Ο ΣΥΡΙΖΑ ως εφεδρεία του συστήματος

Η φράση του τίτλου μοιάζει σε πρώτη ανάγνωση να έχει εκφωνηθεί από το …ΚΚΕ. Αν όμως στην λέξη "συστήματος" προσθέσουμε μπροστά την λέξη "πολιτικού" και πίσω τον προσδιορισμό, "της μεταπολίτευσης", όλα αλλάζουν. Πλήρης τίτλος: "Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν ως εφεδρεία του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης". Εκείνου, του χρεοκοπημένου, όπως παραδέχονται όλοι, τουλάχιστον ως παραδείγματος.
Γιατί όμως;

Γιατί κατ΄αρχήν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι …πολύ ευτυχισμένα. Όλα... ακόμη και εκείνα του αναρχικού χώρου:

Μέσα στην χειρότερη κρίση, έχουν καταφέρει να εκμεταλλευθούν ψηφοθηρικά το δράμα του λαού και με τις πιο θολές υποσχέσεις να βρίσκονται τώρα αξιωματική αντιπολίτευση και τα περισσότερα, βουλευτές. Τροσκιστές, μαοϊκοί, παλαιοπασόκοι, αναρχικοί, μονιμάδες της αριστεράς σιτίζονται πια από το Δημόσιο. Έχουν την δύναμη να διορίσουν φίλους ως υπάλληλους στην Βουλή, να υπερασπίσουν τους ψηφοφόρους τους μέλη των συντεχνιών και του κρατικού μηχανισμού από πρακτικές εκσυγχρονισμού και αξιολογήσεων, να καθυστερήσουν ή και να σταματήσουν μεταρρυθμίσεις και αναδιαρθρώσεις που δεν συμφέρουν την εκλογική τους πελατεία.

Το μόνο που χρειάζονται λοιπόν είναι να συντηρήσουν την δύναμή τους και όχι να την εκθέσουν σε μια καταστροφική διακυβέρνηση που θα τους κατέστρεφε (μαζί με την χώρα).

Ας βγάλουν λοιπόν άλλοι τα κάστανα από την φωτιά. Εμείς "καταγγέλλουμε και καταψηφίζουμε"… Τι άλλο άλλωστε; Προτάσεις και κριτική υποστήριξη απαραίτητων αλλαγών δεν βρίσκονται στην "αντί" κουλτούρα μας...
Στο μεταξύ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποστεί φυσικά κάποια φθορά από τις εσωτερικές του αντιφάσεις, από την ανάγκη να κάνει ταυτόχρονα τον «νοικοκυραίο» αλλά και να μην καταδικάζει καθαρά βία, μπάχαλους και άλλες συνιστώσες. Επίσης, θα ασχοληθεί αρκετά με τον εαυτό του το επόμενο διάστημα γιατί χωρίς ενιαίο κόμμα και εξόντωση των συνηγετριών συνιστωσών, σταθεροποίηση της φούσκας δεν προβλέπεται.

Τα υποχρεωτικά μισόλογα προς κάθε κατεύθυνση, εσωτερική και εξωτερική, φέρνουν απώλειες – αλλά προβλέψιμες, και σε κάθε περίπτωση όχι την καθίζηση που θα έφερνε η απόπειρα διακυβέρνησης χωρίς θέσεις και συμμάχους.

Έτσι αυτό που αυτήν την στιγμή έχει σημασία είναι η σταθεροποίηση. Κι αυτή απαιτεί την αποδοχή από διεθνείς παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ ως συνομιλητή, αν όχι ως ανανήψαντα ευρωπαϊστή και σοσιαλδημοκράτη άρα και σοβαρού εναλλακτικού παράγοντα. Εξ ου και τα ταξίδια και η συνάντηση με τον Σόιμπλε.

Η παραπάνω κριτική μπορεί να φαίνεται υπερβολική και δίκη προθέσεων. Αλλά τι άλλο μας έχει προσφέρει μέχρι σήμερα ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, που ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την τελευταία του ευκαιρία;

Εκμετάλλευση των πόθων του λαού για στήσιμο ενός πελατειακού κρατικοδίαιτου μοντέλου – χωρίς παραγωγή, χωρίς επιχειρήσεις, χωρίς εξαγωγές, χωρίς αειφόρα προοπτική – μόνο με δανεικό «υψηλό επίπεδο ζωής» και τον λογαριασμό στις επόμενες γενιές. 

Κι ενώ ακόμη σήμερα συμπεριλαμβανόμαστε στατιστικά στις αναπτυγμένες χώρες ενώ ζούμε ήδη μια κουβανική πραγματικότητα ανέχειας. 

Τι θα μπορούσε ή θα ήθελε να αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Με τους χειρότερους του παλαιού ΠΑΣΟΚ προσχωρήσαντες, με τις κρατικοδίαιτες σταλινικές/αναρχικές συνιστώσες στην ηγεσία; Απλά αντικαθιστά στην ηγεσία, της ούτως ή άλλως αποτυχημένης από άποψη ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ελληνικής κεντροαριστεράς, το κανταφικό ΠΑΣΟΚ με την ...
νεοκουβανική εκδοχή του.

Και προφανώς το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Το πρόβλημα είναι ότι τα κόμματα της μεταπολίτευσης είναι ίδια και απαράλλαχτα ως προς τις βασικές τους επιλογές: αρχηγικά, κρατικοδίαιτα, πελατειακά, κρατιστικά. Κόμματα που προτιμούν ακόμα και την εξαφάνιση της επιχειρηματικότητας και των επενδυτών από υπερφορολόγηση για να συντηρήσουν το σπάταλο κρατικοδίαιτο σύστημά τους δίνοντας εγγυημένη εργασία και έσοδα στις συντεχνίες και "δουλειές" στους ημετέρους ...επιχειρηματίες με έξοδα και χρέη του κράτους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απλά αποτελεί την τελευταία εφεδρεία του συστήματος αυτού. 

Έχει -χωρίς εναλλακτικό πρόγραμμα- απορροφήσει την διαμαρτυρία σε μια κατεύθυνση επιστροφής στο χθες και παραμένει σε αναμονή – τακτοποιώντας τα του οίκου του – για την περίπτωση κάποιου ατυχήματος της τρικομματικής. 

Αυτό το ξέρει και ο Σόιμπλε, που σε καμιά περίπτωση δεν εκτιμά ιδιαίτερα την υποκριτική νομιμοφροσύνη στο μνημόνιο της τρικομματικής και την καθυστέρηση των μεταρρυθμίσεων, που εν ευθέτω χρόνο θα πυροδοτήσει και το "μπαμ" από την αφόρητη ύφεση. 

Και τότε θα έρθει η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ…

Δυστυχώς, στην συγκυρία αυτή, δεν φαίνονται πουθενά δυνάμεις αποφασισμένες να αποτελέσουν την εναλλακτική πολιτική λύση. Παρά την ποσοτική επάρκεια όσων έχουν εκφραστεί ΥΠΕΡ των μεταρρυθμίσεων και της μεταμόρφωσης της χώρας μας από παράδεισο του κρατισμού σε ευρωπαϊκή δημοκρατία, ποιοτικά πληρώνουμε ακόμη την υποταγή του συνόλου του πολιτικού προσωπικού στο «πολιτικό κόστος», την δύναμη των συντεχνιών και το σύστημα δούναι και λαβείν. Έτσι ψάχνουμε απλά τον μονόφθαλμο στους τυφλούς και περιοριζόμαστε στον παθητικό ρόλο της παρακολούθησης των πολιτικών ελιγμών ανθρώπων σαν τον Παπαδήμο ή τον Στουρνάρα μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του μεταπολιτευτικού συστήματος.

Το "σύστημα" λοιπόν έχει τις εφεδρείες του. Η κοινωνία;

Αν αποδεχτούμε ότι οι μόνες μας δυνατότητες είναι η αποδοχή μιας πραγματικότητας όπου πχ η ΔΗΜΑΡ είναι ότι καλύτερο υπάρχει, δεδομένων των συνθηκών, ή ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ελπίζουμε στην «μετριοπάθεια» ορισμένων έναντι της ακραίας ανευθυνότητας άλλων, απλά για να διασώζεται (;) τελευταία στιγμή η ευρωπαϊκή μας παραμονή, τότε είμαστε άξιοι/ες της μοίρας μας.

Μιας μοίρας για την οποία προσπαθεί να μας πείσει εν χωρώ όλο το σύστημα διατήρησης με αναπαλαίωση (μέσω ΣΥΡΙΖΑ) του χρεοκοπημένου παραδείγματος της μεταπολίτευσης.

Μιας μοίρας που είναι η σκληρή και σταθερή επιλογή των κρατικοδίαιτων πολιτικών και οικονομικών ελίτ εις βάρος μας. 

Μιας μοίρας που ανατρέπεται μόνο με την υπέρβαση προσωπικών και πολιτικών φιλοδοξιών των μεταρρυθμιστών, χάριν της επιβίωσης του τόπου μας και της αλλαγής παραδείγματος.

Ούτως ή άλλως, η ζητούμενη υπέρβαση θα έλθει αργά η γρήγορα από την συνειδητή επιλογή ενότητας σκοπού των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων. Το μόνο ερώτημα είναι: "πριν ή μετά την καταστροφή;"

Γιώργος Παπασπυρόπουλος