ 9,84;;; 
Το γεγονός ότι ο Καμίνης βγήκε με ψήφους ΝΔΠΑΣΟΚ;
Υποχρεωτικά;


Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

Αμφισβήτηση συνταγματικότητας αδειοδότησης: σύντομα θα κληθούν να καταπιούν τη σκόνη τους...



Να δούμε τι θα λένε όλοι αυτοί που προεξοφλούν τις αποφάσεις του ΣτΕ, όταν εκείνο κρίνει συνταγματικό το νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες... 

Γιατί πανηγυρίζουν οι άσχετοι επειδή το θέμα συζητείται!!! 

Και ακούμε τους δημοσιοκάφρους του Σκάι και του Καμίνη να αναλύουν την "πρώτη νίκη"...

Φαντάζονται ότι η κυβέρνηση δεν ήθελε την τελεσίδικη απόφαση του ΣτΕ και θα προτιμούσε απλά να θεωρήσει εκείνο τις προσφυγές "μη παραδεκτές"... 

... και να μένει ανοικτό το ζήτημα αιωνίως για νέες προσφυγές και αμφισβητήσεις. Κατά του δημοσίου συμφέροντος.

Σήκωσαν πολύ σκόνη προεξοφλώντας ότι οι πιέσεις και οι εκβιασμοί τους θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα αλλά σύντομα θα πρέπει κάπως να την καταπιούν... 

Πως; Πρόβλημά τους

ΑΣ

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Δολοφονίας χαρακτήρων συνέχεια... (από το Πρώτο Θέμα φυσικά)

Ακόμη μια δημοσιογραφική αλητεία ...

protothema.gr/stelehos-tou-suriza-i-mousiki-epimelitria-pou-proselave-me-3900-euro-o-oasa/

Ο τίτλος λέει ότι συριζαία "προσελήφθη" δλδ ως υπάλληλος...

Διαβάζοντας βλέπεις ότι πρόκειται για ανάθεση έργου κοινώς παροχή υπηρεσιών άπαξ ακόμη πιο κοινώς περί μικρής εργολαβίας με δελτίο παροχής.

Ο τίτλος υπονοεί σαφώς ότι προσελήφθη με μισθό 3900 το μήνα...

Διαβάζοντας βλέπεις ότι πρόκειται για εργολαβική αμοιβή για παροχή υπηρεσιών για ορισμένο χρόνο (τρίμηνο) με αμοιβή 3900 άπαξ.

Ότι "είναι-συριζαία-και-προσελήφθη-με-υπέρογκο-μηνιαίο-μισθό-3900" είναι η είδηση-αλητεία. 

Για αυτά τα καθημερινά εγκλήματα του κομιστή και την δολοφονία χαρακτήρων που ασκεί συστηματικά, δεν υπάρχει τιμωρία;

ΑΣ


Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

Στην αντιπολίτευση και τα Μέσα της έχουν απομείνει μόνο η πολιτική αλητεία και η "δολοφονία χαρακτήρων";

Η αποδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ και του ηθικού πλεονεκτήματός του από το "Πρώτο Θέμα"


του Γιάννη Καρδαρά*

Ο ρόλος της έντυπης και της ηλεκτρονικής εφημερίδας "Πρώτο Θέμα" είναι γνωστός. Είναι η "ανώτατη  αρχή" ενός διαπλεκόμενου  συστήματος σε σύνδεση με τη Νέα Δημοκρατία και τις λοιπές "δημοκρατικές δυνάμεις" με πολλές υποδιαιρέσεις στο Διαδίκτυο, με καθημερινό στόχο την αποδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ και του ηθικού πλεονεκτήματός του.
Ανάλογα με τη συγκυρία και τα θέματα δημοσιότητας επιλέγουν ένα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και, αφού ψάξουν, γράφουν για τη ζωή του και τις ασχολίες του και κυρίως τι υποστήριζε πριν από το 2015 και από εκεί αρχίζει το γνωστό τροπάριο "άλλα έλεγαν το 2014 και τώρα λένε ή πράττουν άλλα".
Παράλληλα, στην ανάρτηση προσθέτουν και μερικά θετικά για το άτομο που έχουν στοχοποιήσει για να αποκτά το δημοσίευμα ή η ανάρτηση σοβαροφάνεια ή για να τα έχουν καλά και με τον «εισαγγελέα» εάν το άτομο αποφασίσει να μπει στη διαδικασία των νόμιμων μέσων προστασίας της προσωπικότητάς του. 

Αυτό ακριβώς έγινε και με την περίπτωσή μου.
Το  έτος  2014  δημοσίευσα  στα ΜΜΕ, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και στην «Αυγή», «Σχέδια ενδικοφανών προσφυγών» κατά του ΕΝΦΙΑ, καθώς και «οδηγίες» για κάθε  ξεχωριστή  περίπτωση  φορολογουμένου με τη δυνατότητα κατάθεσης της προσφυγής και πληρωμής του ΕΝΦΙΑ με παράλληλη δήλωση επιφύλαξης να τον αναζητήσει από το Δημόσιο  εάν  ποτέ  κριθεί  αντισυνταγματικός. 
Επίσης οι οδηγίες αναφέρονταν και σε περιπτώσεις που ο φορολογούμενος δεν είχε φοροδοτική ικανότητα να καταβάλλει τον ΕΝΦΙΑ, οπότε δημοσίευσα τα έγγραφα που έπρεπε να επικαλεστεί στην προσφυγή του ή στην αίτηση αναστολής.
Τόσο το 2015 όσο και το 2016 επί ΣΥΡΙΖΑ δημοσίευσα στα ΜΜΕ, στην «Αυγή», την «Εφημερίδα των Συντακτών» και την ιστοσελίδα του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά, που αποτέλεσε και επίσημη νομική θέση του, τα «Σχέδια προσφυγών» και τις «Οδηγίες» επικαιροποιημένα.
Όταν ο ΕΝΦΙΑ του 2016 ήταν στο απόγειο της δημοσιότητας, το αρχηγείο «Πρώτο Θέμα» έδωσε το πράσινο φως και ο δημοσιογράφος Π. Σουρέλης, ενώ γνώριζε από  το Διαδίκτυο ότι είχα ασχοληθεί με τον ΕΝΦΙΑ και το 2015 και το 2016, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το απέκρυψε τεχνηέντως και βεβαίως πρόσθεσε και το σχετικό αλάτι και πιπέρι περί «πολυθεσίτη» στο Δημόσιο για να γίνει πιο πικάντικη η ανάρτηση, που εν συνεχεία πήρε τον πολυδαίδαλο δρόμο  των  μέσων  κοινωνικής  δικτύωσης.

Να τι ανάρτησε το «Πρώτο Θέμα» στις 6.10.2016:

Έδινε συμβουλές «Πώς δεν θα πληρώσετε τον ΕΝΦΙΑ και διορίστηκε σε τρεις θέσεις».
α) Άμισθη θέση συμβούλου επί νομικών θεμάτων του υπ. Επικρατείας Αλ. Φλαμπουράρη, 
β) άμισθη θέση στο Ταμείο Χρηματοδότησης Δικαστικών Κτιρίων (ΤΑΧΔΙΚ), 
αλλά δολίως παραλείπει ότι εκ του νόμου ορίζονται υποχρεωτικά εκπρόσωποι των μεγάλων Δικηγορικών Συλλόγων Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Πειραιώς στο Δ.Σ. του ΤΑΧΔΙΚ.
Και ενώ, για τον φόβο των Ιουδαίων, σημειώνει ο καλός δημοσιογράφος ότι είναι άμισθες οι δύο θέσεις» στο Δημόσιο, προσθέτει πως είμαι μη εκτελεστικό μέλος στο Δ.Σ. της ΕΥΔΑΠ και «κάτι ψιλά παίρνω».
Στη συνέχεια προσθέτει και μερικά θετικά, όπως «...είχε για χρόνια ενεργή  συμμετοχή  στην  υπεράσπιση  κοινωνικών  και  πολιτικών δικαιωμάτων και ήταν 12 χρόνια   δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Πειραιά με τον Θ. Δρίτσα».

Τι έμεινε στους πολίτες απ’ όλα τα παραπάνω: Η επικεφαλίδα ότι έγραφα κατά του ΕΝΦΙΑ το 2014, μετά ξέχασα τι έγραφα και μετά ανταμείφτηκα με τον διορισμό μου σε τρεις κυβερνητικές θέσεις

Άλλωστε επανέλαβε το ίδιο παραμύθι και ο Άδωνις  Γεωργιάδης, στις 8.30 π.μ. της Κυριακής 9/10, στην εκπομπή του Γ. Αυτιά στον ΣΚΑΪ.
Βούιξε το Διαδίκτυο το σαββατοκύριακο 8-9.10.2016, μέσα σε όλους και το «Μακελειό» του αξιότιμου κ. Χίου, με τίτλο «Τους ξεβρακώνουμε» και από κάτω αναπαράγει το «Πρώτο Θέμα». 
Μετά στο «καπάκι» μου ζητείται και τηλεφωνική συνέντευξη στα «Παραπολιτικά» με τον δημοσιογράφο κ. Σαμουήλ για τις τρεις κυβερνητικές θέσεις της ανταμοιβής του ΣΥΡΙΖΑ για τον αγώνα μου κατά του ΕΝΦΙΑ του 2014.
Ευτυχώς μου δόθηκε η ευκαιρία να απαντήσω ότι και το 2015 και το 2016 είχα στείλει οδηγίες κατά του ΕΝΦΙΑ, ότι δεν λαμβάνω αντιμισθίες, καθώς και να απειλήσω με μηνύσεις το «Πρώτο Θέμα». 
Και αμέσως από το «Πρώτο Θέμα»  νέα ανάρτηση, όπου τα μαζεύει κάπως παραδεχόμενο ότι υπήρξαν οδηγίες και για το 2015-2016 για τον ΕΝΦΙΑ, «όπως είπε ο δικηγόρος στη συνέντευξή του στα ‘Παραπολιτικά’» και ψελλίζει κάτι για τις δήθεν δημόσιες θέσεις, προφανώς για να τα έχουμε καλά και με τον εισαγγελέα. 
Με πήραν φίλοι και πελάτες από τον χώρο της ΝΔ ότι είχαν λάβει μήνυμα με την ανάρτηση, όπως παίρνουν κάθε μέρα. 

Αυτή είναι η σύντομη ιστορία μου, μέσα στις τόσες άλλες άλλων πολιτών που τυχαίνει να είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. 

Να μην τους αφήνουμε. Να απαντάμε και να τους πηγαίνουμε στον εισαγγελέα. Κοινοποίησα εξώδικο στο «Πρώτο Θέμα» και στον Θέμο Αναστασιάδη ατομικά, ως εκδότη, και θα ακολουθήσουν τα νόμιμα.

* O Γιάννης Καρδαράς είναι μέλος του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά.

πηγή stokokkino.gr

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Γιώργος Σταμπουλής: Προτάσεις υπέρβασης του παραγωγικού κενού


Παραγωγικό Μοντέλο και Κοινωνικός Μετασχηματισμός

 "Η οικονομία (παραγωγή και κατανάλωση) δεν παίρνει ξανά μπρος απλά με δημόσιες επενδύσεις, κοινωνικό κράτος και επιδότηση της απασχόλησης." 

του Γιώργου Σταμπουλή*
Η συζήτηση για την αναπτυξιακή πολιτική – και προφανώς η πράξη – συντελείται στη δίνη της κρίσης, με αποτέλεσμα να θολώνει ο ορίζοντας των ευρύτερων – πραγματικών – προκλήσεων. Η πίεση της καθημερινότητας – η μεθοδευμένη επιθετικότητα της αντίπαλης πλευράς – δεν επιτρέπει το στοχασμό και τη στοχοθέτηση στο ευρύτερο πλαίσιο. Ποιο είναι όμως το ευρύτερο πλαίσιο;
Οι πιο συχνές και προφανείς αναφορές αφορούν στην κρίση υπερσυσσώρευσης (που γίνεται πρόδηλη με την εντεινόμενη ανισότητα και την κρίση κερδοφορίας) και στην οικολογική (περιβαλλοντική, κλιματική κλπ) κρίση. Αυτά όμως αφορούν στα αποτελέσματα, στα συμπτώματα της κρίσης. 
Οι αιτίες έγκεινται στις αντιφάσεις που παράγει η ενδογενής δυναμική του συστήματος. 

Στην οικολογική η προσοδοθηρική εκμετάλλευση του περιβάλλοντος στερεύει την πηγή του πλουτισμού. Τούτο μπορεί ίσως να αντιμετωπισθεί στο πλαίσιο της μετάβασης στην κυκλική οικονομία και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Στην οικονομική κρίση, όμως, πρέπει να ψάξουμε πιο βαθιά

Φαινομενικά, η κρίση βαθαίνει καθώς – μετά την κρίση του 1970, η νεοφιλελεύθερη επίθεση από τη μία απελευθέρωσε το χρηματοπιστωτικό σύστημα επιταχύνοντας τη χρηματικοποίηση του κεφαλαίου και από την άλλη επιτέθηκε στο κράτος μειώνοντας τόσο τον «κοινωνικό μισθό» όσο και τις δυνατότητες διαρθρωτική παρέμβασης στο πεδίο των συνθηκών αναπαραγωγής. 

Με την ιδιωτικοποίηση στα πεδία της υγείας, της παιδείας και της κατοικίας (μεταξύ άλλων καθώς ο κατάλογος μάλλον είναι μεγάλος: κοινωνική ασφάλιση, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κλπ) επιτάχυνε την πιστωτική επέκταση τόσο στα νοικοκυριά όσο και στις επιχειρήσεις. Όμως η φούσκα σκάει (πρώτα στις ΗΠΑ, κατόπιν στο ΗΒ και έπεται συνέχεια) καθώς τόσο τα νοικοκυριά όσο και οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να υπηρετήσουν ταυτόχρονα τις δανειακές υποχρεώσεις και τις λειτουργικές ανάγκες επιβίωσης, με αποτέλεσμα να οδηγούνται οι οικονομίες σε καθοδικά σπιράλ. 

Οι απόπειρες πιστωτικής επέκτασης μέσω του τραπεζικού συστήματος έχει περιορισμένη αποτελεσματικότητα: οι τράπεζες συσσωρεύουν στοιχεία ενεργητικού τα οποία δεν ξέρουν τι να κάνουν, ενώ η απασχόληση συντηρείται με κινήσεις απελπισίας (μερική απασχόληση, επισφάλεια κλπ) που δεν αναπληρώνουν το μερίδιο της εργασίας και αντίθετα βαθαίνουν την κρίση στην πλευρά της ζήτησης-κατανάλωσης.

Κι ενώ οι αναλύσεις σε ότι αφορά το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο αφθονούν, σε ότι αφορά στην άλλη πλευρά, των σχέσεων παραγωγής και της εργασίας, επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή

Εδώ όμως βρίσκεται η ρίζα της χειραφέτησης από την κρίση. 
Αν το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο αποτελεί την έκφανση της εξέλιξης των παραγωγικών δυνάμεων στην πλευρά του κεφαλαίου, στην πλευρά της εργασίας η εξέλιξη αυτή έχει συντελεστεί ενδογενώς – στο πλαίσιο της καπιταλιστικής σχέσης παραγωγής – με δύο βασικά, αλληλένδετα χαρακτηριστικά:
  • Την ενίσχυση της νοητικής εργασίας σε σχέση με τη χειρωνακτική – οπότε η παραδοσιακή συζήτηση για την εξαγωγή υπεραξίας φτάνει στα όριά της – και 
  • την ανάπτυξη αυξανόμενων αποδόσεων, καθώς η νοητική εργασία συσσωρεύεται ως γνώση και καινοτομία που συμβάλει στην παραγωγή αξίας πέρα από τη σφαίρα της μεταποίησης – με το στενό όρο της έννοιας – στη σφαίρα της ανάπτυξης προϊόντος και του μάρκετινγκ. Εκεί παράγεται και νοηματοδοτείται η αξία (χρήσης και ανταλλαγής).
Την επισήμανση αυτή για τη σταδιακή εξέλιξη – και κατακερματισμό της εργασίας – επεσήμανε ο Robert Reich το 1991 στο έργο του The Work of Nations[1]
Η διαδικασία αυτή επιταχύνεται σήμερα από τη συνέργεια ραγδαίων εξελίξεων στην πληροφορική (τεχνητή νοημοσύνη, ρομποτική, αλγόριθμοι επεξεργασίας «μεγάλων δεδομένων» – big data κοκ), την επιστήμη των υλικών και τη βιολογία-βιοτεχνολογία. 

Όμως, αυτή η εξέλιξη της εργασίας μέσω της διευρυμένης αναπαραγωγής της τίθεται σε κίνδυνο μέσα από την επίθεση στο κοινωνικό κράτος. Παιδεία, υγεία και κοινωνική ασφάλιση συρρικνώνονται μαζί με την απασχόληση και τους μσθούς, οδηγώντας τόσο το πρεκαριάτο όσο και τα μέχρι πρόσφατα ανερχόμενα μεσαία στρώματα σε κρίση επιβίωσης. Από την άλλη πλευρά, οι νέοι εταιρικοί γίγαντες (Apple, Google, φαρμακευτικές, βιοχημικές εταιρείες κλπ) συσσωρεύουν κέρδη σε φορολογικούς παραδείσους, ενώ δανείζονται στις χώρες παραγωγής. Μια ακόμη προκλητική ειρωνία είναι ότι οι επιχειρήσεις αυτές οφείλουν την ύπαρξή τους στην επιχειρηματική πρωτοβουλία του κράτους, που όμως χάρισε την περιουσία του και δεν κράτησε κανένα μερίδιο στην επένδυση που πραγματοποίησε στην τεχνολογία[2]

Πώς λοιπόν θα βγούμε από την δίνη της κρίσης, ειδικά εμείς που είμαστε το πιο δέσμιο πειραματόζωο των θεσμικών Φρανκενστάιν;

Πολιτική για και με τα υποκείμενα της ανάπτυξης

Είναι προφανές – ελπίζω από τα παραπάνω ότι οι πολιτικές υπεράσπισης και ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους (όπως περίπου εξειδικεύονται και στο παράλληλο πρόγραμμα) είναι στη σωστή κατεύθυνση και μπορεί να αποδειχθούν εξαιρετικά γόνιμες. 
Παρόμοια, πολιτικές που αφορούν στις επενδύσεις και την εξασφάλιση του δημοσίου χαρακτήρα των αγαθών της ενέργειας, του νερού των μεταφορών κοκ. συντελούν στην προοπτική παραγωγικού μετασχηματισμού[3]
Όμως το ζήτημα για το παραγωγικό μοντέλο του μέλλοντος παραμένει. 

Η οικονομία (παραγωγή και κατανάλωση) δεν παίρνει ξανά μπρος απλά με δημόσιες επενδύσεις, κοινωνικό κράτος και επιδότηση της απασχόλησης

Ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά του και ποια τα υποκείμενά του; 
Το τελευταίο στοιχείο απουσιάζει από όλες σχεδόν τις αφηγήσεις και προτάσεις, που μιλούν για ανάπτυξη δίχως υποκείμενα (νέα υποκείμενα, γιατί αλλιώς υπονοείται συμμαχία με τα παλιά κουρασμένα και χρεοκοπημένα "άλογα της ανάπτυξης").

Το νέο παραγωγικό μοντέλο αφορά τόσο στις σχέσεις παραγωγής όσο και στο μείγμα του προϊόντος. Αρχίζοντας από το τελευταίο, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε υπερμεγέθη κατασκευαστικό κλάδο που υστερεί τεχνολογικά και παράγει στεγαστικές φούσκες και κρίσεις, ούτε στη μονοκαλλιέργεια του μαζικού τουρισμού

Η νέα παραγωγική δομή πρέπει να είναι αντίστοιχη της εποχής μας και να εξασφαλίζει τη δίκαιη ανάπτυξη που επιδιώκουμε. 
Οι λίγες μικρομεσαίες παραγωγικές επιχειρήσεις δεν επαρκούν. 
Οι μεγάλες είναι δυστυχώς, στην πλειοψηφία τους παθητικοί μιμητές των εξελίξεων. 

Η επένδυση σε τομείς έντασης γνώσης μπορεί να βασισθεί και να αξιοποιήσει εκείνο το τμήμα του ανθρώπινου δυναμικού που η ελληνική κοινωνία με κόπο και θυσίες ανέπτυξε. Χρειάζεται οι πολιτικές να είναι συνεκτικές και υπομονετικές, ώστε νέα παραγωγικά υποκείμενα να γεμίσουν το παραγωγικό κενό (νεοφυείς επιχειρήσεις, τεχνοβλαστοί κοκ). 
Ένα πλέγμα δομών και υποδομών υποστήριξης, χρηματοδότησης, δικτύωσης και συντονισμού σε όλο το μήκος της «κοιλάδας του θανάτου» μπορεί να συμβάλλουν στην ανάπτυξη ενός νέου παραγωγικού οικοσυστήματος σε στενή αλληλένδεση με το ερευνητικό και εκπαιδευτικό δυναμικό (τεχνική, επαγγελματική και πανεπιστημιακή εκπαίδευση). 
Η συστηματική αξιοποίηση των πόρων του ΕΣΠΑ και των Ευρωπαϊκών μηχανισμών μπορεί να αποδώσει 200-300.000 θέσεις εργασίας σε 3-4 έτη.

Ακόμη μεγαλύτερη είναι η πρόκληση τα νέα παραγωγικά υποκείμενα να υιοθετήσουν νέες παραγωγικές σχέσεις στο πλαίσιο της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας

Ο στόχος της πολιτικής για την κοινωνική οικονομία πρέπει να αφορά το προσκήνιο της παραγωγής και όχι το περιθώριο. 
Η ιδεολογική μάχη για την ηγεμονία θα πρέπει να δοθεί ώστε οι νέες επιχειρήσεις να είναι συνεταιρισμοί εργαζομένων, μαζί με διασώσεις στην κατεύθυνση του ιταλικού νόμου Μαρκορά
Από κοντά οι ομάδες παραγωγών και οι νέοι αγρο-βιομηχανικοί συνεταιρισμοί, οι καταναλωτικοί και ενεργειακοί συνεταιρισμοί μπορούν να αποτελέσουν ισχυρούς θύλακες του νέου που θα γεννιέται μέσα στο παλιό. 

Όμως, η πιο κρίσιμη μάχη θα είναι αυτό το οικοσύστημα με την ποικιλότητα των μορφών αλληλέγγυας οικονομίας να δημιουργήσει τις δικές του υπερδομές και θεσμούς αναπαραγωγής (χρηματοπιστωτικούς, πολιτικούς, ιδεολογικούς-παιδαγωγικούς). Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι η Κ.ΑΛ.Ο είναι πιο αποτελεσματική (παραγωγική) από την καπιταλιστική οικονομία, αλλά η βιωσιμότητά της έγκειται στην ανάπτυξη αυτού του εποικοδομήματος που θα εξασφαλίζει την αναπαραγωγή της.

Και πάλι, όμως, αυτά δεν επαρκούν για να βγούμε από την κοινωνική κρίση, ούτε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της τεχνολογικής εξέλιξης αποτελεσματικά. 

Δύο ακόμη αλλαγές είναι απαραίτητες

Πρώτα η μείωση του χρόνου εργασίας, αρχικά στις 30 ώρες την εβδομάδα και εν συνεχεία ακόμη περισσότερο[4]. Η ανεργία και η επισφάλεια θα αντιμετωπισθούν μόνο εφόσον η εργασία λάβει το μέρισμα της συνεχούς τεχνολογικής εξέλιξης. Αυτή η μείωση συνεπάγεται άμεση αύξηση της παραγωγικότητας και ευρύτερες εξελίξεις στο μείγμα προϊόντος, στην οικονομία του ελεύθερου χρόνου και προκλήσεις στη σφαίρα της αναψυχής, του δημόσιου χώρου και της σχέσης κοινωνίας-φύσης, που υπερβαίνουν την οικονομία του κειμένου.

Η άλλη συναφής και θεμελιώδης αλλαγή αφορά στο μέρισμα του δημοσίου στο προϊόν. Καθώς μεταβαίνουμε σε οικονομία της γνώσης και της δημιουργικότητας, η δημόσια συλλογική επένδυση στην προ-παραγωγική έρευνα και ανάπτυξη (και συχνά καινοτομία) δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο εκμετάλλευσης από μεμονωμένες παραγωγικές μονάδες (ακόμη και αν αυτές είναι φορείς ΚΑΛΟ). 
Η ιστορική εμπειρία του ύστερου καπιταλισμού μας έδειξε ότι η άσκηση ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων στα αποτελέσματα της έρευνας και της δημόσιας χρηματοδότησης, όπως αυτά που προτείνουν οι Lazonick & Mazzucato[5], μπορεί να χρηματοδοτήσει σημαντικό μέρος της δαπάνης για έρευνα, παιδεία και υγεία. 
Η συζήτηση αυτή ανοίγει ευρύτερα ζητήματα για τη θέσμιση και διαχείριση των αγαθών (κοινών, δημόσιων, ιδιωτικών και λέσχης). Στο επίκεντρο αυτής της συζήτησης βρίσκεται το άλλο διακύβευμα της αριστερής διακυβέρνησης, η ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών, με αλληλεγγύη και άμεση συμμετοχή και έλεγχο.

Συνοψίζοντας, το νέο μοντέλο ανάπτυξης στηρίζεται στον αναβαθμισμένο ρόλο της εργασίας στις ΜμΕ με ενίσχυση της καινοτόμου δραστηριότητας, στις νεοφυείς επιχειρήσεις και τους τεχνοβλαστούς και στην ιδεολογική μάχη όλο και μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας να συντελείται μέσα από φορείς και δομές της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. 
Σε αυτή την πορεία, το κράτος και το δημόσιο διαδραματίζουν επιτελικό και στρατηγικό ρόλο τόσο για τη μετάβαση στο νέο παράδειγμα, όσο και για την εξασφάλιση των πόρων και του κοινωνικού μερίσματος. Το μέρισμα αυτό θα αποκτήσει πρακτικό αντίκρυσμα και μέσα από τη μείωση του χρόνου εργασίας και την ανάπτυξη κοινωνικής ευημερίας με δικαιοσύνη και βιωσιμότητα.

[1] Reich B.R. (1991) The Work of Nations: Preparing Ourselves for 21st Century Capitalism, New York: Alfred A. Knopf

[2] Mazzucato, M. (2015), Το επιχειρηματικό κράτος : Ανατρέποντας μύθους, Αθήνα : Κριτική

[3] Ο όρος «ανασυγκρότηση» μάλλον είναι ανεπαρκής καθώς όχι μόνο αναπεμπει σε αμυντική λογική μετάβασης σε ένα ένδοξο-φαντασιακό «βιομηχανικό» παρελθόν, αλλά και αποφεύγει τη μετασχηματιστική δυναμική της τεχνολογικής εξέλιξης

[4] Stamboulis, Y (2016) Dynamics of transition to universal tax-funded pension system, 34th International Conference of the System Dynamics Society, Delft, Netherlands, July 17-21 (http://www.systemdynamics.org/conferences/2016/proceed/papers/P1385.pdf)

[5] Lazonick & Mazzucato (2013) The risk-reward nexus in the innovation-inequality relationship: who takes the risks? Who gets the rewards?, Industrial and Corporate Change (2013) 22 (4): 1093-1128

*πηγή enter4news

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

Αριστερισμός και τύφλωση... (ΚΚΕ, ΛΑΕ, Πλεύση avec Σόιμπλε, Ιερώνυμος κλπ)


του Δημήτρη Χρήστου*
Δεν υπάρχει πολιτική δύναμη στην αντιπολίτευση, από την Άκρα Δεξιά μέχρι την Άκρα Αριστερά, που να μη βάλει με μανία και με κάθε μέσο κατά της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στη χώρα. 
Μπορεί να κατανοήσει κανείς τη συμμαχία της Ν.Δ. με τους ολιγάρχες και τους νταβατζήδες να αγωνίζονται μανιωδώς για την ανατροπή της κυβέρνησης για την παλινόρθωση των εξουσιών που είχαν μοιράσει. Παρ' ότι ακόμα και ως σενάριο μοιάζει με ταινία γκραν γκινιόλ, ποντάρουν για να επανακάμψουν στην εξουσία, στις πιέσεις προς ιεράρχες, βιομηχάνους και δικαστές, στη μαζική παραπληροφόρηση για τη διαμόρφωση κλίματος στην κοινή γνώμη και φυσικά και στους υπολοίπους προθύμους. 

Κατανοητή, επίσης, είναι η στάση του ΠΑΣΟΚ, που, μη έχοντας πλέον λαϊκή βάση, δεν μπορεί με τίποτα να απαγκιστρωθεί από τους οπορτουνιστές που το έσυραν σε μια καταστροφική συμμαχία με τη Δεξιά του Σαμαρά, καθώς και του όποιου υπόλοιπου απομείνει από το πείραμα του Σταύρου Θεοδωράκη.
  • ΓΙΑΤΙ όμως όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις υπερπροβάλλουν τη μανιώδη επιθετική κριτική της υπόλοιπης Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής; 
  • Γιατί οι περί ων ο λόγος ομάδες συγκλίνουν και ταυτίζονται με τις δυνάμεις που οδήγησαν το τόπο στη χρεοκοπία και την υποτέλεια; 
Ποια πολιτική ανάλυση του σημερινού κόσμου και των γεωπολιτικών συνθηκών στην περιοχή μας τους οδηγεί σε συμπεράσματα και επιλογές με φανερό πλέον στόχο την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης, που αγωνίζεται να σώσει τη χώρα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες χρεοκοπίας και capital controls, όταν η επόμενη κυβερνητική λύση θα είναι η επάνοδος σε έναν άγριο νεοφιλελευθερισμό;

Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ του ΚΚΕ, όπως εξελίχθηκε μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, είναιμοναδική στα παγκόσμια χρονικά: “Τίποτε δεν λύνεται στον καπιταλισμό και όλα θα λυθούν στον σοσιαλισμό”. 
Συνεπώς, το να βελτιώνεις και να μεταρρυθμίζεις διαρκώς ένα σύστημα με την έγκριση και τον έλεγχο της κοινωνίας, προσφέροντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ζωής στους πολίτες, είναι επαναστατικό λάθος. 
Μάλιστα, για τον μοναδικό και επιστημονικό σοσιαλισμό τους, δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος! 
Οι πλατιές λαϊκές μάζες, μη αντέχοντας τη φτώχεια και την καταπίεση, θα ενωθούν με τη μικρομεσαία αγροτιά, θα αντεπιτεθούν, όπως γράφει μέρα παρά μέρα το όργανο της Κ.Ε. του κόμματος, και θα καταλάβουν την εξουσία, την οποία θα αναθέσουν στον Περισσό. 
Ο οποίος Περισσός θα στήσει ένα φίνο μονοκομματικό σύστημα που θα φέρει στη χώρα την ευτυχία. 
Όλοι θα έχουμε δουλειά. 
Τα εργοστάσια θα δουλεύουν τρεις βάρδιες και οι τσιμινιέρες δεν θα σταματούν να καπνίζουν ποτέ. 
Τι θα παράγουν, πόσο θα κοστίζει, αν θα υπάρχουν πελάτες και δυνατότητες εξαγωγών είναι τριτευούσης σημασίας λεπτομέρειες. Το ότι αυτή η χώρα δεν θα έχει ούτε έναν στρατηγικό σύμμαχο και εταίρο δεν θεωρείται σοβαρός λόγος ανησυχίας όταν, διάολε, ακόμα και η Αλβανία του Χότζα είχε εταίρο και σύμμαχο την Κίνα.

ΤΑ ΙΔΙΑ πάνω - κάτω συναντούμε και στη ΛΑΕ. Το δόγμα είναι ότι πάμε στη δραχμή και γίνεται σοσιαλισμός! 
Εδώ όμως χρειάζονται και και γνώσεις ψυχολογίας, διότι ο μονοπρόσωπος πολιτικός λόγος είναι απίστευτα βίαιος, χυδαίος και εκδικητικός. 
Νόμιζαν πως η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να συνεχιστεί χωρίς αυτούς, του θεματοφύλακες του νέου κομμουνισμού. Και, παρ' ότι έκαναν λάθος, αρνούνται να βγάλουν συμπεράσματα. 
Μένουν όμως στο παιχνίδι όχι για να μεταπείσουν και να μεταστρέψουν υπέρ των δικών τους απόψεων την κοινωνία, αλλά γιατί δεν ξέρουν να κάνουν καμία άλλη δουλειά. 
Κουνάνε, από την ασφάλεια του ενυδρείου τους, το δάχτυλο στα θηρία της ανοιχτής θάλασσας, κατατροπώνοντας τους πάντες με πύρινους λόγους. 
Οι επαναστατικές τους δράσεις εξαντλούνται σε διαμαρτυρίες μικρών ομάδων, αποκλειστικά κατά της κυβέρνησης. 

Η περίπτωση της ηγέτιδας της Πλεύσης, είναι άλλου τύπου θέμα. Χωρίς σαφή πολιτική ταυτότητα, έχοντας εξαντλήσει όλο τον Μπαμπινιώτη σε ύβρεις κατά του Τσίπρα, πριν περάσει στις κατάρες και στα βουντού, αυτοχρίστηκε ιέρεια της Δημοκρατίας επί της Γης. Σε ρόλο γενικού εισαγγελέα θα ρυθμίζει τα πάντα με δικαστικές αποφάσεις και με έναν μαγικό τρόπο, λόγω της άπλετης Δημοκρατίας, η χώρα, χωρίς να εξοφλήσει τα χρέη της, θα ανακάμψει, μόνη απέναντι σε όλους.

ΤΙ ΕΝΩΝΕΙ λοιπόν όλον αυτόν τον αριστερισμό; 
Τι συντηρεί την τύφλωσή του; 
Τον ενώνει ο φόβος της πιθανής επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ. 

Διότι αν η κυβέρνηση καταφέρει να βγάλει τη χώρα από τις συνθήκες που την οδήγησε ο φαύλος δικομματισμός, τότε τα πλατιά λαϊκά στρώματα, που λέει και ο Περισσός, θα γυρίσουν την πλάτη σε όλους αυτούς τους επαναστάτες που υπόσχονται τον παράδεισο, αλλά στη μετά θάνατο ζωή. 

Και παρ' ότι οι κοινωνίες δεν συγκινούνται από τις επαναστατικές υποσχέσεις τους, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλο τον κόσμο, αυτοί επιμένουν. 
Ανίκανοι να επεξεργαστούν το νέο υπόδειγμα της Αριστεράς στις σημερινές συνθήκες, καταφεύγουν στην ευκολία των δογμάτων. 

Συμφέρει την επαναστατική προοπτική που έχουν στο κεφάλι τους να κυβερνάει μια σκληρή Δεξιά, διότι έτσι θεωρούν ότι ωριμάζουν ταχύτερα οι μάζες. Το πού στον διάολο πήγαν οι μάζες στις τέως σοσιαλιστικές χώρες, έπειτα από 50 χρόνια επιστημονικού σοσιαλισμού, έχει διαγραφεί από τη μνήμη τους. Θλιβερό το θέαμα, αλλά δυστυχώς και επικίνδυνο.


 *πηγή άρθρου "Αριστερισμός και τύφλωση...": Η ΑΥΓΗ - γελοιογραφίας: Πέτρος Ζερβός, efsyn.gr

Η αντι-ΣΥΡΙΖΑ υστερία ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού δεν είναι προοδευτική, δεν οδηγεί κεντροαριστερά αλλά στην αγκαλιά της ρεβανσιστικής, νεοφιλελεύθερης και γεμάτης με ακροδεξιά στελέχη, Δεξιάς

"Η αντι-ΣΥΡΙΖΑ υστερία που χαρακτηρίζει την πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, και ακόμα περισσότερο το Ποτάμι, δεν είναι προοδευτική, δεν οδηγεί κεντροαριστερά, δεν οδηγεί ούτε καν στο δημοκρατικό κέντρο. Οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά και στην επάνοδο μιας έξαλλης, ρεβανσιστικής Δεξιάς, νεοφιλελεύθερης, δέσμιας μεγαλοσυμφερόντων, γεμάτης με ακροδεξιά στελέχη στην ηγεσία της."

Στην παρέμβαση που ακολουθεί και δημοσιεύεται σήμερα στην Αυγή*, ο Δ. Παπαδημούλης επισημαίνει το αυτονόητο. Ότι η κεντροαριστερά στην Ελλάδα πρέπει να ανακτήσει τον αντιδεξιό της προσανατολισμό, που την είχε καθορίσει όταν κυβερνούσε από το 1981 και πριν βυθιστεί ως ΠΑΣΟΚ στον νεοφιλελευθερισμό και αναπαράγει την ρεμούλα, το πελατειακό κράτος και την διαφθορά, με αποκορύφωμα την ενσωμάτωσή της στην Δεξιά του Σαμαρά και τώρα του Μητσοτάκη με τα ακροδεξιά στελέχη.
Η βάση της κεντροαριστεράς, όση δεν έχει δραπετεύσει από το δήθεν σοσιαλδημοκρατικό σημερινό ΠΑΣΟΚ ή το αδελφό Ποτάμι και τα υπολείμματα της ΔΗΜΑΡ, είναι εγκλωβισμένη στην πρόσδεση των "βαγγελοβενιζελικών" στο στρατόπεδο της Δεξιάς. Μια πρόσδεση υποχρεωτική μεν για τα κουρέλια της διαπλοκής (που κρύβονται πίσω από το όνομα της κεντροαριστεράς) λόγω των σκελετών στην ντουλάπα τους που η δεξιά γνωρίζει αλλά καλύπτει όσο συμπλέουν πολιτικά μαζί της - αλλά όχι και για τον αμέτοχο στην διαφθορά άνθρωπο προοδευτικών και σοσιαλιστικών ιδεών. Αυτόν που κρατούν όμηρο με κάθε μέσο και με συνέργεια της Φώφης Γεννηματά και Σταύρου Θεοδωράκη στην καθημερινή αντιΣΥΡΙΖΑ υστερία, μήπως και πέσει η κυβέρνηση της κάθαρσης και καταφέρουν να κρύψουν τα ανομήματά τους που βγαίνουν πλέον καταιγιστικά στη φόρα και μοιάζει θέμα χρόνου να αποκαλυφθούν δεκαετίες υπονόμευσης της χώρας που οδήγησαν στην χρεοκοπία.

Ήρθε η ώρα λοιπόν να αντιστραφεί το ιστορικό παράδοξο: αντιδεξιές δυνάμεις να βρίσκονται στην υπηρεσία μιας ρεβανσιστικής δεξιάς με ακροδεξιές τάσεις.
Ήρθε η ώρα να αντιστραφεί το ευρωπαϊκό παράδοξο: η ελληνική έκφραση της σοσιαλδημοκρατίας να συνεργάζεται με την Δεξιά την ώρα που η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία οργανώνει συμμαχίες αμφισβήτησης της λιτότητας με την αριστερά.

Η κεντροαριστερά στην χώρα μας διαθέτει πολύτιμα στελέχη, κοινωνικά δραστήρια σε τομείς δημιουργικότητας και μεταρρύθμισης του παραγωγικού προτύπου, καταπολέμησης του πελατειακού συστήματος και της διαπλοκής και της εθνικής απεξάρτησης από την ξένη επιτροπεία. Δυνάμεις που συνάδουν περισσότερο με το κομμάτι της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που ξυπνά από τον λήθαργο του νεοφιλελευθερισμού παρά με τα πολιτικά πτώματα που συνεχίζουν να κρατούν σφιχτά τις σφραγίδες και τα λάβαρα μιας παράδοσης που εκμεταλλεύτηκαν προς ίδιον όφελος και παράνομο πλουτισμό των ημετέρων.
Τι δουλειά έχουν οι προοδευτικοί άνθρωποι με αυτούς;
Μήπως ήρθε η ώρα να αποδεσμευτούν;
Ξεκινώντας συγκροτημένο διάλογο με την Αριστερά για τα πράγματα που τους ενώνουν, για την κοινή αγωνία να σταθεί ξανά η χώρα στα πόδια της και να ξεφύγει από την αιώνια εξάρτηση που οραματίστηκε το πιο ξενόδουλο και μεταπρατικό κομμάτι της ελληνικής ελίτ. Μέσα από ένα φόρουμ Διαλόγου και Κοινής Δράσης με την Αριστερά, ως η παραδοσιακή αντιδεξιά προοδευτική παράταξη να ξανακοιτάξουν μπροστά. Άμεσα. Γιατί ο χρόνος για την στροφή προς την ανασυγκρότηση δεν είναι άπειρος και χρειάζονται όλοι και όλες σε αυτήν την δημιουργική ώθηση.
Και η ώρα είναι τώρα. Και για την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ στο να προτείνουν συγκεκριμένα πράγματα και για τις δυνάμεις της προοδευτικής κεντροαριστεράς στο να ανταποκριθούν.

η αριστερή στρουθοκάμηλος


Για την Κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συμμαχίες

του Δημήτρη Παπαδημούλη*

Όσοι πιστεύουν ότι το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συνέδριο ρουτίνας, κάνουν λάθος. Αυτή την περίοδο διανύουμε την πιο κρίσιμη καμπή για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Κυβέρνηση Τσίπρα. Γι’ αυτό και οι αποφάσεις που θα πάρουμε έχουν τεράστια σημασία, όχι μόνο για το μέλλον της Αριστεράς, αλλά και της χώρας. Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα με ειλικρίνεια, αυτογνωσία και χωρίς στρουθοκαμηλισμούς.

Στην οικονομία τα πιο δύσκολα είναι πλέον πίσω μας και εμφανίζονται θετικές προοπτικές ανάπτυξης για τα επόμενα 2-3 χρόνια. Η ανάπτυξη όμως, η ταχύτερη μείωση της ανεργίας, οι επενδύσεις, η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και φυσικά η ελάφρυνση του χρέους, δεν θα έρθουν με τον αυτόματο πιλότο. Απαιτούν ρεαλιστικό σχεδιασμό και δραστική βελτίωση της συνοχής και της αποτελεσματικότητας της Κυβέρνησης και της διοίκησης. Η θετική αλλαγή της τάσης των οικονομικών δεικτών όμως, δεν έχει φτάσει ακόμη στην κοινωνία και την καθημερινότητα των πολιτών.

Γι’ αυτό και στη σχέση μας με την κοινωνία τα πράγματα δεν πάνε καλά. Ένα μεγάλο μέρος του κόσμου μας είναι απογοητευμένο, αποστασιοποιημένο ή και θυμωμένο. Το δε κόμμα μας παραμένει μικρό, κλειστό και με πεσμένο ηθικό. Πληρώνουμε δε και πρόσθετο κόστος γιατί, λόγω ελλιπούς προετοιμασίας και ανάγνωσης των πραγματικών συσχετισμών σε Ελλάδα και Ευρώπη, καλλιεργήσαμε, ιδιαίτερα πριν τον Ιανουάριο του 2015, υπερβολικές προσδοκίες, που αποδείχτηκε οδυνηρά ότι δεν ήταν άμεσα εφικτές.

Χρειαζόμαστε ένα συνέδριο επανεκκίνησης που θα αξιολογήσει τα πάντα με ειλικρίνεια και θα ενώσει και κινητοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, γύρω από ένα πολιτικό σχέδιο με σαφείς και εφικτούς στόχους. Με καθαρές επιλογές, χωρίς «βλέποντας και κάνοντας». Πιο συγκεκριμένα:

Να επενδύσουμε στην σταθερότητα, που σημαίνει εκλογές το 2019. 



Προτεραιότητά μας: 
  • Ανάπτυξη-μείωση της ανεργίας- εκσυγχρονισμός της διοίκησης- ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. 
  • Έμφαση στις εσωτερικές παθογένειες (πελατειακό κράτος- γραφειοκρατία- φοροδιαφυγή-καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης), που έφεραν τη χρεοκοπία και τα μνημόνια. 
  • Αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας. 
  • Εγκατάλειψη κάθε σκέψης ή υπόνοιας για προσφυγές στις κάλπες πριν το 2019. Θα είναι οδυνηρά επιζήμιο για τη χώρα και την κοινωνία και φυσικά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αριστερά είναι για τα δύσκολα, δεν δραπετεύει στα δύσκολα. Οι ιδέες για «σύντομη δεξιά παρένθεση» είναι το ίδιο λανθασμένες και επιζήμιες, με το σχέδιο της ΝΔ για «σύντομη αριστερή παρένθεση».
Να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ το μεγάλο κόμμα-παράταξη της σύγχρονης δημοκρατικής αριστεράς του 21ου αιώνα

Αν θέλουμε να αλλάξουμε την Ελλάδα και την Ευρώπη πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς.
Το Συνέδριο καλείται να κάνει ουσιαστικά βήματα, για έναν ΣΥΡΙΖΑ:
  • Πιο μαζικό και ανοιχτό στην κοινωνική μας βάση, σε ιδέες και νέους ανθρώπους, όχι ένα κόμμα «σκαντζόχοιρος».
  • Πραγματικά ενιαίο, με εσωτερική δημοκρατία, ρεύματα ιδεών, αλλά όχι άθροισμα κλειστών ομάδων και καπετανάτων.
  • Με δημοκρατία και συλλογικότητα, όχι αρχηγικό φυσικά. Αλλά και με κατανομή ευθύνης, συλλογική αποτελεσματικότητα και απολογισμό δουλειάς.
  • Κόμμα της κοινωνίας, όχι κόμμα του κράτους ή ελίτ στελεχών.
Για να πετύχουμε όμως, απαιτούνται και οι ευρύτερες δυνατές συμμαχίες μέσα και έξω από την Ελλάδα, γύρω από κοινούς στόχους. 


Αυτό είναι η αλφαβήτα της Ιστορίας του αριστερού κινήματος. Την υποτίμηση αυτής της αλήθειας, την βιώσαμε οδυνηρά τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης το 2015. Αντίθετα, η εφαρμογή αυτής της πλατιάς πολιτικής συμμαχιών στην Ευρώπη τους τελευταίους μήνες, με πρωταγωνιστική συμβολή του Αλέξη Τσίπρα, αρχίζει ήδη να αποδίδει τους πρώτους καρπούς.

Είναι ανάγκη λοιπόν, αυτή την πολιτική συμμαχιών που ακολουθούμε στην Ευρώπη να την επιδιώξουμε και στην Ελλάδα. Με δυνάμεις του αντίστοιχου πολιτικού και κοινωνικού φάσματος
Σε συνέχεια της σχετικής πρόσκλησης, που έχει ήδη απευθύνει δημόσια ο Αλέξης Τσίπρας, προτείνω το Συνέδριό μας να αποφασίσει τη συγκρότηση ενός μονιμότερου φόρουμ διαλόγου, των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ με ευρύτερες δυνάμεις της ανανεωτικής Αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, της οικολογίας, με στόχο τη συγκρότηση ενός ευρύτερου προοδευτικού πόλου στην ελληνική κοινωνία.
Η αντι-ΣΥΡΙΖΑ υστερία που χαρακτηρίζει την πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, και ακόμα περισσότερο το Ποτάμι, δεν είναι προοδευτική, δεν οδηγεί κεντροαριστερά, δεν οδηγεί ούτε καν στο δημοκρατικό κέντρο. Οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά και στην επάνοδο μιας έξαλλης, ρεβανσιστικής Δεξιάς, νεοφιλελεύθερης, δέσμιας μεγαλοσυμφερόντων, γεμάτης με ακροδεξιά στελέχη στην ηγεσία της. 
Και αυτό έχουμε ιστορικό και δημοκρατικό καθήκον να το αποτρέψουμε.



*Ο Δημήτρης Παπαδημούλης είναι Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Επικεφαλής της Αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ.

*πηγή Η ΑΥΓΗ