Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Αιδώς Αργείοι

Ο Χάρης Γολέμης και η αλαζονεία του μικρομέγαλου

Εμείς πάντως Χάρη ψηφίζουμε...Che Acasuso!

Στην Κυριακάτικη Αυγή 31/5, εμφανίστηκε ένα, το λιγότερο προκλητικό, άρθρο του κοκκινοπράσινου Χάρη Γολέμη στο οποίο ζητά αλαζονικά δήλωση νομιμοφροσύνης από τον κόσμο της ανανεωτικής αριστεράς. Γράφει:

«Τι γίνεται, όμως, με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, μέλη ή όχι του κόμματος, που διαφωνούν με τις πολιτικές επιλογές του; Δεν πιστεύω, φυσικά, τους ψιθυριστές που διαδίδουν ότι κάποιοι εξ αυτών έχουν τόσο πολύ απομακρυνθεί ψυχικά από τον σημερινό πλουραλιστικό φορέα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, ώστε σκοπεύουν να κάνουν μία από τις προαναφερθείσες επιλογές.(*)

Από την πλευρά μου, αντίθετα, αναμένω μια δημόσια, δυναμική υποστήριξή τους στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, ανάλογη εκείνης των 831 οικολογικά ευαίσθητων πολιτών που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή στην Αυγή. Αν αυτό είναι αντικειμενικά δύσκολο, μια δήλωση γνωστών συντρόφων και φίλων που θα διαψεύδει τους κακόβουλους ψιθύρους, έστω την τελευταία στιγμή, θα μπορούσε να παίξει πολύ θετικό ρόλο στην προσπάθειά μας.»

(*) εννοεί αποχή ή Οικολόγους Πράσινους

Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, αυτός ο σύντροφος δεν πρωτοστατούσε, την εποχή της κρίσης με τις θητείες, στο να βγουν σκληρές ανακοινώσεις της ΠΓ εναντίον της ανανεωτικής πτέρυγας, απειλώντας θεούς και δαίμονες για να το επιτύχει;

Ο ίδιος δεν είναι που απειλούσε τον Καρίτζη ότι υπαναχωρεί στα «συμφωνημένα» κι ότι οι κοκκινοπράσινοι θα έδιναν συνέντευξη τύπου την επομένη αν δεν έβγαζε η ΠΓ την διχαστική ανακοίνωση;

Δεν είναι από τους εμπνευστές της ντροπιαστικής ανακοίνωσης των κοκκινοπράσινων για τους δύο Συνασπισμούς που στην ουσία τοποθετούσε τους ανανεωτικούς εκτός Συνασπισμού και σίγουρα εκτός ΣΥΡΙΖΑ;

Τι έγινε τώρα; Θορυβήθηκε από τις επιπτώσεις πάνω στο ίδιο του το κόμμα των καθεστωτικών και διχαστικών τους πράξεων;

Κατάλαβε ότι οι διασπαστικές αριστερίστικες πρακτικές της φράξιας «αριστερή πλειοψηφία» που έχει σχηματίσει με την παρέα Καρίτζη γυρίζουν μπούμερανγκ και θίγουν όλον τον Συνασπισμό και μαζί και τις ίδιες τους τις επιδιώξεις; Και τι πράττει;

Ζητά από όσους πίκρανε, συκοφάντησε, περιθωριοποίησε το προηγούμενο διάστημα με την στήριξη της παρέας και την ανοχή του προέδρου να δείξουν νομιμοφροσύνη κάνοντας δήλωση κριτικής στήριξης!

Η αλαζονία δεν έχει όρια… Αυτός που με άλλους κόντεψε να κλείσει το «μαγαζί» με τις διχαστικές του κορώνες και τη σαφή προτίμησή του στους αριστεριστές του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των συντρόφων του ανανεωτικών, περνά και στην αντεπίθεση!

Το «θα είμαι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα» του θυμίζει κάτι;

Γιατί επιλέγει σε στιγμή δύσκολη να ενοχοποιεί εκ των προτέρων κάποιους συντρόφους, για το πιθανό αρνητικό αποτέλεσμα; Όταν αποκλειστικά υπεύθυνοι είναι όσοι εκ του αριστερού ρεύματος και των κοκκινοπράσινων (του ιδίου συμπεριλαμβανόμενου) έχουν φέρει τα πράγματα στο μη περαιτέρω με το ανόητο διασπαστικό τους σχέδιο μέσα στο κόμμα και τους αριστερισμούς στην κοινωνία;

Πάμε σαν άλλοτε λοιπόν; Από εσάς εξαρτάται φίλοι και σύντροφοι της «αριστερής πλειοψηφίας»… Και φυσικά από την αντοχή στην αλαζονεία και το καθαρό μυαλό όσων πονούν την σύγχρονη αριστερά και τους αγώνες της.


Θα είμαι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα*



*Μιχάλης Παπαγιαννάκης

Σάββατο 30 Μαΐου 2009

Ένα βήμα μπρός, δύο βήματα πίσω;



Το κλίμα είναι βαρύ στον Συνασπισμό.
Όχι εξ αιτίας των δημοσκοπήσεων... που αποτυπώνουν άλλοτε αληθινά, άλλοτε σκόπιμα υπερβολικά μια πραγματικότητα..
Είναι εξ αιτίας της καθυστερημένης συνειδητοποίησης σοβαρότατων λαθών που τώρα εκμεταλλεύεται ο κάθε πολιτικός αντίπαλος της αριστεράς.
Ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω που έλεγε και ο Λένιν.

Δεν είναι καν η "δημοσκοπική παγίδα" που λέει ο Αλέξης Τσίπρας.
Είναι ο εσωτερικός διχασμός, τα καπελώματα, η απώθηση μελών προς την έξοδο, η νόθευση της ταυτότητας του Συνασπισμού στην κοινωνία από αριστερίστικες πρακτικές και θέσεις θολές και αντιφατικές μεταξύ τους.

Κι όλα αυτά προέκυψαν από την ανοησία να προωθηθούν σε ηγετικές θέσεις εν λευκώ, νέα και άπειρα στελέχη της νεολαίας κυριολεκτικά μέσα σε μια μέρα!
Χωρίς να δοκιμαστούν προσεκτικά σε υπεύθυνες θέσεις, χωρίς να ελεγθεί η εμπειρία τους, χωρίς να δουλέψουν δίπλα σε παλαιότερους και πιο έμπειρους πολιτικά για ένα ικανό διάστημα.

Η θεραπεία-σοκ που χρειαζόταν πράγματι ο Συνασπισμός για να βγει από την αφασία της εποχής Κωνσταντόπουλου, έγινε πρόχειρα και επιπόλαια.
Ικανότατα στελέχη παραμερίστηκαν και μαζί με την εκλογή Τσίπρα, μια ολόκληρη σειρά νέων στελεχών αντικατέστησαν τους πάντες σε θέσεις κλειδιά, με μοναδικό κριτήριο την ηλικία και τη σχέση τους με τον νέο Πρόεδρο.
Η πολιτική τους εμπειρία φτωχή, η κουλτούρα τους περιορισμένη, ο λόγος τους ξύλινος και συχνά κνίτικος.
Πως να πας μπροστά με τέτοια προχειρότητα;

Ο "αστικός" Τύπος και τα τηλεοπτικά μέσα έπιασαν το ολίσθημα..
Και προστάτεψαν τους επιπόλαιους και αριστερίζοντες νεολαίους από τον έλεγχο των μελών και των φίλων του Συνασπισμού, ανεβάζοντάς τους στα ουράνια με δημοσιεύματα και λατρευτικές αναφορές σε κάθε ευκαιρία.
Το κάναμε το λάθος - μετά έγινε ανεξέλεγκτο!
Αυτή είναι η "δημοσκοπική παγίδα" που μέσα της μας έσυρε το κατεστημένο Αλέξη..

Αυτοί σας προστάτεψαν από την κριτική και την αμφισβήτηση για μεγάλο διάστημα ("ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις") και όταν ο δικομματισμός έπρεπε να ανακάμψει ενσωματώνοντας ξανά τη δυσαρέσκεια, τους δώσατε στο πιάτο και σε τέλειο συγχρονισμό τη σύγχυση των Δεκεμβριανών και η απαξίωση ξεκίνησε.
Ύστερα η μοιραία παρέα Καρίτζη τα΄βαλε με τους ανανεωτικούς ομαδικά, τους δικούς του τους παλαιότερους ατομικά, θυμήθηκε τις θητείες, έκανε κάθε δυνατή ανοησία λες για να πετύχει 100% η επίθεση εναντίον του Συνασπισμού.

Και τώρα τρέχει ο Αλαβάνος να σώσει την παρτίδα, στο παρά πέντε.
Ας ελπίσουμε ότι έχουν πράγματι καταλάβει στον Συνασπισμό τι συμβαίνει και δεν θα ξαναπετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα ούτε θα κρύψουν για άλλη μια φορά το κεφάλι τους στην άμμο..
Κι έτσι ίσως επιστρέψουν οι πολλοί που σοκαρισμένοι έχουν απομακρυνθεί - για πόσο, θα το δείξουν σε λίγο οι κάλπες..

Η αιώνια λιακάδα του Μιχάλη Παπαγιαννάκη

Ηλίας Μαγκλίνης, Η Καθημερινή, 29/05/2009

Θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι μετά το θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει κάμποσους ψηφοφόρους, όχι πολλούς, πάντως κάποιους θα τους χάσει.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ψήφιζαν Συνασπισμό για να «σταυρώσουν» τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη.
Ηταν τέτοια η προσωπικότητα, η σκέψη και ο λόγος του που προσείλκυε μερικούς «ξέμπαρκους» ψηφοφόρους, κυρίως από τις νέες γενιές.
Μιλάμε για νέους ανθρώπους, που ναι μεν δεν πρόλαβαν (ή δεν θέλησαν) να δεθούν με το «άρμα» της Αριστεράς, που δεν ταυτίστηκαν μαζί της, αλλά που παιδεύουν τη σκέψη τους, ακονίζουν το μυαλό τους, βρίσκοντας σε ορισμένους εκπροσώπους της, όπως τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, μια φωνή που τους εκφράζει, που τους πάει.


Είναι νέοι άνθρωποι που μπορεί να μη συνεπαίρνονται από «εξεγέρσεις» αλλά που οργίζονται απ’ όσα βλέπουν και ακούνε, απ’ όλα όσα βιώνουν γύρω τους.
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ήταν ιδιαίτερη περίπτωση.
Εχω ξαναγράψει πόσο φρικτά προβλέψιμος έχει γίνει ο πολιτικός λόγος στην Ελλάδα, πόσο στεγνός από ουσία μα πλήρης στόμφου και αερολογίας.
Ο πολιτικός λόγος του Μιχάλη Παπαγιαννάκη δεν υπαγόταν σε αυτή τη θλιβερή πλειοψηφία. Η γενικότερη στάση του δεν είχε τίποτα από όλο αυτό το εκνευριστικό δήθεν που συναντά κανείς σε όλο το πολιτικό φάσμα – και στη δική του παράταξη εσχάτως.

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ανήκε σε εκείνη τη σπάνια στόφα Ελλήνων πολιτικών που διάβαζαν, ήταν από εκείνους που, όπως έγραψε προχθές ο Τάκης Καμπύλης, διατηρούσε ζωντανή την πλούσια βιβλιοθήκη του, ανέτρεχε σε αυτήν, ψαχνόταν κι έψαχνε, από πολιτική και οικονομία έως λογοτεχνία.
Δύο φράσεις συγγραφέων μού έρχονται, λοιπόν, στο μυαλό και που, όπως το βλέπω, συνδέονται μαζί του: ο σεφερικός στίχος «Κύριε, όχι μ’ αυτούς» (τους στενόμυαλους και τους μίζερους κάθε πλευράς) και η γνωστή φράση του Γιώργου Ιωάννου, ότι η Αριστερά δεν είναι παρά μια «διαρκής ευαισθησία».
Για κάποιους, αυτό ισοδυναμεί με αδυναμία, με ελιτισμό.
Το αντίθετο όμως ισχύει: είναι η ευελιξία και η ευεξία μιας στάσης ζωής που και δυναμική έχει και αυθεντικότητα, κι έναν πολυκάναλο τρόπο σκέψης και δράσης.
Απλώς, δεν είναι μια στάση με την οποία κερδίζει κανείς τις εύκολες εντυπώσεις, το σύνθημα, τη γροθιά.

Κι όμως, ταπεινή άποψη ενός νεότερου (και με λιγότερες εμπειρίες και γνώσεις) Ελληνα πολίτη, που (καλώς ή κακώς) δεν ταυτίστηκε και δεν δέθηκε με οποιοδήποτε ιδεολογικό «άρμα», αλλά που θέλει να πιστεύει ότι δεν είναι αμέτοχος σε όσα γίνονται σε αυτή τη χώρα, είναι πως το μεγάλο χαμένο στοίχημα της ελληνικής Αριστεράς ήταν ότι σε καμία φάση δεν κατάφερε να αναλάβει την ηγεσία της ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Θα πει κάποιος, κατόπιν εορτής: θα τον νικούσε στην πορεία η αρρώστια.
Πράγματι.
Αλλά το δικό του, προσωπικό στίγμα θα το είχε δώσει – ειδικά σε μια περίοδο τόσο καυτή όσο αυτή που διανύουμε από τον περασμένο Δεκέμβριο.

Οπως και να ’χει, οι τίτλοι τέλους έπεσαν για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη.
Για να επανέλθω όμως στη «διαρκή ευαισθησία» του Γιώργου Ιωάννου, φράση που του ταιριάζει γάντι για τη δυναμική που περιέχει, ο πολιτικός αυτός άνδρας με το χαμηλό προφίλ και την πολλή ουσία, επιβεβαίωσε, όσο μπόρεσε και όσο άντεξε, πόσο σημαντικό είναι τούτο: να διαθέτει κανείς την αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού.

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Για τον Μιχάλη

Μιχάλης Μητσός, Τα Νέα, 27/05/2009

Όσοι σκέφτονται να πάνε εκδρομή στις 7 Ιουνίου έχουν τώρα ένα σοβαρό λόγο να αναθεωρήσουν την άποψή τους και να πάνε να ψηφίσουν:να το κάνουν στη μνήμη ενός σπουδαίου ανθρώπου.

Ήταν ιδιόρρυθμος τύπος ο Μιχάλης.
Δεν τον άγγιζε, για παράδειγμα, η κρίση του Τύπου.
Μέχρι την τελευταία ώρα διάβαζε εφημερίδες.
Όχι μία, πολλές εφημερίδες, άρθρα, ρεπορτάζ, αναλύσεις, τίποτα δεν του ξέφευγε.
Όσο μεγάλωνε, αντί να γίνεται πιο συντηρητικός, γινόταν πιο εξτρεμιστής, όπως το είπε σ΄ εκείνη τη συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη.
Και εξακολουθούσε να παθιάζεται με πράγματα που για άλλους είναι βαρετά ή ξεπερασμένα, όπως η Αριστερά, η οικολογία, η Ευρώπη.

Σε μια άλλη συνέντευξη που έδωσε πριν από δέκα μέρες στην Κυριακάτικη Αυγή, τάχθηκε υπέρ της επιτάχυνσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Ολόκληρος Χόμπσμπωμ δηλώνει πως ποτέ δεν είχε σε μεγάλη εκτίμηση το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κι εκείνος επέμενε να υπερασπίζεται την Ευρώπη και τους μηχανισμούς της.
«Το αγαπημένο μου ταξίδι είναι ένας αργόσυρτος γύρος στην Ευρώπη», είπε τον περασμένο Ιούλιο στα «ΝΕΑ», απαντώντας στο ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Και στην ερώτηση τι θα ήθελε να του πει ο Θεός αν συνέβαινε να τον συναντήσει, απάντησε: «Χαίρω πολύ για τη γνωριμία».
Τώρα ξέρει ο Μιχάλης αν του έγινε το χατίρι.

Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε χθες στις Βρυξέλλες, η Ευρωπαία επίτροπος Επικοινωνίας Μάργκοτ Βάλστρομ ανακοίνωσε την έναρξη της λειτουργίας μιας ιστοσελίδας (www. presseurop.eu) όπου θα δημοσιεύονται καθημερινά, σε δέκα γλώσσες, τα καλύτερα άρθρα των μεγάλων εφημερίδων του πλανήτη για ευρωπαϊκά θέματα.
«Ελπίζουμε να γεννηθεί με τον τρόπο αυτό μια ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα», τόνισε η επίτροπος, εκφράζοντας την εκτίμηση ότι μέχρι το τέλος του 2010 τα άρθρα αυτά θα τα διαβάζουν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι.
Θα του άρεσαν όλα αυτά του Μιχάλη.
Όπως του άρεσε κι εκείνο που είπε ο Πολ Κρούγκμαν κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα, πως τα προβλήματα της Ευρώπης οφείλονται στο ότι δεν έχει προχωρήσει η πολιτική ενοποίηση.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν το πρώτο που είχε προειδοποιήσει από το 2004 για τους κινδύνους που έχει η έλλειψη ελέγχων για τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος και είχε ζητήσει από την Κομισιόν να λάβει μέτρα για τη ρύθμιση των κερδοσκοπικών κεφαλαίων.
Ύστερα από πολλές πιέσεις, η Κομισιόν παρουσίασε τελικά μια διάταξη που, όπως είπε ο πρώην πρωθυπουργός της Δανίας Πάουλ Νίρουπ Ράσμουσεν, «είχε περισσότερες τρύπες από ένα κεφάλι ελβετικής γραβιέρας».

Ανέλαβε κι άλλες σημαντικές πρωτοβουλίες την τελευταία τετραετία το Ευρωκοινοβούλιο, για τις μυστικές πτήσεις της CΙΑ, για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, για την εβδομάδα των 48 ωρών.
Στην Ευρώπη γίνονται πράγματα, πρέπει να γίνουν κι άλλα, χρειάζεται περισσότερη σοβαρότητα και λιγότερη υποκρισία, χρειάζεται πάθος, όπως χρειάζονται και παθιασμένοι άνθρωποι.
Σήμερα αποχαιρετούμε έναν απ΄ αυτούς.

Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Γειά σου Δάσκαλε



Έφυγε νωρίς ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης
Όπως όλοι οι Μεγάλοι
Μέχρι προχτές έδινε συνεντεύξεις
Δεν φοβήθηκε τον θάνατο όπως δεν φοβήθηκε την ζωή
Ήταν και είναι ένας από τους λόγους που η ανανεωτική αριστερά, έχει την ακτινοβολία που έχει, στην ελληνική κοινωνία
Ο λόγος που πολλοί από μας μείναμε στην αριστερά τα πέτρινα χρόνια του δογματισμού
Σύγχρονος, τολμηρός, ευθύς, διορατικός
Αληθινή δεξαμενή σκέψης για την αριστερά
Τώρα θα αναμετρηθούμε με την φτώχεια και την μετριότητα
Μόνοι
Απελπιστικά μόνοι


Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Σχόλια σε ένα δηλητηριώδες άρθρο



Δημοσιεύτηκε στις 22/5 στο Έθνος το παρακάτω άρθρο του Παναγιώτη Τσούτσια.
Μερικά σχόλια:

Αλεκος αντι Αλεξη στο ντιμπειτ

Ο Αλέκος Αλαβάνος θα εκπροσωπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην τηλεοπτική αναμέτρηση των αρχηγών προκαλώντας ερωτηματικά καθώς εδώ και καιρό ήταν γνωστό ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα δώσει τη «μάχη» στο κρίσιμο, πολιτικά, ντιμπέιτ.
  • Μήπως ακριβώς επειδή είναι κρίσιμο το ντιμπέϊτ και η ρητορική Τσίπρα είναι ακόμα ξύλινη αναλαμβάνει ο Αλαβάνος; Σε ποιους ακριβώς προκαλεί τάχα ερωτηματικά η ολική επαναφορά Αλαβάνου; Δεν το διευκρινίζει ο συντάκτης. Ποιός άραγε ανησύχησε τόσο;

Η απόφαση αυτή λήφθηκε αργά χθες το βράδυ και σύμφωνα με πληροφορίες ο κ. Τσίπρας ζήτησε από τον κ. Αλαβάνο να δώσει τη μάχη των ευρωεκλογών είτε εκπροσωπώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στην τηλεοπτική αναμέτρηση της ερχόμενης Πέμπτης είτε στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση στην Αθήνα ή στην ωριαία τηλεοπτική συνέντευξη των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων.

  • Σοβαρά του άφησε δηλαδή ο Τσίπρας και τόσες εναλλακτικές του Αλαβάνου; Καλοσύνη του.. Αντίθετα, σύμφωνα με την αλήθεια κι όχι με μούφα ενδο-"πληροφόρηση", ο Αλαβάνος έκανε τις προτάσεις. Που το παει λοιπόν ο δημοσιογράφος;

Η απάντηση του Αλέκου Αλαβάνου ήταν να εκπροσωπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο τηλεοπτικό ντιμπέιτ, στις 28 Μαϊου, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί οι οποίοι υποστήριζαν ότι αυτό αποτελεί επί της ουσίας «καπέλο» του προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας στον πρόεδρο του ΣΥΝ.

  • Διαμαρτυρήθηκαν δηλαδή οι νεοκομσομόλοι γιατί οι παλιοί τους τράβηξαν το αυτί. Όχι θα άφηναν τη φράξια «αριστερή πλειοψηφία» να κάνει ότι θέλει..

Σημειώνεται ότι επικεφαλής της κεντρικής προεκλογικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Αλ.Τσίπρας, ενώ εδώ και καιρό θεωρούνταν σίγουρο ότι στο κρίσιμο τηλεοπτικό ντιμπέιτ θα εκπροσωπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ο πρόεδρος του ΣΥΝ και όχι ο Αλ. Αλαβάνος.

  • Δηλαδή η θέση ήταν κρατημένη και ήρθε ο Αλαβάνος και την έκλεψε; Ας σοβαρευτούμε επιτέλους.. και ας δούμε καλύτερα μπροστά μας την ολισθηρή κατηφόρα που ο ίδιος ο Τσίπρας δεν μπορεί πια να σταματήσει όντας πολιτικά όμηρός της αριστερίστικης παρέας του. Οι πιο έμπειροι λοιπόν δεν ήταν υποχρεωμένοι να επέμβουν πριν είναι πολύ αργά;

Με διπλωματικό τρόπο απάντησε χθες σε σχετικό ερώτημα ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ, Ανδρέας Καρίτζης, λέγοντας ότι «είμαστε στην ευχάριστη θέση να έχουμε δύο πολύ ικανούς και αποτελεσματικούς αρχηγούς, οι οποίοι μπορούν να εκπροσωπήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο ντιμπέιτ».

  • Τι να πει ο Καρίτζης, υπεύθυνος για την τραγική εμφάνιση του κόμματος στα ΜΜΕ και βασικός εκφραστής της προκλητικής αριστερίστικης διχαστικής συμπεριφοράς στο κόμμα; Καταπίνει τη σφαλιάρα και ελπίζει σε καλύτερες μέρες χωρίς Κουβέλη και Αλαβάνο, με Ρινάλντι και Σωτηρίου..

Οι πληροφορίες από την Κουμουνδούρου ήταν συγκεχυμένες καθώς πριν ληφθεί η απόφαση για τον κ. Αλαβάνο ουδείς μπορούσε ν απαντήσει με βεβαιότητα γιατί τέθηκε αίφνης τέτοιο ερώτημα.

  • Έ όχι και αίφνης! Τόσο καιρό διαμαρτύρονται μέλη και φίλοι του Συνασπισμού για την αντικομματική και καθεστωτική δράση της παρέας Καρίτζη μέσα στο κόμμα, τη πολιτική συμπόρευση με τους μπάχαλους στα κινήματα και την απόπειρα εξοβελισμού ολόκληρων κομματιών του Συνασπισμού και αντικατάστασή τους με αναβάθμιση αριστεριστών του ΣΥΡΙΖΑ ! Αυτά όμως ο εν λόγω δημοσιογράφος, εξόφθαλμος υποστηρικτής της αυλής Τσίπρα, επιλέγει να τα κρύβει κάτω από το χαλί..

Σύμφωνα με πληροφορίες η απουσία του Αλέκου Αλαβάνου το τελευταίο διάστημα και στην προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ είχε προκαλέσει πολλά ερωτηματικά καθώς δεν ήταν λίγοι αυτοί οι οποίοι εκτιμούσαν ότι αποσύρεται από την κεντρική πολιτική σκηνή.

  • Ποτέ δεν είπε ο Αλαβάνος κάτι τέτοιο. Γιατί το αναπαράγει λοιπόν ο δημοσιογράφος; Μήπως γιατί ανήκει κι ο ίδιος σε αυτούς που το επιθυμούν; Μήπως γιατί αυτή είναι η ενδόμυχη επιθυμία της παρέας; Να ξεφορτωθούν τον Αλαβάνο και να τελειώνουν με τις αντιστάσεις στα σχέδιά τους; Πόσο χυδαίο! Πρώτα παίρνουμε το δαχτυλίδι της διαδοχής και μετά προχωράμε σε πατροκτονία. Και μάλιστα προεκλογικά! Μήπως η φασαρία με τις θητείες είχε στόχο και τον ίδιο τον Αλαβάνο εκτός από τον άλλο μεγάλο "εχθρό" τον Κουβέλη;

Στελέχη της ηγεσίας του ΣΥΝ έλεγαν ότι «δεν έπρεπε στο παρά πέντε των ευρωεκλογών να προκληθούν ερωτηματικά στην κοινή γνώμη και ότι όλοι μαζί θα έπρεπε να δώσουν τη μάχη της 7ης Ιουνίου».

  • Ποια στελέχη; Η γνωστή αριστερίστικη τάση που ξαφνικά έφαγε πόρτα;

Δημοσκοπήσεις

Ωστόσο ταυτόχρονα δεν ήταν λίγα τα στελέχη της Κουμουνδούρου τα οποία υποστήριζαν ότι από τα ευρήματα σχεδόν όλων των δημοσκοπήσεων είχε διαπιστωθεί ότι παρουσιάζει ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά ο ΣΥΡΙΖΑ σε ηλικίες άνω των 45 ετών και ως εκ τούτου ήταν επιβεβλημένο να εμφανιστεί στην κεντρική πολιτική σκηνή ο κ. Αλαβάνος.

Σημειώνεται ότι σχεδόν σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει ιδιαίτερα υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά στις μικρές ηλικίες -διψήφια νούμερα- ενώ σε ηλικίες άνω των 45 ετών τα ποσοστά πέφτουν κάτω από το 5%.

  • Μήπως και η δημοσκοπική κατηφόρα δεν είναι αποτέλεσμα της συμπόρευσης με τους μπάχαλους το Δεκέμβρη, όπως ομολογεί ευθαρσώς και ανοήτως το μέλος της παρέας Τσιμιτάκης (βλ. προηγούμενο σχόλιο) παρά την πάγια άποψη της αριστεράς για καταδίκη της τυφλής βίας; Μήπως ο Καρίτζης και άλλοι με την ανακίνηση του θέματος των θητειών και τις εκκλήσεις της «αριστερής πλειοψηφίας» να αποχωρήσει η ανανεωτική πτέρυγα από τον Συνασπισμό δεν έδωσαν την εικόνα της εσωτερικής διάσπασης σκόπιμα στην κοινωνία ; Ποιος έβαλε τα χέρια του κι έβγαλε τα μάτια του;
  • Ας μας κάνει τέλος τη χάρη ο "σύντροφος" Τσούτσιας να μην ρίχνει άλλο βιτριόλι στον Αλαβάνο -θα του κάψει τα χέρια..

    3 ΣΧΌΛΙΑ:

    Odyssey είπε...

    έχει λίγη θλίψη το θέμα.
    η "ανώδυνη" αριστερά μπλέχτηκε ανάμεσα σε "αστικά" επικοινωνιακά κόλπα και σε "αριστερίστικο" πετροπόλεμο.
    Τίποτα δεν μπορούσε να κρύψει την έλλειψη φαντασίας και νέου λόγου. Τίποτα δεν μπορεί να κρύψει το κενό.
    Τώρα;

    Αντώνης είπε...

    Τώρα αγαπητέ μου, προσευχόμαστε! Προσευχόμαστε καταρχήν να μην είναι πολύ μεγάλη η σφαλιάρα που θα φάμε στις Ευρωεκλογές και επίσης προσευχόμαστε να πάρει χαμπάρι -επιτέλους- ο Τσίπρας ότι χωρίς πραγματική Δημοκρατία μέσα στο κόμμα δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα και πως η παρέα του μπορεί να αφορά την προσωπική του ζωή όχι όμως και τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ.
    Άν λοιπον ο Τσίπρας καταφέρει να καταλάβει επιτέλους το μέγεθος της Πολιτικής ευθύνης που φέρει στους ωμους του και το μοιραστεί με ΟΛΟΥΣ τους συντρόφους του και όχι μόνο με τις τάσεις και την παρέα του που τον γλύφει συστηματικά κλείνοντάς του τα μάτια, τότε έχουμε ελπίδες να μην διασπαστούμε μετά τις Ευρωεκλογές.Τόσο σοβαρά δείχνουν να είναι τα πράγματα.

    vripol είπε...

    Γιώργη, τι ευχαριστη έκπληξη!
    Ο φίλος μου ο ΑΝΕΣΤΙΟΣ μού λέει σήμερα: Βρήκα στό Ιντερνετ μια αδελφή ψυχή..Καί λεέι τό όνομά σου..

    Πολυχρονίδης Γιώργος

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Ή όλα ή τίποτα

Γιώργος Γιαννουλόπουλος, Ελευθεροτυπία, 22/05/2009

Ηταν φυσικό και αναμενόμενο οι ευρωεκλογές να φέρουν ξανά στην επιφάνεια τη γνωστή κόντρα Κουμουνδούρου - Περισσού, με αφορμή τον λεγόμενο «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» του Συνασπισμού.
Το συγκεκριμένο επίδικο θέμα είναι όχι μόνο επίκαιρο, αλλά μας βοηθάει επίσης να αντιληφθούμε την ουσία της μεταξύ τους αντιπαλότητας.

Σύμφωνα με την άποψη του ΚΚΕ, διατυπωμένη απλά, η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μια υπερεθνική οντότητα που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα του καπιταλισμού ή της φιλελεύθερης ολιγαρχίας (εδώ μπορείτε να διαλέξετε τον δικό σας απαξιωτικό χαρακτηρισμό).
Κι αυτό ακριβώς κάνει εκ φύσεως και αδιαλείπτως.
Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε πολιτική που δεν αποσκοπεί στη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης συνιστά προδοσία της εργατικής τάξης.

Η λογική αυτή προϋποθέτει μιαν αντίληψη της πολιτικής που θα χαρακτήριζα μεταφυσική.
Θέλω να πω ότι τα διάφορα συλλογικά πολιτικά υποκείμενα, όπως η Ε.Ε. ή και το εθνικό κράτος (γιατί όχι;), δεν εκλαμβάνονται ως πεδία πολιτικής αντιπαράθεσης με ανοικτή έκβαση, αλλά ως απόλυτες ουσίες, χωρίς διαβαθμίσεις ή αποχρώσεις και χωρίς τη δυνατότητα μερικής και σταδιακής βελτίωσης, τις οποίες καλούμαστε είτε να αποδεχθούμε ως έχουν είτε να ανατρέψουμε εκ βάθρων.
Τούτου δεδομένου, οφείλουμε να συμπεράνουμε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πέντε κόμματα και δύο πολιτικές: από τη μια το αταλάντευτο ΚΚΕ, και από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι, εφόσον οι όποιες διαφορές ανάμεσα στον Συνασπισμό π.χ. που ζητάει μια διαφορετική Ε.Ε. και εκείνους που θέλουν να διατηρήσουν τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία στις Βρυξέλλες είναι στην ουσία ανύπαρκτες και πολιτικά αφελείς.
Συνεπώς, όσοι δηλώνουν αντίθετοι στη σημερινή εκδοχή της Ε.Ε. και αγωνίζονται να την αλλάξουν επί το αριστερότερο δεν δικαιούνται να ομιλούν, εφόσον η μόνη ορθή στάση είναι η κατά μέτωπο σύγκρουση.
Οπως λέει και ο «Ριζοσπάστης», που τους τα χώνει σε καθημερινή βάση, οι ευρωπαϊστές του Συνασπισμού αποδεικνύονται στην καλύτερη περίπτωση ηλίθιοι και στη χειρότερη, πράκτορες της νέας τάξης πραγμάτων.

Μέχρι εδώ προκύπτει, αρκετά καθαρά νομίζω, η στρεψοδικία και η παράνοια του Περισσού.
Αλλά στην πολιτική, όπως και στη ζωή γενικότερα, οι σαφείς διαχωριστικές γραμμές της μεταφυσικής υπόκεινται στη διαβρωτική λειτουργία της ειρωνείας, που ξεφυτρώνει εκεί που δεν την περιμένουμε.
Συγκεκριμένα, η συλλογιστική του ΚΚΕ, αν και αποσκοπεί στη συκοφάντηση του Συνασπισμού, δεν διαφέρει ουσιαστικά από κάποιες φωνές στο εσωτερικό του, οι οποίες δεν έχουν να κάνουν υποχρεωτικά με την Ε.Ε. -υπάρχει όμως και η ΚΟΕ- αλλά εισάγουν στην Κουμουνδούρου μια εξίσου μεταφυσική θεώρηση της πολιτικής που ακούει στο όνομα «αγωνιστικότητα».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αριστερίστικη ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, που ηττήθηκε στις πρόσφατες εκλογές των πανεπιστημιακών.
Η μαχητικότητά τους ήταν απόλυτα σωστή στην πρώτη φάση της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, όταν η Αριστερά, με επικεφαλής τον Συνασπισμό, πέτυχε μια πραγματικά μεγάλη νίκη με το άρθρο 16.
Στη συνέχεια όμως φάνηκε ότι κι αυτοί πιστεύουν ότι όποιος δεν πει «Οχι σε όλα» είναι σαν να λέει «Ναι σε όλα».
Δηλαδή ή όλα ή τίποτα.
Ετσι προέκυψε το μέτωπο της απόρριψης που δεν συζητάει με κανέναν για τίποτα αλλά κλείνει τα πανεπιστήμια και τους δρόμους για να αντισταθεί συνολικά στο νέο νόμο.
Εκτός φυσικά από τις διατάξεις που καθορίζουν τις εξελίξεις των πανεπιστημιακών, τις οποίες κάποιοι λαλίστατοι «αγωνιστές» αποδέχθηκαν στην πράξη για να προαχθούν.

Δεν θέλω να διαγράψω τις διαφορές ανάμεσα στους κινηματικούς του ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Είναι πολλές και σημαντικές.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, παρά τις εκατέρωθεν βολές, κύλησε ο σταλινικός τέντζερης και βρήκε το αριστερίστικο καπάκι.

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Kαταφέραμε να σταματήσουμε αρκετά οικολογικά εγκλήματα

Δημήτρης Παπαδημούλης στο ρ/σ Αθήνα 984 (Πάικος-Μόσχοβας) για τις ευρωεκλογές 19-05-2009 :


  • Κύριε Παπαδημούλη σε όλες τις μετρήσεις που έχουν γίνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είσαστε από τους κορυφαίους ευρωβουλευτές της προηγηθείσης πενταετίας και σε παρεμβάσεις και σε δραστηριότητα και σε παρουσίες. Αυτό σας τιμάει. Τιμάει και το κόμμα σας και θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε.
Προσπάθησα να εκπροσωπήσω, όσο μπορούσα πιο επάξια, αυτούς που ψήφισαν για να πάω στο Ευρωκοινοβούλιο και τα χιλιάδες μέλη του ΣΥΝ, που το 2004 μου ανέθεσαν την ευθύνη του επικεφαλής στο ευρωψηφοδέλτιο. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Ευρωκοινοβουλίου για την περασμένη 5ετία, ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε ως ο πιο δραστήριος από τους έλληνες ευρωβουλευτές.

Υπάρχει επίσης μια πανευρωπαϊκή έρευνα, που δημοσιεύτηκε στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ –ανάμεσά τους και η Λιμπερασιόν- που κατατάσσει τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα από τους τρεις πιο δραστήριους ευρωβουλευτές στο σύνολο των ευρωβουλευτών των 27 κρατών-μελών. Νομίζω ότι αυτά προσθέτουν ένα επιχείρημα που θα πρέπει να αναδείξουμε στην προεκλογική μας εκστρατεία. Αν με έναν ευρωβουλευτή πετύχαμε πολλά, με περισσότερους μπορούμε να πετύχουμε περισσότερα.
  • Έχετε μια πολύ καλή παράδοση. Και ο Παπαγιαννάκης και ο Αλαβάνος πριν….
Είναι γεγονός ότι και ο Α. Αλαβάνος για 23 χρόνια και ο Μ. Παπαγιαννάκης για 15 χρόνια στο ευρωκοινοβούλιο, δημιούργησαν μια εξαιρετικά θετική παράδοση, που προσπάθησα να συνεχίσω και αν είναι δυνατόν να εμπλουτίσω επάξια.
  • Έχει γίνει συνείδηση και η δική σας προσφορά και των άλλων στην κοινή γνώμη. Ωστόσο δεν βλέπω να έχει επηρεάσει και τόσο το εκλογικό σώμα.
Είναι δική μας ευθύνη να το προσπαθήσουμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό στις 18 μέρες που μένουν αναδεικνύοντας το δικό μας «φύλλο αγώνα». Με την ευκαιρία, θα ήθελα να πω, ότι θα ήταν προτιμότερο, οι ευρωβουλευτές, αντί να διορίζονται από τους αρχηγούς, να εκλέγονται απευθείας από τους πολίτες. Αυτό γίνεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό είναι δημοκρατικότερο και θα βοηθούσε επίσης να ανέβει η αποτελεσματικότητα της ελληνικής εκπροσώπησης στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Με την εμπειρία του ευρωβουλευτή επί 5 χρόνια, τονίζω ότι για να είσαι αποδοτικός εκεί, πρέπει να πας, να μείνεις και δουλέψεις επί 5 χρόνια τουλάχιστον. Αν είναι να πας ως «συμβασιούχος ευρωβουλευτής» για λίγους μήνες, απλώς για να βοηθήσεις το κόμμα σου να πάει καλά στις εκλογές και να αλληθωρίζεις την ίδια ώρα και συ και το κόμμα σου προς τις επόμενες εθνικές εκλογές, τότε αυτό δεν είναι καλό. Νομίζω ότι αυτό υποτιμά τους ψηφοφόρους. Το λέω αυτό, με όλη την εκτίμηση στα πρόσωπα της κ. Γιαννάκου και του κ. Παπακωνσταντίνου.
  • Πάντως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν μια θετική έκπληξη πριν από 1-1,5 χρόνο, τείνει να γίνει μια αρνητική έκπληξη στις ευρωεκλογές και η θετική έκπληξη να είναι οι Οικολόγοι-Πράσινοι. Πού το αποδίδετε αυτό;
Στις 18 μέρες που απομένουν, η δική μου έγνοια είναι να είμαι, από τη τρίτη θέση του ευρωψηφοδελτίου στην πρώτη γραμμή της συλλογικής προσπάθειας, για να πάμε όσο ψηλότερα γίνεται στην κάλπη της 7ης Ιουνίου. Οι δημοσκοπήσεις στις οποίες αναφέρεστε μας δίνουν ποσοστά ανάμεσα στο 5 % έως 9%. Το εύρος είναι μεγάλο. Όλες οι δημοσκοπήσεις συμπίπτουν ότι το ποσοστό της αδιευκρίνιστης ψήφου είναι εξαιρετικά υψηλό. Είναι πάρα πολλοί οι συμπολίτες μας που δεν έχουν αποφασίσει, αν θα πάνε να ψηφίσουν και τι θα ψηφίσουν, αν τελικά επιλέξουν την κάλπη. Η προσπάθεια όλων μας είναι να προσπαθήσουμε να πάμε όσο το δυνατό καλύτερα. Την αξιολόγηση του αποτελέσματος θα την κάνουμε μετά, συλλογικά. Νομίζω ότι έχουμε τα περιθώρια, να ανακτήσουμε μέρος από την χαμένη ανοδική δυναμική. Δεν στρουθοκαμηλίζω. Έχω πλήρη επίγνωση ότι οι τωρινές δημοσκοπήσεις είναι 2-3% πιο κάτω -ο σταθμικός μέσος όρος- σε σχέση με τις δημοσκοπήσεις του Φεβρουαρίου.
  • Βλέπουμε αυτή την δημοσκοπική έκρηξη των Οικολόγων. Δεν ξέρουμε πόσο θα επιβεβαιωθεί στην κάλπη. Δεν ξέρουμε και τι ξέρει ο κόσμος γι’ αυτό που λέει ότι προτιμάει και πώς θα μεταφραστεί. Εσείς, ένα κόμμα που είχε προνομιακό πεδίο το περιβάλλον και την οικολογία για πάρα πολλά χρόνια, πώς αφήσατε να φύγει από τα χέρια σας αυτό; Δεν έχετε ευθύνη γι’ αυτό;
Η ευθύνη μας είναι να αναδείξουμε την οικολογική μας ατζέντα, δράση, ταυτότητα, το οικολογικό «φύλλο αγώνα» του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωβουλή. Έχει γίνει πάρα πολλή δουλειά και στην Βουλή και στα τοπικά οικολογικά κινήματα. Δεν έχει υπάρξει ούτε ένα θέμα περιβάλλοντος που να μην ήταν παρών ο ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα είναι να αναδείξουμε αποτελεσματικότερα αυτή την δράση.
  • Ως τώρα δεν αναδείξατε, δεν κατακτήσατε αυτό το «παράσημο» το οποίο επικαλείστε και λέτε ότι έχετε.
Η δική μου προτροπή και συμβολή είναι να το αναδείξουμε στο maximum σ’ αυτό το διάστημα που απομένει, καλύπτοντας και ενδεχόμενα κενά της εκστρατείας μας. Να πω ένα παράδειγμα. Το Συμβούλιο Επικρατείας δικαίωσε την άποψη, που κόντρα σε όλους και ισχυρά συμφέροντα, υποστήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ: «ναι στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, όχι στο εμπορικό κέντρο συμφερόντων Βωβού, αλλά πράσινο στη θέση του, όπως έλεγε το Ρυθμιστικό της Αθήνας». Πήγαμε κόντρα σε μια ρύθμιση που ψήφισε και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Αυτό το «παράσημο» είναι ένα από τα πολλά δίπλα στον Ασωπό, την Κορώνεια, τη δράση για νερά, τον ατμοσφαιρικό αέρα. Είμαι υπερήφανος γιατί, με πάνω από 300 παρεμβάσεις σε θέματα οικολογίας και περιβάλλοντος στο Ευρωκοινοβούλιο, καταφέραμε να σταματήσουμε αρκετά οικολογικά εγκλήματα και να αυξήσουμε την ευαισθητοποίηση σ’ αυτά τα θέματα. Νομίζω ότι η καλύτερη οικολογική επιλογή της δράσης και της πράξης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Νεοφιλελευθερισμός και νεοδογματισμός

Γεράσιμος Γεωργάτος, Κυριακάτικη Αυγή, 17/05/2009


Θεμελιώδες χαρακτηριστικό όλων των εκδοχών του δογματισμού και του φονταμενταλισμού, από τον Στάλιν μέχρι τον Μπους και τους Ταλιμπάν,
αποτελεί ο μανιχαϊκός, διχοτομικός και απλουστευτικός τρόπος πρόσληψης της πραγματικότητας: άσπροι = καλοί / μαύροι = κακοί, όπως στις ταινίες της σειράς "Ο πόλεμος των άστρων" του Τζορτζ Λούκας.
Το "καλό" και το "κακό", ο "παράδεισος" και η "κόλαση" δεν είναι δυνατό να συνυπάρχουν και να συμπλέκονται σε μια αέναη διαλεκτική αντιθετική συνύπαρξη, με περιοδική και συγκυριακή επικράτηση του ενός επί του άλλου εντός μιας συστημικής ολότητας.
Αντίθετα, τα πάντα κατηγοριοποιούνται απολύτως αντιπαραθετικά με όρους μεταφυσικής καθαρότητας, μέχρι τελικής επικράτησης του ενός επί του άλλου, σε ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος.

Κατά συνέπεια και επί μακρόν, για μεγάλο μέρος της Αριστεράς, ΗΠΑ, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ εκπροσωπούσαν το απόλυτο κακό, ενώ ΕΣΣΔ, ΚΟΜΕΚΟΝ και Σύμφωνο της Βαρσοβίας το απόλυτο καλό, κατ’ αντιστοιχία με ένα διπολικό κόσμο που κατέρρευσε το 1989.
Για τους μαρξίζοντες ωστόσο, η αλλαγή των συνειδήσεων έπεται του "είναι", της αλλαγής δηλαδή των υλικών όρων που την καθορίζουν, ενίοτε μάλιστα, λόγω της σχετικής αυτονομίας της, η συνειδησιακή μεταστροφή καθυστερεί απελπιστικά.

Έτσι, παρά την κατάρρευση του διπολισμού και την υπερπεντηκονταετή τουλάχιστον κριτική της δογματικής ορθοδοξίας από δημοκράτες αντιφρονούντες και από ρεύματα και διανοητές του πολιτικού φιλελευθερισμού και της δημοκρατικής Αριστεράς, ο παρωχημένος αρχαϊκός διχοτομισμός στην προσέγγιση της πραγματικότητας συνεχίζει να επιβιώνει, ως μεταμορφωμένος νεοδογματισμός, και στη μετά το 1989 εποχή.
Η κυριαρχία μάλιστα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και της δογματικής προσήλωσης της πλειοψηφίας των πολιτικών ελίτ στις αυτορρυθμιζόμενες αγορές, όχι μόνο προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί δραματική επιδείνωση των υλικών και περιβαλλοντικών όρων ζωής, αλλά ενέτεινε και συνεχίζει να εντείνει την απαξία της κριτικής και διαλεκτικής σκέψης.
Η κατάσταση επιδεινώνεται, εκτός των άλλων, και από την αποδιάρθρωση των δημόσιων εκπαιδευτικών συστημάτων και τη συνολική πτώση του μορφωτικού επιπέδου, με τον νεοφιλελευθερισμό να αποτελεί έτσι θερμοκήπιο του νεοδογματισμού και του πνευματικού κομφορμισμού, που διευκολύνει και τη χειραγώγηση της κομματικής βάσης, όπως και ευρύτερα της κοινωνίας.

Κατά συνέπεια, και κατά το ΚΚΕ, υπάρχουν πέντε κόμματα αλλά αντιπαρατίθενται καθαρώς δύο μόνο πολιτικές, όπως κατά ορισμένους, εντός ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ, αντιπαρατίθενται καθαρώς οι δυνάμεις του "αστισμού" με τις δυνάμεις της Αριστεράς, οι "από τα πάνω" με τους "από τα κάτω" (με ποια διαχωριστική γραμμή;), η αντιπροσωπευτική με τη συμμετοχική δημοκρατία, οι θεσμοί με τα κινήματα, οι μεταρρυθμιστές με τους επαναστάτες, η ανανέωση με τον ριζοσπαστισμό, ο ρεαλισμός του εφικτού με την ουτοπία του ανέφικτου και της εξέγερσης, το σύστημα με το (ποιο;) αντισύστημα… και ουκ έστιν τέλος, με το δεύτερο σκέλος της διάζευξης να εκλαμβάνεται εξ ορισμού και να καθαγιάζεται άκριτα ως απολύτως "καλό" και προοδευτικό.

Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι η δογματική και νεοδογματική σκέψη και νοοτροπία βρίσκεται πίσω και από τον 18ο αιώνα, όταν ο ντεϊστής Βολταίρος θεμελίωνε, μαζί με την ανεξιθρησκία, την ελευθερία του λόγου, της σκέψης και της έκφρασης, και συνακόλουθα την κουλτούρα της συνύπαρξης, του διαλόγου και της δυνατότητας προωθητικών συνθέσεων.
Είναι χαρακτηριστική η απέχθεια όλων των εκδοχών του δογματισμού προς την αντίθετη ή διαφορετική άποψη, απέχθεια που παλαιότερα έφτανε μέχρι και τη φυσική εξόντωση, ενώ σήμερα ευτυχώς περιορίζεται στον πολιτικό αποκλεισμό και το αίτημα για διαγραφή του κατασκευασμένου εσωκομματικού αντίπαλου, αναβιώνοντας μεταμορφωμένο τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Ίσως γι’ αυτό καθίσταται και εξαιρετικά δύσκολο το εγχείρημα της ενότητας της πέραν της σοσιαλδημοκρατίας Αριστεράς, καθώς τόσες απόλυτες αλήθειες, με τα αντίστοιχα ιδιοκτησιακά σύνδρομα, είναι ομολογουμένως δύσκολο να συνυπάρξουν.

Για παράδειγμα, με την απλουστευτική μανιχαϊκή οπτική του, ο νεοδογματισμός υπερτιμά θεωρητικά τα κινήματα (παραδοσιακά-συνδικαλιστικά και νέα) έναντι των θεσμών, ενώ στην πράξη τα υποτιμά και τα ακυρώνει:
οι όποιες θεσμικές μεταρρυθμίσεις μπορεί να επιτευχθούν με τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις τους θεωρείται ότι έχουν ελάχιστη αξία ως πραγματοποιούμενες στο πλαίσιο του συστήματος, ενώ η πραγματική αξία βρίσκεται στον διαρκή κινηματικό ακτιβισμό μέχρι την ολοκληρωτική ανατροπή, ονομαζόμενο άλλως και άλλοτε "επαναστατική γυμναστική".
Έτσι, επί της ουσίας, αποδυναμώνει και ακυρώνει το ενδιαφέρον για βελτίωση, στο εδώ και σήμερα, της ζωής των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας υπέρ των οποίων θέλει να μεροληπτεί.
Ευτυχώς τα κινήματα πόλης για τους ελεύθερους χώρους, τις κεραίες κλπ., καθώς και οι περιβαλλοντικές κινήσεις ανά την επικράτεια πραγματοποίησαν και πραγματοποιούν σημαντικές παρεμβάσεις, σημειώνοντας επιτυχίες που βελτιώνουν τα πράγματα και εντός συστήματος.

Ο νεοδογματισμός επαίρεται για την επαναστατική του καθαρότητα, αναφερόμενος διαρκώς στην ουτοπία, στην εξέγερση, στη συνολική υπέρβαση, στον ολικό μετασχηματισμό, που αντιπαρατίθενται κάθετα στον ρεαλισμό, στο εφικτό, στη μεταρρύθμιση, θεωρούμενα ως προσαρμογή.
Επί της ουσίας, περιφρονεί ως συντηρητικό ένα σημαντικό κομμάτι κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα μπορούσε να συμβάλει αποφασιστικά στην αλλαγή των συσχετισμών, στη μετατόπιση του άξονα της πολιτικής ζωής προς τα αριστερά και στην πραγματική ανατροπή του δικομματικού σκηνικού.
Ακυρώνει, δηλαδή, οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής και μετασχηματισμού.
Ίσως γι’ αυτό, παρά τις επικλήσεις και τις αναφορές, δεν συγκροτείται σοσιαλιστική συνιστώσα εντός ΣΥΡΙΖΑ.

Με την αποθέωση της άμεσης-συμμετοχικής-δημοψηφισματικής δημοκρατίας, ο νεοδογματισμός περιφρονεί την έμμεση-αντιπροσωπευτική και το κοινοβούλιο ως "αστικούς" θεσμούς και ενίοτε μάλιστα ως συγκαλυμμένη δικτατορία, χωρίς να αντιλαμβάνεται τον συχνά συντηρητικό και λαϊκιστικό χαρακτήρα της πρώτης, απομειώνοντας έτσι το πραγματικό ενδιαφέρον και τη δυνατότητα διεύρυνσης των δημοκρατικών θεσμών υπέρ των κοινωνικών στρωμάτων και κατηγοριών που διατείνεται ότι υπερασπίζει, τη στιγμή μάλιστα που η "αστική" δημοκρατία βάλλεται ευθέως και περιστέλλεται από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού.

Από την περιφρόνηση του μανιχαϊκού νεοδογματισμού δεν διαφεύγει βέβαια, και ενόψει ευρωεκλογών, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως εκπρόσωποι του απόλυτου κακού και όλων των δεινών του κόσμου, παρά το γεγονός ότι η ισλανδική "αριστερή στροφή" περιλαμβάνει ως αίτημα την άμεση ένταξη στην Ε.Ε. και στην ΟΝΕ.
Επ’ αυτού του θέματος όμως χρειάζεται ιδιαίτερη πραγμάτευση, την οποία ο χώρος δεν επιτρέπει.

Εν κατακλείδι, ο νεοδογματισμός, απ’ όπου και αν προέρχεται, είναι συντηρητικός, αλληλοτροφοδοτείται με τον νεοφιλελευθερισμό και, παρά την επαναστατική του ρητορική, στην πράξη ακυρώνει κάθε προοπτική μετασχηματισμού.
Γι’ αυτό, προκειμένου να αυξηθεί η κοινωνική διεισδυτικότητα της Αριστεράς και να αναδειχθεί σε υπολογίσιμη δύναμη αλλαγής, οι ακραίες νεοδογματικές απόψεις και πρακτικές πρέπει να καταστούν εντός της περιθωριακές.
Και για να παραφράσουμε ελαφρώς τον Νίτσε, "το δυσκολότερο πράγμα είναι να γίνεις αυτό που θέλεις πραγματικά να είσαι", στην προκειμένη περίπτωση μια πραγματικά δημοκρατική και πλουραλιστική Αριστερά.
Τα φαντάσματα του παρελθόντος ελλοχεύουν και χρειάζεται διαρκής επαγρύπνηση και αγώνας για την ανατροπή τους.

2 ΣΧΌΛΙΑ:

αριστερή στρουθοκάμηλος είπε...

Ο νεοδογματισμός έχει όπως και ο κλασσικός δογματισμός τη ρίζα του στην ανασφάλεια. Μπροστά σε έναν κόσμο σύνθετο, πολύπλοκο και εν πολλοίς ακατανόητο κατά μεγάλο μέρος, η ζωή γίνεται πιο απλή αν ψαλιδίσεις την πραγματικότητα και την "φέρεις" στα μέτρα σου. Αν την απλοποιήσεις: Μαύρο-άσπρο, καλοί-κακοί, ριζοσπάστες-ανανεωτικοί, ανυπάκοοι-ευρωμονοδρομίτες, συναινετικοί-συγκρουσιακοί κλπ Όλες αυτές οι μανιχαϊστικές αντιθέσεις απλά δεν υπάρχουν: ανακαλύπτονται, εφευρίσκονται, βολεύουν. Όχι ότι δεν υπάρχουν αντιθέσεις-μόνο που είναι ρευστές, πρόσκαιρες, αναπαραγόμενες, μεταβλητές. Όπως η ζωή η ίδια. Τίποτα δεν είναι απόλυτο, σταθερό, αμετάβλητο, μόνιμο.
Απλά οι απλοϊκές αναλύσεις ανακουφίζουν τον κουρασμένο νου. Ο συντηρητικός είναι τέτοια περίπτωση. Δεν θέλει να αλλάξει τίποτα γιατί δεν έχει την ψυχική ενέργεια να το παρακολουθήσει-ο δημιουργικός αντίθετα είναι προοδευτικός: έχει την ενέργεια να ψάξει, να αλλάξει, να λύσει προβλήματα.
Όταν λοιπόν παρουσιάζεται δογματισμός στη νέα γενιά το πράγμα είναι τραγικό γιατί δείχνει νέους ανθρώπους να είναι ήδη κουρασμένοι κι αντί να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα να τρέχουν να κρυφτούν πίσω από έτοιμα δόγματα και στατικές αιώνιες αλήθειες. Αυτό το πραγματικό γεγονός πρέπει να απασχολήσει επειγόντως την αριστερά που έχει παρασυρθεί σε μια τάση εξιδανίκευσης της νέας γενιάς και παράδοσης σ΄αυτήν εν λευκώ της διαχείρισης της νέας πορείας της. Ενώ οι ανεπάρκειες, σοβαρότατες και σε επίπεδο κουλτούρας μην το ξεχνάμε, όπως και οι ανασφάλειες έχουν ήδη εκδηλωθεί έντονα με ξύλινο λόγο, σπασμωδικές ενέργειες, αναίτια προκλητικότητα και έκδηλη σύγχυση και πανικό όταν τα πράγματα αγριεύουν και οι πιέσεις αυξάνονται..
Ο νεοδογματισμός είναι σύμπτωμα και χρειάζεται βοήθεια και "θεραπεία" για να αντιμετωπιστεί. Αλλά αυτό πρέπει να γίνει αποδεκτό και από τις δύο πλευρές..κι αυτό είναι το δύσκολο.
Αναζητούνται λοιπόν ψύχραιμοι και διορατικοί κι από τους δύο κόσμους της αριστεράς να ρίξουν γέφυρες, να ανοίξουν διάλογο..και δεν εννοώ από το ΚΚΕ και το Συνασπισμό, εννοώ από τους νεοδογματικούς και τους νεοανανεωτικούς!

αριστερή στρουθοκάμηλος είπε...

Σχόλιο πάνω στο σχόλιο:
Ο Νασρεντίν βρίσκει ένα γεράκι του βασιλιά να είναι κουρνιασμένο στο περβάζι του παραθύρου του.
Ποτέ δεν είχε δει ένα τόσο παράξενο "περιστέρι".
Αφού λοιπόν έκοψε το αριστοκρατικό του ράμφος και τα νύχια, το άφησε ελεύθερο λέγοντας: "Τώρα μοιάζεις περισσότερο με πουλί. Ο κύριός σου σε είχε παραμελήσει"


Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Η απίστευτη πολιτική ανωριμότητα των νεοκομσομόλων του Συνασπισμού, ο Δεκέμβρης και ο έρωτας που δεν κρύβεται


Συζητάμε συχνά μεταξύ μας για την έλλειψη πολιτικής εμπειρίας και τα τραγικά λάθη που η νέα γενιά της Κουμουνδούρου φορτώνει στις πλάτες του Συνασπισμού.

Γράφουμε πολλοί για ακατάλληλα άτομα που βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης και στρέβλωσαν το μήνυμα της ριζοσπαστικής αριστεράς στην κοινωνία.

Για την αφέλεια των παλαιοτέρων που νομίζουν ( ακόμα; ) ότι δεν μπορεί τα πράγματα να είναι τόσο άσχημα..

Για την προϊούσα έλλειψη δημοκρατίας στο κόμμα της ανανέωσης που κινδυνεύει να υποταχθεί ολοκληρωτικά στις μεθοδεύσεις της αριστερίστικης ομάδας γύρω από τον υπεύθυνο τύπου που κρατά πολιτικά όμηρο τον ίδιο τον νέο πρόεδρο πράττοντας στο όνομά του..

Όμως..

Τέτοια παραδοχή πολιτικής ανοησίας, αφέλειας και εγκληματικής ανωριμότητας δεν περιμέναμε από επίλεκτο μέλος της παρέας και προωθημένο επαγγελματικό στέλεχος του κόμματος (“διευθυντής internet” …)

Οι άνθρωποι νοιώθουν τώρα …προδομένοι από τους μπάχαλους!

Ομολογούν την συμπόρευσή τους- «ένα χρόνο τώρα» -με τους αντιεξουσιαστές των τυφλών βιαιοτήτων θεωρώντας τους «κίνημα από τα κάτω»!

Λυπούνται που μετά τα τελευταία μπάχαλα ξαναμπαίνουν «διαχωριστικές γραμμές» ανάμεσά τους!

Νοιώθουν την επείγουσα πια ανάγκη ανοιχτής πολιτικής καταδίκης της τυφλής βίας μετά την έντονη κατακραυγή που έρχεται από κάθε πλευρά σαν «επιστροφή στο ιδεολογικοπολιτικό μαντρί»!

Θαυμάστε διαπιστώσεις :

“Προδίδουν την συντροφικότητα και την αληλεγγύη που αναπτύχθηκε όλο αυτό τον χρόνο.”

“Λίγους μήνες νωρίτερα δεν δίστασαν να επιτεθούν σε πολιτικές δυνάμεις με τις οποίες συμπορέφθηκαν πολιτικά το Δεκέμβρη.”

Αν το μεγάλο όφελος ήταν το άνοιγμα των διαδικασιών, το σπάσιμο των διαχωριστικών γραμμών και η ανάπτυξη κινημάτων απο τα κάτω, αυτό τώρα προδίδεται.”

“ Παράδοξο δε, για έναν αντι-ιεραρχικό χώρο να υιοθετεί μεθόδους ΚΚΕ”

Για ελευθερία μιλάει η Κούνεβα και αυτός ο πολιτικός χώρος θα έπρεπε μάλλον να ακούει καλύτερα απο όλους μας τι εννοεί.”

Μήπως παιδιά είσαστε σε λάθος πολιτικό χώρο; Τέτοια λατρεία πια στους «αντι-ιεραρχικούς» μπάχαλους από τον ιεραρχικότατο και καλοπληρωμένο διευθυντή internet της Κουμουνδούρου! Τόσο κλάμα για την συντροφικότητα και την αλληλεγγύη που χάθηκαν…ένα συννεφιασμένο απόγευμα στην Κάνινγκος…

Τόσος έρωτας..

Δείτε περισσότερα:

http://tsimitakis.wordpress.com/2009/05/11/giatinkounevakaitisakrotites/